του Δημήτρη Σολδάτου
——————–—————-
Στην ωραία Κοιμωμένη
που αν με ονειρευόταν
δεν θα τη ξύπναγα ποτέ
Τι περιμένεις να διαβάσεις σ΄ένα ποίημα;
Πες μου κι εγώ θα το γράψω
Μαγειρεύω καλά τις λέξεις όταν πεινάνε οι πράξεις
Δοκίμασε και θα δεις πόσο τυφλή είσαι στις γεύσεις
Η λέξη ΘΑΛΑΣΣΑ παραδείγματος χάριν
Κοίτα πόσο αλάτι κουβαλάει μέσα της
Για να μην σαπίζει το γαλάζιο
Και να νοστιμίζουν τα ναυάγια
Η λέξη ΕΡΩΤΑΣ εμπεριέχει πάντοτε μιαν απορία
Την προτιμώ ααπ΄την βεβαιότητα πως δεν μ΄αγαπάς
Απορία όμως σημαίνει και φτώχεια
Ποτέ δεν την εμπλούτισα που σ΄αγαπώ
Είδες πόσα παιχνίδια μπορεί να παίξει η γλώσσα;
Θέλεις να παίξουμε;
Θέλεις να κάνω εγώ το ρήμα
Κι εσύ να με κλείνεις μέσα στην αγκαλιά σου;
Δεν πειράζει που το “κλίνεις” γράφεται αλλιώς
Έτσι κι αλλιώς αν θέλουμε ν΄αγκαλιαστούμε
Πρέπει να υποπέσουμε σε λάθη
Έλα άνοιξε τα χέρια σου( σαν παρένθεση)
Κι εγώ θα κάνω σύμπτυξη στην λογική μου
Για να χωρέσω
“Για να χωρέσω”
Σαν να λέμε “για να΄χω” μια θέση “έσω”
Δηλαδή μέσα σου
Κι εκείνο το”ρ” που παρεμβάλλεται
Ανάμεσα στο “για να΄χω “και στο “έσω”
Τι θα το κάνουμε;
Αχ! Είδες;
Πάντα κάτι παρεμβάλλεται ανάμεσα σε σένα
Και σε μένα
Και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε
Γι΄αυτό σου λέω
‘Ασε μ΄ανάμεσα στην ποίηση και στη ζωή
“Άσε μ΄ανάμεσα”
Για κοίτα!
Αυτή η φράση διαβάζεται κι ανάποδα
Σαν να υπονοεί πως καμιά φορά δεν ξέρουμε
Ποια ειν η αρχή και ποιο το τέλος
Ούτε πού τελειώνει η ποίηση
Και πού αρχινά η ζωή
Ποίηση
Ζωή
Για δες!
Μόνο ένα γράμμα έχουνε κοινό
Αν το βρεις
Ίσως να καταλάβεις γιατί και στα δύο
Γνώρισα την ήττα
Για κοίτα πόσο άδειες είναι οι λέξεις
‘Όταν γεμίζουν από έρωτα!
