Του Αλέξανδρου Ράπτη
Με την 25η αγωνιστική της Euroleague να περνάει πλέον στην ιστορία, βρισκόμαστε μόλις 5 στροφές πριν τη λήξη της κανονικής περιόδου. Στο μπάσκετ όλα γίνονται, το μέλλον δεν μπορούμε να το προβλέψουμε, ωστόσο τη δεδομένη χρονική στιγμή τα πράγματα φαίνονται αρκετά ξεκάθαρα για τους δύο εκ τριών (μην ξεχνάμε και τον Άρη) μεγάλους του Ελληνικού μπάσκετ.
Για να ξεκαθαρίσουμε βέβαια κάποια πράγματα απ’την αρχή, λάτρης της καταστροφολογίας δεν ήμουν ποτέ, και ούτε σκοπεύω να γίνω. Τουλάχιστον όχι στο εγγύς μέλλον. Καλή η κριτική από τον καναπέ του σπιτιού μας, όμως σε καμία περίπτωση δεν προτίθεμαι να ισοπεδώσω άτομα και καταστάσεις. Άλλωστε, το μάθημά μας νομίζω το έχουμε πάρει οι περισσότεροι. Δεν χρειάζεται να ανατρέξω σε παλαιότερα χρόνια.
Ήταν μόλις πριν μερικές εβδομάδες, όταν βλέπαμε τον Παναθηναϊκό να διανύει μια περίοδο φόρμας, με τα αποθεωτικά σχόλια για Πασκουάλ και παίκτες να κατακλύζουν τα social media. Την ίδια στιγμή, τα συννεφάκια γινόταν όλο και πυκνότερα πάνω από τον Πειραιά. Λίγο η 5η συνεχόμενη ήττα απ΄τον αιώνιο αντίπαλο για το πρωτάθλημα, λίγο το μέτριο μπάσκετ της ομάδας, και η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται ιδιαίτερα δυσάρεστη για τον Ολυμπιακό. Και σαν να μην έφταναν αυτά, ήρθε το (παρολίγον)τελειωτικό χτύπημα από την ΑΕΚ, που επέστρεψε στους τίτλους κερδίζοντας πανάξια τους ερυθρόλευκους στον τελικό του κυπέλλου! Να όμως που οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους κουβέντα. Δείχνοντας χαρακτήρα και βρίσκοντας τα απαραίτητα ψυχικά αποθέματα, έκαμψαν την αντίσταση του μέτριου τότε, πλην ψυχομένου Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ. Η νίκη μάλιστα, συνδυάστηκε με την επιστροφή του Κιμ Τιλί που τόσο έλειψε φέτος από το ρόστερ της ομάδας. Ήταν πιθανότατα το τέλειο χρονικό σημείο για την επιστροφή του Γάλλου! Η φρεσκάδα, η μαχητικότητα που τον διακρίνει αλλά και η σιγουριά πλέον που προσδίδει στην ομάδα λόγω της πείρας του, είναι στοιχεία που ήρθαν σαν δώρο εξ ουρανού σε μια ομάδα κουρασμένη και καταπονημένη τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Και κάπως έτσι, τα συννεφάκια άρχισαν να αραιώνουν και πάλι, και να.. μετακινούνται προς ΟΑΚΑ μεριά! Το ίδιο και η κριτική. Οι ίδιοι που αποθέωναν τους πράσινους, τώρα τους απαξιώνουν, με το αντίστροφο να ισχύει για τους ερυθρόλευκους. Ακόμα κι αυτά όμως, είναι πράγματα που υποσυνείδητα κάνουν τον αθλητισμό τόσο όμορφο. Ας αφήσουμε στην άκρη το παρελθόν όμως, και ας περάσουμε στα καυτά ερωτήματα που μας απασχολούν, και θα μας απασχολησουν. Θα δούμε κάποιον απ’τους δύο αιώνιους ή (γιατί όχι;) και τους δύο στο Final 4; Θα καταφέρει ο Ολυμπιακός να βάλει γρήγορα και ενεργά στο παιχνίδι τους Τιλί και Μπράουν; Θα συνέλθει ο Παναθηναϊκός απ’τα συνεχόμενα χτυπήματα; Ας το πάρουμε απ’την αρχή! Αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός βρίσκεται στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας και χαίρει της άνεσης που (θα) του προσφέρει το πλεονέκτημα έδρας.
