Την προηγούμενη εβδομάδα κ. Παπαναστασίου, για άλλη μια φορά η πόλη μας είχε την τιμητική της στα social media. «Έγινε ο κακός χαμός», που λένε.
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Γράφτηκαν πολλά και αρκετά από αυτά ήταν ιδιαιτέρως επιτυχημένα. Θα ήταν υπερβολή όμως σήμερα να ακολουθήσω τη λογική αυτής της σκωπτικής ευφυΐας του διαδικτύου. Θεωρώ ότι η όλη αυτή ιστορία, δεν ανέδειξε, για άλλη μια φορά, απλά και μόνο τις θρησκευτικές ιδεοληψίες ενός σημαντικού υποσυνόλου της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ορίστηκε και εκτέθηκε το είδωλο (αυτό το βρασμένο κάστανο μιας αγιοποιημένης μυθολογίας) σε προσκύνημα, απέδειξε με την πιο καταφανή διαδικασία την μέθοδο κατασκευής αυτής της σκοταδιστικής παράκρουσης της ελπίδας.
Τα πράγματα είναι πιο σοβαρά απ’ όσο νομίζουμε και είναι ώρα να τα δούμε στις πραγματικές τους διαστάσεις, μακριά από την απαραίτητη και αναγκαία πλακίτσα, που μπορεί, πετυχημένα ή μη, να επιχειρήσει ο οποιοσδήποτε.
Πόσο ορθόδοξα υγιής ή μη, είναι άραγε εκείνος ο άνθρωπος, που επισκέπτεται έναν «ξωμάχο», ανεξάρτητα από τον θεό στον οποίο πιστεύει καθένας τους και ο επισκέπτης κρατάει το κέρασμα του «ξωμάχου» ως «ευλογία» στο σπίτι του, έναν καρπό μάλιστα που του δόθηκε, όχι για να τον βάλει στο εικονοστάσι του σπιτιού του, όταν θα φτάσει σ’ αυτό, αλλά για να τον φάει και να τον ευχαριστηθεί εκείνη την ώρα, στο «κονάκι» που τον φιλοξένησε;
Πόσο επικίνδυνος ή μη μπορεί να γίνει εκείνος ο επισκέπτης, ο μετέπειτα πνευματικός καθοδηγητής, μικρός ή μεγάλος δεν έχει σημασία, ενός σχήματος, όταν μέσα από τη δύναμη που του δίνει το όποιο λειτούργημα ή επάγγελμα εξασκεί, επιχειρεί με κάθε τρόπο να εξαντλήσει την επιρροή του μέσα στις σκέψεις όλων εκείνων που πιστεύουν όχι στο δόγμα του, αλλά σ’ αυτόν τον ίδιο και στις δικές του φαντασιώσεις;
Πόσο επικίνδυνος ή μη μπορεί να είναι εκείνος ο τοπικός παράγοντας, κ. Παπαναστασίου, ο οποίος από θέση εξουσίας έχει την ευθύνη της διαχείρισης των κοινών σε μια τοπική κοινωνία, όταν βλέπει, ακούει και αισθάνεται όλη αυτή την αργή και εφιαλτική οικοδόμηση του σκοταδισμού και δεν βρίσκει να πει ούτε μια «μετρημένη» λέξη για το χαμένο μέτρο της κοινωνικής και πολιτικής αξιοπρέπειας της περιοχής του;
Πόσο επικίνδυνες ή μη μπορεί να είναι εκείνες οι λαλίστατες πολιτικές και αυτοδιοικητικές συσπειρώσεις που βλέπουν να διαδίδονται με ταχύτητες αστραπής όλα αυτά τα παρά φύση θαύματα και να ζουν στο παράλληλό τους σύμπαν, μακριά από τους «αγίους» και τους «κολασμένους του κόσμου τούτου και να σιωπούν;
Ρητορικές είναι οι ερωτήσεις, κ. Παπαναστασίου.
Ο κόσμος τραβάει την ανηφόρα του και ο Ιούλιος όπου να ΄ναι τελειώνει.
