Γάζα: Λιμοκτονία και σχέδια κατάκτησης

Οι κραυγές από τη Γάζα γίνονται όλο και πιο επείγουσες, εκπέμποντας SOS.

Η λω­ρί­δα γης έχει «σφρα­γι­στεί» ολο­κλη­ρω­τι­κά από τις 2 Μάρτη, τί­πο­τε απο­λύ­τως δεν περνά, ενώ τα απο­θέ­μα­τα τρο­φί­μων και νερού εξα­ντλού­νται.Με τα λόγια ενός πα­τέ­ρα από τη Γάζα: «δεν ρω­τά­με αν είναι θρε­πτι­κό ή όχι, αν είναι φρέ­σκο ή χα­λα­σμέ­νο. Αυτό είναι πο­λυ­τέ­λεια. Θέ­λου­με απλά να γε­μί­σου­με τα στο­μά­χια των παι­διών μας. Δεν θέλω το παιδί μου να πε­θά­νει πει­να­σμέ­νο». Δεν πρό­κει­ται για λιμό, αλλά για εξα­να­γκα­στι­κή λι­μο­κτο­νία. Όπως το έθεσε η Διε­θνής Αμνη­στία: η «βά­ναυ­ση κι απάν­θρω­πη πο­λιορ­κία απο­τε­λεί μια ακόμα έν­δει­ξη της γε­νο­κτο­νι­κής πρό­θε­σης του Ισ­ρα­ήλ στη Γάζα». 

Πάνος Πέτρου

Τα drones συ­νε­χί­ζουν να δο­λο­φο­νούν κα­θη­με­ρι­νά Πα­λαι­στί­νιες και Πα­λαι­στί­νιους. Όμως στο έδα­φος, ο Ισ­ραη­λι­νός Στρα­τός ανα­κοι­νώ­νει συχνά «πε­ρι­στα­τι­κά ασφα­λεί­ας» (έτσι χα­ρα­κτη­ρί­ζει η σιω­νι­στι­κή αργκό τις επι­τυ­χη­μέ­νες ένο­πλες ενέρ­γειες της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης).

Στις 5 Μάη, η κυ­βέρ­νη­ση Νε­τα­νιά­χου κα­τέ­λη­ξε στο πώς θα αντι­με­τω­πί­σει (;) αυτόν τον πο­νο­κέ­φα­λο. Θα κλη­θούν εκ νέου κι άλλες πολ­λές χι­λιά­δες έφε­δροι, οι οποί­οι θα ανα­πτυ­χθούν στα σύ­νο­ρα με τον Λί­βα­νο και στη Δυ­τι­κή Όχθη, «απε­λευ­θε­ρώ­νο­ντας» δυ­νά­μεις για μια νέα μα­ζι­κή χερ­σαία επί­θε­ση. Πλέον τί­θε­ται ανοι­χτά ως στό­χος η κα­τά­λη­ψη της Λω­ρί­δας της Γάζας. Ο ακρο­δε­ξιός υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών, Μπε­ζα­λέλ Σμό­τριτς ζει το όνει­ρό του: «Πρό­κει­ται να κα­τα­κτή­σου­με τη Λω­ρί­δα της Γάζας μια για πάντα. Θα στα­μα­τή­σου­με να φο­βό­μα­στε τη λέξη “κα­το­χή”…».

Το σχέ­διο για διευ­ρυ­μέ­νη χερ­σαία ει­σβο­λή εγκρί­θη­κε ομό­φω­να. Το πι­θα­νό­τε­ρο είναι να ξε­κι­νή­σει μετά την πε­ριο­δεία του Τραμπ σε Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, Κατάρ και Ηνω­μέ­να Αρα­βι­κά Εμι­ρά­τα (13-16 Μάη) και να ξε­δι­πλω­θεί σε στά­δια. Ισ­ραη­λι­νοί αξιω­μα­τού­χοι προ­βλέ­πουν «μήνες εντα­τι­κών μαχών» και μια προ­σπά­θεια διαρ­κούς πί­ε­σης του πλη­θυ­σμού να με­τα­κι­νη­θεί βίαια προς τα νότια (και μετά, προς την έξοδο;).

