Ένα δίκαιο Μουντιάλ

Μεγάλη μπάλα στη Ρωσία δεν είδαμε, αλλά είδαμε μεγάλο ποδόσφαιρο.

Το πο­δό­σφαι­ρο διέ­πε­ται από απλούς, σχε­δόν μα­θη­μα­τι­κούς νό­μους και κα­νό­νες, τους οποί­ους έχει δια­μορ­φώ­σει το πέ­ρα­σμα των δε­κα­ε­τιών και το μπό­λια­σμα όλων των ξε­χω­ρι­στών σχο­λών του αθλή­μα­τος. Ακόμη και στην τω­ρι­νή μορφή ενός ομο­γε­νο­ποι­η­μέ­νου, σχε­δόν υβρι­δι­κού, πα­νο­μοιό­τυ­που μο­ντέ­λου, το αξί­ω­μα ισχύ­ει απα­ράλ­λα­κτο.

 

Δείξε μου τους μέ­σους, τα χαφ σου, να σου πω τι ομάδα έχεις.

 

Και οι τέσ­σε­ρις ομά­δες που προ­κρί­θη­καν στους ημι­τε­λι­κούς δεν έπαι­ξαν πολύ σπου­δαία ή συ­γκλο­νι­στι­κά θε­α­μα­τι­κή μπάλα. Αλλά έπαι­ξαν σπου­δαίο πο­δό­σφαι­ρο, επει­δή έχουν σπου­δαί­ους χαφ, που κά­ποια στιγ­μή θα μνη­μο­νεύ­ο­νται στο πάν­θε­ον των ηρώων της στρογ­γυ­λής θεάς.

 

Από το 2002 και εδώ ως κα­λύ­τε­ροι πο­δο­σφαι­ρι­στές των Μου­ντιάλ έχουν βρα­βευ­τεί πι­θα­νοί και απί­θα­νοι τύποι, συ­γκρί­νο­ντας πάντα τις επι­δό­σεις τους στα εκά­στο­τε τουρ­νουά. Το 2002, ήταν ο τερ­μα­το­φύ­λα­κας της Γερ­μα­νί­ας, Όλι­βερ Καν, δι­καί­ως όσο και αν αδι­κή­θη­κε πχ η πα­ρου­σία του βρα­ζι­λιά­νου αρ­χη­γού, Ζιλ­μπέρ­το Σίλβα, επει­δή πάνω στα χέρια – τα­νά­λιες του στη­ρί­χτη­κε η πο­ρεία έως τον τε­λι­κό μιας πολύ μέ­τριας έως κακής Γερ­μα­νί­ας. Το 2006 ήταν ο αμυ­ντι­κός και αρ­χη­γός της Ιτα­λί­ας, Φά­μπιο Κα­να­βά­ρο, αδί­κως, επει­δή ναι μεν είχε κάνει καλό τουρ­νουά, αλλά ο πραγ­μα­τι­κά ασυ­να­γώ­νι­στος πρω­τα­γω­νι­στής ήταν ο συ­μπαί­κτης του, Φά­μπιο Γκρό­σο, σε ένα ρε­σι­τάλ αρι­στε­ρού φουλ μπακ, μέσα σε μια τρο­παιού­χο ομάδα, όπου όλοι έπαι­ζαν με το μα­χαί­ρι στα δό­ντια. Το 2010, η τι­μη­τι­κή διά­κρι­ση πήγε στον με­γά­λο ου­ρου­γουα­νό, Ντιέ­γκο Φορ­λάν, δι­καί­ως, επει­δή πήρε την Ου­ρου­γουάη από το χέρι και την οδή­γη­σε ένα βήμα από τον τε­λι­κό. Το 2014, ο Λιο­νέλ Μέσι έκλε­ψε, άδικα, τον τίτλο από του­λά­χι­στον τρεις Γερ­μα­νούς που έβγα­λαν μάτια (Χού­μελς, Κρόος,Μύλερ) ή τον Άριεν Ρό­μπεν της Ολ­λαν­δί­ας.

