Οι δασµοί του Τραµπ είναι επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης

Η κυβέρνηση Τραµπ ανακοίνωσε τεράστιες αυξήσεις δασµών στις 2 Απριλίου, ανεβάζοντάς τους στο υψηλότερο επίπεδο του τελευταίου αιώνα. Αυτοί οι δασµοί αποτελούν απειλή για την εργατική τάξη αλλά και όπλο στα χέρια της Αµερικής, καθώς προετοιµάζεται για µια στρατιωτική αντιπαράθεση µε την Κίνα.

Τομ Μπραμπλ | μετάφραση Θάνος Λυκουργιάς

Η ανα­κοί­νω­ση των δα­σµών του Ντό­ναλντ Τραµπ προ­κά­λε­σε οι­κο­νο­µι­κό πα­νι­κό, µε τα χρη­µα­τι­στή­ρια να κα­ταρ­ρέ­ουν καθώς οι επεν­δυ­τές απέ­συ­ραν τα χρή­µα­τά τους φο­βού­µε­νοι ότι το πα­γκό­σµιο εµπό­ριο θα βυ­θι­στεί. Όταν αντέ­δρα­σαν οι αγο­ρές οµο­λό­γων, απει­λώ­ντας µε άνοδο των επι­το­κί­ων για τα χρέη που κα­τέ­χουν εται­ρεί­ες, κράτη και κά­το­χοι ενυ­πό­θη­κων δα­νεί­ων, ο Τραµπ ανα­γκά­στη­κε να υπο­χω­ρή­σει, εφα­ρµό­ζο­ντας δα­σµούς 10% στις πε­ρισ­σό­τε­ρες χώρες και ανα­στέλ­λο­ντας την επι­βο­λή των υψη­λό­τε­ρων για 90 ηµέ­ρες. Παρ’ όλα αυτά, ακόµη και στο 10%, οι δα­σµοί βρί­σκο­νται στα υψη­λό­τε­ρα επί­πε­δα των τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών. Δε­δο­µέ­νων των αλ­λο­πρό­σαλ­λων κι­νή­σε­ων του Τραµπ τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­µά­δες, τα πάντα µπο­ρεί να συ­µβούν στους επό­µε­νους τρεις µήνες.

Το βα­σι­κό κί­νη­τρο του Τραµπ είναι να τι­µω­ρή­σει τις χώρες µε τις οποί­ες οι ΗΠΑ έχουν µε­γά­λα εµπο­ρι­κά ελ­λεί­µµα­τα. Ισχυ­ρί­ζε­ται ότι οι εµπο­ρι­κοί εταί­ροι των ΗΠΑ τις κα­τα­κλέ­βουν εδώ και χρό­νια και ότι θα το διορ­θώ­σει αυτό κα­θι­στώ­ντας πιο ακρι­βές τις ει­σα­γω­γές από αυτές τις χώρες. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο στο αρ­χι­κό σχέ­διο οι δα­σµοί ήταν υψη­λό­τε­ροι στις χώρες µε τις οποί­ες οι ΗΠΑ είχαν το µε­γα­λύ­τε­ρο έλ­λει­µµα.

Ο Τραµπ αντι­µε­τω­πί­ζει επί­σης τους δα­σµούς ως έναν τρόπο για να εν­θαρ­ρυν­θούν οι εται­ρεί­ες που έχουν µε­τα­φέ­ρει την πα­ρα­γω­γή τους σε άλλες χώρες να την επα­να­φέ­ρουν στις ΗΠΑ και να ανα­γκα­στούν οι εται­ρεί­ες που πα­ρά­γουν υπερ­πό­ντια να επεν­δύ­σουν και να πα­ρά­γουν στις ΗΠΑ. Πιο συ­γκε­κρι­µέ­να, ο πρό­ε­δρος θέλει να ανοι­κο­δο­µή­σει την πα­ρα­γω­γι­κή βάση των ΗΠΑ στα πλαί­σια της στρα­τιω­τι­κής ετοι­µό­τη­τας. Ο προη­γού­µε­νος πρό­ε­δρος Τζο Μπάι­ντεν προ­σπά­θη­σε να το κάνει αυτό µε µε­γά­λες κρα­τι­κές επι­δο­τή­σεις. Αυτό είχε µόνο πε­ριο­ρι­σµέ­νη επι­τυ­χία. Ο Τραµπ χρη­σι­µο­ποιεί τους δα­σµούς για να προ­σπα­θή­σει να ανα­γκά­σει τις αµε­ρι­κα­νι­κές επι­χει­ρή­σεις να επεν­δύ­σουν πε­ρισ­σό­τε­ρο στο εσω­τε­ρι­κό.

