Απαντώντας στον ρατσιστικό ηθικό πανικό

Η τρέχουσα έκρηξη ρατσισμού στη Βρετανία έχει επικεντρωθεί στα ξενοδοχεία που χρησιμοποιούνται για τη στέγαση ατόμων που αιτούνται άσυλο.

Μα­κράν από το να εκ­προ­σω­πούν ντό­πιους αν­θρώ­πους που προ­σπα­θούν τάχα να κά­νουν τη φωνή τους να «ακου­στεί», αυτές οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις συ­νή­θως έχουν στον πυ­ρή­να τους ακρο­δε­ξιές ορ­γα­νώ­σεις και υπο­στη­ρί­ζο­νται από κο­ρυ­φαί­ους πο­λι­τι­κούς των Συ­ντη­ρη­τι­κών και από τον δεξιό Τύπο. Για μήνες, η Telegraph έβρι­θε από προ­βλέ­ψεις ότι «η Βρε­τα­νία οδεύ­ει προς εμ­φύ­λιο πό­λε­μο» (3 Απρι­λί­ου) ή ότι «η λευκή ερ­γα­τι­κή τάξη είναι μια ωρο­λο­για­κή βόμβα έτοι­μη να εκρα­γεί» (21 Αυ­γού­στου). Ο Ρό­μπερτ Τζέν­ρικ, ο οποί­ος πλα­σά­ρε­ται ως επό­με­νος ηγέ­της  των Συ­ντη­ρη­τι­κών και Αρ­χη­γός της Αξιω­μα­τι­κής Αντι­πο­λί­τευ­σης, κα­τέ­βη­κε στο δρόμο στο πλευ­ρό «ει­ρη­νι­κών, πα­τριω­τών δια­δη­λω­τών» (όπως τους απο­κά­λε­σε ο ίδιος) στο Έπινγκ, στις 17 Αυ­γού­στου. Εκεί­νο το βράδυ, ο Τζέν­ρικ πα­ρευ­ρέ­θη­κε σε μια συ­γκέ­ντρω­ση στην οποία μί­λη­σε ο Κά­λουμ Μπάρ­κερ, μέλος της νε­ο­να­ζι­στι­κής ομά­δας Homeland.

Κόλιν Γουίλσον | μετάφραση Στέλλα Μούσμουλα

Ο ηθι­κός πα­νι­κός έχει εξα­πλω­θεί και πέρα ​​από τα ξε­νο­δο­χεία. Ένα άρθρο της Telegraph με τίτλο «Κά­τοι­κοι χω­ριού κα­τα­φέ­ρο­νται ενα­ντί­ον Προ­σκό­πων που πέ­ρα­σαν για με­τα­νά­στες» (11 Αυ­γού­στου), ανέ­φε­ρε ότι κά­ποιοι κά­τοι­κοι του χω­ριού Νιού­μπριτζ στην Ουα­λία δια­κί­νη­σαν ένα βί­ντεο στο Facebook, το οποίο υπο­τί­θε­ται ότι έδει­χνε με­τα­νά­στες να εγκα­θί­στα­νται σε ένα χώρο δρα­στη­ριο­τή­των Προ­σκό­πων στην πε­ριο­χή. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τα άτομα που βρί­σκο­νταν στο χώρο ήταν Πρό­σκο­ποι από τη Σκω­τία. Στο βί­ντεο δια­τυ­πώ­θη­κε ο ισχυ­ρι­σμός ότι η αστυ­νο­μία, η οποία χρη­σι­μο­ποιεί τον χώρο για την εκ­παί­δευ­ση σκύ­λων, ήταν εκεί γιατί  υπο­τί­θε­ται φύ­λα­γε τους υπο­τι­θέ­με­νους με­τα­νά­στες. Το βί­ντεο έχει πλέον αφαι­ρε­θεί, αλλά νεαρά άτομα ηλι­κί­ας κάτω των 18 ετών πρό­λα­βαν να δε­χθούν ρα­τσι­στι­κή κα­κο­ποί­η­ση καθώς έμπαι­ναν σε ένα λε­ω­φο­ρείο για να φύ­γουν από τον χώρο.