Ο καλός Ολυμπιακός, με πλεονέκτημα έδρας, δεν έχει να φοβηθεί κανέναν από αυτούς που φαίνεται πως θα τερματίσουν μεταξύ των θέσεων 6-7, πλην μάλλον του Παναθηναϊκού. Το συγκεκριμένο σενάριο που θα φέρει τους ερυθρόλευκους απέναντι στους πράσινους, μοιάζει εφιαλτικό για τον Ολυμπιακό. Όχι επειδή ο Παναθηναϊκός παίζει κάποιο διαστημικό μπάσκετ τη δεδομένη στιγμή, αλλά διότι αποτελεί γεγονός πως ο ΠΑΟ γνωρίζει τους ερυθρόλευκους σαν τη παλάμη του χεριού του. Θα μου πείτε, το ίδιο ισχύει και αντιστρόφως. Ναι, το θέμα όμως είναι ότι (δεδομένου ότι θα τερματίσει στη 2η ή 3η θέση) ο Ολυμπιακός θα περίμενε να βρει απέναντί του έναν σχετικά πιο βατό αντίπαλο, και όχι να πάει σε μια σειρά που τα πάντα θα είναι ανοιχτά σε κάθε ματς, όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία. Απ’την άλλη, το ίδιο σενάριο θα φάνταζε ιδανικό για τον Παναθηναϊκό, απ’τη στιγμή που δεν έχει καταφέρει ακόμη να δείξει μέταλλο και νοοτροπία πρωταθλητή στα εκτός έδρας παιχνίδια του. Θυμίζουμε σε αυτό το σημείο, πως το μόνο πραγματικά μεγάλο Ευρωπαϊκό διπλό του ΠΑΟ στη φετινή Ευρωλίγκα, είναι αυτό μέσα στο ΣΕΦ απέναντι στον Ολυμπιακό! Χαρακτηριστικό μάλλον, των όσων είπαμε παραπάνω. Για να είμαι ειλικρινής, δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, ο δρόμος για το Βελιγράδι δείχνει να περνάει κυρίως από τον Πειραιά, και από το Κάουνας (λόγω απειρίας της Ζαλγκίρις, και χωρίς καμία διάθεση να την υποτιμήσω). Σε κάποια πιθανή διασταύρωση με ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ, Φενέρ, οι πιθανότητες του ΠΑΟ δυστυχώς θα ήταν κάτω από 40%. Εκτός κι αν ο Τσάβι Πασκουάλ καταφέρει να πατήσει το restart και παίρνοντας ένα μεγάλο διπλό μέσα στην έδρα της Μακάμπι, καταφέρει να διώξει ξανά τα σύννεφα και την ανασφάλεια των παικτών και του κόσμου του. Και πάλι βέβαια, για να αποκλείσεις ένα απ’τα προαναφερθέντα μεγαθήρια έχοντας μειονέκτημα έδρας, χρειάζεσαι μια μικρή υπέρβαση. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός πάντως, αυτή στιγμή μοιάζουν να παλεύουν με το χρόνο (κυρίως ο πρώτος). Αμφότεροι έχουν ουσιαστικά δύο νέους παίκτες να βάλουν ενεργά στο ροτέισον (σε εισαγωγικά νέος ο Τιλί, αφού απείχε για πολλούς μήνες απ’τη δράση και είναι σαν “μίνι” μεταγραφή), και το κατά πόσο θα το καταφέρουν αυτό, θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό τις πιθανότητές του για πρόκριση στο Βελιγράδι. Σε περίπτωση που ο ΠΑΟ βρεθεί απέναντι σε κάποια εκ των Φενέρ, Ρεάλ και (λιγότερο, για λόγους που ήδη αναλύσαμε) Ολυμπιακού, τότε θα πρέπει να πάρει το 100% από τους δύο νεοφερμένους. Ήδη ο Πέιν δείχνει να έχει μπει κάπως στο