Στο εσω­τε­ρι­κό της κοι­νω­νί­ας και του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ, οι αντι­φά­σεις συ­νε­χί­ζο­νται. Η σύ­γκρου­ση της κυ­βέρ­νη­σης με τον επι­κε­φα­λής της Σιν Μπετ και τη Γε­νι­κή Ει­σαγ­γε­λέα επα­νά­φε­ρε εκρη­κτι­κά τη σύ­γκρου­ση ανά­με­σα στον φι­λε­λεύ­θε­ρο και τον δεξιό σιω­νι­σμό ως προς τη φυ­σιο­γνω­μία του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ. Αυτή η αντί­φα­ση δια­πλέ­κε­ται πλέον με την συ­νέ­χεια του πο­λέ­μου. Ένας έφε­δρος στρα­τη­γός και επι­κε­φα­λής αντι­πο­λι­τευ­τι­κού κόμ­μα­τος, κα­τήγ­γει­λε την από­φα­ση διεύ­ρυν­σης της χερ­σαί­ας ει­σβο­λής: «Δεν γί­νε­ται για την ασφά­λεια του Ισ­ρα­ήλ, αλλά για να σωθεί ο Νε­τα­νιά­χου και η εξ­τρε­μι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση… Η κα­το­χή της Λω­ρί­δας στο όνομα της “επι­βί­ω­σης της κυ­βέρ­νη­σης” θα μας κο­στί­σει σε αίμα –σε ζωές αιχ­μα­λώ­των, σε ζωές αντρών και γυ­ναι­κών στρα­τιω­τών, σε εξά­ντλη­ση». Οι οι­κο­γέ­νειες των αιχ­μα­λώ­των κα­τα­δι­κά­ζουν το «σχέ­διο θυ­σί­ας των ομή­ρων» και κά­ποιες κα­λούν ανοι­χτά τους εφέ­δρους να μην πα­ρου­σια­στούν.

Εν τω με­τα­ξύ, το Διε­θνές Δι­κα­στή­ριο της Χάγης, εκτός από την σε εξέ­λι­ξη έρευ­να για τη γε­νο­κτο­νία, κλή­θη­κε να εξε­τά­σει και την υπο­χρέ­ω­ση του Ισ­ρα­ήλ να επι­τρέ­πει βο­ή­θεια στους Πα­λαι­στί­νιους και να συ­νερ­γά­ζε­ται με την UNRWA. Το σιω­νι­στι­κό κρά­τος πε­ριο­ρί­στη­κε να στεί­λει μια γρα­πτή δή­λω­ση που χα­ρα­κτη­ρί­ζει «αντι­ση­μι­τι­κό τσίρ­κο» το Διε­θνές Δι­κα­στή­ριο. Ο εκ­πρό­σω­πος των ΗΠΑ πα­ρα­βρέ­θη­κε για να υπε­ρα­σπι­στεί το Ισ­ρα­ήλ, αλλά ήταν μόνος απέ­να­ντι στις κα­τα­θέ­σεις και τους ισχυ­ρι­σμούς δε­κά­δων κρα­τι­κών ηγε­σιών. Αλλά το πιο κρί­σι­μο ερώ­τη­μα μένει ανα­πά­ντη­το. Αυτές οι κρα­τι­κές ηγε­σί­ες, εκτός από το να λένε τη γνώμη τους στα διε­θνή δι­κα­στή­ρια και να πε­ρι­μέ­νουν μήνες και χρό­νια για να εκ­δο­θούν οι απο­φά­σεις τους, τι σκο­πεύ­ουν να κά­νουν εδώ και τώρα, απέ­να­ντι σε αυτή την αγριό­τη­τα που γνω­ρί­ζουν και πα­ρα­δέ­χο­νται ότι συμ­βαί­νει; Όσο μέ­νουν στα λόγια, είναι όλοι τους συ­νέ­νο­χοι στο με­γα­λύ­τε­ρο έγκλη­μα της επο­χής μας.

