Αντιγραφή από την Αυγή (22/12/2015), για τη «χορήγηση δεκατιανού καθημερινά σε 11.000 μαθητές και μαθήτριες 64 δημοτικών σχολείων και συστεγαζόμενων νηπιαγωγείων στο συγκρότημα της Αθήνας»: «…Οι ιδιωτικοί φορείς που συνεργάζονται στο πρόγραμμα είναι οι “Γρηγόρης Μικρογεύματα”, “Καραμολέγκος”, “3Ε”, “Ελληνική Ζύμη” και “ΑDORO”. Η Θ. Φωτίου τόνισε τη σημασία της στήριξης των ιδιωτικών φορέων, αλλά και της συνεργασίας των δασκάλων και των συλλόγων γονέων για την επίτευξη του προγράμματος. (…) Ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, από τη μεριά του, δήλωσε ότι σχεδιάζεται, επίσης σε συνεργασία με ιδιωτική εταιρεία, η διανομή γάλακτος σε 25 σχολεία της Θεσσαλονίκης».
Η αποστροφή, από μόνη της, αποτελεί σχόλιο στην κοινωνία όπου την ιδεολογική άμα και πολιτική ηγεμονία έχει καταλάβει, μάλλον ανεπιστρεπτί, το πνεύμα του νεοφιλελευθερισμού: όταν, δηλαδή, μια –κατ’ όνομα, έστω– αριστερή διακυβέρνηση δεν μπορεί, ιδίοις χερσί, να ταΐσει τα παιδιά της και στρέφεται στην ελεύθερη αγορά –την οποία, σημειωτέον, επιδιώκει να περιορίσει– τότε κάτι, κάποιοι, δεν έχουν κατανοήσει ορθά.
Εκείνο που πάλαι ποτέ στην αριστερά αποκαλούνταν κεφάλαιο, επί των ημερών μας αποκαλείται ιδιωτικός τομέας και ενίοτε περιβάλλεται με σεβασμό. Να επενδύεις στην αρωγή του, να δανείζεσαι το διαβόητο «νόου χάου» του –το οποίο, υποτίθεται δεν έχεις– και να τον διαφημίζεις άμεσα, αντί να χρησιμοποιείς υπάρχουσες δημόσιες δομές ή να φτιάχνεις νέες, παραπέμπει στη λενινιστική «μικροαστική ουτοπία».
Πώς αναγιγνώσκουν, λοιπόν, το υπερταξικό κράτος οι κατά Λένιν (στο Kράτος και Επανάσταση) «μικροαστοί δημοκράτες, δήθεν σοσιαλιστές»; Αντικατέστησαν, λέει, τον ταξικό αγώνα με ονειροπολήματα για την ομοφωνία των τάξεων, φαντάστηκαν με ονειροπόλο τρόπο και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό: όχι δηλαδή ως την ανατροπή της κυριαρχίας της εκμεταλλεύτριας τάξης, αλλά σαν την ειρηνική υποταγή της μειονότητας του κεφαλαίου -η οποία μειονότητα διησθάνθη, τάχατες, τα καθήκοντά της- στην πλειονότητα των προλετάριων.
Η σύμπραξη ιδιωτικού-δημοσίου τομέα, μαζί με την ηγεμονία του κρατούντος ιδεολογήματος, μπαίνει στα σχολεία όχι από την πίσω αλλά από την ολάνοιχτη, μπροστινή πόρτα, έτσι όπως, σε άλλους καιρούς, η αμερικανική ηγεμονία ερχόταν μέσω της Ούνρα. Ο ίδιος ο χαρακτήρας όμως του ιδεολογικού ζεύγους ιδιωτικό-δημόσιο εξυπονοεί τις, καλυπτόμενες υπό το μανδύα της αλληλοσυμπλήρωσης, βαθιές αντιθέσεις. Όσο για το ποιος κερδίζει, μάλλον αυτονόητο: εκείνος που σκέπτεται επιχειρηματικά, με το μυαλό στην υπεράξια.
Όσα, λοιπόν, ο κυρίαρχος, συστημικός λόγος αποκαλούσε ιδεοληπτικές ακαμψίες και εμμονές της Αριστεράς, τώρα, μπαίνουν σιγά σιγά στην άκρη και ουδείς αρθρώνει αντίλογο. Για το ψωμάκι των παιδιών μας, και τα σκυλιά δεμένα. Κι αν το ψωμάκι εξασφαλίζεται κι αλλιώς, και πάλι, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να αναζητήσει άλλον, εφικτό επίσης, δρόμο.
Όσο για την περιβόητη «εταιρική κοινωνική ευθύνη», η οποία πλανάται απάνω από το προφίλ των εν λόγω επιχειρήσεων, τούτη υπάρχει ως κεντρικός άξονας των πλέον καλοπληρωμένων διαφημίσεων, αφού οι αλυσίδες του εργαζόμενου – καταναλωτή γίνονται ισχυρότερες εάν τις περάσεις με το λούστρο της φιλανθρωπίας. Παραμένει ζητούμενο, όμως, πόσοι από τον εσμό των δήθεν φιλάνθρωπων σπαταλούν μια, έστω, δεκάρα από τα κέρδη τους για να τα επιστρέψουν, ως νόμιμο μισθό, στους εργαζόμενους, στα πλαίσια μιας υποτυπώδους αναδιανομής.
«Σε δήλωση του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο διευθύνων σύμβουλος της «Γρηγόρης Μικρογεύματα», που παραβρέθηκε στη συνέντευξη Τύπου, τόνισε ότι «είναι περήφανος και χαρούμενος για την προσπάθεια» ενώ χαρακτήρισε ως πρωτοποριακή τη συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και με τους γονείς και τους δασκάλους των παιδιών», καταλήγει το δημοσίευμα της Αυγής.
Το μέγεθος της περηφάνιας και της χαράς των γονιών των μαθητών και των μαθητριών που ίσως εργάζονται στις άνωθεν εταιρείες, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Στον υπαρκτό καπιταλισμό, για την εύκολη κατάποση της γενικευμένης εκπτώχευσης, οι βιομηχανίες παράγουν πληθώρα προϊόντων.