 

Αυτές οι εξε­λί­ξεις δια­φέ­ρουν πολύ από τις πιο συ­νη­θι­σμέ­νες μορ­φές ορ­γά­νω­σης της ακρο­δε­ξιάς που βλέ­πα­με πριν από πέντε ή έξι χρό­νια. Τότε, εί­χα­με ως επί το πλεί­στον πο­ρεί­ες ακρο­δε­ξιών στο κε­ντρι­κό Λον­δί­νο, στις οποί­ες συμ­με­τεί­χαν έν­θερ­μοι ρα­τσι­στές ή φα­σί­στες που είχαν τα­ξι­δέ­ψει από άλλες πε­ριο­χές για να βρε­θούν εκεί. Πα­ρό­μοιες πο­ρεί­ες εξα­κο­λου­θούν να γί­νο­νται και σή­με­ρα όπως για πα­ρά­δειγ­μα, η φα­σι­στι­κή πο­ρεία των 600 ατό­μων στο Μάν­τσε­στερ το Σάβ­βα­το στις 2 Αυ­γού­στου. Αλλά τώρα βλέ­που­με πολ­λές μι­κρό­τε­ρες σε μέ­γε­θος δια­δη­λώ­σεις, με­ρι­κές από τις οποί­ες έχουν υπο­στη­ρι­κτές μέσα στις το­πι­κές κοι­νό­τη­τες.

Καθώς αυτές κα­θαυ­τές οι δια­δη­λώ­σεις έχουν αλ­λά­ξει, το ίδιο ισχύ­ει και με το πο­λι­τι­κό πλαί­σιο στο οποίο συμ­βαί­νουν. Έχου­με πλέον μια κυ­βέρ­νη­ση των Ερ­γα­τι­κών, αλλά αυτή αντί να αντι­στρέ­ψει τα μέτρα λι­τό­τη­τας που είχε λάβει το Συ­ντη­ρη­τι­κό κόμμα, συ­νε­χί­ζει να είναι με το μέρος των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων. Έχει επι­τε­θεί σε συ­ντα­ξιού­χους και σε άτομα με ανα­πη­ρία. Οι λί­στες ανα­μο­νής του NHS [ΕΣΥ] εξα­κο­λου­θούν να υπερ­βαί­νουν τα 7 εκα­τομ­μύ­ρια. Οι Ερ­γα­τι­κοί δεν προ­σφέ­ρουν τί­πο­τα σε εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους, με­ρι­κοί από τους οποί­ους στρέ­φο­νται από απελ­πι­σία προς το [ακρο­δε­ξιό] κόμμα Reform.

Σε διε­θνές επί­πε­δο, το πο­λι­τι­κό πλαί­σιο πε­ρι­λαμ­βά­νει την κα­νο­νι­κο­ποί­η­ση της βίας και του ρα­τσι­σμού της ακρο­δε­ξιάς, και ιδίως της Ισλα­μο­φο­βί­ας. Μέσα ενη­μέ­ρω­σης τόσο κα­θιε­ρω­μέ­να όσο το BBC απο­δέ­χο­νται την  προ­ε­δρία Τραμπ και την ισ­ραη­λι­νή γε­νο­κτο­νία των Πα­λαι­στι­νί­ων ως μια νέα κα­νο­νι­κό­τη­τα όπου «έτσι έχουν τα πράγ­μα­τα πλέον». Οι δι­καιο­λο­γί­ες  των Ισ­ραη­λι­νών για τις μα­ζι­κές δο­λο­φο­νί­ες που δια­πράτ­τουν -ισχυ­ρι­σμοί που η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των αν­θρώ­πων στη Βρε­τα­νία απλά δεν πι­στεύ­ει- πα­ρου­σιά­ζο­νται χωρίς σχο­λια­σμό στα πλαί­σια μιας υπο­τι­θέ­με­νης «ου­δε­τε­ρό­τη­τας» ή «ισορ­ρο­πί­ας». Ο απρο­κά­λυ­πτος ρα­τσι­σμός ενα­ντί­ον Πα­λαι­στι­νί­ων, Αρά­βων, Μου­σουλ­μά­νων και Νο­τιο­α­σια­τών μένει ανα­πά­ντη­τος, κάτι που υπο­δη­λώ­νει ότι οι ζωές αυτών των αν­θρώ­πων δεν με­τρά­νε ως αν­θρώ­πι­νες ζωές -και αυτό απη­χεί και στον τρόπο με τον οποίο αντι­με­τω­πί­ζο­νται οι με­τα­νά­στες σε αυτή τη χώρα.