Ο Τραµπ προ­ω­θεί επί­σης τους δα­σµούς για να δη­µιουρ­γή­σει µιας πηγή κρα­τι­κών εσό­δων, η οποία θα επι­τρέ­ψει στην κυ­βέρ­νη­σή του να κα­ταρ­γή­σει την φο­ρο­λό­γη­ση κε­φα­λαια­κών κερ­δών και να ανα­πλη­ρώ­σει  την επέ­κτα­ση των αντι­δρα­στι­κών [ΣτΜ: που ευ­νο­ούν πε­ρισ­σό­τε­ρο τους έχο­ντες µε­γά­λο ει­σό­δη­µα] µειώ­σε­ων του φόρου ει­σο­δή­µα­τος που πρό­κει­ται να λή­ξουν το 2027.

Πολ­λοί οι­κο­νο­µι­κοί σχο­λια­στές και κα­θε­στω­τι­κοί πο­λι­τι­κοί έχουν επι­τε­θεί στους δα­σµούς του Τραµπ, λέ­γο­ντας ότι θα βλά­ψουν τον αµε­ρι­κα­νι­κό κα­πι­τα­λι­σµό και τα συ­µφέ­ρο­ντα του αµε­ρι­κα­νι­κού κρά­τους. Αλλά αυτό δεν ση­µαί­νει τί­πο­τα για την ερ­γα­τι­κή τάξη. Οι συ­γκε­κρι­µέ­νοι θέ­λουν απλώς να µπα­λώ­σουν το υπάρ­χον εµπο­ρι­κό σύ­στη­µα µε την ελ­πί­δα ότι οι κα­πι­τα­λι­στές θα δια­τη­ρή­σουν τις πε­ριου­σί­ες τους.

Πολύ πιο ση­µα­ντι­κός είναι ο κα­τα­στρο­φι­κός αντί­κτυ­πος που θα έχουν αυτοί οι δα­σµοί στην ερ­γα­τι­κή τάξη.

Πρώ­τον, επι­δει­νώ­νουν την κρίση του κό­στους δια­βί­ω­σης. Οι δα­σµοί κα­θι­στούν φτω­χό­τε­ρους τους ερ­γα­ζό­µε­νους, καθώς αυ­ξά­νουν την τιµή των ει­σα­γό­µε­νων αγα­θών, µε πιο προ­φα­νή τα κι­νε­ζι­κά από τα οποία εξαρ­τώ­νται πολλά νοι­κο­κυ­ριά µε χα­µη­λό ει­σό­δη­µα. Επί­σης δί­νουν στους Αµε­ρι­κά­νους πα­ρα­γω­γούς την ευ­και­ρία να αυ­ξή­σουν αµέ­σως τις τιµές των δικών τους προ­ϊ­ό­ντων, καθώς θα δέ­χο­νται λι­γό­τε­ρη πίεση από τα ει­σα­γό­µε­να.