Επι­κίν­δυ­να πο­λι­τι­κά παι­χνί­δια

Για να προ­σποι­η­θούν ότι αντα­πο­κρί­νο­νται στη διε­θνή πίεση για άρση του απο­κλει­σμού και πο­ντά­ρο­ντας στην απελ­πι­σία που δη­μιουρ­γεί η ακραία πείνα, ΗΠΑ και Ισ­ρα­ήλ ανα­κοί­νω­σαν ένα αντι­δρα­στι­κό σχέ­διο: Κά­ποιες διε­θνείς ορ­γα­νώ­σεις, μαζί με ιδιω­τι­κούς ερ­γο­λά­βους ασφά­λειας θα πα­ρα­δί­δουν -λέ­ει- κι­βώ­τια τρο­φί­μων σε εξα­το­μι­κευ­μέ­νη βάση, με τους Ισ­ραη­λι­νούς στρα­τιώ­τες να έχουν την επο­πτεία της «ασφά­λειάς» τους.

Η Χαμάς κα­τήγ­γει­λε αμέ­σως αυτήν την από­πει­ρα πο­λι­τι­κής ερ­γα­λειο­ποί­η­σης της πεί­νας για να επι­βλη­θεί με άλλα μέσα η διά­λυ­ση του πα­λαι­στι­νια­κού κοι­νω­νι­κού-πο­λι­τι­κού ιστού και να εμπε­δω­θεί η Κα­το­χή.

Ο «αν­θρω­πι­στι­κός» μαν­δύ­ας της πρό­τα­σης δεν έπει­σε ούτε τις πα­ρα­δο­σια­κά μη-πο­λι­τι­κές αν­θρω­πι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις. Η ΜΚΟ  Humanitarian Country Team δή­λω­σε ότι η πρό­τα­ση είναι «σχε­δια­σμέ­νη για να ενι­σχύ­σει τον έλεγ­χο πάνω σε ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας είδη ως μέσο πί­ε­σης –ως τμήμα μιας στρα­τιω­τι­κής στρα­τη­γι­κής». Ο ΟΗΕ ξε­κα­θά­ρι­σε ότι δεν θα συμ­με­τέ­χει σε ένα τέ­τοιο σχέ­διο και οι αν­θρω­πι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις που δρουν στο πεδίο κα­τήγ­γει­λαν από κοι­νού το Ισ­ραη­λι­νό σχέ­διο και ζη­τούν από τις διε­θνείς κυ­βερ­νή­σεις να ασκή­σουν πιέ­σεις για άρση του απο­κλει­σμού.

Εκτός από τα αμε­ρι­κα­νοϊσ­ραη­λι­νά­σχέ­δια, εξε­λίσ­σε­ται κι ένα άλλο πο­λι­τι­κό παι­χνί­δι… Ο Μαχ­μούντ Αμπάς, απο­μο­νω­μέ­νος από τις Πα­λαι­στι­νια­κές μάζες, απελ­πι­σμέ­νος από τον πα­ρα­γκω­νι­σμό του από τις ΗΠΑ και την ανοι­χτή απα­ξί­ω­σή του από το Ισ­ρα­ήλ, βάζει τα δυ­να­τά του για να πεί­σει  τους τε­λευ­ταί­ους ότι είναι… αξιό­πι­στος, βυ­θι­ζό­με­νος όλο και πιο χα­μη­λά στο βούρ­κο.

Στο Κε­ντρι­κό Συμ­βού­λιο της PLO, η φρά­ξια του Αμπάς απέρ­ρι­ψε κάθε πρό­τα­ση να κι­νη­θεί η Ορ­γά­νω­ση στην κα­τεύ­θυν­ση της Πα­λαι­στι­νια­κής ενό­τη­τας απέ­να­ντι στα σχέ­δια των Σιω­νι­στών, προ­κα­λώ­ντας τις κα­ταγ­γε­λί­ες και τις απο­χω­ρή­σεις των πα­ρα­τά­ξε­ων της Πα­λαι­στι­νια­κής Αρι­στε­ράς. Στην συ­νε­δρί­α­ση της Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πής της PLO (με την απου­σία των αντι­πο­λι­τεύ­σε­ων), ο Αμπάς ανα­κοί­νω­σε το διο­ρι­σμό αντι­προ­έ­δρου. Πρό­κει­ται για μια νέα θέση στην PLO που έγινε ορθά αντι­λη­πτή ως προ­ώ­θη­ση μελ­λο­ντι­κού δια­δό­χου. Για τη θέση επέ­λε­ξε τον Χου­σε­ΐν Αλ Σεΐχ, έναν βε­τε­ρά­νο της Φατάχ που από το 2007 και μετά, ει­δι­κεύ­τη­κε στο… συ­ντο­νι­σμό με τις δυ­νά­μεις Κα­το­χής για «ζη­τή­μα­τα ασφα­λεί­ας».

