- της Σίλια Κατραλή Μινωτάκη
———————–—–——————
Δεν ξέρω πως ζει κανείς στο μεταίχμιο της ιστορίας.
Έζησε μακριά από κάθε τι αυθεντικό.
Όλα τα διαμάντια αναζητούν κι αυτά μια θλιμμένη αγκαλιά όταν νυχτώνει.
Τίποτα δε μένει ακέραιο.
Πάμε να γκρεμιστούμε. Τουλάχιστον τότε ο εφιάλτης θα ΄χει τελειώσει στη βουτιά.
Δε ρώτησα ποτέ πως έφτασες εδώ.
Επώνυμα δεν είχαν σημασία.
Λέξεις δεν είχαν ευκαιρία.
Ζητάς ψυχή. Γαζώνεις ανταλλάγματα.
Πληγώνει αυτός ο κόσμος μου είπες. Χαρακώνει τα μάτια, τα χέρια, τα ρούχα.
Πληγώνει αυτός ο δρόμος. Μα τον επέλεξες εσύ.
Ξέρεις τι πούλαγες τόσο καιρό;
Τελείωσε το εμπόρευμά σου.
Τώρα πουλάς την ψυχή σου.
Κι είναι ήδη πολύ αργά.
Γιατι αυτό το τέρας κοιμόταν πάντα με τα μάτια ανοιχτά.
Ναρκωμένο ζούσε ακίνητο όλον τον εφιάλτη.
Ωσπου μια μέρα θα κουνηθεί. Θα τρίξει. Θα σπάσει.
Θα ξεχυλίσει ο κόσμος αυτός αίματα και δέρμα.
Δεν ξέρω πως έζησε κανείς τόσα χρόνια στο μεταίχμιο της ιστορίας.
Δεν ξέρω πως έζησα τόσα χρόνια στο μεταίχμιο μιας σιωπής.