Οι δα­σµοί του Τραµπ θα µε­τα­φέ­ρουν το φο­ρο­λο­γι­κό βάρος από τους πλού­σιους στην ερ­γα­τι­κή τάξη, φο­ρο­λο­γώ­ντας την κα­τα­νά­λω­ση και µειώ­νο­ντας τους φό­ρους στα ει­σο­δή­µα­τα από επεν­δύ­σεις. Τα φτω­χό­τε­ρα νοι­κο­κυ­ριά ξο­δεύ­ουν όλο το ει­σό­δη­µά τους (ή και πε­ρισ­σό­τε­ρο) και δεν έχουν κα­θό­λου ή έχουν ελά­χι­στες επεν­δύ­σεις, οπότε επη­ρε­ά­ζο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο.

Το σχέ­διο του Τραµπ για τους δα­σµούς ενι­σχύ­σει µια δεξιά συ­νω­µο­σιο­λο­γία που κα­τη­γο­ρεί τους «ρα­διούρ­γους ξέ­νους» και όχι τους δι­σε­κα­το­µµυ­ριού­χους της ίδιας της Αµε­ρι­κής για τα οι­κο­νο­µι­κά προ­βλή­µα­τα των ΗΠΑ και την απώ­λεια θέ­σε­ων χει­ρω­να­κτι­κής ερ­γα­σί­ας.

Πολ­λές συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες που εκ­προ­σω­πούν χει­ρώ­να­κτες ερ­γά­τες δυ­στυ­χώς «τσι­µπά­νε» σε αυτό το επι­χεί­ρη­µα. Υπο­στη­ρί­ζουν ότι οι ερ­γα­ζό­µε­νοι πρέ­πει να σχη­µα­τί­σουν ένα µπλοκ µε τους Αµε­ρι­κα­νούς κα­πι­τα­λι­στές για να µπλο­κά­ρουν τις ει­σα­γω­γές µέσω δα­σµών και πο­σο­στώ­σε­ων, µια στρα­τη­γι­κή γνω­στή ως προ­στα­τευ­τι­σµός.

Ο προ­στα­τευ­τι­σµός οδη­γεί το ερ­γα­τι­κό κί­νη­µα σε λάθος κα­τεύ­θυν­ση. Αντί να πο­λε­µή­σουν τους κα­πι­τα­λι­στές µε απερ­γί­ες και κα­τα­λή­ψεις των ερ­γο­στα­σί­ων τους για την προ­στα­σία των θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες συ­µµα­χούν µε τα αφε­ντι­κά, ξε­που­λώ­ντας τα µέλη τους στο όνοµα της «διά­σω­σης της βιο­µη­χα­νί­ας».

Αν η «διά­σω­ση της βιο­µη­χα­νί­ας» ση­µαί­νει πε­ρι­κο­πές στα κόστη, όπως συ­µβαί­νει πάντα στον αδί­στα­κτο κα­πι­τα­λι­στι­κό κόσµο, οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες θα συ­ντα­χθούν µε τα αφε­ντι­κά για να απαι­τή­σουν από τους ερ­γα­ζό­µε­νους να πλη­ρώ­σουν αυτό το τί­µη­µα. Αυτή υπήρ­ξε η µακρά και άθλια προϊ­στο­ρία της στρα­τη­γι­κής του προ­στα­τευ­τι­σµού σε κά­ποιες από τις λίγες βιο­µη­χα­νί­ες όπου τα αµε­ρι­κα­νι­κά συν­δι­κά­τα δια­τη­ρούν ακόµα πα­ρου­σία -αυ­το­κί­νη­τα, χά­λυ­βας, χη­µι­κά, κα­ου­τσούκ- και όπου οι ερ­γά­τες είδαν τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας τους να θυ­σιά­ζο­νται. Είναι πολύ πιο εύ­κο­λο για τις συν­δι­κα­λι­στι­κές γρα­φειο­κρα­τί­ες να συ­µµε­τά­σχουν σε αντι­προ­σω­πεί­ες εται­ρειών στην Ουά­σιγ­κτον για να κά­νουν λό­µπινγκ υπέρ των δα­σµών παρά να διε­ξά­γουν έναν αγώνα για θέ­σεις ερ­γα­σί­ας.