Ο Αμπάς επι­τέ­θη­κε δη­μό­σια στη Χαμάς, απαι­τώ­ντας να απε­λευ­θε­ρώ­σει άμεσα τους αιχ­μα­λώ­τους (!), για να αφαι­ρέ­σει –λέει– το «πρό­σχη­μα» από το Ισ­ρα­ήλ. Την κά­λε­σε να πα­ρα­δώ­σει τα όπλα της και να δρά­σει –λέει– ως πο­λι­τι­κό κόμμα. Απαί­τη­σε να πα­ρα­δώ­σει τον έλεγ­χο της Γάζας στην  (υπαρ­κτή, ελεγ­χό­με­νη από τον ίδιο) Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή.

Ο Αμπάς επι­λέ­γει να αντι­στρέ­ψει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Ακόμα και η φι­λε­λεύ­θε­ρη σιω­νι­στι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση κα­ταγ­γέ­λει ότι ο πό­λε­μος δεν έχει καμία σχέση με τους αιχ­μα­λώ­τους, που δεν λει­τουρ­γούν ως «πρό­σχη­μα» για τον Νε­τα­νιά­χου, αλλά  ως μο­να­δι­κή πηγή εσω­τε­ρι­κού προ­βλή­μα­τος στα πο­λε­μι­κά του σχέ­δια.

Η ισ­ραη­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση δεν κρύ­βει πλέον ότι ο αφο­πλι­σμός της Χαμάς θα είναι πρε­λού­διο της κα­το­χής και της εθνο­κά­θαρ­σης της Γάζας. Ο Αμπάς δεν μας λέει πόσο απο­τρε­πτι­κά (στη σιω­νι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα) έχει λει­τουρ­γή­σει όλους αυ­τούς τους μήνες η «φρό­νι­μη» στρα­τη­γι­κή της ηγε­τι­κής ομά­δας της Π.Α. στη Δυ­τι­κή Όχθη.

Στα μέσα Μάη, ο Αμπάς θα τα­ξι­δέ­ψει στον Λί­βα­νο, όπου φη­μο­λο­γεί­ται ότι θα πιέ­σει για τον αφο­πλι­σμό και των πα­λαι­στι­νια­κών ορ­γα­νώ­σε­ων στους κα­ταυ­λι­σμούς προ­σφύ­γων. Η ηγε­τι­κή κλίκα της Φατάχ θέλει το μο­νο­πώ­λιο των όπλων στην Π.Α., αλλά χρη­σι­μο­ποιεί τις δυ­νά­μεις ασφα­λεί­ας της για την  αστυ­νό­μευ­ση των Πα­λαι­στι­νί­ων και όχι την προ­στα­σία τους από την Κα­το­χή. Έχει απο­κη­ρύ­ξει την ένο­πλη πάλη και πιέ­ζει τη Χαμάς να κάνει το ίδιο, αλλά δεν έχει πα­ρου­σιά­σει ούτε ένα μικρό δείγ­μα πο­λι­τι­κού ή μα­ζι­κού αγώνα, αντί­θε­τα αστυ­νο­μεύ­ει και σα­μπο­τά­ρει και αυτά…

 

