- του Λευτέρη Τηλιγάδα
——————–————–—
Είναι φορές, που ξυπνάμε τρομαγμένοι μέσα στη νύχτα
απ’ τους σεισμούς, που κουνούν τα ετοιμόρροπα σπίτια μας.
Ξεθάβουμε βιαστικά τους σκελετούς των νεκρών μας
από τα χρονοντούλαπα της πιο άγονης δόξας τους
και τους κρεμάμε – ξόρκια και σκιάχτρα μαζί –
στα μισογκρεμισμένα κάδρα των παραθύρων,
γυρεύοντας να φοβίσουμε τους φόβους μας.
Μετέωροι, αιωρούμενοι και εκκρεμείς οι σκελετοί της γενιάς μας,
αντανακλούν το σκοτάδι στις μπασιές της ιδιωτείας μας
και παραδίδονται στη βρώση και την πόση των ανέμων,
θλιβερές αποδείξεις της αποσάθρωσης των συστημάτων
και ανίκανοι προστάτες της ερειπωμένης ιδιοκτησίας μας.
Γέμισαν τα πρωτοσέλιδα και τα δίκτυα
με επικήδειους αρχαίων πτωμάτων…
Και το μέλλον
ένα γκαστρωμένο υπόλοιπο παρελθόντος,
που γυρεύει μια παρένθετη μητέρα,
για να κυοφορήσει την εξόρυξη
των ονειρώξεων της παρακμής μας.