Όμως η πιο ση­μα­ντι­κή αλ­λα­γή στον τρόπο ορ­γά­νω­σης της ακρο­δε­ξιάς είναι ο τρό­πος με τον οποίο ο ρα­τσι­σμός συν­δέ­ε­ται πλέον ανοι­χτά με ιδέες για το φύλο και τη σε­ξουα­λι­κό­τη­τα. Σε άλλες χώρες, αυτό δεν είναι κα­θό­λου και­νούρ­γιο. Ακρο­δε­ξιές κυ­βερ­νή­σεις, όπως αυτή της Ουγ­γα­ρί­ας, προ­σφέ­ρουν εδώ και δέκα χρό­νια γεν­ναιό­δω­ρες επι­δο­τή­σεις και δά­νεια στους γο­νείς με νε­ο­γέν­νη­τα -στα πλαί­σια της έγνοιας της ακρο­δε­ξιάς να αυ­ξη­θεί ο ρυθ­μός γεν­νή­σε­ων και έτσι να απο­τρα­πεί η μυ­θι­κή «Με­γά­λη Αντι­κα­τά­στα­ση» των ντό­πιων από με­τα­νά­στες. Ο Τραμπ ξε­κί­νη­σε την πρώτη του προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία το 2016 με τον ισχυ­ρι­σμό ότι οι με­τα­νά­στες στις ΗΠΑ είναι συ­νή­θως βια­στές. Πρό­κει­ται για μια σύν­δε­ση των φυ­λε­τι­κο­ποι­η­μέ­νων ατό­μων με το βια­σμό -και με επι­θέ­σεις σε ευά­λω­τες λευ­κές γυ­ναί­κες- η οποία έχει υπό­βα­θρο στους πα­λιούς ρα­τσι­στι­κούς μύ­θους για τους Μαύ­ρους άν­δρες, οι οποί­οι οδη­γού­σαν σε λιν­τσα­ρί­σμα­τα στον αμε­ρι­κα­νι­κό Νότο.

Στη Βρε­τα­νία, ο φυ­λε­τι­κο­ποι­η­μέ­νος πλη­θυ­σμός που κα­τη­γο­ρεί­ται πιο συχνά από οποιον­δή­πο­τε άλλον για σε­ξουα­λι­κή βία κατά των γυ­ναι­κών είναι οι Μου­σουλ­μά­νοι, μια θρη­σκεία στην οποία θε­ω­ρεί­ται ότι ανή­κει η πλειο­ψη­φία των αι­τού­ντων άσυλο. Οι ρα­τσι­στι­κές τα­ρα­χές του πε­ρα­σμέ­νου κα­λο­και­ριού πυ­ρο­δο­τή­θη­καν από τη φήμη, ότι τα κο­ρί­τσια που σκο­τώ­θη­καν στο Σά­ουθ­πορτ είχαν δο­λο­φο­νη­θεί από έναν νε­ο­α­φι­χθέ­ντα με­τα­νά­στη. Έκτο­τε η Δεξιά προ­ω­θεί ισχυ­ρι­σμούς για την ύπαρ­ξη Μου­σουλ­μα­νι­κών «συμ­μο­ριών πα­ρε­νό­χλη­σης». Στις 5 Αυ­γού­στου, η αρ­θρο­γρά­φος της Telegraph, Άλι­σον Πίρ­σον, έγρα­ψε ένα άρθρο με τίτλο «Η διε­φθαρ­μέ­νη μας  ελίτ φταί­ει για κάθε σε­ξουα­λι­κή επί­θε­ση από πα­ρά­νο­μο με­τα­νά­στη», το οποίο ξε­κι­νού­σε με την εξής φράση: «Απο­τε­λεί φα­ντα­σί­ω­ση να πε­ρι­μέ­νου­με από σε­ξουα­λι­κά στε­ρη­μέ­νους άν­δρες, οι οποί­οι προ­έρ­χο­νται από μι­σο­γυ­νι­κές κουλ­τού­ρες, να σε­βα­στούν τις αξίες μας και τις γυ­ναί­κες μας». Στις 10 Αυ­γού­στου, ο επί­δο­ξος ηγέ­της των Συ­ντη­ρη­τι­κών, Ρό­μπερτ Τζέν­ρικ, έγρα­ψε ένα άρθρο στην Sunday Mail με πρω­το­σέ­λι­δο τίτλο «Οι φόβοι ενός  κο­ρυ­φαί­ου Συ­ντη­ρη­τι­κού για τις κόρες του, εξ’ αι­τί­ας των με­τα­να­στών στις βάρ­κες».

