Από το εισαγωγικό σημείωμα του 13ου τεύχους του “αρχείον Αγρινίου”, που μόλις κυκλοφόρησε, αντιγράφουμε:
Ήταν τότε που οι μεγάλοι δρόμοι περνούσαν ακόμα μέσα από τις πόλεις και τα χωριά αυτής της χώρας, τότε που η πληροφορία δεν ήταν απλά και μόνο πληροφορία, αλλά μέσα από την όσμωση της ανθρώπινης επαφής κατάφερνε να μετατραπεί σε ενημέρωση και η ενημέρωση σε επικοινωνία. Μια επικοινωνία ανθρώπινη, που όλες οι αισθήσεις των ανθρώπων καλλιεργούνταν πάνω σε όλα τα αισθητήρια όργανά τους και όχι μπροστά στις τερματικές οθόνες ενός διαδικτύου παντοκράτορα μιας εικονικής και εύπεπτης πραγματικότητας. Αυτή είναι ίσως η πιο ουσιαστική ποιοτική διαφορά των παλιότερων εποχών με τη σημερινή.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το χρήσιμο: ο σύγχρονος τεχνολογικός πολιτισμός έλυσε σημαντικά προβλήματα που τους προηγούμενους αιώνες του 20ου ήταν ζητήματα ζωτικής σημασίας για τις ανθρώπινη ζωή. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει και το «απάνθρωπο»: αυτή η πρόοδος αφορά, συγκριτικά, μόνο σ’ ένα μικρό αριθμό ανθρώπων πάνω σε τούτο τον πλανήτη, αφού ακόμα δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει τις ίδιες συνθήκες διαβίωσης για την πλειοψηφία των ανθρώπων που τον κατοικούν. Οι συντριπτική πλειοψηφία των μεγαλυτέρων ηπείρων της γης (Ασία, Αφρική, νότια Αμερική, Αυστραλία) ζούνε, ακόμα και σήμερα, κάτω από άγριες συνθήκες εκμεταλλεύσεις και ολέθριας φτώχειας, χωρίς βέβαια οι συγκεκριμένες παράμετροι να έχουν εκλείψει εντελώς και από όσες σήμερα βρίσκονται στον «κολοφώνα» της ευμάρειάς τους.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στους δρόμους και στους ανθρώπους που τους περπάτησαν. Αυτοί οι δρόμοι, λοιπόν, που μέχρι χτες περνούσαν «από μέσα», γέμισαν με ανθρώπους και αυτή την πόλη. Μια πόλη ανοιχτή στο μετανάστη και τον πρόσφυγα, που έφτασε ως αυτή την άκρη της μεγάλης Αιτωλικής πεδιάδας και με τον κόπο της δουλειάς του κατάφερε χαράζοντας πάνω της κεντρικές και περιφερειακές αρτηρίες, πολεοδομικές αναθεωρήσεις, μικρές και μεγάλες περιουσίες να καταστήσει το Αγρίνιο ένα μεγάλο αστικό κέντρο. Τι μπορεί να αισθανθεί σήμερα ένας Αγρινιώτης, ο οποίος γεννήθηκε μετά το ΄60 διαβάζοντας την πληροφορία ότι για ενάμιση αιώνα και παραπάνω η Χαριλάου Τρικούπη και η Παπαστράτου ήταν εθνικές οδοί;
Σ’ αυτή την πόλη δεν υπάρχουν αυτόχθονες· οι γενιές όλων μας ήρθαν ως εδώ, άλλοι ως μετανάστες και άλλοι ως πρόσφυγες, οι μεν εγκαταλείποντας τα ορεινά χωριά τους σε αναζήτηση μια εύφορης και επίπεδης γης για να στήσουν το σπιτικό και τις ζωές τους, οι δε σπρωγμένοι βίαια στις αποβάθρες και τα σύνορα του κόσμου, επιχειρώντας τη μεγάλη έξοδο από την καταστροφή και το θανατικό, στο μεροκάματο και τον κόπο της αναπνοής και του ιδρώτα.
Το 13ο τεύχος του «αρχείον Αγρινίου» θα το βρείτε στα βιβλιοπωλεία: Μαργαρίτη, Δημοτσελίου 17-19, Ξενόγλωσσο, Καζαντζή 25, Αφων Χριστοδουλόπουλου, Παπαστράτου 10, καθώς επίσης και στο Πρακτορείο τύπου και εφημερίδων, Πλ. Δημοκρατίας, στο Μίνι Μάρκετ, Χ. Τρικούπη και Μακρή 5, στα γραφεία της Αρχαιολογικής Εταιρείας,Χαριλάου Τρικούπη 12 και σε επιλεγμένους χώρους.
Για συνδρομές και πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνείτε στο τηλέφωνο 6907 462512
Λευτέρης Τηλιγάδας
