Κρίση-διάσπαση του NPA στη Γαλλία

Το συνέδριο του NPA (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα) στις αρχές Δεκέμβρη στο Παρίσι, είχε δυστυχώς τη χειρότερη κατάληξη: ο εσωτερικός συσχετισμός δύναμης μεταξύ των πολωμένων και αντιτιθέμενων τάσεων δεν επέτρεψε μια «καθαρή» απόφαση, που θα άφηνε ανοιχτή την πιθανότητα μιας ενιαίας πορείας, όμως πάνω σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο και με τη συγκρότηση των όρων εσωκομματικής λειτουργίας, που θα εγγυούνταν το σεβασμό όλων στις προτεραιότητες αυτού του σχεδίου.

Αντώνης Νταβανέλος

 

Η πλειο­ψη­φι­κή τάση, που εν­σω­μα­τώ­νει τη στε­λέ­χω­ση της ιστο­ρι­κής LCR –της ορ­γά­νω­σης που πήρε το 2009 την πρω­το­βου­λία για την ίδρυ­ση του NPA– συ­γκέ­ντρω­σε το 48,5% των συ­νέ­δρων. Πρό­κει­ται για την τάση που δια­χρο­νι­κά σή­κω­νε το βάρος των πο­λι­τι­κών δρα­στη­ριο­τή­των του NPA, που ήταν η «εγ­γύ­η­ση» για την ίδια του την ύπαρ­ξη. Σή­με­ρα η τάση αυτή δη­λώ­νει ότι θα επι­διώ­ξει τη «συ­νέ­χεια του NPA», αλλά σε μια ξε­χω­ρι­στή πο­ρεία, έξω από το συμ­βι­βα­σμό με το «μέ­τω­πο των φρα­ξιών» που απο­δεί­χθη­κε πα­ρα­λυ­τι­κό για το NPA τα προη­γού­με­να χρό­νια.

Απέ­να­ντι στην τάση της ιστο­ρι­κής LCR, στά­θη­κε ο συ­να­σπι­σμός «Ανα­γκαιό­τη­τα και Επι­και­ρό­τη­τα της Επα­νά­στα­σης», που συ­γκέ­ντρω­σε το 45,5% των συ­νέ­δρων. Πρό­κει­ται για ένα «μέ­τω­πο» 4 κυ­ρί­ως φρα­ξιών (Η Σπίθα, Αντι­κα­πι­τα­λι­σμός και Επα­νά­στα­ση, Σο­σια­λι­σμός ή Βαρ­βα­ρό­τη­τα, Επα­να­στα­τι­κή Δη­μο­κρα­τία), που συ­νη­θί­ζουν να συ­γκρο­τούν μπλοκ στις κρί­σι­μες εσω­κομ­μα­τι­κές ψη­φο­φο­ρί­ες, αλλά την επό­με­νη μέρα επι­στρέ­φουν στον κα­τα­κερ­μα­τι­σμό, αρ­νού­με­νες να ανα­λά­βουν τις ηγε­τι­κές/πο­λι­τι­κές ευ­θύ­νες που αντι­στοι­χούν στο μέ­γε­θος που συ­γκρό­τη­σαν. Σή­με­ρα η τάση αυτή δη­λώ­νει ότι θα επι­χει­ρή­σει επί­σης «τη συ­νέ­χεια του NPA», χωρίς πλέον τη συμ­με­το­χή του ρεύ­μα­τος της πα­λιάς LCR. Τα πε­πραγ­μέ­να τους δη­μιουρ­γούν βά­σι­μες αμ­φι­βο­λί­ες για το αν μπο­ρούν, σε ένα κά­ποιο βάθος χρό­νου, να ση­κώ­σουν το βάρος μιας ενιαί­ας ορ­γά­νω­σης.

Μια τρίτη τάση, συ­γκέ­ντρω­σε το 6% των συ­νέ­δρων γύρω από τον εν­δει­κτι­κό τί­τλο-ευ­χή «Ούτε σχί­σμα – Ούτε μα­ρα­σμός».

