Ιβανώφ

Γραμμένο στα τέλη του 1880, ο Τσέχωφ γράφει ένα από τα πρώτα του θεατρικά έργα τον «Ιβάνωφ». Προβλέποντας το εκρηκτικό, επαναστατικό κλίμα της Ρωσίας, δημιουργεί έναν σύγχρονο Άμλετ.

Αλέξανδρος Θεοδωρίδης

Ο Ιβά­νωφ, πνιγ­μέ­νος στην γρα­φειο­κρα­τία και τα χρέη βρί­σκε­ται ανά­με­σα στο πλού­σιο πα­ρελ­θόν του, καθώς ήταν πρω­το­πό­ρος επι­στη­μο­νι­κών γε­ωρ­γι­κών με­θό­δων και στο παρόν οπού βρί­σκε­ται χρε­ω­μέ­νος και απο­γοη­τευ­μέ­νος, ανή­μπο­ρος να κάνει το οτι­δή­πο­τε. Αδυ­να­τεί να αντα­πο­κρι­θεί στην ανά­γκη της άρ­ρω­στης συ­ζύ­γου του για αγάπη και βρί­σκε­ται πα­γι­δευ­μέ­νος σε μια επαρ­χια­κή κοι­νω­νία που δεν επι­δο­κι­μά­ζει τα αι­σθή­μα­τά του. Η πλήξη είναι το κε­ντρι­κό ση­μείο του έργου, που απο­τε­λεί μια πρώ­ι­μη με­λέ­τη του Τσέ­χωφ για τις ανεκ­πλή­ρω­τες ζωές στις επαρ­χί­ες.

H σκη­νο­θε­τι­κή προ­σέγ­γι­ση της Άν­τζε­λας Μπρού­σκου, ανα­δει­κνύ­ει το θε­α­τρι­κό κεί­με­νο του συγ­γρα­φέα. Ο σκη­νι­κός χώρος, η μου­σι­κή , οι εναλ­λα­γές και η ερ­μη­νεία των ηθο­ποιών, είναι κα­τα­σκευα­σμέ­να με τέ­τοιο τρόπο, έτσι ώστε το κεί­με­νο να επι­κοι­νω­νεί άμεσα με τον θεατή και να γί­νε­ται αντι­λη­πτή κάθε ιδε­ο­λο­γι­κή πτυχή. Το θε­α­τρι­κό έργο του Τσέ­χωφ, πραγ­μα­τεύ­ε­ται την πα­ρακ­μή και τον  ξε­πε­σμό της εύ­πο­ρης τάξης. Ως απο­τέ­λε­σμα αυτού, το κεί­με­νο είναι ιδιαί­τε­ρο καυ­στι­κό. Η θε­α­τρι­κή πα­ρά­στα­ση Ιβά­νωφ, κα­τά­φε­ρε να φω­τί­σει την έντο­να σαρ­κα­στι­κή διά­θε­ση που υπήρ­χε απέ­να­ντι στους ευ­γε­νείς.

Κε­ντρι­κός χα­ρα­κτή­ρας είναι ο Ιβά­νωφ ( Αν­δρέ­ας Κων­στα­ντί­νου), όλοι οι χα­ρα­κτή­ρες του έργου τον έχουν ως κε­ντρι­κό ση­μείο ανα­φο­ράς. Στο πρό­σω­πο, του Ιβά­νωφ, συ­γκε­ντρώ­νε­ται  όλο το αρ­νη­τι­κό φορ­τίο της εύ­πο­ρης τάξης, όπως είναι η απλη­στία, η κτη­τι­κή διά­θε­ση  , ο ατο­μι­κι­σμός και όλα αυτά οδη­γούν στην πα­γί­δα της πλή­ξης. Η πλήξη και η αδια­φο­ρία είναι οι δαί­μο­νες και οι πα­γί­δες που κα­θέ­νας και η κα­θε­μιά από τους ήρωες του έργου προ­σπα­θούν να ξε­φύ­γουν μά­ταια.  Όλοι και όλες αντι­με­τω­πί­ζουν τον Ιβα­νωφ με θύμο αλλά και με λύ­πη­ση. Μέσα από αυτήν την σχέση εμ­φα­νί­ζε­ται μια γκάμα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών προ­σω­πι­κο­τή­των. Η  Άν­τζε­λα Μπρού­σκου, κα­τά­φε­ρε μέσα από την σκη­νο­θε­τι­κή ματιά, να πα­ρου­σιά­σει αυτές τις προ­σω­πι­κό­τη­τες, να τους δώσει χώρο και χρόνο έτσι ώστε να κα­τα­φέ­ρουν να πουν την δική τους ιστο­ρία. Μέσα από αυ­τούς κα­τα­φέρ­νει να ξε­κλει­δώ­σει τα βα­σι­κά θέ­μα­τα με τα όποια κα­τα­πιά­νε­ται το έργο. Για πα­ρά­δειγ­μα μέσω της ιδιο­κτή­τριας του κα­κό­φη­μου μα­γα­ζιού ( που υπο­δύ­ε­ται η ίδια) ανοί­γει το θέμα της απλη­στί­ας. Με αυτόν τον τρόπο οι χα­ρα­κτή­ρες αν και συ­γκλί­νουν όλοι και όλες στο πρό­σω­πο του Ιβά­νωφ, δια­τη­ρούν την  δια­κρι­τό­τη­τα τους.