Ανη­συ­χη­τι­κή εξέ­λι­ξη στην Ιορ­δα­νία
Η Ιορ­δα­νία είναι η χώρα όπου έχει ξε­δι­πλω­θεί η πιο επί­μο­νη δράση αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Γάζα όλους αυ­τούς τους μήνες. Οι δια­δη­λώ­σεις δεν έχουν στα­μα­τή­σει, ενώ έχουν υπάρ­ξει και κά­ποια με­μο­νω­μέ­να «ένο­πλα πε­ρι­στα­τι­κά» στα σύ­νο­ρα με το Ισ­ρα­ήλ. Το πο­λι­τι­κό κόμμα που στη­ρί­ζει τις μα­ζι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και έδωσε μια πο­λι­τι­κή κά­λυ­ψη στους με­μο­νω­μέ­νους ενό­πλους (με επί­σκε­ψη στις οι­κο­γέ­νειές τους) είναι οι Αδελ­φοί Μου­σουλ­μά­νοι. Αυτή τους η πο­λι­τι­κή επι­βρα­βεύ­τη­κε στις τε­λευ­ταί­ες βου­λευ­τι­κές εκλο­γές. Αυτές έγι­ναν με ένα σύ­στη­μα ελα­φρώς με­ταρ­ρυθ­μι­σμέ­νο για να διευ­κο­λύ­νει την πο­λι­τι­κή ψήφο και να απο­δυ­να­μώ­νει τα οι­κο­γε­νεια­κά-ατο­μι­κά πε­λα­τεια­κά δί­κτυα, και απέ­δω­σαν το κα­λύ­τε­ρο εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα στην ιστο­ρία των Α.Μ. που ανα­δεί­χθη­καν πρώτη δύ­να­μη. Πρό­σφα­τα, ο Βα­σι­λιάς ανα­κοί­νω­σε την εξάρ­θρω­ση μιας ομά­δας που συ­γκέ­ντρω­νε όπλα «για την απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση του Ιορ­δα­νι­κού κρά­τους», έδει­ξε άμεσα τη Μου­σουλ­μα­νι­κή Αδελ­φό­τη­τα ως υπεύ­θυ­νη και ανα­κοί­νω­σε ότι θα τεθεί εκτός νόμου. Μοιά­ζει με επι­λο­γή της μο­ναρ­χί­ας να «οχυ­ρω­θεί» απέ­να­ντι σε πι­θα­νούς μελ­λο­ντι­κούς κρα­δα­σμούς και αυτό προ­κα­λεί ανη­συ­χία για το τι εκτι­μά ο Βα­σι­λιάς ότι φέρ­νει το μέλ­λον στα πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη…

 

Διε­θνής μάχη για την Πα­λαι­στί­νη
Η γε­νο­κτο­νία στη Γάζα απο­τε­λεί μια αγριό­τη­τα που απει­λεί τον Πα­λαι­στι­νια­κό λαό, αλλά και τον αν­θρώ­πι­νο πο­λι­τι­σμό με ένα ιστο­ρι­κό πι­σω­γυ­ρι­σμά και αυτό με­τα­τρέ­πει την αντι­πα­ρά­θε­ση του διε­θνούς κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης στον Πα­λαι­στι­νια­κό λαό με τους συμ­μά­χους του Ισ­ρα­ήλ σε σύ­γκρου­ση δύο κό­σμων, δύο αντι­λή­ψε­ων για το μέλ­λον της αν­θρω­πό­τη­τας.

Από τη μια, βρί­σκο­νται άν­θρω­ποι πρό­θυ­μοι να μπουν σε ένα κα­ρά­βι για να επι­χει­ρή­σουν να σπά­σουν έναν απάν­θρω­πο απο­κλει­σμό και να με­τα­φέ­ρουν αν­θρω­πι­στι­κή βο­ή­θεια, γνω­ρί­ζο­ντας ότι φτά­νο­ντας στα ανοι­χτά της Γάζας, θα κιν­δυ­νεύ­σουν με σύλ­λη­ψη ή και θά­να­το.

Από την άλλη στέ­κε­ται ένα κρά­τος που μέσα στην αλα­ζο­νεία της ατι­μω­ρη­σί­ας του, δε δι­στά­ζει να χτυ­πή­σει με drones αυτό το κα­ρά­βι σε διε­θνή ύδατα, στο κέ­ντρο της Με­σο­γεί­ου, λίγα ναυ­τι­κά μίλια έξω από τη Μάλτα!