Είναι αναμ­φί­βο­λα ένα απο­τέ­λε­σμα βα­θιάς πο­λι­τι­κής κρί­σης που ανοί­γει την πι­θα­νό­τη­τα μιας δρα­μα­τι­κής υπο­βάθ­μι­σης της (έξω από την Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία του Με­λαν­σόν) ορ­γα­νω­μέ­νης ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στη Γαλ­λία, στη χώρα όπου από τη δε­κα­ε­τία του ’60, η , τότε, επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά απέ­κτη­σε αξιο­ση­μεί­ω­τες δια­στά­σεις και με­γα­λύ­τε­ρο πο­λι­τι­κό κύρος απ’ ό,τι σε κάθε άλλη χώρα στην Ευ­ρώ­πη (με εξαί­ρε­ση, ίσως, την Ιτα­λία).

Στη βάση αυτής της εξέ­λι­ξης βρί­σκε­ται μια στα­δια­κή απο­δυ­νά­μω­ση του NPA. Στις διερ­γα­σί­ες για το φε­τι­νό συ­νέ­δριό του πήραν μέρος πε­ρί­που 1.500 μέλη, ενώ η συμ­με­το­χή στο ιδρυ­τι­κό συ­νέ­δριο του NPA ξε­περ­νού­σε τα 10.000 μέλη.

Το 2009, η LCR (με μια αι­σιό­δο­ξη ανά­λυ­ση για την πο­ρεία του διε­θνούς αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, «γοη­τευ­μέ­νη» από την επι­τυ­χία του Μπε­ζαν­σε­νό στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές, και δια­πι­στώ­νο­ντας την πα­ρακ­μια­κή κρίση του ΚΚΓ) πήρε την πρω­το­βου­λία για την ίδρυ­ση του NPA, στο­χεύ­ο­ντας να κα­λύ­ψει πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά το κενό στα αρι­στε­ρά του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος Γαλ­λί­ας. Στη θέση του ιστο­ρι­κού αυ­το­προσ­διο­ρι­σμού ως «επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά» άρ­χι­σε να χρη­σι­μο­ποιεί­ται συ­στη­μα­τι­κά ο πλα­τύ­τε­ρος αυ­το­προσ­διο­ρι­σμός ως «ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά». Προ­φα­νώς δεν ήταν ούτε υπο­κρι­τι­κό παι­χνί­δι με τους όρους, ούτε στρο­φή «προς τα δεξιά» (όπως ισχυ­ρί­ζο­νται σή­με­ρα διά­φο­ροι μετά Χρι­στόν σαλ­τι­μπά­γκοι): Ήταν η υπο­χρε­ω­τι­κή προ­σπά­θεια να κερ­δη­θούν και να ενο­ποι­η­θούν τα πο­λύ­τι­μα στοι­χεία που έφερ­νε στην επι­φά­νεια η ταυ­τό­χρο­νη κλι­μά­κω­ση της αντί­στα­σης στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, αλλά και η κρίση του ορ­γα­νω­μέ­νου ρε­φορ­μι­σμού: Ο κό­σμος που πύ­κνω­νε τις δρα­στη­ριό­τη­τες των Φό­ρουμ, της Attac και άλλων κι­νη­μα­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, ο κό­σμος που είχε συ­γκρο­τή­σει τις «επι­τρο­πές» που στή­ρι­ξαν τη με­γά­λη νίκη απέ­να­ντι στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και στην ΕΕ κατά το ευ­ρω­δη­μο­ψή­φι­σμα κ.ο.κ. Μόνο πα­γε­ροί γρα­φειο­κρά­τες ή απο­στε­ω­μέ­νοι σε­χτα­ρι­στές θα μπο­ρού­σαν να αντι­με­τω­πί­ζουν εκ προ­οι­μί­ου αδιά­φο­ρα ή επι­κρι­τι­κά, αυτή την προ­σπά­θεια των Γάλ­λων συ­ντρό­φων μας, ενός από τα κα­λύ­τε­ρα και πιο έμπει­ρα «απο­σπά­σμα­τα» της ευ­ρω­παϊ­κής επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς.

