- της Νίνας Αλέξη
——————–——-
Δεν πιστεύω σε ουράνια τόξα
σε εκκολαπτόμενους μετεωρίτες που
ουριοδρομούν
στο λυκαυγές του σύμπαντος
σε ροδόχροα ηλιοβασιλέματα
που παιχνιδίζουν με τις σκέψεις.
Σε δάκρυα χωρισμού, πόνους βραχνούς,
σε κεντημένες από μεταξένιο πόθο λέξεις
κονσερβοποιημένα αισθήματα
νότες βροχής που ηχούν
σ΄ ανεμοδαρμένες θάλασσες.
Σ’ αποκοιμισμένες νύμφες που ριγούν
στα λαγαρά νερά, σαν σε ελεγεία,
σ’ ορθόκορμες Νηρηίδες, σαγηνεύτρες,
σα βγουν απ’ τα κατάβαθα των Ωκεανών.
Δεν πιστεύω σ΄ απατηλές ελευθερίες,
πολιτικές, κοινωνικές, ανθρώπινες
πάντα αξεδιάλυτες, ανέλπιστες
συχνά εξαγνισμένες,
σ’ απατηλές υποσχέσεις
θυσίες ανούσιες, θρυμματισμένες.
Σε αδέκαστες Δημοκρατίες
σωτήρες δανειστές κι ανεύθυνους οφειλέτες,
σε καλοκουρδισμένες μαριονέτες
στο κουκλοθέατρο της Πολιτικής.
Δεν πιστεύω,
σε γυάλινους παραδείσους
πλαστικά πολύχρωμα, άλαλα πουλιά
σε ξέγνοιαστα πρωινά,
φρυγανισμένες ρουτίνες,
μεθυσμένα φεγγάρια.
Στη θλίψη που μετουσιώνεται σε πόθο
σε μάτια υγρά π’ αντάμωσαν τον ήλιο
προσπαθώντας να εκστασιάσουν την ψυχή.
Στη ζωή που’ναι χαραγμένη σε μονοπάτια από λάσπη
κι όποιο κι αν διαλέξεις θα λερωθείς.
Δεν πιστεύω στο άσπρο – μαύρο
μόνο στην απόχρωση του γκρίζου.
Ούτε στα σύνορα τ’ ουρανού και της ψυχής
σε τίποτ’ ανθρωποκεντρικό
δεν πιστεύω στο τέλος,
στο θάνατο της Ψυχής.
