Εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι σαν «να κλέβουμε εκκλησία» όταν μιλάμε για ορισμένα συγκεκριμένα πράγματα. Αυτά που έγιναν όσον αφορά στη διαιτησία του κυριακάτικου ποδοσφαιρικού ντέρμπι Ολυμπιακός- ΑΕΚ (1-2) δεν ήταν κάποια εξαίρεση. Και εννοώ και τα διαιτητικά λάθη, αλλά και τις διαχειρίσεις τους από τις ομάδες και τους εκπροσώπους τους…
Δυστυχώς, εξαίρεση μάλλον αποτελούν τα ντέρμπι στα οποία μετά την ολοκλήρωσή τους κανένας δεν θυμάται ή δεν θέλει να ασχοληθεί με το διαιτητή, τους βοηθούς του, εδώ και κάποια χρόνια και με τους ανθρώπους που διαχειρίζονται το VAR, με την ΕΠΟ, κοκ… Aυτά, όμως, δεν γίνονται εύκολα, γιατί το dna του νεοελληνικού τρόπου σκέψης σχεδόν απαγορεύει κάτι διαφορετικό… Αυτός ο τρόπος ενυπάρχει από τις κεφαλές μέχρι τους όποιους «έσχατους»…
Η διαιτησία στο ποδόσφαιρο, και ειδικά στο ελληνικό, είναι μία πολύ σχετική υπόθεση. Ανάλογα την εποχιακή συγκυρία, λαμβάνει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά ως προς τις προτιμήσεις της «χρωματικής» σχετικότητάς της… Από εκεί ξεκινάνε και εκεί τελειώνουν όλα, ως προς την ουσία. Μονάχα αν βρεθεί μία χρυσή τομή και συμφωνήσουν όλοι οι μεγάλοι σε κάτι συγκεκριμένο που θα τηρήσουν όλοι μαζί, θα πραγματωθεί το διαφορετικό. Δεν φαίνεται μία τέτοια διάθεση, και ο μόνος ανταγωνισμός είναι στην επιστράτευση του πιο έξυπνου τρόπου εξυπηρέτησης συμφερόντων. Ακόμα και οι όποιες συμμαχίες «σε εκείνη την επικράτεια φωλιάζουν»… Ναι, εκεί υπάρχει ατέρμονη εφευρετικότητα και το κατάλαβαν/θυμήθηκαν πάρα πολύ καλά όλοι στο περσινό πρωτάθλημα (δεν χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα, αλλά οι μυημένοι θα καταλάβουν πολύ εύκολα τι θέλω να πω)… Γιατί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας «πρέπει να» τεμαχιστεί σε επιμέρους κομμάτια και στο κάθε ένα να δοθεί η έμφαση που αρμόζει και με τον τρόπο που χρειάζεται.
Η εξυπηρέτηση συμφερόντων δεν είναι μία εύκολη υπόθεση, χρειάζεται ταλέντο, αφοσίωση, τόλμη, εξυπνάδα, αλλά και ευφυία. Στην Ελλάδα διαθέτουμε αυτά τα στοιχεία, και μάλιστα σε μπόλικο βαθμό… Πότε χρειάζεται ωμότητα, πότε ακόμα και «αυτογκόλ», πότε σιωπή και «απλή παρακολούθηση των δρώμενων», πότε ενεργητικότητα προς κάθε κατεύθυνση (προς την ΚΕΔ, την κυβέρνηση, κοκ)…
Η κάθε ομάδα διαχειρίζεται τις καταστάσεις κατά το δοκούν. Αυτή που νικάει «βάζει στο σακούλι της» τους τρεις βαθμούς, κοιτάει τις επόμενες υποχρεώσεις της, ενώ ποντάρει και στην αύρα που δημιουργεί υπέρ της στην «πιάτσα» η κυρίαρχη αίσθηση πως τα πράγματα είναι ευνοϊκά για την ίδια… Αυτή που χάνει (αν και κατά βάθος «μακαρίζει» τους διαιτητές για τα άλλοθι που της προσφέρουν…), υπερθεματίζει, δημιουργεί κλίμα, κάνει υπερβολικό θόρυβο, κερδίζει χρόνο για να «μπαλώσει» τις δικές της τρύπες (αν μπορεί).
Τι σημαίνουν όλα αυτά επί του πρακτέου; Όλα έχουν μία συνέχεια, άρα και μακρινό και πιο πρόσφατο παρελθόν, και η επιλεκτική λήθη/μνήμη αδυνατίζει τα επιχειρήματα και την ισχύ τους…
Η Lady Hope δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει το χρώμα του εκάστοτε εποχιακού καμβά, χωρίς όμως να λησμονεί το παρελθόν και τα μακροχρόνια χαρακτηριστικά του γνωρίσματα… Αλλά, και να επισημάνει πως η ΑΕΚ, σαν ποδοσφαιρικό συγκρότημα, πρέπει να ανεβάσει τα λεπτά έντασης και σταθερής λειτουργικότητας τους επόμενους μήνες. Αν το κάνει, είναι το πρώτο φαβορί (και) για το φετινό τίτλο. Και ο Ολυμπιακός; Να (προσπαθήσει να) πιάσει το ταβάνι του σύντομα, γιατί σε διαφορετική περίπτωση όταν ξανανοίξει η κυβέρνηση τα γήπεδα θα πηγαίνουν να τον βλέπουν πολλοί λιγότεροι φίλοι του από αυτούς που θα χρειάζεται…
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/417837_i-diaitisia-einai-mia-poly-shetiki-ypothesi
