- του Γιάννη Γκούμα
——————–——————–
Αγαπητέ πατέρα,
μαθαίνω πως δεν είσαι καλά,
μα κι εγώ αισθάνομαι βαρύθυμος
διότι το παρελθόν είναι μοιραίο γράμμα
ανεπανόρθωτα στο γραμματοκιβώτιο ριγμένο.
Σαν γυιός
με θεωρούσες πάντα
βραβείο παρηγοριάς –
κληροδότημα,
όπως κληροδότημα του σπέρματος είναι το σώμα.
Ήμουν ποιητής ενάντια στην πολεμική σου
Ήμουν ηθοποιός ενάντια στα συνθήματά σου
Ήμουν τραγουδιστής ενάντια των κραυγών σου –
πνεύμα σαν κείμενο γεμάτο διορθώσεις.
Αν μπόρεσα να φέρω το σώμα μου στα όριά του
σε μια επίπονη τελείωση –
να
τα μάτια είναι κάποιος άλλος
τα χέρια κάποιου άλλου
πιο πολλά ναυάγια από αστέρια στ’ απόνερά μου.
Αλλά μπορώ να σημαδεύσω τα τετράγωνα ερωτηματολογίων
κι έτσι ξέρω τι αισθάνομαι.
Μου λένε
πως βασίζεσαι στη ποίηση
– τη δική μου ποίηση –
για ηρεμιστικό.
Ότι παίζω ηθοποιός για τη σωτηρία σου
ότι το τραγούδι μου θρηνεί τη δυστυχία σου
ότι το είναι μου σου έγινε έμπιστη πλαστοπροσωπία.
Ο τρόμος
πατέρα
ο τρόμος είναι
να είσαι ολομόναχος
με επαναλαμβανόμενο ήχο.
Η τραγωδία
πατέρα
η τραγωδία είναι
το κρασοπότηρο με τα σημάδια των χειλιών σου,
το μόνο που απόμεινε
απ’ ό,τι σε απογοήτευσε.