Η δα­σµο­λο­γι­κή πα­γί­δα είναι και σή­µε­ρα ενερ­γή. Ο Σον Φέιν, ο ηγέ­της των Ηνω­µέ­νων Ερ­γα­τών Αυ­το­κι­νή­του των ΗΠΑ, ο οποί­ος εµφα­νί­ζε­ται σε συ­γκε­ντρώ­σεις κατά του Τραµπ κα­τα­δι­κά­ζο­ντας τις επι­θέ­σεις του προ­έ­δρου στα συν­δι­κά­τα και τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας στον δη­µό­σιο τοµέα, επι­κρό­τη­σε τους δα­σµούς του Τραµπ ως «ένα µε­γά­λο βήµα προς τη σωστή κα­τεύ­θυν­ση για τους ερ­γά­τες αυ­το­κι­νή­των και τις κοι­νό­τη­τες χει­ρώ­να­κτων ερ­γα­τών σε ολό­κλη­ρη τη χώρα». Πώς θα πο­λε­µή­σουν οι ερ­γα­ζό­µε­νοι τις επι­θέ­σεις του Τραµπ, αν οι ηγέ­τες τους συγ­χρό­νως επαι­νούν τον εχθρό τους;

Ο προ­στα­τευ­τι­σµός συ­µβάλ­λει επί­σης στην εθνι­κι­στι­κή ρη­το­ρεία που µε µε­γά­λη ευ­κο­λία προ­χω­ρά από τον οι­κο­νο­µι­κό αντα­γω­νι­σµό στον στρα­τιω­τι­κό αντα­γω­νι­σµό. Αυτό είναι πολύ πιο εµφα­νές στην ανα­κοί­νω­ση του Τραµπ µε την οποία συ­µµά­ζε­ψε τους αρ­χι­κούς πολύ από­το­µους δα­σµούς στους συ­µµά­χους της Ουά­σινγ­κτον, ενώ τους ανέ­βα­σε κα­τα­κό­ρυ­φα στην Κίνα, η οποία αντι­µε­τω­πί­ζει τώρα δα­σµούς ύψους 145%. (ΣτΜ το άρθρο δη­µο­σιεύ­τη­κε στις 11 Απρι­λί­ου. Στις 23 Απρι­λί­ου ο Τραµπ ανα­κοί­νω­σε πως οι δα­σµοί προς την Κίνα «θα µειω­θούν ση­µα­ντι­κά αλλά δεν θα είναι και µη­δε­νι­κοί»). Η κι­νε­ζι­κή άρ­χου­σα τάξη απα­ντά µε τον ίδιο τρόπο. Οι δα­σµοί είναι µόνο µια πτυχή µιας ευ­ρύ­τε­ρης στρα­τιω­τι­κής προ­ε­τοι­µα­σί­ας των ΗΠΑ ενά­ντια στον ιµπε­ρια­λι­στι­κό αντί­πα­λό τους και συ­µβάλ­λουν στον αυ­ξα­νό­µε­νο ρα­τσι­σµό απέ­να­ντι στους Κι­νε­ζο-αµε­ρι­κα­νούς στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι σο­σια­λι­στές αντι­τί­θε­νται σε όλα τα κα­λέ­σµα­τα του εί­δους «Αγο­ρά­στε Αµε­ρι­κα­νι­κά» ή «Αγο­ρά­στε Κα­να­δι­κά» ή «Αγο­ρά­στε Αυ­στρα­λια­νά» που τόσο αγα­πούν οι συν­δι­κα­λι­στές ηγέ­τες. Αυτά µας οδη­γούν στην τα­ξι­κή συ­νερ­γα­σία και τον σω­βι­νι­στι­κό εθνι­κι­σµό, αντί για την τα­ξι­κή πάλη και τη διε­θνή αλ­λη­λεγ­γύη της ερ­γα­τι­κής τάξης.