Μια θε­σμι­κή σιωπή έχει απλω­θεί πάνω από αυτήν την κραυ­γα­λέα πρό­κλη­ση του «μα­κριού χε­ριού του Ισ­ρα­ήλ», με την κα­τα­κραυ­γή να γί­νε­ται υπό­θε­ση όσων δια­θέ­τουν το όνομα του πλοί­ου που χτυ­πή­θη­κε: Συ­νεί­δη­ση.

Στις ΗΠΑ, η αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη απο­τε­λεί τον Νο1 εχθρό της αυ­ταρ­χι­κής επί­θε­σης του Ντό­ναλντ Τραμπ. Οι απα­γω­γές και οι απει­λές πα­ρά­νο­μης απέ­λα­σης (με εμ­βλη­μα­τι­κή την υπό­θε­ση του Μαχ­μούντ Καλίλ), οι αυ­θαί­ρε­τες ανα­κλή­σεις βίζας, οι οι­κο­νο­μι­κοί εκ­βια­σμοί στα πα­νε­πι­στή­μια με στόχο την υπο­τα­γή τους στην τρα­μπι­κή ατζέ­ντα, όλα στο­χεύ­ουν όσους κι όσες έδρα­σαν και δρουν για την Πα­λαι­στί­νη, οι οποί­οι γί­νο­νται ένας «εσω­τε­ρι­κός εχθρός» από τον οποίο ο Τραμπ υπό­σχε­ται να «απαλ­λά­ξει» την Με­γά­λη Αμε­ρι­κή.

Η «φι­λε­λεύ­θε­ρη» Ευ­ρώ­πη, συ­νε­χί­ζει αμέ­ρι­μνη τις στε­νές εμπο­ρι­κές σχέ­σεις με το Ισ­ρα­ήλ, όπως και το εμπό­ριο όπλων. Στην εποχή του επα­νε­ξο­πλι­σμού, τέ­τοιους «φί­λους» χρειά­ζε­ται κα­νείς.

Ελ­λά­δα

Στην Ελ­λά­δα, η κα­τά­πτυ­στη συμ­μα­χία με το Ισ­ρα­ήλ βα­θαί­νει διαρ­κώς σε κάθε επί­πε­δο, με την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη να απο­τε­λεί την πιο αδί­στα­κτη (μαζί με εκεί­νη του Ορ­μπάν στην Ουγ­γα­ρία) στην ξε­διά­ντρο­πη στή­ρι­ξη του κα­τα­ζη­τού­με­νου για εγκλή­μα­τα πο­λέ­μου Νε­τα­νιά­χου. Η επί­θε­ση στο Consience πι­θα­νό­τα­τα αξιο­ποί­η­σε τον ελ­λη­νι­κό ενά­ριο χώρο. Η ισ­ραη­λι­νή πο­λε­μι­κή βιο­μη­χα­νία είχε προ­νο­μια­κή πα­ρου­σία στην πο­λε­μι­κή έκ­θε­ση DEFEA, ενά­ντια στην οποία ορ­γα­νώ­θη­κε συ­γκέ­ντρω­ση στο Υπουρ­γείο Εθνι­κής Άμυ­νας.

Παρά το μού­δια­σμα που προ­κα­λεί η ανε­λέ­η­τη συ­νέ­χεια της γε­νο­κτο­νί­ας, ο κό­σμος της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη εξα­κο­λου­θεί να στη­ρί­ζει το πλή­θος εκ­δη­λώ­σε­ων που γί­νε­ται (από το BDS Greece, την Πρω­το­βου­λία Αλ­λη­λεγ­γύ­ης, τη συλ­λο­γι­κό­τη­τα «Πο­δο­νί­φτης» στη Νέα Ιωνία κ.ά.), να φέρ­νει τα Πα­λαι­στι­νια­κά «χρώ­μα­τα» σε κάθε κι­νη­το­ποί­η­ση (Πρω­το­μα­γιά κλπ).

