Δυσκόλεψαν τα δύσκολα, Δήμαρχε, και ζόρισαν τα ζόρικα. Βέβαια στο δρόμο που περπατάμε (και πίσω δεν κοιτάμε) αντιλαμβάνομαι, ότι τα πράγματα στη αυτοδιοίκηση είναι ένα πεδίο, που ο καθείς αυτοδιοικητικός θεωρεί, πως, με τα ολίγα που έχει, όλο και κάτι κάνει, όλο και κάτι καταφέρνει, αφού όλο και κάτι προσπαθεί.
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Όμως, Δήμαρχε, δυσκόλεψαν πολύ τα δύσκολα και ζόρισαν πολύ τα ζόρικα, όπως γράψαμε και παραπάνω…
Κι όλες αυτές οι ανακοινώσεις που σουλατσάρουν ανερυθρίαστες στο ίντερνετ και τις εφημερίδες της περιοχής, για επισκέψεις πολιτικών και πνευματικών, για αναπτυξιακά προγράμματα και ενημερωτικές εκδηλώσεις, για τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, για εκθέσεις προϊόντων και συμμετοχές σε συνέδρια , για παραμύθια τούμπανα και διανομή φρούτων, για ισολογισμούς και απολογισμούς περασμένων χρήσεων, οι οποίοι πρέπει να κλείσουν, είναι τόσο μακριά από αυτό που ζούμε και βιώνουμε ως υποζύγια-πολίτες αυτής της αισχρής οικονομικής επιτροπείας, την οποία κάποιοι αποκαλούν «πατρίδα» και «χώρα», όσο η ψύχη των στίχων του Dylan από τα οχτακόσια χιλιάρικα του Νόμπελ.
Είμαστε στους καιρούς εκείνους Δήμαρχε, που ο κόσμος γέμισε με εισπράκτορες και κλητήρες, οι οποίοι για ένα «πινάκιο» φακής «γαμούν και δέρνουν»[1], ασυστόλως θεσμικοί και αδιαλείπτως υποτακτικοί μιας εξουσίας που την κουβάλησαν και τους κουβάλησε σε αυτές τις αγχωμένες καθημερινότητες της εσωτερικής μας κυρίως δυσπραγίας, ως γενικούς δερβέναγες.
Αμάν βαριά φιλοσοφία, θα μου πεις, πρωί – πρωί και θα χεις δίκιο. Αλλά να, κάθομαι τώρα και συλλογιέμαι τη συζήτηση την Τετάρτη το απόγευμα για τον ισολογισμό και τον απολογισμό του Δήμου Αγρινίου, έχοντας μπροστά μου τις εισηγήσεις: «Προέλεγχος απολογισμού Δήμου Αγρινίου έτους 2015», «ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ 2015», «Προέλεγχος ισολογισμού Δήμου Αγρινίου έτους 2015», «ΕΚΘΕΣΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΥ 2015», «ΠΡΟΣΑΡΤΗΜΑ ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΥ 2015», «ΕΚΘΕΣΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΣ», «ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2015». Νούμερα, Δήμαρχε. Ντάνες τα νούμερα… Και ταμειακά διαθέσιμα. και έσοδα. και έξοδα. και συμμετοχές που εξαϋλωθήκαν και έργα και οφειλές προς τρίτους και ένας έλεγχος γεμάτος επισφάλειες και θεωρίες και η δημοκρατία των οργάνων σε πλήρη λειτουργία.
Μιa ισχυρή πλειοψηφία. η οποία προήλθε μέσα από μια εκλογική διαδικασία που αλλοίωσε πλειοψηφικά το αποτέλεσμα των εκλογών, για να κυβερνηθεί ο τόπος, θα υπερψηφίσει και θα εγκρίνει την οικτρή μονοτονία των ακατάληπτων αριθμών, που συμφωνούν μεταξύ τους, με φόντο ένα αναγκαίο και χρήσιμο copy paste από προηγούμενες χρήσεις.
Copy paste, Δήμαρχε.
Αντιγράφω την προχθεσινή ανάρτηση από το προφίλ μιας καλής μου φίλης στο fb.
«[…] Δευτέρα πρωί λοιπόν, παρκάρω Παπαϊωάννου (μπροστά από πρώην Τράπεζα Κύπρου ), αφού έχω κάνει το γύρο του Αγρινίου και δεν έχω βρει κάρτα πουθενά .. Μεταφέρω ασθενή που πρέπει να συνοδεύσω σε γιατρό.
Εν τω μεταξύ, αφήνω το ρoζ σημείωμα στο παρμπρίζ (Δείτε στην φωτογραφία της ανάρτησης) και πηγαίνω στο Δήμο, μιας και είναι δίπλα στο γιατρό.
Εκεί η υπάλληλος γνωρίζει, βέβαια, το πρόβλημα, αλλά δεν είναι η “υπεύθυνη”. “Δεν υπάρχει υπάλληλος εύκαιρος τώρα”, μου λέει. “Οφείλετε να έχετε πολλές κάρτες μαζί σας (Αυτή εκτιμάει το χρώμα των τοίχων του Δημαρχείου, τόση απασχόληση) “Και σεις οφείλετε ,για όσο διάστημα δεν υπάρχουν κάρτες, να μην κόβετε πρόστιμα”, της απαντώ.
Εν τω μεταξύ η Δημοτική Αστυνομία γράφει άκοπα . ..
Επιστρέφουμε απ’ το γιατρό και βρίσκω κλίση .
Δεν είναι το ποσόν. Είναι η λογική, ότι για τις δικές τους παραλείψεις πάντα την πληρώνει ο πολίτης .
Ο πολίτης, μπορεί να μετράει κάθε μέρα τα λιγοστά ευρά του για να ζήσει, αλλά ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει στοκ κάρτες, προβλέποντας την ανικανότητα (;) του Δήμου.
Είναι η λογική της αήθους κερδοφορίας των κοινών και η αλαζονεία “αρχόντων”, που ,αφού ο λαός τους “έκρινε” ως άξιους, μπορούν να “γαμούν και να δέρνουν”. Είναι το “εγω τη δουλειά μου έκανα” της υπαλλήλου, η οποία παρότι γνώριζε το πρόβλημα, χασκογελώντας δήλωσε: “ας το βγάλει φωτογραφία”[…]» .
Και μετά επενέβησαν… οι «σώφρονες» και το κακό διορθώθηκε και η αδικία αποκαταστάθηκε, όσο αποκαταστάθηκε, αλλά το αίσθημα του δικαίου, Δήμαρχε, μάλλον πρέπει να «πήγε περίπατο».
Γι’ αυτό σου λέω, Δήμαρχε, ζόρισαν τα ζόρικα και δυσκόλεψαν τα δύσκολα.
Κι είναι κι αυτός ο Ρασούλης μέσα στα αυτιά μου που δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω ούτε στιγμή: «Εγώ ό,τι είχα πια να πω το είπα | Και γαμώ του όζοντος την τρύπα».
[1] Γαμώ και δέρνω: Φράση της καθομιλουμένης που σημαίνει: Επιβάλλομαι τελείως, κυριαρχώ