Στον δεξιό Τύπο οι με­τα­νά­στες κα­τη­γο­ρού­νται σε τα­κτι­κή βάση για μικρά ή με­γά­λα πα­ρα­πτώ­μα­τα, με βάση ελά­χι­στες ή κα­θό­λου απο­δεί­ξεις («Ακού­σα­με ότι έκλε­ψαν την μπάλα πο­δο­σφαί­ρου ενός αγο­ριού», Telegraph, 14 Αυ­γού­στου). Καμία απο­λύ­τως αμ­φι­βο­λία δεν υπάρ­χει για τη Λούσι Κό­νο­λι, η οποία, το πε­ρα­σμέ­νο κα­λο­καί­ρι, τη στιγ­μή που ρα­τσι­στές προ­σπα­θού­σαν να βά­λουν φωτιά σε ξε­νο­δο­χεία, έγρα­ψε στο Twitter: «Μα­ζι­κές απε­λά­σεις τώρα, βάλτε φωτιά σε όλα τα γα­μη­μέ­να ξε­νο­δο­χεία που είναι γε­μά­τα με τους μπά­σταρ­δους, δε μου καί­γε­ται καρφί», και η οποία στη συ­νέ­χεια δή­λω­σε ένοχη για υπο­κί­νη­ση φυ­λε­τι­κού μί­σους. Στη δη­μο­σιο­γρα­φι­κή κά­λυ­ψη της υπό­θε­σης της Κό­νο­λι, το φύλο απο­τέ­λε­σε και πάλι ζή­τη­μα: το πρω­το­σέ­λι­δο άρθρο της Sun που πα­νη­γύ­ρι­ζε την απο­φυ­λά­κι­σή της είχε τον τίτλο «Η μαμά γύ­ρι­σε σπίτι». Στη διάρ­κεια της φυ­λά­κι­σής της, το θέμα του απο­χω­ρι­σμού της από το παιδί της, όπως και η ερ­γα­σία της ως γκου­βερ­νά­ντα απο­τε­λού­σαν στα­θε­ρό θέμα στα ΜΜΕ.

Η Κό­νο­λι έγινε σύμ­βο­λο μιας λευ­κής μη­τρό­τη­τας που βρί­σκε­ται υπό απει­λή, ενώ οι αι­τού­ντες άσυλο απει­κο­νί­ζο­νται ως αρ­πα­κτι­κοί ανύ­πα­ντροι άν­δρες. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ένας στους έξι αι­τού­ντες άσυλο είναι παιδί, με τις οι­κο­γέ­νειες συχνά να χω­ρί­ζο­νται καθώς επι­χει­ρούν να δια­φύ­γουν από διωγ­μούς και αυτό έχει ως απο­τέ­λε­σμα οι άν­δρες να έρ­χο­νται πρώ­τοι και να συ­νε­νώ­νο­νται αρ­γό­τε­ρα με άλλα μέλη της οι­κο­γέ­νειας. Η απελ­πι­σία των αι­τού­ντων άσυλο που χω­ρί­ζο­νται από τους/τις συ­ντρό­φους ή τα παι­διά τους, η οποία κατά πάσα πι­θα­νό­τη­τα δεν είναι μι­κρό­τε­ρη από αυτή της Λούσι Κό­νο­λι, σπά­νια ανα­φέ­ρε­ται.