Όλος αυτός ο κό­σμος πρέ­πει να κι­νη­το­ποι­η­θεί στη δια­δή­λω­ση που ορ­γα­νώ­νε­ται το Σάβ­βα­το 17 Μάη, κοντά στην επέ­τειο της Νάκ­μπα. Είναι μια κομ­βι­κή επέ­τειος, που πάντα υπεν­θυ­μί­ζει ότι η Νάκ­μπα δεν τε­λεί­ω­σε το 1948, αλλά είναι διαρ­κής. Η γε­νο­κτο­νία κι εθνο­κά­θαρ­ση στη Γάζα κάνει ακόμα πιο επεί­γο­ντα αυτόν τον ισχυ­ρι­σμό.

Στις δε­κα­ε­τί­ες μετά το 1948, επι­κρά­τη­σε η ανά­λυ­ση και η αί­σθη­ση ότι το σιω­νι­στι­κό εποι­κι­στι­κό εγ­χεί­ρη­μα ήρθε «κα­θυ­στε­ρη­μέ­να» στη διε­θνή σκηνή και γι’ αυτό δεν μπό­ρε­σε να ολο­κλη­ρω­θεί όπως προη­γού­με­να (γε­νο­κτο­νία των ιθα­γε­νών στην Αμε­ρι­κή, στην Αυ­στρα­λία). Το 2025, ο πλα­νή­της πα­ρα­κο­λου­θεί σε ζω­ντα­νή σύν­δε­ση μια τέ­τοια γε­νο­κτο­νία και το Ισ­ρα­ήλ γκρε­μί­ζει ατι­μώ­ρη­το την παλιά σι­γου­ριά ότι «κάτι τέ­τοιο δεν μπο­ρεί να συμ­βεί στη σύγ­χρο­νη εποχή».

Η δια­δή­λω­ση για την επέ­τειο της Νάκ­μπα, πρέ­πει να κα­τε­βά­σει στο δρόμο όσους κι όσες εμπνέ­ε­ται από την πε­ποί­θη­ση ότι η εποχή της αποι­κιο­κρα­τί­ας και του απαρτ­χάιντ τε­λεί­ω­σε και η ύπαρ­ξη του σιω­νι­στι­κού κρά­τους είναι η τε­λευ­ταία εκ­κρε­μό­τη­τα αυτής της σκο­τει­νής επο­χής. Σε σύ­γκρου­ση με όσους ετοι­μά­ζουν ένα μέλ­λον όπου το σιω­νι­στι­κό κρά­τος θα είναι «πίσω στη μόδα» και οι πρα­κτι­κές του το νέο «κα­νο­νι­κό»…

 

H Συρία στο στό­χα­στρο των Σιω­νι­στών
Το Ισ­ρα­ήλ δεν έχει στα­μα­τή­σει ούτε τα αε­ρο­πο­ρι­κά χτυ­πή­μα­τα, ούτε τις χερ­σαί­ες με­τα­κι­νή­σεις στρα­τευ­μά­των, ούτε τις ρη­το­ρι­κές απει­λές κατά της Συ­ρί­ας, ενώ συ­νε­χί­ζει να ερ­γά­ζε­ται για να απο­τρέ­ψει την ενο­ποί­η­σή της.

Μια μέρα, κυ­κλο­φό­ρη­σε ξαφ­νι­κά πλα­τιά ένα ηχη­τι­κό που προ­σβά­λει τον Μω­ά­μεθ και απο­δό­θη­κε (ψευ­δώς) σε έναν εξέ­χο­ντα Δρού­ζο Σύριο ιερέα. Η ύπο­πτη «διαρ­ροή» (είτε από ασα­ντι­κούς, είτε από σιω­νι­στές) προ­κά­λε­σε άμεσα την αντί­δρα­ση που υπο­λό­γι­ζε, με ένο­πλες συ­γκρού­σεις να ξε­σπά­νε με­τα­ξύ σου­νι­τών φο­ντα­με­ντα­λι­στών και Δρού­ζων στην επαρ­χία Σου­έι­ντα, όπου ζουν συ­γκε­ντρω­μέ­νοι οι Δρού­ζοι.

