Αμφισβήτηση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης πίσω από τα κοινωνικά ρατσιστικά σχόλια του υπουργού Κ. Γαβρόγλου
Την Τετάρτη 10 Μαΐου τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων του ΣΥΡΙΖΑ ήταν όλα αφιερωμένα στην επίσκεψή του πρωθυπουργού στο υπουργείο Παιδείας: «Επανάσταση στην παιδεία» κραυγάζει η Αυγή, «ριζικές αλλαγές στην Παιδεία» εκτιμά λίγο πιο …ρεφορμιστικά το Έθνος, «Στης ανάγκης τα θρανία» τραγουδά διφορούμενα η Εφημερίδα των Συντακτών. Αντίστοιχο το κλίμα στα φιλοΣΥΡΙΖΑ κανάλια και σταθμούς. Την προηγούμενη ημέρα, ο πρωθυπουργός είχε επισκεφθεί «απροειδοποίητα» το υπουργείο Παιδείας και είχε κάνει εξαγγελίες που αφορούσαν όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Τα επικοινωνιακά «δυνατά χαρτιά» των εξαγγελιών ήταν η ένταξη των προνήπιων στην υποχρεωτική εκπαίδευση και, για πολλοστή φορά, η «κατάργηση των πανελληνίων». Οι δύο αυτές εξαγγελίες κατέρρευσαν σαν χάρτινός πύργος τις αμέσως επόμενες ημέρες, κρύβοντας ίσως σε σημαντικό βαθμό την αντιδραστική ουσία των εξαγγελιών. Την επόμενη μέρα, κι ενώ οι κάμερες είχαν φύγει και ο Τσίπρας ήταν πια στον Εύοσμο της Θεσσαλονίκης και μιλούσε για τα «πέτσινα έργα και τα πέτσινα κύπελλα», στην Αθήνα ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου υποδεχόταν τα μέλη της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας.
Στο ερώτημα για την εφαρμογή της εξαγγελίας του πρωθυπουργού για την ένταξη των προνήπιων στην υποχρεωτική δημόσια εκπαίδευση ο υπουργός Παιδείας ήταν «σαφής»: «δε θα νομοθετήσουμε ούτε φέτος, ούτε του χρόνου για υποχρεωτική δίχρονη δημόσια προσχολική αγωγή και εκπαίδευση. Θα το κάνουμε στο τέλος του τριετούς πλάνου που έχουμε για την Παιδεία.
Τα μέτρα που εξαγγέλλουμε δεν σημαίνει ότι μπορούν να υλοποιηθούν στην πληρότητά τους. Πρέπει να συζητήσουμε με όλους τους κοινωνικούς φορείς που εμπλέκονται με το θέμα για να καταλήξουμε. Για το νηπιαγωγείο υπάρχουν θέματα υλικοτεχνικής υποδομής που πρέπει να δούμε. Πρέπει να υπάρχει ιδεολογική και παιδαγωγική ζύμωση, να πείσουμε την κοινωνία ότι το 4χρονο πρέπει να πηγαίνει στο δημόσιο νηπιαγωγείο», ήταν τα λόγια του υπουργού.
Άνθρακες ο θησαυρός δηλαδή, αλλά το …καλό ο υπουργός το κρατούσε για το τέλος: «Όταν εξαγγείλαμε τη δίχρονη υποχρεωτική με πήρε φίλη τηλέφωνο και μου είπε: Θέλετε να στείλετε τα παιδιά σε αυτές που φοράνε τακούνια και δεν θέλουν να ζεσταίνουν το φαγητό;»…
Ποιος να κατηγορήσει την κυβέρνηση πώς δεν αφουγκράζεται την κοινωνία; Πέρα από το αστείο του πράγματος, η ουσία είναι πως όχι μόνο δεν κατοχυρώνεται το πάγιο αίτημα αλλά επιπλέον ανοίγει ο ασκός του Αιόλου με την ανοιχτή αμφισβήτηση του δημόσιου χαρακτήρα. Για τον απροκάλυπτο κοινωνικό ρατσισμό και τον σεξισμό που αποπνέουν οι αιτιάσεις του υπουργού, πλέον δεν προκαλεί καμιά εντύπωση η κατρακύλα.
Η δεύτερη «μεγάλη εξαγγελία» περί κατάργησης των Πανελληνίων θα ήταν λάθος να αντιμετωπιστεί μόνο ως άλλη μία επιχείρηση εξαπάτησης από την μεριά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Εξαπάτηση υπάρχει φυσικά και αφορά την δήθεν «κατάργηση»,. Αλλαγές όμως προγραμματίζονται και είναι και σοβαρές και πολύ σκληρά ταξικές. Πριν δούμε όμως τις μεθοδεύσεις και τις στοχεύσεις ας πούμε για άλλη μια φορά πως πρόκειται για μνημείο πολιτικού αμοραλισμού να αφήνεις να παίζει στα πρωτοσέλιδα η «κατάργηση» παίζοντας ταυτόχρονα με την αγωνία και τις ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων, μαθητών και των οικογενειών τους.
Αυτό που γνωρίζουμε, με βάση όσα έχουν γραφτεί, είναι πως η εισαγωγή θα γίνεται με το εθνικό απολυτήριο κάθε μαθητή. Δημιουργείται ένας νέος κύκλος, οι δυο τελευταίες τάξεις του λυκείου, όπου ο μαθητής θα διδάσκεται πολύ λιγότερα μαθήματα και θα εξετάζεται αλλεπάλληλα σε ορισμένα από αυτά σε πανελλαδικές εξετάσεις.