 

Φέτος, η Γαλ­λία δια­θέ­τει τον παί­κτη – κο­μπιού­τερ, Νγκο­λό Καντέ, σε ένα δω­ρε­άν σε­μι­νά­ριο για τη θέση του αμυ­ντι­κού χαφ. Το Βέλ­γιο πυ­ρο­δο­τεί­ται από τον Κέβιν Ντε­Μπρού­ι­νε και τον Εντέν Αζάρ, χωρίς να υπάρ­χουν υστε­ρή­σα­ντες στην άμυνα, ενώ ο Φε­λαϊ­νί απο­στο­μώ­νει, ξανά, κόσμο και λαό με τη μεστή και αθό­ρυ­βη πα­ρου­σία του. Η Κρο­α­τία κι­νεί­ται στις στρα­τη­γι­κές ράγες που το­πο­θε­τεί το, κατά τη γνώμη μου, κα­λύ­τε­ρο δί­δυ­μο χαφ στον κόσμο, Ιβάν Ρά­κι­τιτς και Λούκα Μό­ντριτς,έχο­ντας ίσως τα πε­ρισ­σό­τε­ρα απο­θέ­μα­τα του πνεύ­μα­τος ομά­δας από όλες τις διεκ­δι­κή­τριες του τρο­παί­ου. Η Αγ­γλία – επι­τέ­λους! – απέ­κτη­σε μέ­θο­δο βγαλ­μέ­νη από τα απα­νω­τά δά­νεια και τις δι­δα­σκα­λί­ες των με­γά­λων ξένων προ­πο­νη­τών που συ­νω­στί­ζο­νται στην Πρέ­μιερ Ληγκ και διό­λου τυ­χαία η ανά­πτυ­ξη και ο χα­ρα­κτή­ρας της βα­σί­ζε­ται στην ομοιο­γέ­νεια και τις προ­σω­πι­κό­τη­τες κατά κύριο λόγο των παι­κτών της Τό­τε­ναμ. Αλλά μήπως ο Χέ­ντερ­σον δεν κάνει κάτι πε­ρισ­σό­τε­ρο από ένα καλό τουρ­νουά;

 

Τα υπο­τι­θέ­με­να φα­βο­ρί κα­τα­πο­ντί­στη­καν, επει­δή εν πολ­λοίς, εγκα­τέ­λει­ψαν στις πα­τρί­δες τους, τα πο­δο­σφαι­ρι­κά ατού τους, που είχαν δια­μορ­φώ­σει τις σχο­λές και την ιστο­ρία τους και είχαν δώσει τους τί­τλους και την απο­θέ­ω­ση των οπα­δών.

 

Η Ισπα­νία πά­λε­ψε να παί­ξει τί­κι-τά­κα, χωρίς να δια­θέ­τει τον παί­κτη που θα έδινε την καί­ρια, κά­θε­τη πάσα προς την επί­θε­ση-και ο με­γά­λος Ινιέ­στα είναι πολύ με­γά­λος πια (στην ηλι­κία) και φα­νε­ρά κου­ρα­σμέ­νος και κο­ρε­σμέ­νος. Η Γερ­μα­νία, απεί­θαρ­χη, ανορ­γά­νω­τη, βια­στι­κή, έσπα­σε τα μού­τρα της πάνω στους πει­θαρ­χη­μέ­νους και ορ­γα­νω­μέ­νους Νο­τιο­κο­ρε­ά­τες, εκ των οποί­ων πολ­λοί έμα­θαν να παί­ζουν πο­δό­σφαι­ρο ή βγά­ζουν το με­ρο­κά­μα­τό τους στο γερ­μα­νι­κό πρω­τά­θλη­μα!

 