Στο δεξιό φα­ντα­σια­κό, δεν είναι μόνο οι Μου­σουλ­μά­νοι άν­δρες που  απο­τε­λούν απει­λή για τις ευά­λω­τες και -όπως υπο­νο­εί­ται- λευ­κές γυ­ναί­κες και κο­ρί­τσια. Οι τρανς γυ­ναί­κες, τις οποί­ες κατά κα­νό­να η Δεξιά απο­κα­λεί «βιο­λο­γι­κούς άν­δρες», απο­τε­λούν ισό­τι­μο κίν­δυ­νο. Η με­γα­λύ­τε­ρη ακρο­δε­ξιά κι­νη­το­ποί­η­ση μέχρι σή­με­ρα στο Νότιο Λον­δί­νο, όπου ζω, δεν αφο­ρού­σε με­τα­νά­στες, αλλά στρε­φό­ταν ενά­ντια σε μια το­πι­κή εκ­δή­λω­ση στα πλαί­σια της οποί­ας drag queens διά­βα­ζαν πα­ρα­μύ­θια σε παι­διά [1],  λόγω του υπο­τι­θέ­με­νου κιν­δύ­νου για τα παι­διά. Τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες, πα­ράλ­λη­λα με τις ιστο­ρί­ες γύρω από τα ξε­νο­δο­χεία με­τα­να­στών, έχου­με δει ένα απί­στευ­το κυ­νή­γι μα­γισ­σών ενά­ντια σε μια τρανς υπάλ­λη­λο των Marks & Spencer, η οποία το μόνο που έκανε ήταν να ρω­τή­σει μια πε­λά­τισ­σα αν χρεια­ζό­ταν βο­ή­θεια. Η πε­λά­τισ­σα βρι­σκό­ταν στο κα­τά­στη­μα για να βοη­θή­σει την έφηβη κόρη της να δο­κι­μά­σει σου­τιέν. Ωστό­σο, η δη­μο­σιο­γρα­φι­κή κά­λυ­ψη του γε­γο­νό­τος υπαι­νί­χθη­κε ψευ­δώς ότι η τρανς γυ­ναί­κα επι­δί­ω­κε να κάνει η ίδια τη δο­κι­μή, πα­ρου­σιά­ζο­ντάς την ως σε­ξουα­λι­κό αρ­πα­κτι­κό. Η Τζ. Κ. Ρό­ου­λινγκ πα­ρε­νέ­βη κα­λώ­ντας σε μποϊ­κο­τάζ κατά των M&S. Αυτή είναι μόνο η τε­λευ­ταία από τις κυ­ριο­λε­κτι­κά κα­θη­με­ρι­νές επι­θέ­σεις του Τύπου ενα­ντί­ον των τρανς ατό­μων, ιδίως των τρανς γυ­ναι­κών, οι οποί­ες λαμ­βά­νουν χώρα εδώ και χρό­νια.

Αν οι Μου­σουλ­μά­νοι και τα τρανς άτομα βρί­σκο­νται ιδιαί­τε­ρα στο στό­χα­στρο αυτών των επι­θέ­σε­ων, είναι σαφές ότι αυτές μπο­ρούν εύ­κο­λα να εξα­πλω­θούν και σε άλλες ομά­δες. Στις 20 Αυ­γού­στου, ανα­φέρ­θη­κε ότι ένα ζευ­γά­ρι στο Βό­ρειο Γιορκ­σάιρ έπεσε θύμα επί­θε­σης στον δρόμο και ζει με τον φόβο νέων επι­θέ­σε­ων, αφό­του ο Ολά­ζουον Αγιέ­νι, ο οποί­ος είναι μαύ­ρος, βι­ντε­ο­σκο­πή­θη­κε να παί­ζει με τα λευκά εγ­γό­νια του στο πάρκο. Ο Τόμι Ρό­μπιν­σον κοι­νο­ποί­η­σε το βί­ντεο ως τεκ­μή­ριο σε­ξουα­λι­κής κα­κο­ποί­η­σης. Οι επι­θέ­σεις σε τρανς άτομα στις ΗΠΑ είναι απλώς το πιο ακραίο πα­ρά­δειγ­μα ακρο­δε­ξιών πο­λι­τι­κών για τη σε­ξουα­λι­κό­τη­τα και το φύλο, οι οποί­ες πε­ρι­λαμ­βά­νουν την απα­γό­ρευ­ση βι­βλί­ων με ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ+ πε­ριε­χό­με­νο στις σχο­λι­κές βι­βλιο­θή­κες και τον πε­ριο­ρι­σμό της ελευ­θε­ρί­ας στην άμ­βλω­ση.