Εί­χα­με από τότε προει­δο­ποι­ή­σει ότι η προ­σπά­θεια προ­σέλ­κυ­σης και ενο­ποί­η­σης αυτού του κομ­μα­τιού του «διά­χυ­του ρε­φορ­μι­σμού» (ή ρε­φορ­μι­σμού των ανε­ντά­χτων…) θα φέρει μπρο­στά στους συ­ντρό­φους της LCR προ­βλή­μα­τα ανά­λο­γα με αυτά που αντι­με­τώ­πι­ζαν όσοι/όσες «επι­χει­ρή­σα­με» μαζί με τμή­μα­τα μα­χη­τι­κού-ορ­γα­νω­μέ­νου ρε­φορ­μι­σμού (σε Πορ­το­γα­λία, Ισπα­νία, Γερ­μα­νία, Ιτα­λία, Ελ­λά­δα κ.ο.κ.). Και τα προ­βλή­μα­τα αυτά θα απαι­τού­σαν, μαζί με τα θαρ­ρα­λέα «ανοίγ­μα­τα», τη δια­τή­ρη­ση του μο­να­δι­κού «ερ­γα­λεί­ου» που επι­τρέ­πει τη δια­χεί­ρι­σή τους, δη­λα­δή της αυ­τό­νο­μης ορ­γά­νω­σης που στη­ρί­ζε­ται στον επα­να­στα­τι­κό μαρ­ξι­σμό.

Κατά τη γνώμη μου, το βα­σι­κό λάθος που έκα­ναν οι Γάλ­λοι σύ­ντρο­φοί μας, ήταν η αυ­το­διά­λυ­ση της LCR προ­κει­μέ­νου να εν­θαρ­ρυν­θεί η προ­σχώ­ρη­ση ανέ­ντα­χτων αγω­νι­στών-στριών στο NPA και να δια­σκε­δα­στεί ο «φόβος» ότι θα είχαν να συ­νυ­πάρ­ξουν με μια μα­ζι­κή και συ­μπα­γή ορ­γά­νω­ση όπως η LCR. Η από­φα­ση αυτή δεν έπρε­πε να παρ­θεί, ή δεν έπρε­πε να παρ­θεί πριν το NPA πα­γιώ­σει ορι­στι­κά μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή πο­λι­τι­κή φυ­σιο­γνω­μία και ένα ανά­λο­γο ορ­γα­νω­τι­κό ήθος. Δυ­στυ­χώς το λάθος αυτό απο­δεί­χθη­κε ανε­πί­στρο­φο, όταν εκ­δη­λώ­θη­καν άλλα πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα συν­δε­δε­μέ­να με το φυ­σιο­λο­γι­κό ρίσκο της από­φα­σης για την ίδρυ­ση ενός νέου κόμ­μα­τος.

Το «κενό» του ρε­φορ­μι­σμού απο­δεί­χθη­κε ότι είναι κάθε άλλο παρά μια «ου­δέ­τε­ρη ζώνη». Ο Με­λαν­σόν αυ­το­νο­μή­θη­κε από την αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος και μαζί με το ΚΚ Γαλ­λί­ας συ­γκρό­τη­σαν την εκλο­γι­κή συμ­μα­χία «Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς». Η απή­χη­ση της αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής του Με­λαν­σόν έβαλε εκλο­γι­κά αλλά και πο­λι­τι­κή προ­βλή­μα­τα στο NPA: Το 2012 μια ορατή μειο­ψη­φία (η Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά) απο­χώ­ρη­σε από το NPA για να προ­σχω­ρή­σει στο Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς. Ακο­λού­θη­σαν κι άλλες ανά­λο­γες με­τα­κι­νή­σεις και σή­με­ρα στην πο­λι­τι­κή κί­νη­ση «Ensemble!» (Μαζί!), που συμ­με­τέ­χει στην Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία του Με­λαν­σόν, θα βρει κα­νείς πολ­λές/ούς αγω­νί­στριες/ες που είχαν συμ­με­τά­σχει στο ιδρυ­τι­κό συ­νέ­δριο του NPA. Αυτές οι με­τα­κι­νή­σεις απο­δεί­χθη­καν απλές προει­δο­ποι­ή­σεις μπρο­στά στις οξύ­τα­τες πιέ­σεις που έβα­ζαν οι φε­τι­νές δί­δυ­μες εκλο­γές (προ­ε­δρι­κές/βου­λευ­τι­κές) στην ηγε­σία του NPA. Το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα μοιά­ζει να «κα­τη­γο­ρεί» όσους αρ­νή­θη­καν να στη­ρί­ξουν τον Με­λαν­σόν στον πρώτο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών, για την ορια­κή απώ­λεια της ευ­και­ρί­ας για έναν δεύ­τε­ρο γύρο αντι­πα­ρά­θε­σης με­τα­ξύ της Αρι­στε­ράς και της Μα­κρο­νί­ας, που θα «ζω­γρά­φι­ζε» ένα αρ­κε­τά δια­φο­ρε­τι­κό πο­λι­τι­κό τοπίο στη Γαλ­λία.