Ταυτόχρονα έχει ήδη δηλωθεί πως θα υπάρχει η θολή διαδικασία της «εργασίας», με αδιευκρίνιστο ακόμα και το περιεχόμενο και την διαμόρφωση αλλά και την αξιολόγησή της, ενώ έχει πέσει στο τραπέζι, χωρίς να διαψευστεί και η προσωπική συνέντευξη του υποψηφίου. Αυτό βαφτίζεται «κατάργηση» των εξετάσεων! Θα μπορούσαμε να σταθούμε περισσότερο σε άλλες επιμέρους εξαγγελίες αλλά κι αυτές κινούνται στην ίδια λογική, ήδη έχουν γραφτεί πολλά και από τις συλλογικότητες των εκπαιδευτικών.
Κλασικοί τσαρλατανισμοί μιας κυβέρνησης τσαρλατάνων; Λάθος εκτίμηση αν συνδυάσουμε τις επιταγές του ΟΟΣΑ, τα πορίσματα του «διαλόγου» του ΣΕΒ για την παιδεία με τα γραφόμενα στο 4ο μνημόνιο που μπήκε στη ζωή μας και είναι σαφές: Μέχρι το Νοέμβρη του 2017 πρέπει να ολοκληρωθεί η έκθεση του ΟΟΣΑ. Τριετές «επιχειρησιακό σχέδιο» για την εκπαίδευση που προβλέπει νομοθέτηση αλλαγών στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου καθώς και στο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ. Αύξηση των ωρών διδασκαλίας ανά εκπαιδευτικό αλλά και της αναλογίας μαθητών ανά εκπαιδευτικό.
Όσο για τη χρηματοδότηση; Είναι σαφές στο 4ο μνημόνιο πως θα υπάρξει αυστηρός περιορισμός της κρατικής χρηματοδότησης στο πλαίσιο της δημοσιονομικής πειθαρχίας ενώ ήδη «ζυμώνονται» οι ανατριχιαστικές προτάσεις του ΟΟΣΑ για «κουπόνια», προτάσεις που έχουν κάνει τα πανεπιστήμια της Χιλής να κοχλάζουν. Η προοπτική περιγράφεται με σαφήνεια στα πορίσματα του διαλόγου του ΣΕΒ: Το 70% των νέων, σύμφωνα με το σχέδιο των καλών αυτών ανθρώπων, θα κατευθύνεται στη «μαθητεία», στην ελαστική δηλαδή εργασία, μια άμορφη μάζα εργασιακής περιπλάνησης. Το υπόλοιπο 30% μέσα από την … «κατάργηση» που περιγράψαμε παραπάνω θα μπαίνει στα ΑΕΙ, στα υποβαθμισμένα ΑΕΙ που θα έχουν πάψει πλέον να παρέχουν πτυχία με πλήρη εργασιακά δικαιώματα.
Άρα τα περί «τριετίας» δεν είναι απλά επικοινωνιακό παιχνίδι, είναι στρατηγικό σχέδιο και επιλογή που ξεπερνά μια κυβέρνηση ή, πολύ περισσότερο έναν υπουργό. Είναι κεντρική επιλογή του κεφαλαίου και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί. Πρωταρχική ανάγκη η ανάλυση των επιδιώξεων αυτών και η ενημέρωση του συνόλου της κοινωνίας που, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο εμπλέκεται στο θέμα της παιδείας και παρακολουθεί ζαλισμένη εξαγγελίες και πορίσματα χωρίς να συνειδητοποιεί σε τι την αφορά.
Μέσα από αυτήν τη διαδικασία επιβάλλεται η προσπάθεια οικοδόμησης ενός μεγάλου κοινωνικού μετώπου παιδείας εκπαιδευτικών, φοιτητών, μαθητών, γονιών και κάθε κοινωνικής συλλογικότητας. Ένα μέτωπο που θα παλέψει να ανατρέψει τα σχέδια αυτά έχοντας επίγνωση πως αυτό απαιτεί και τη διαμόρφωση συγκροτημένων εναλλακτικών στρατηγικών προτάσεων.
Η καταγγελία των σχεδίων του κεφαλαίου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αφήνει, έστω, την υπόνοια υπεράσπισης από την πλευρά του κινήματος της σημερινής κακής εικόνας που επικρατεί σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης, κάτι που επικοινωνιακά είναι προφανές πως θα επιδιώξει ο αντίπαλος. Και φυσικά αποφυγή κάθε παγίδας αντιπαράθεσης με άλλα τμήματα εργαζομένων όπως θα εύχονταν –και όχι μόνο – κάποιοι. Η εναλλακτική αυτή δεν μπορεί να αφήνει στο απυρόβλητο και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, ένας ιδιαίτερα κρίσιμος τομέας τον οποίο εκτιμά ιδιαίτερα ο αντίπαλος και, δυστυχώς, υποτιμούν οι δυνάμεις του κινήματος.
Σε όλα αυτά θα είναι κρίσιμος ο ρόλος των δυνάμεων της Αριστεράς που έχει σημαντικές και συγκροτημένες δυνάμεις στους χώρους της εκπαίδευσης. Είναι καθοριστικό να επιδιωχθεί μια πολιτική συμφωνία συντονισμού και κοινής δράσης που θα επιδράσει ιδιαίτερα θετικά, τόσο πρακτικά όσο και ψυχολογικά, στον μεγάλο και δύσκολο αγώνα των αγωνιστικών δυνάμεων της εκπαίδευσης.
Το σίγουρο είναι πως και στον χώρο της παιδείας τα ψέματα τελειώνουν. Η επίθεση πλέον είναι ολοκληρωτική και αντίστοιχη θα πρέπει να είναι η απάντηση σε έναν κοινωνικό χώρο που και στο εσωτερικό του η αντιπαράθεση έχει οξύτατα ιδεολογικά χαρακτηριστικά αλλά και ιδεολογικά επηρεάζει αποφασιστικά την κοινωνία.
kommon.gr