Το γε­γο­νός ότι η φυλή, το φύλο και η σε­ξουα­λι­κό­τη­τα συν­δέ­ο­νται με αυτόν τον τρόπο έχει δύο συ­νέ­πειες στον τρόπο με τον οποίο αντι­τασ­σό­μα­στε στην ακρο­δε­ξιά. Πρώ­τον, πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σου­με όχι μόνο τις ρα­τσι­στι­κές τους ιδέες, αλλά και τους ισχυ­ρι­σμούς τους για τα τρανς άτομα. Πρέ­πει να κα­ταρ­ρί­ψου­με την ιδέα ότι η κύρια απει­λή για τα παι­διά προ­έρ­χε­ται από «ξέ­νους», από αν­θρώ­πους που βρί­σκο­νται έξω από το σπίτι της -λευ­κής όπως υπο­νο­εί­ται -οι­κο­γέ­νειας, όπου είναι ασφα­λή. Τα πε­ρισ­σό­τε­ρα παι­διά κα­κο­ποιού­νται από κά­ποιον που γνω­ρί­ζουν και σχε­δόν οι μισές πε­ρι­πτώ­σεις σε­ξουα­λι­κής κα­κο­ποί­η­σης παι­διών που κα­ταγ­γέ­λο­νται στην αστυ­νο­μία λαμ­βά­νουν χώρα εντός της οι­κο­γέ­νειας -από γο­νείς, αδέλ­φια, παπ­πού­δες και για­γιά­δες ή κά­ποιο άλλο πρό­σω­πο το οποίο θε­ω­ρεί­ται μέλος της οι­κο­γέ­νειας. Και παρά τους ισχυ­ρι­σμούς της ακρο­δε­ξιάς περί προ­στα­σί­ας των γυ­ναι­κών και των παι­διών, δύο στους πέντε αν­θρώ­πους που συ­νε­λή­φθη­σαν κατά τη διάρ­κεια των ρα­τσι­στι­κών τα­ρα­χών του πε­ρα­σμέ­νου κα­λο­και­ριού έχουν κα­ταγ­γελ­θεί στην αστυ­νο­μία για εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κή βία, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης σο­βα­ρής σω­μα­τι­κής βλά­βης, πα­ρε­νο­χλη­τι­κής πα­ρα­κο­λού­θη­σης και εκ­φο­βι­στι­κής συ­μπε­ρι­φο­ράς.

Δεύ­τε­ρον, στη δια­φω­νία που υπάρ­χει στην Αρι­στε­ρά πρέ­πει να πεί­σου­με ότι η αντί­στα­ση στην ακρο­δε­ξιά πρέ­πει να πε­ρι­λαμ­βά­νει την κα­τα­πο­λέ­μη­ση της τραν­σφο­βί­ας και την αντι­με­τώ­πι­ση άλλων ζη­τη­μά­των που αφο­ρούν το φύλο και τη σε­ξουα­λι­κό­τη­τα. Η αντί­στα­ση στην κα­τα­πί­ε­ση, όπως αυτή που βιώ­νουν τα τρανς άτομα, εν­νο­εί­ται ότι είναι θέμα αρχής. Είναι όμως και στρα­τη­γι­κά κρί­σι­μη, επει­δή η συ­ναι­σθη­μα­τι­κή δύ­να­μη που έχουν οι  ισχυ­ρι­σμοί περί κα­κο­ποί­η­σης γυ­ναι­κών ή παι­διών είναι αυτή που δη­μιουρ­γεί υπο­στή­ρι­ξη στις δε­ξιές κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Οποια­δή­πο­τε αρι­στε­ρή ομάδα απο­δέ­χε­ται τραν­σφο­βι­κές ιδέες, υπο­νο­μεύ­ει τον αγώνα κατά της ακρο­δε­ξιάς.

Σε μια εποχή που οι ορ­γα­νω­τι­κές προ­σπά­θειες των φα­σι­στών βρί­σκο­νται σε άνοδο, είναι ση­μα­ντι­κό να θυ­μό­μα­στε την δυ­να­τό­τη­τα αύ­ξη­σης του αριθ­μού των αν­θρώ­πων που ορ­γα­νώ­νο­νται ενα­ντί­ον τους. Εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι έχουν ήδη κα­τέ­βει στους δρό­μους τα τε­λευ­ταία χρό­νια, όπως το μισό εκα­τομ­μύ­ριο που δια­δή­λω­σαν υπέρ της Πα­λαι­στί­νης τον Μάη, οι 100.000 που συμ­με­τεί­χαν στο Trans+ Pride του Λον­δί­νου και οι χι­λιά­δες που συμ­με­τέ­χουν σε το­πι­κά Pride, οι 130.000 που συμ­με­τεί­χαν στις δια­δη­λώ­σεις του Black Lives Matter το 2020 και οι 370.000 που εντά­χθη­καν στους Ερ­γα­τι­κούς την πε­ρί­ο­δο της ηγε­σί­ας Κόρ­μπιν. Η δυ­να­τό­τη­τα να υπο­νο­μεύ­σου­με το το­ξι­κό μίγμα ρα­τσι­σμού και αντι­δρα­στι­κών πο­λι­τι­κών για το φύλο είναι τε­ρά­στια, αν κα­τα­νο­ή­σου­με σωστά το πρό­βλη­μα.

https://rproject.gr/article/apantontas-ston-ratsistiko-ithiko-paniko