κλίμα, μετά τη πρώτη του κάκκιστη εμφάνιση απέναντι στη Χίμκι. Για τον Τζέιμς, μοιάζει σε μεγάλο βαθμό να είναι στο χέρι του το “δέσιμο” με την ομάδα. Μην ξεχνάμε πως ήδη γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις ως επί το πλείστον από πέρυσι. Γνώμη μου είναι πάντως, ότι ο Μάικ θα πρέπει να μην ξεκινάει τα παιχνίδια προς το παρόν δίπλα στον Καλάθη, ώστε να αποφορτίσει λίγο τον Νικ από το βάρος του να νιώθει ότι έχει δίπλα του έναν παίκτη στον οποίο πρέπει να περάσει πολλές φορές την μπάλα. Αυτό έγινε για πρώτη φορά απέναντι στη Ρεάλ, και λειτούργησε μια χαρά στο πρώτο ημίχρονο. Στο δεύτερο χάθηκε η συγκέντρωση των πρασινών, πράγμα το οποίο πιστεύω οφείλεται και στον τραυματισμό του Καλάθη, που έδειχνε να είναι πολύ επηρεασμένος.
Για τον Ολυμπιακό τα πράγματα είναι κάπως πιο απλά στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ο Τιλί μοιάζει έτοιμος να μπει δυναμικά στο παιχνίδι της ομάδας, χάρη στην εμπειρία του (σε αντίθεση με τον Πέιν του ΠΑΟ) αλλά και το γεγονός ότι τόσο καιρό είναι κοντά στην ομάδα και την παρακολουθεί έστω από τις εξέδρες. Στην περίπτωση του Μπράουν, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Είναι δεδομένο πως ένας παίκτης τέτοιου τύπου έλειπε από τον Ολυμπιακό, ωστόσο η πολύμηνη αποχή του απ’την αγωνιστική δράση, συν το γεγονός ότι ήρθε στην ομάδα κάπως καθυστερημένα, θέτουν πολλά ερωτηματικά γύρω απ’το πρόσωπό του. Μεγάλο ρόλο θα παίξει η διαχείρισή του από πλευράς Σφαιρόπουλου. Ο κόουτς του Ολυμπιακού, είναι αυτός που θα αναλάβει την αποστολή του να τον επαναφέρει στους ρυθμούς της Ευρωλίγκας μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, χωρίς όμως ταυτόχρονα να διαταράξει τις ισορροπίες στην περιφέρεια, ρισκάροντας να χάσει πράγματα που σταθερά έπαιρνε από παίχτες όπως ο Στρέλνιεκς. Υ.Γ.: Κλείνοντας θα ήθελα να εκφράσω την άποψή μου ότι πρέπει ο Τσάβι Πασκουάλ να αρχίσει να εμπιστεύεται περισσότερο τα παιδιά που δείχνουν όρεξη και πάθος κάθε φορά που μπαίνουν στο γήπεδο (βλ. Γκάμπριελ, Μήτογλου) και να “τιμωρήσει” με τον τρόπο του παίχτες απαθείς όπως ο Κρις Σίνγκλετον, που δεν φαίνεται να πονάει ιδιαίτερα την φανέλα. Πάντα ήμουν λάτρης των παιχτών που δούλευαν συνεχώς και δεν το έβαζαν κάτω με τίποτα. Ένας τέτοιος, φαίνεται να είναι ο Ντίνος Μήτογλου. Με το να επιμένεις στη διαρκή χρησιμόποιηση αδιάφορων παικτών, απαξιώνεις την προσπάθεια παιδιών σαν τον Ντίνο. Για τον συγκεκριμένο, ομολογώ πως τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια, και τον θεωρώ μεγάλο κεφάλαιο για τον Παναθηναϊκό και το Ελληνικό μπάσκετ. Τσάβι, πιστεύω πρέπει να τον προστατέψεις.
