Πάνε δύο εβδομάδες τώρα, κ. Παπαναστασίου, που αναρωτιέμαι, αν αξίζει τον κόπο τούτος ο βδομαδιάτικος μονόλογος σε ένα τοπίο τόσο άγονο και απογοητευτικό.
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Κάθε φορά που κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή για να γράψω, μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από το τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο και απορώ με τον εαυτό μου, που κάθεται και ασχολείται ακόμα με πρόσωπα και πράγματα, που όχι απλά και μόνο φαντάζουν ρηχά και αδιέξοδα, αλλά χρόνια τώρα ανακυκλώνουν την ίδια ρηχότητα και τα ίδια αδιέξοδα, λες και όλοι όσοι ασχολούνται με την τοπική αυτοδιοίκηση της περιοχής, έχουν βάλει στοίχημα να αποδείξουν στην πράξη την στιχουργική παρατήρηση του Μανώλη Ρασούλη που λέει: «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».
Το Μάη του 2014, κ. Παπαναστασίου, με εξαιρετικά ηχηρό τρόπο η συντριπτική πλειοψηφία του Δήμου Αγρινίου έδειξε σε έναν Δήμαρχο της καθεστωτικής αυτοδιοικητικής επετηρίδας της περιοχής, το δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι του, σπρώχνοντας ταυτόχρονα έναν νέο άνθρωπο να ανέβει τα σκαλιά του Δημαρχείου και να κάτσει στην άδεια καρέκλα του, ελπίζοντας ότι τουλάχιστον θα αλλάξουν οι πρακτικές, οι στοχεύσεις και τα ζητούμενα.
Τρία χρόνια μετά, το μόνο που κατάφερε η νέα δημοτική αρχή είναι να φορέσει ένα φωτεινό χαμόγελο στην επικοινωνιακή πολιτική της τοπικής διοίκησης, να κατηγορηθεί για «ενδοπαραταξιακό βοναπαρτισμό» και αδιαφάνεια από δύο σημαντικά στελέχη της[1] και να επιχειρήσει, ανεπιτυχώς για πολλούς, να διοικήσει το δήμο, όπως ακριβώς οι προηγούμενοι.
Τις τελευταίες μέρες, κ. Παπαναστασίου, σηκώθηκε μεγάλη βουή για τον τρόπο της ανακαίνισης του 4ου Δημοτικού Σχολείου Αγρινίου.
Και τι δεν ειπώθηκε! «Και αυτό το έργο δόθηκε με απευθείας ανάθεση και χωρίς δημοπρασία». «Δεν είχε την έγκριση της Υπηρεσίας Νεωτέρων Μνημείων, ούτε τη σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής (Σ.Α.)» και άλλα πολλά, τα οποία δεν είναι της ώρας να τα ξαναγράψουμε και να τα ξαναπούμε.
Σε τι διαφέρει άραγε αυτή η επιλογή, από την επιλογή της προηγούμενης δημοτικής αρχής να ανακαινίσει βανδαλίζοντας το εσωτερικό της Τράπεζας της Ελλάδας για να την μετατρέψει σε αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου το Φθινόπωρο του 2010; Μήπως εκείνη η ανακαίνιση είχε την έγκριση της Υπηρεσίας Νεωτέρων Μνημείων ή τουλάχιστον τη σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής (Σ.Α.); Ή μήπως το κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδας δεν είναι διατηρητέο; Ακούσατε, να μιλάει κανείς γι’ αυτό; Δε νομίζω.
Όσο και να μην θέλετε να το παραδεχθείτε, κ. Παπαναστασίου, οι προηγούμενοι σε αυτά ήταν καλύτεροι. Δεν μπορείτε ούτε να τους μιμηθείτε, ούτε να τους αντιγράψετε. Εκείνοι βλέπετε δεν «ερέθισαν» τα εργοληπτικά αντανακλαστικά των τοπικών οικονομικών συμφερόντων, δίνοντας τη «δουλειά» έξω. Την αυθαιρεσία την υλοποίησαν μόνοι τους, βάζοντας για δουλειά την τεχνική υπηρεσία του Δήμου. Άλλα κόλπα.
Θα σας πω κάτι και ας μην με παρεξηγήσετε, κ. Παπαναστασίου. Εγώ θα ήμουν έτοιμος να συμφωνήσω μαζί σας και για τις διεσταλμένες ερμηνείες των νόμων που επιχειρείτε, και για τις μη «σύννομες» αποφάσεις, στις οποίες καταφεύγετε κάποιες φορές, για να «γίνουν» τα απαραίτητα σε αυτό το δήμο, και στα «παραθυράκια» των νόμων και του Καλλικράτη, αρκεί να έβλεπα κι εγώ και οι συμπολίτες μου, να καταφεύγετε σε ανάλογες διεσταλμένες ερμηνείες των νόμων, σε μη «σύννομες» αποφάσεις, καθώς και σε «παραθυράκια» των νόμων και του Καλλικράτη για την πρόσληψη στο Δήμο Αγρινίου εργαζομένων με πλήρη ωράριο και αποδοχές, με μόνιμη και σταθερή σχέση εργασίας, για χρηματοδοτικά προγράμματα σύμφωνα με τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών και όχι με κάθετα επιβαλλόμενες χρηματοδοτήσεις έργων που κανένα βραχυπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο όφελος δεν θα έχουν στην οικονομική ζωή του τόπου, για σοβαρή και σταθερή χρηματοδότηση των κοινωνικών δομών του Δήμου που να καλύπτει όλες τις ανάγκες των ευαίσθητων ομάδων κ.ο.κ. Δράσεις και αποφάσεις δηλαδή, που να μην εξαντλούνται στη δημιουργία, τη συντήρηση και ενίσχυση των «οικείων τοπικών συστημάτων εξουσίας».
Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν σύγκρουση και δυστυχώς για το σύνολο των παραπάνω «μη σύννομων» πράξεων, κανείς απ’ ότι αντιλαμβάνομαι δεν έχει την πρόθεση να συγκρουστεί.
Τζάμπα σπαταλάμε λέξεις, δηλαδή.
Είναι ένα τραγούδι του Χατζιδάκι, κ. Παπαναστασίου, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, το οποίο καταλήγει με την παρακάτω πρόζα: «Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ». Όσο κι αν αγαπώ τους δύο παραπάνω δημιουργούς θα διαφωνήσω μαζί τους. Συνεχώς και πάντα αλλάζει ο κόσμος, ακόμα και εκείνες τις φορές που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τις αλλαγές. Άλλες φορές αλλάζει προς το χειρότερο κι άλλες προς το καλύτερο. Δυστυχώς αυτά τα χρόνια αλλάζει προς το χειρότερο και θέλει δουλειά πολύ «για να γυρίσει ο ήλιος».
Ας σταματήσουμε λοιπόν να φλυαρούμε άσκοπα, κι ας δούμε τι διαφορετικό μπορούμε να κάνουμε, για να ξαναζωντανέψουμε την ελπίδα μέσα μας, για έναν κόσμο καλύτερο και αξιοβίωτο.
Αυτή η στήλη τελειώνει εδώ.
Καλή πορεία, κ. Παπαναστασίου.
[1] Ο πρώτος εκδιώχθηκε με άκομψο, προσβλητικό και αδικαιολόγητο ακόμα τρόπο από τη θέση του αναπληρωτή Δημάρχου και ο δεύτερος, παραιτήθηκε από τη θέση του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου, καταγγέλλοντας μεθοδεύσεις και σειρά μη σύννομων αποφάσεων.
