- του Δημήτριου Μουζάκη
——————–—————–—
Θα σας μιλήσω εγώ για τη συνήθεια
με των ανάπηρων αισθήσεων το στόμα
και τη χροιά της απώλειας.
Εκ γενετής τυφλός βρίσκει για μια
στιγμή
το φως του
κι άλλη στιγμή δεν έχει να διηγηθεί
από εκείνη που πλημμύρισε
το μάτι του.
Και χίλια χρόνια τύφλας τα ξεχνά.
Άλλος τα βλέπει καθαρά
ώσπου κι αυτός το φως του χάνει
στιγμιαία
κι άλλη στιγμή δεν έχει να διηγηθεί
από κείνη που σκουντούφλησε
στα έπιπλα της τύχης.
Τα έργα της δε συνηθίζονται με τίποτα
όταν στο τίποτα δίχως γιατί
σε παλουκώνουν. Ο ποιητής
ξυπνά κουφός από τη μέσα ησυχία
και μες στο έξω του χαμού
το ποίημα γράφει κρότος.