Όμως το πα­ρά­δειγ­μα του NPA είναι δι­δα­κτι­κό και για όσους υπο­τι­μούν το «ορ­γα­νω­τι­κό» ζή­τη­μα στις πο­λι­τι­κές συ­γκρο­τή­σεις. Η LCR πήγε στην ίδρυ­ση του NPA υπο­σχό­με­νη την αυ­το­διά­λυ­σή της, αλλά και ένα «ελευ­θε­ρια­κό» κα­τα­στα­τι­κό που έδινε έμ­φα­ση στα δι­καιώ­μα­τα των «τά­σε­ων», υπο­τι­μώ­ντας τις υπο­χρε­ώ­σεις τους. Ενώ δεν προ­σήλ­θε η με­γά­λη πλειο­ψη­φία του «ανέ­ντα­χτου» ρε­φορ­μι­σμού που ήταν η πραγ­μα­τι­κή επι­δί­ω­ξη, προ­σήλ­θε ένας «γα­λα­ξί­ας» θραυ­σμά­των του αρι­στε­ρι­σμού, που αντι­με­τώ­πι­ζε το NPA ως ευ­και­ρία για ει­σο­δι­στι­κή-πα­ρα­σι­τι­κή με­γέ­θυν­ση. Κά­ποιοι με­τε­ξε­λί­χθη­καν και αφο­μοιώ­θη­καν αυ­θε­ντι­κά στη νέα από­πει­ρα, αλλά κά­ποιοι όχι. Το NPA εξε­λί­χθη­κε σε μια κό­λα­ση φρα­ξιο­νι­στι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας, που απο­δεί­χθη­κε στραγ­γα­λι­στι­κή για μια φυ­σιο­λο­γι­κή εσω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή ζωή. Οι «τά­σεις» απαί­τη­σαν δική τους διαρ­κή ανε­ξάρ­τη­τη ορ­γα­νω­τι­κό­τη­τα, ανε­ξάρ­τη­τα μί­ντια, ανε­ξάρ­τη­τα τα­μεία κ.ο.κ., με­τα­τρέ­πο­ντας το NPA σε ένα «μέ­τω­πο» φρα­ξιών. Στο προη­γού­με­νο, τέ­ταρ­το, συ­νέ­δριο του NPA, έγινε προ­σπά­θεια να αντι­με­τω­πι­στεί το πρό­βλη­μα: Η πλειο­ψη­φού­σα ηγε­σία (εκλεγ­μέ­νη με 50% των μελών) ζή­τη­σε να δοθεί η έμ­φα­ση στα ενιαία κομ­μα­τι­κά όρ­γα­να. Ο συ­να­σπι­σμός των φρα­ξιών απαί­τη­σε να ανα­λά­βουν όλη την ευ­θύ­νη της κομ­μα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας οι «πα­λιοί της Λί­γκας» για να μπο­ρούν οι ίδιοι να συ­γκε­ντρώ­νο­νται στην πα­ρα­σι­τι­κή με­γέ­θυν­ση. Το αδιέ­ξο­δο έγινε ολο­φά­νε­ρο.