Η Βρα­ζι­λία επέ­λε­ξε να σπα­τα­λά ένα ημί­χρο­νο παί­ζο­ντας κάτι σαν ιτα­λι­κό κα­τε­νά­τσιο άνευ δι­δα­σκά­λου Αρί­γκο Σάκι και πλή­ρω­σε την αδι­καιο­λό­γη­τη υπε­ρο­ψία της μπρο­στά στην τα­χύ­τη­τα και τις αντε­πι­θέ­σεις του Βελ­γί­ου. Αλλά το πραγ­μα­τι­κό δράμα της Σε­λε­σάο,ήταν τα πλά­για μπακ της. Η εθνι­κή ομάδα, η οποία ου­σια­στι­κά ει­ση­γή­θη­κε στο πα­γκό­σμιο πο­δό­σφαι­ρο, τον πλά­γιο αμυ­ντι­κό με τις απα­ρά­μιλ­λες επι­θε­τι­κές αρε­τές, είχε πλά­για μπακ έναν κα­τα­βε­βλη­μέ­νο Μαρ­σέ­λο, έναν ανύ­παρ­κτο Λουίς Φε­λί­πε και έναν κά­ποιον Φά­γκνερ που δεν ήξερε τι χρώμα έχει το γρα­σί­δι στην με­γά­λη πε­ριο­χή του αντι­πά­λου. Κα­τά­ντια, αν θυ­μη­θεί κα­νείς ότι σή­κω­σε τα τε­λευ­ταία δύο τρό­παια, το 1994, με τον Ζορ­ζί­νιο και τον συ­γκλο­νι­στι­κό Μπράν­κο σε με­γά­λα κέφια, και, το 2002, με τους Καφού και Ρο­μπέρ­το Κάρ­λος σε δια­τε­ταγ­μέ­νη υπη­ρε­σία να σμπα­ρα­λιά­ζουν κάθε αμυ­ντι­κό σύ­στη­μα των αντι­πά­λων. Ει­ρω­νεία του Μου­ντιάλ, αλλά αυτόν τον τύπο πλά­γιου αμυ­ντι­κού δια­θέ­τει η Αγ­γλία με τους Τρί­πιερ και Γιανγκ, που κα­θιε­ρώ­θη­κε στην θέση από τις εμπνεύ­σεις του Ζοζέ Μου­ρί­νιο στην Γιου­νάι­τεντ!

 

Το σύ­στη­μα του Μου­ντιάλ είναι ολο­φά­νε­ρα το 3-4-3, αλλά χρειά­ζε­ται κα­νείς τους σω­στούς παί­κτες στη σωστή θέση. Και τον τερ­μα­το­φύ­λα­κα σε καλό φεγ­γά­ρι… Και από αυτήν την άποψη, οι τέσ­σε­ρις φι­να­λίστ είναι τόσο όμοιες και τόσο δια­φο­ρε­τι­κές. Και η τε­τρά­δα των μέσων οφεί­λει και να αμύ­νε­ται και να επι­τί­θε­ται. Και να κόβει και να δίνει γκολ. Και οι πάλαι ποτέ υπε­ρό­πτες σέ­ντερ φορ που δεν ήξε­ραν τι ση­μαί­νει τά­κλιν ή συ­νει­σφο­ρά στην άμυνα, έχουν εκλεί­ψει, σή­με­ρα Λου­κά­κου και Κέην και Μάν­τζου­κιτς είναι πο­λυ­ερ­γα­λεία και πο­λύ­τι­μοι πέμ­πτοι μέσοι είτε στην αμυ­ντι­κή θω­ρά­κι­ση είτε στην επι­θε­τι­κή ανά­πτυ­ξη.

 

Είναι, κακά τα ψέ­μα­τα, ένα δί­καιο Μου­ντιάλ – με­γά­λη, θε­α­μα­τι­κή, αξέ­χα­στη και συ­γκλο­νι­στι­κή μπάλα δεν εί­δα­με, αλλά εί­δα­με ωραίο πο­δό­σφαι­ρο. Με αρχές, μέ­θο­δο, σύ­στη­μα και πο­δο­σφαι­ρι­κές μορ­φές της νέας επο­χής του αθλή­μα­τος. Και οι δύο ημι­τε­λι­κοί, είναι ται­ρια­στές ανα­με­τρή­σεις – οι μα­θη­τές Βέλ­γοι κό­ντρα στους δα­σκά­λους Γάλ­λους, καθώς οι πρώ­τοι ομο­λο­γη­μέ­να αντέ­γρα­ψαν στα μέσα της δε­κα­ε­τί­ας του 2000, την ορ­γα­νω­τι­κή δομή, από τις ακα­δη­μί­ες έως την ομο­σπον­δία, της Γαλ­λί­ας και της απού­σας Ολ­λαν­δί­ας και ιδού τα απο­τε­λέ­σμα­τα, δε­κα­πέ­ντε χρό­νια μετά. Από την άλλη, οι νε­α­ροί και μα­χη­τές Κρο­ά­τες θα τε­θούν αντι­μέ­τω­ποι με τους ακόμη πιο νε­α­ρούς και δι­ψα­σμέ­νους Άγ­γλους. Δεν χω­ρούν προ­γνω­στι­κά, αλλά το εντός γραμ­μών πο­δό­σφαι­ρο έχει κερ­δί­σει.

 

Το εκτός γραμ­μών πο­δό­σφαι­ρο μετρά χο­ρη­γί­ες και έσοδα και κέρδη και ετοι­μά­ζε­ται να κάνει τα­μείο στις 16 Ιου­λί­ου…

/rproject.gr