Ο Νε­τα­νιά­χου, που έχει αυ­το­α­να­κη­ρυ­χθεί «προ­στά­της των Δρού­ζων απέ­να­ντι στους τζι­χα­ντι­στές της Δα­μα­σκού», έδωσε εντο­λή για αε­ρο­πο­ρι­κά χτυ­πή­μα­τα στη Σου­έι­ντα αλλά και δίπλα από το Προ­ε­δρι­κό Μέ­γα­ρο (!) στη Δα­μα­σκό, ως «προει­δο­ποί­η­ση» στον Αλ Σάρα προ­σω­πι­κά.

Ασφα­λώς η πλειο­ψη­φία των Δρού­ζων δια­δη­λώ­νει κατά του Ισ­ρα­ήλ και αρ­νεί­ται την «προ­στα­σία» του, ενώ στον από­η­χο των γε­γο­νό­των, συμ­φω­νή­θη­κε η συ­γκρό­τη­ση «μι­κτής» δύ­να­μης στη Σου­έι­ντα, όπου οι το­πι­κές πο­λι­το­φυ­λα­κές των Δρού­ζων (που απο­λαμ­βά­νουν ντε φάκτο διευ­ρυ­μέ­νη αυ­το­νο­μία) θα συ­ντο­νί­ζο­νται με τις δυ­νά­μεις του Σύρου προ­έ­δρου Μο­χά­μεντ Αλ Σάρα. Αλλά το παι­χνί­δι με τις μειο­νό­τη­τες και οι προ­σπά­θειες να οξυν­θούν διαι­ρέ­σεις θα συ­νε­χι­στεί.

Η αμε­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση διε­ρευ­νά τις δυ­να­τό­τη­τες «εξη­μέ­ρω­σης» του Αλ Σάρα, με μοχλό τον εκ­βια­σμό των συ­ντρι­πτι­κών κυ­ρώ­σε­ων, με την Ουά­σινγ­κτον να πα­ρα­θέ­τει «λίστα απαι­τή­σε­ων» στη Δα­μα­σκό που εκτός από διά­φο­ρα ανώ­δυ­να (στάση απέ­να­ντι στο ISIS, διευ­κό­λυν­ση εντο­πι­σμού Αμε­ρι­κα­νού αγνο­ου­μέ­νου), έχει και πιο σκλη­ρούς όρους, με­τα­ξύ των οποί­ων ο τερ­μα­τι­σμός κάθε ορ­γα­νω­μέ­νης πο­λι­τι­κής πα­ρου­σί­ας των Πα­λαι­στι­νί­ων στη Συρία. [Rp: η συ­νά­ντη­ση του Τραμπ με τον Αλ Σάρα ίσως βγά­λει ει­δή­σεις όσον αφορά αυτές τις επι­διώ­ξεις]. Αλλά το σιω­νι­στι­κό κρά­τος αντι­με­τω­πί­ζει τη νέα συ­ρια­κή ηγε­σία ως αυ­το­νό­η­το εχθρό.

Ο Μπε­ζα­λέλ Σμό­τριτς, πε­ρι­γρά­φο­ντας πότε θα τερ­μα­τι­στεί η σιω­νι­στι­κή στρα­τιω­τι­κή εκ­στρα­τεία, μί­λη­σε ωμά για την εθνο­κά­θαρ­ση («όταν η Γάζα θα έχει εκ­κα­θα­ρι­στεί από τη Χαμάς και εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες Γα­ζαί­οι θα έχουν πάρει το δρόμο για άλλες χώρες»), επα­νέ­λα­βε πά­γιους στό­χους του Ισ­ρα­ήλ απέ­να­ντι στους γνω­στούς αντι­πά­λους του («όταν η Χεζ­μπο­λά θα έχει χτυ­πη­θεί σκλη­ρά, όταν το Ιράν θα έχει απο­γυ­μνω­θεί από την πυ­ρη­νι­κή του απει­λή»), αλλά επε­φύ­λασ­σε μια πολύ σκλη­ρή δια­τύ­πω­ση για τη Συρία («όταν θα έχει δια­λυ­θεί και δια­με­λι­στεί»).

https://rproject.gr/article/gaza-limoktonia-kai-shedia-kataktisis