Αν όµως αντι­τασ­σό­µα­στε σε αυ­τούς τους δα­σµούς ως µια επί­θε­ση στην ερ­γα­τι­κή τάξη και γιατί αυ­ξά­νουν τις ιµπε­ρια­λι­στι­κές εντά­σεις, αυτό δεν ση­µαί­νει ότι υπο­στη­ρί­ζου­µε το ελεύ­θε­ρο εµπό­ριο. Το ελεύ­θε­ρο εµπό­ριο και ο προ­στα­τευ­τι­σµός είναι απλώς δύο δια­φο­ρε­τι­κές στρα­τη­γι­κές που χρη­σι­µο­ποιούν οι κα­πι­τα­λι­στές για να προ­ω­θή­σουν τα συ­µφέ­ρο­ντά τους, κλί­νο­ντας πότε προς τη µία και πότε προς την άλλη στρα­τη­γι­κή.

Μπο­ρεί σή­µε­ρα οι ΗΠΑ να ει­σά­γουν δα­σµούς για να απο­κτή­σουν πλε­ο­νέ­κτη­µα στον αντα­γω­νι­σµό τους µε την Κίνα, αλλά αντί­στοι­χα χρη­σι­µο­ποιού­σαν επί δε­κα­ε­τί­ες το ελεύ­θε­ρο εµπό­ριο για να βοη­θή­σουν τις αµε­ρι­κα­νι­κές εται­ρεί­ες να κερ­δί­σουν χρή­µα­τα και να προ­ω­θή­σουν την ισχύ τους πολύ πέρα από τα σύ­νο­ρά τους. Το ελεύ­θε­ρο εµπό­ριο ήταν η ση­µαία που ύψω­ναν οι αµε­ρι­κα­νι­κές κα­νο­νιο­φό­ροι -και οι βρε­τα­νι­κές και γαλ­λι­κές κα­νο­νιο­φό­ροι πριν από αυ­τές- για να επι­βάλ­λουν το άνοι­γµα νέων αγο­ρών στην Αφρι­κή και την Ασία. Το ελεύ­θε­ρο εµπό­ριο ήταν η ση­µαία που ύψω­σαν οι ΗΠΑ όταν δη­µιούρ­γη­σαν το διε­θνές χρη­µα­το­πι­στω­τι­κό σύ­στη­µα µετά τον Δεύ­τε­ρο Πα­γκό­σµιο Πό­λε­µο, το οποίο ευ­νο­ού­σε τους δι­κούς τους κα­πι­τα­λι­στές και συ­νέ­τρι­βε τις φτω­χό­τε­ρες χώρες για δε­κα­ε­τί­ες.

Σε αντί­θε­ση µε όσα λέει ο Τραµπ, οι ΗΠΑ δεν υπήρ­ξαν θύµα του ελεύ­θε­ρου εµπο­ρί­ου, αλλά ο αρ­χι­τέ­κτο­νας και ο µε­γα­λύ­τε­ρος ωφε­λη­µέ­νος του. Ήταν οι αµε­ρι­κα­νι­κές πο­λυ­ε­θνι­κές και οι αµε­ρι­κα­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις που µε­τέ­φε­ραν την πα­ρα­γω­γή τους σε χώρες µε χα­µη­λούς µι­σθούς για να αυ­ξή­σουν τις πε­ριου­σί­ες τους, αρχής γε­νο­µέ­νης από τη δε­κα­ε­τία του 1980. Οι απώ­λειες θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας που προ­έ­κυ­ψαν δεν ήταν ευ­θύ­νη κά­ποιων ξένων που κλέ­βουν, αλλά της ίδιας της κα­πι­τα­λι­στι­κής τάξης της Αµε­ρι­κής. Οι ΗΠΑ δεν είναι θύµα κα­νε­νός.

Μόνο τώρα που αντι­µε­τω­πί­ζουν µια αυ­ξα­νό­µε­νη απει­λή από την Κίνα, της οποί­ας την οι­κο­νο­µι­κή άνοδο αρ­χι­κά υπο­στή­ρι­ξαν, οι ΗΠΑ υπο­χω­ρούν από το ελεύ­θε­ρο εµπό­ριο.

