- της Ρίας Φελεκίδου
——————–———
Είπα να μαζέψω τις λέξεις μου
πριν βάλουν αδιάβροχα και φύγουν
πνιγμένες από χρέη αλλοτινά
παρηκμασμένα θέλω
δυο τρύπες χαλασμένο νερό
τα μάτια μου.
Κάποτε οι μέρες απολάμβαναν
τα απανωτά σκηνικά των πνιγμών τους.
Τώρα καραδοκούν πλίνθινοι γίγαντες
οραματισμοί άψυχοι
κουφάρια άδειων σιωπών
η απαντοχή μιας ξεκούρασης
στο ύψος του μεσημεριού
και πριν η χλόη πατηθεί
από καινούριες αγκυλώσεις.
Κάποτε ήθελα ένα αρσενικό ποτήρι
να του δώσω τα χείλη μου
πριν όμως μάθω
το ευαγγέλιο του οινοπνεύματος από στήθους
μια στρατιά από λέξεις ασπόνδυλες
με δηλητηριώδη πλοκάμια
κόλλησαν πάνω μου
μέδουσες θα’ λεγε κανείς
κυκλώσανε το πάθος που μπαινόβγαινε από τις χαραμάδες
ό, τι ξεχάσανε να τσιμεντάρουν
όλοι οι ανίατοι συμβιβασμοί.
Την πιο δαρμένη ώρα του νου
ήμουνα μόνη και συλλάβιζα
τα πεθαμένα ονόματά τους
ταρίχευα τα άλλοτε θαλερά κορμιά τους
έκοβα διόδια στις παλιές επιταγές τους
ξόρκιζα τα υπέροχα δαιμόνια που ανθίζανε ποιητικά ολοκαυτώματα
έβαφα με τα χρώματα των ανειλημμένων υποχρεώσεων
τα πρόσωπα των σπαραγμών
διάλεγα μουσικές chill out για να λικνιστούνε
έδινα υποκοριστικά ονόματα στα μύχια
απογύμνωνα τη ματαίωση ως την πλήξη.
Το πάλευα ήμουνα μαχητής
επιδίωκα μία σωτηρία αλλόκοτη
την πλήρη μεταμόρφωσή τους.
Τα δυνατά μου έβαζα
μέχρι ως το τέλος να τις εξοντώσω.
Φωτογραφία | Konstantinos Kartelias “Young Greeks under the economic crisis”
