- του Νίκου Εγγονόπουλου
Στην κοιλάδα με τους ροδώνες
Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδενδρων την αρμονία;
Όχι-όχι μιαν απέραντη ηθικολογία
δεν θα βοηθήσει να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο.
Να ελπίζης-να ελπίζης πάντα-πως ανάμεσα
εις τους ανθρώπους
-που τους ρημάζει η τρομερή “ευκολία”-
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους που τους
διέπει καλωσύνη-πόθος ευγένειας-ηρεμία
Ίσως όχι πολλές-ίσως να σ’άτυχος: καμμιά- Τότες εσύ
προσπάθησε να γενής καλλίτερος εις τρόπον ώστε
να έρθη κάποια σχετική ισορροπία. Άσε τους γύρωθέ σου να
βουρλίζωνται πως κάνουν κάτι.
Συ σκέψου-τώρα πια-με τι γλυκειά γαλήνη προσμένεις
να’ρθη ώρα να ξαπλώσεις στο παρήγορο του θανάτου
κρεββάτι.
(από το Στην Kοιλάδα με τους Pοδώνες, Ίκαρος 1992)
