της Φλώρας Νικολιδάκη
Το βιβλίο του Michel Chossudovsky για την Παγκοσμιοποίηση του Πολέμου, από τον εκδοτικό οίκο Πιρόγα, είναι ένα από τα βιβλία που έρχονται στην επικαιρότητα την κατάλληλη στιγμή.
Το «βλέμμα του Ομπάμα» απλώνεται στην Ασία (όπου Ομπάμα, μπορούμε να βάλουμε οποιοδήποτε όνομα με την ένδειξη δίπλα «Πρόεδρος των ΗΠΑ») και όλοι εμείς, οι κοινοί θνητοί, καλό είναι να αφήσουμε κατά μέρος τις αυταπάτες 27 χρόνων.
Αυταπάτες σχετικά με τον ρόλο των ΗΠΑ στον κόσμο.
Ο συγγραφέας, επικεφαλής του Ινστιτούτου Μελετών της Παγκοσμιοποίησης στο Μόντρεαλ του Καναδά, ασχολείται χρόνια με το ζήτημα της σχέσης της αμερικανικής οικονομίας με τον πόλεμο.
Με στοιχεία αποφάσεων του Κογκρέσου και νόμων που έχουν ψηφιστεί, ο Chossudovsky διαμηνύει ότι η αμερικανική οικονομία έχει έναν και μοναδικό τρόπο να υπάρχει τον Πόλεμο.
Οι ΗΠΑ ξεκίνησαν «δουλειά» από την επομένη της λήξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Όντας η μοναδική δύναμη στον πλανήτη που έχει χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα εναντίον αμάχων (Χιροσίμα και Ναγκασάκι), βρίσκεται σήμερα μπροστά σε ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο: να κατακτήσει την Ασία.
Να κατακτήσει έναν χώρο που αποτελεί πληθυσμιακά το 50% του πλανήτη, ενώ διαθέτει το 60% των παγκόσμιων αποθεμάτων πετρελαίου.
Το «βλέμμα» του κάθε Ομπάμα, Μπους, Κλίντον κ.ά, απλώνεται σε μια ήπειρο με βάθος ιστορίας, με διαφορετική κουλτούρα από τη δυτική, που στον πυρήνα της διαθέτει μια διαφορετική σχέση με τον θάνατο.
Βέβαια υπάρχει πλέον πείρα.
Το Αφγανιστάν έχει μετατραπεί σε «περιοχή» που δύσκολα μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς ως «κράτος».
Το δικαίωμα των Παλαιστινίων να αποτελέσουν μια συγκροτημένη κοινότητα ξεμακραίνει.
Ο Λίβανος βρίσκεται σε διαρκή «εκκρεμότητα».
Το Ιράκ και η Συρία είναι πλέον περιοχές που η κρατική συγκρότηση βρίσκεται αντιμέτωπη με εμφύλιες συγκρούσεις.
Η Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει.
Οι ΗΠΑ ξέρουν ότι τώρα είναι η στιγμή για να υλοποιηθούν και να σταθεροποιηθούν οι πάγιες επιδιώξεις της εξωτερικής της πολιτικής στην Ανατολή, που είναι ένα σύμπλεγμα στρατιωτικής και οικονομικής κυριαρχίας.
Οι ΗΠΑ ξέρουν ότι είναι το timing για να πετάξουν το γάντι σε 3 προαιώνιους «εχθρούς»: τη Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα.
Αν αυτοί χτυπηθούν (με όποια έννοια), ο κόσμος είναι δικός τους.
Είναι σημαντική η παρατήρηση του συγγραφέα για το ρόλο της ΕΕ.
Την περιγράφει ως «ομοσπονδία» στο πλάι των ΗΠΑ.
Είναι πολύ εύστοχος ο χαρακτηρισμός «ομοσπονδία» γιατί ταιριάζει απολύτως με το σύνολο των διεργασιών στην ΕΕ, από τις διατλαντικές συμφωνίες μέχρι τις περιφερειακές διοικήσεις, την υποβάθμιση των κρατικών θεσμών, τις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση και τη συνταγματική αναθεώρηση, που επιχειρείται σε διάφορες χώρες μέλη με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ελλάδα.
Ένα πολύ σημαντικό τμήμα του βιβλίου είναι μια συζήτηση του συγγραφέα με τον Φιντέλ Κάστρο.
Μια συζήτηση για τα «κινήματα», τις ΜΚΟ, τα «δικαιώματα», την «οργάνωση της διαφωνίας», αλλά και την «οργάνωση της συμφωνίας» που οδηγούν τον Φ. Κάστρο σε σπουδαία συμπεράσματα σχετικά με την κατάσταση του εργατικού κινήματος στον κόσμο, σε μια εποχή που οφείλει να αναλάβει σημαντικά και κρίσιμα καθήκοντα.
Το βιβλίο αυτό, που αξίζει να διαβάσετε, κυρίως επαναφέρει ένα σημαντικό κριτήριο για κάθε αριστερό αγωνιστή που τον ενδιαφέρει ο ταξικός αγώνας.
Το κριτήριο που ενσωματώνεται στο ερώτημα, ποιες δυνάμεις και ποιες ιδέες κερδίζουν άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα από το κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας;
Κι αν το αποτέλεσμα είναι ένα συνεχές «bras de fer» για την ανθρωπότητα, ποιος είναι ο ρόλος των «μεγάλων παικτών», και ποιος είναι ο ρόλος των εργαζομένων;
Ο Φ. Κάστρο λέει στον συγγραφέα ότι κατά τη γνώμη του, σήμερα χρειαζόμαστε έναν «Παγκόσμιο Πόλεμο Ιδεών» σε αντίβαρο της Παγκοσμιοποίησης του Πολέμου, που μεθοδεύουν βήμα-βήμα οι ΗΠΑ – ΕΕ – Ισραήλ, στον τρόπο να κάνουν οικονομία στρατιωτικοποιώντας τον πλανήτη ολόκληρο.
