- του Ανδρέα Πολυκάρπου
——————–———–—––——
Φως που διαθλάται
μέσα στους κρυστάλλους
της τεθλασμένης μου μορφής,
αναρριχάται στα ουτοπικά όρη της μνήμης.
Στις ζυμώσεις του αίματος
μεστώνεται ο λόγος μου.
Αυτούσιος ο λόγος περιβάλλει
τα βρύα του μυαλού μου.
Περίπλους στην παράλληλη
του σύμπαντος διάσταση,
τη διαστρεβλωμένη, σουρεαλιστική
σκακιέρα με τα θρυμματισμένα πιόνια.
Σταγόνα γαλάζια, ουράνια
εκβαλλόμενη από μπρούτζινο μάτι.
Κύμβαλα στους ώμους για κρανία.
Αλαλάζοντα στόματα, σπηλιές γεμάτες σάλιο.
Ποτάμια γεμάτα αίμα,
σε σάρκινες μεμβράνες.
Η καρδιά εκσπερματώνει το αίμα.
Τα χέρια, σπασμωδικά, γράφουν στο ασυνείδητο.
