- του Αντρέα Σισμάνη
——————–———————
Ο λόγος μου ακονισμένος πάνω στο κάρβουνο
μέσα στις στάχτες και στις πυρκαγιές της κόλασης
πάνω στις γλώσσες της φωτιάς που με κυκλώνουν
μέσα στους σκοτεινούς λαβύρινθους του ΄Αδη
μέσα στους αόρατους τάφους
της παγωμένης ανάσας του Διαβόλου
καθώς το σώμα που αγάπησα έγινε κάμπια,
ερωμένη του χάρου,
πεταλούδα με ρυτίδες από δηλητήριο
με κεντριά τεντωμένα
μέσα στο παλαβό αίμα του,
μια νύχτα με γυάλινα μάτια
όπως το δέρμα του προσώπου σου
μέσα στην κρυστάλλινη σφαίρα
την αυγή που τα μαύρα μαλλιά σου γονατίζαν
πάνω στη σιγή
του τελευταίου εμβατηρίου του χειμώνα
μια μάσκα πεταμένη στον πάγο,
ιδρωμένη στον υποχθόνιο ρυθμό του
σημαδεμένη από τις αστραπές της καρδιάς μου
την εκτυφλωτική θέρμη του Νου μου
την παραζάλη του αόμματου έρωτα,
κι’ ύστερα έγειρες το λαιμό σου μέσα στο στήθος μου
με τις χορδές του βιολιού σπασμένες μέσα στο στόμα σου
δεν έχω άλλο αλάτι στο βράχο της παρουσίας μου
ο Θάνατος ό,τι γλυκό στο κορμί μου που βουλιάζει
πετώντας πίσω με ορμή
η ψυχή μου πέρα από το μονόλογο της δημιουργίας
μέσα στο μέλι της πρώτης μου εστίας
στο παράξενο φως που ξεχύνεται
καθώς το κέλυφος του αυγού ραγίζει.