Οι επι­χει­ρή­σεις και οι κυ­βερ­νή­σεις δεν έχουν ποτέ κατά νου τα συ­µφέ­ρο­ντά µας όταν επι­λέ­γουν µε­τα­ξύ ελεύ­θε­ρου εµπο­ρί­ου και προ­στα­τευ­τι­σµού, παρά µόνο τα δικά τους.

Η ερ­γα­τι­κή τάξη δεν µπο­ρεί να βα­σί­ζε­ται σε κα­νέ­να σχέ­διο που επι­νο­ούν οι κα­πι­τα­λι­στι­κές κυ­βερ­νή­σεις για την προ­στα­σία των συ­µφε­ρό­ντων τους, αλλά πρέ­πει να αγω­νι­στεί ενά­ντια σε όλους τους κα­πι­τα­λι­στές και τις κυ­βερ­νή­σεις, τόσο αυ­τούς του ελεύ­θε­ρου εµπο­ρί­ου όσο και τους προ­στα­τευ­τι­στές.

Το πρό­σφα­το χάος που προ­έ­κυ­ψε µέσα από τον Λευκό Οίκο και τις χρη­µα­το­πι­στω­τι­κές αγο­ρές της Νέας Υόρ­κης απο­δει­κνύ­ει πόσο πολύ ελέγ­χουν οι κα­πι­τα­λι­στές και οι κυ­βερ­νή­σεις τις ζωές µας και πόσο λίγο έλεγ­χο έχου­µε εµείς.

Ο πλα­νή­της κρα­τεί­ται όµη­ρος από έναν ολο­έ­να και πιο αυ­ταρ­χι­κό πρό­ε­δρο των ΗΠΑ και από τα µε­γά­λα χρη­µα­το­πι­στω­τι­κά ιδρύ­µα­τα που δια­χει­ρί­ζο­νται τις αγο­ρές οµο­λό­γων. Το αν θα έχου­µε εµπο­ρι­κό πό­λε­µο ή όχι, το αν η πα­γκό­σµια οι­κο­νο­µία θα οδη­γη­θεί σε ύφεση, το τι θα συ­µβεί στην ανερ­γία, το αν θα κλι­µα­κω­θεί ο πλη­θω­ρι­σµός και το αν θα αυ­ξη­θούν ή θα µειω­θούν τα επι­τό­κια των ενυ­πό­θη­κων δα­νεί­ων, όλα αυτά απο­φα­σί­ζο­νται από ελά­χι­στους αν­θρώ­πους. Ο Τραµπ εκλέ­χθη­κε τυ­πι­κά, αλλά το πο­λι­τι­κό σύ­στη­µα στην Αµε­ρι­κή είναι τόσο εξαρ­τη­µέ­νο από τα µε­γά­λα οι­κο­νο­µι­κά συ­µφέ­ρο­ντα που η δη­µο­κρα­τι­κή δια­δι­κα­σία είναι εντε­λώς υπο­νο­µευ­µέ­νη. Οι κά­το­χοι του χρή­µα­τος δεν εκλέ­γο­νται από κα­νέ­ναν, αλλά κι­νού­νται σαν αγέλη για να τι­µω­ρή­σουν ή να αντα­µεί­ψουν τις κυ­βερ­νή­σεις κατά το δο­κούν.

Οι πρό­σφα­τες εξε­λί­ξεις έχουν κα­τα­στή­σει σαφές ότι µπο­ρού­µε να έχου­µε δη­µο­κρα­τία ή µπο­ρού­µε να έχου­µε κα­πι­τα­λι­σµό, αλλά δεν µπο­ρού­µε να έχου­µε και τα δύο.

https://rproject.gr/article/oi-dasuoi-toy-traup-einai-epithesi-se-varos-tis-ergatikis-taxis