Στο πέμ­πτο συ­νέ­δριο, το ρεύμα της LCR προ­σήλ­θε απαι­τώ­ντας στρο­φή προς τις πο­λι­τι­κές του Ενιαί­ου Με­τώ­που. Τόσο στην αντι­με­τώ­πι­ση των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων με κρι­τή­ριο το «ενω­τι­κά και ρι­ζο­σπα­στι­κά», όσο και επι­μέ­νο­ντας στα μέ­τω­πα κατά της κα­τα­πί­ε­σης (που ένας χο­ντρο­κομ­μέ­νος αρι­στε­ρί­στι­κος «ερ­γα­τι­σμός» θε­ω­ρεί δευ­τε­ρεύ­ο­ντα ζη­τή­μα­τα). Επί­σης προ­σήλ­θε δη­λώ­νο­ντας ότι η ορ­γα­νω­τι­κή ανοχή στην τάση με­τα­τρο­πής του NPA σε «μέ­τω­πο» φρα­ξιών έχει εξα­ντλη­θεί και ότι ο δια­χω­ρι­σμός με όσους επι­μέ­νουν σε αυτές τις συ­νή­θειες έχει κα­τα­στεί ανα­γκα­στι­κός.

Και στα δύο αυτά πεδία, οι σύ­ντρο­φοι της πα­λιάς LCR έχουν δίκιο. Όμως απο­φά­σι­σαν να το διεκ­δι­κή­σουν με με­γά­λη κα­θυ­στέ­ρη­ση. Το αντί­τι­μο δυ­στυ­χώς είναι βαρύ. Έχουν οι ίδιοι φθα­ρεί, μέσα από μια δια­δι­κα­σία που από καιρό ήταν ολο­φά­νε­ρο ότι είναι χωρίς θε­τι­κή διέ­ξο­δο.

Πριν από λί­γους μήνες, απο­χώ­ρη­σε από το NPA η πιο δρα­στή­ρια και μα­ζι­κή και από τις ει­σο­δι­στι­κές ομά­δες, η CCR (Κομ­μου­νι­στι­κό Επα­να­στα­τι­κό Ρεύμα), πιο γνω­στή από το σάιτ Revolution Permanente (με ανα­φο­ρά στον «αρ­γε­ντί­νι­κο» τρο­τσκι­σμό και την τρο­τσκι­στι­κή Φρά­ξια για την 4η Διε­θνή, FT-QI). Μέσα στο NPA, η CCR διεκ­δι­κού­σε πο­λι­τι­κό ρόλο, φτά­νο­ντας να προ­τεί­νει (δη­μό­σια) ένα μέλος της ως υπο­ψή­φιο του NPA στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές. Σή­με­ρα, έξω από το NPA, η CCR μετά από πο­λύ­μη­νη προ­ε­τοι­μα­σία φι­λο­δο­ξεί να φτά­σει σε ένα συ­νέ­δριο ίδρυ­σης «μιας νέας επα­να­στα­τι­κής ορ­γά­νω­σης», όπου –κατά τους ίδιους– η προ­ο­πτι­κή είναι να συ­γκε­ντρω­θούν πε­ρί­που 400 μέλη… Είναι μια προει­δο­ποί­η­ση για τις προ­ο­πτι­κές των υπό­λοι­πων, που σύ­ντο­μα θα κλη­θούν να αντι­με­τω­πί­σουν τη δια­φο­ρά που υπάρ­χει ανά­με­σα στην κρι­τι­κή σε μια δου­λειά που κά­νουν άλλοι και στις δυ­σκο­λί­ες να κάνει ο ίδιος τη δου­λειά.

Οι μόνοι που έχουν πι­θα­νό­τη­τες να κρα­τή­σουν ζω­ντα­νή μια συ­νέ­χεια είναι οι σύ­ντρο­φοι/φισ­σες της πα­λιάς LCR. Αν απο­τύ­χουν, θα είναι μια ση­μα­ντι­κή απώ­λεια, μια νέα ση­μα­ντι­κή ήττα για τη διε­θνή επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά. Μια ήττα ιδιαί­τε­ρα φορ­τι­σμέ­νη, γιατί η Λίγκα ήταν και είναι ανα­πό­σπα­στο τμήμα της «με­γά­λης από­πει­ρας» που άρ­χι­σε 60 χρό­νια πριν.

rproject.gr/