- του Γιάννη Γκούμα
——————–———————
Ειδωλολάτρης του ήλιου, όπως είμαστε όλοι,
μόνο που εγώ αφήνω τα ρουθούνια να τρεμουλιάζουν για το άρωμά του.
Ένα χαρακτηριστικό της μοναξιάς, υποθέτω,
η παρέμβαση της οποίας, ευχαριστώ, αλλά όχι ευχαριστώ,
με κρατάει ανοσοποιητικό από όλες τις πτυχές της ζωής.
Πρέπει να εικάζω για το τι είναι πάνω μου
και να εγκρίνω ό,τι είναι κάτω από μένα.
Η ραμμένη στα μέτρα μου μοναξιά δίνει
δείγματα αναμνήσεων στα ποιήματα που γράφω,
μνήμες που εγγράφονται στη θλίψη. Μερικές φορές
αισθάνομαι ότι υπάρχω έξω από τον εαυτό μου. Αναπνέω
τι δεν είναι προικισμένο με ζωή ή πνεύμα,
σαν να ήταν αέρας. Δεν ξέρω αν τα ταλέντα μου
προήλθαν από το να ζει κανείς ή να μη ζει.
Αλλά έμαθα να ανέχομαι αυτό που είμαι,
ένας που μπορεί να αντέξει την έλλειψη ευτυχίας.
και να κάνει την αιωνιότητα ένα χαϊκού – Αμήν!
19.8.16