Η μου­σι­κή είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της συ­γκε­κρι­μέ­νης πα­ρά­στα­σης, καθώς επι­τε­λεί­ται και ζω­ντα­νά κατά την διάρ­κεια της πα­ρά­στα­σης, δη­μιουρ­γώ­ντας με αυτόν τον τρόπο μια ατμο­σφαι­ρι­κή διά­θε­ση και απο­τε­λεί επι­πλέ­ον έναν έξυ­πνο τρόπο συ­νο­χής της δρά­σης και των σκη­νών.  Το ύφος και ο ρυθ­μός της πα­ρά­στα­σης είναι, εναλ­λασ­σό­με­νος. Υπάρ­χουν σκη­νές με έντο­νο και γρή­γο­ρο ρυθμό και σαρ­κα­στι­κή διά­θε­ση αλλά και σκη­νές που εστιά­ζουν στην εσω­τε­ρι­κή ψυ­χο­σύν­θε­ση και έχουν πιο αργό ρυθμό και πιο με­λαγ­χο­λι­κή διά­θε­ση. Κα­τα­λυ­τι­κό πα­ρά­γο­ντας για το συ­γκε­κρι­μέ­νο απο­τέ­λε­σμα είναι οι ερ­μη­νεί­ες των ηθο­ποιών που ταυ­τί­ζο­νται πλή­ρως με τον ρυθμό και το ύφος της πα­ρά­στα­σης. Με αυτόν τον τρόπο και οι ίδιοι οι ηθο­ποιοί άλ­λο­τε έχουν έντο­νη κι­νη­σιο­λο­γία  και άλ­λο­τε είναι πιο στα­τι­κοί. Το σκη­νι­κό είναι λιτό και αλ­λά­ζει εύ­κο­λα και έξυ­πνα από την μια σκηνή στην άλλη και τα κου­στού­μια είναι σύγ­χρο­νης επο­χής.

Η θε­α­τρι­κή πα­ρά­στα­ση Ιβά­νωφ, είναι μια σύγ­χρο­νη με­τα­φο­ρά του έργου, που δεν θυ­μί­ζει σε τί­πο­τα τις μου­σεια­κές ερ­μη­νεί­ες και σκη­νο­θε­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις, με από­λυ­το σε­βα­σμό στο κεί­με­νο. Ο τρό­πος που πα­ρου­σιά­ζε­ται το έργο φέρ­νει το κεί­με­νο στην επι­φά­νεια, γί­νο­νται κα­τα­νοη­τά τα λόγια του συγ­γρα­φέα και δεν χά­νο­νται κάτω από την στα­χτή της υπερ­βο­λής και πολ­λές φορές του με­λο­δρα­μα­τι­σμού.

Συ­ντε­λε­στές:

Σκη­νο­θε­σία: Άν­τζε­λα Μπρού­σκου

Με­τά­φρα­ση: Γιώρ­γος Δε­πά­στας

Σκη­νι­κά – Κο­στού­μια: Άν­τζε­λα Μπρού­σκου

Μου­σι­κή: Nalyssa Green

Φω­τι­σμοί: Στέβη Κου­τσο­θα­νά­ση

Βοη­θοί σκη­νο­θέ­τη: Τίνα Τζάθα, Γιώρ­γος Αν­δριώ­της

Ηθο­ποιοί: Αν­δρέ­ας Κων­στα­ντί­νου, Παρ­θε­νό­πη Μπου­ζού­ρη, Αλ­μπέρ­το Εσκε­νά­ζυ, Κων­στα­ντί­να Αγ­γε­λο­πού­λου, Τσι­μά­ρας Τζα­νά­τος, Κρις Ρα­ντά­νοφ, Ιλία Αλ­γκά­ερ, Βάλια Πα­πα­χρή­στου, Άν­τζε­λα Μπρού­σκου, Αλέ­ξαν­δρος Μα­ρά­κης, Αντώ­νης Τσί­λερ

Θέ­α­τρο της Οδού Κυ­κλά­δων – Λευ­τέ­ρης Βο­για­τζής

Κυ­κλά­δων 11, Αθήνα

Πέμ­πτη, Πα­ρα­σκευή και Σάβ­βα­το στις 21.00

Κυ­ρια­κή στις 19:30