Ποιος αλήθεια είναι εκείνος που μπορεί να διακρίνει αν το παιδικό χαμόγελο που πλημμυρίζει τα πάντα γύρω του και οδηγεί την ψυχή του στα ουράνια προέρχεται από στόμα άσπρο, μαύρο ή κίτρινο; Ποιος μπορεί να διακρίνει το χρώμα που έχει το δάκρυ που κύλησε σε κάποιο παιδικό μάγουλο;
Είκοσι χρόνια ζωής συμπληρώνει το ‘’Philippine School in Greece’’ φέτος και με αφορμή το γεγονός αυτό το enfo.gr πέρασε μια μέρα στον υπέροχο χώρο του σχολείου της οδού Θυμάτων Πολέμου 15, στον Βύρωνα Αττικής. Μίλησε με τους δασκάλους και το διοικητικό προσωπικό του σχολείου, έπαιξε με τα παιδιά στην αυλή, δοκίμασε τα υπέροχα δροσιστικά κεράσματα των μαθητών από τη μακρινή τους πατρίδα, μοιράστηκε την αγωνία των ανθρώπων του για το αύριο και τη βιωσιμότητα του.
PHOTO: Μαντζαρίδης Στέφανος
Το ‘’Philipine School in Greece’’ ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1997 με τη βοήθεια του Πρέσβη των Φιλιππίνων στην Ελλάδα και μια χορηγία δέκα χιλιάδων περίπου δολαρίων. Μέχρι τότε το μόνο που υπήρχε ήταν ένας απλός Παιδικός Σταθμός που περισσότερο λειτουργούσε ως χώρος φύλαξης παρά ως σχολείο…
Ένα υπόγειο στους Αμπελόκηπους ήταν το πρώτο μέρος που στέγασε τα όνειρα των χιλιάδων Φιλιππινέζων μεταναστών που ζούσαν τότε στην Αθήνα… Ένα υπόγειο που δεν πληρούσε σχεδόν καμία από τις προδιαγραφές που πρέπει να έχει ένα σχολείο και για τον λόγο αυτόν φυσικά στερούνταν νόμιμης αδείας.
Έτσι η αναγνώριση και η νομιμοποίηση του σχολείου ήταν ένας διακαής πόθος των δημιουργών του, κάτι που έγινε μερικά χρόνια αργότερα με τη μετεγκατάσταση του στο χώρο που στεγάζεται σήμερα.
Katipunan σημαίνει επανάσταση…
KAPHILKA (Katipunan Philippines Cultural Academy) ήταν το πρώτο όνομα του σχολείου, ένα αρκτικόλεξο που εμπεριέχει μέσα του τη λέξη ”katipunan”, μια λέξη σύμβολο για τη μακρινή αυτή χώρα καθώς είναι μια λέξη που έχει ταυτιστεί με τη λέξη ”ελευθερία” αφού έχει τις ρίζες της στην απελευθέρωση των Φιλιππίνων από τη μακραίωνη Ισπανική κατοχή.
Όπως λοιπόν ο Andres Bonifacio, ο ηγέτης του ”Katipunan”, ήταν ο άνθρωπος στον οποίο η χώρα οφείλει κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος την ελευθερία της, έτσι συμβολικά η Παιδεία μπορεί να αποτελέσει το μέσο που θα οδηγήσει στην απελευθέρωση του πνεύματος και κατ’ επέκταση του ίδιου του ανθρώπου.
Το σχολείο…
147 παιδιά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία από τις Φιλιππίνες, αποτελούν αυτή τη στιγμή το δυναμικό των μαθητών του σχολείου. Μη φανταστεί κανείς όμως πως στο σχολείο φοιτούν μονάχα παιδιά από τη μακρινή αυτήν χώρα της Ασίας. Εδώ συναντήσαμε παιδιά από αρκετές άλλες χώρες όπως το Σουδάν, το Μπανγκλαντές, τη Σρι Λάνκα ή τη Λιβύη…
PHOTO: Μαντζαρίδης Στέφανος
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις πόσο έχουν ενσωματωθεί σε ένα τόσο συμπαγές σύνολο Καθολικών παιδιών, παιδιά από άλλες θρησκείες και άλλες εθνικότητες, γεγονός που μας θύμισε για ακόμα μια φορά πως τα παιδιά τελικά είναι η πραγματική και η μόνη ελπίδα αυτού του πλανήτη για ένα καλύτερο αύριο και έναν πιο όμορφο κόσμο…
Όλοι οι χώροι στο σχολείο είναι πεντακάθαροι και φρεσκοβαμμένοι. Μάλιστα τα παιδιά, τελειώνοντας το μάθημα τους κάθε εκπαιδευτική ώρα, αναλαμβάνουν μόνα τους την καθαριότητα της τάξης τους…
Ένα διαφορετικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα…
Η αλήθεια είναι πως πλησιάζοντας το χώρο του σχολείου, δεν περιμέναμε να ακούσουμε τόσα πολλά γέλια και τραγούδια. Η εικόνα που έχουμε βλέπετε σχεδόν όλοι για τα σχολεία γενικότερα δεν θα έλεγα πως είναι και η καλύτερη…
PHOTO: Μαντζαρίδης Στέφανος
Το πρώτο πράγμα που απαντούσαν όλοι, καθηγητές και μαθητές, στην ερώτηση ποιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ακολουθεί το σχολείο, ήταν πως εδώ κυριαρχεί η αγάπη και το γέλιο.
Και πραγματικά. Τα παιδιά εδώ είναι χαρούμενα. Αυτό το διαπιστώνει κανείς από την πρώτη στιγμή που θα βρεθεί στο σχολείο αυτό.
Το πρόγραμμα είναι άνετο, χαλαρό αλλά την ίδια στιγμή και αυστηρό. Τα παιδιά από το Νηπιαγωγείο ακόμα γράφουν τέσσερις φορές τον χρόνο εξετάσεις. Μη φανταστείτε όμως τίποτα εξετάσεις σαν αυτές που όλοι μας αντιμετωπίζαμε στα δικά μας μαθητικά χρόνια…
Τα παιδιά εδώ εξετάζονται σ’ ένα πραγματικά χαλαρό επίπεδο γιατί τα παιδιά εδώ εκπαιδεύονται παίζοντας.
PHOTO: Μαντζαρίδης Στέφανος
Μεταξύ των παιδιών και των εκπαιδευτικών δεν υπάρχει καμία απολύτως ανισότητα, υπάρχει μονάχα αγάπη και αλληλοσεβασμός. Είναι χαρακτηριστικό πως κάθε φορά που μπαίναμε σε μια τάξη, έτρεχαν όλα τα παιδιά να αγκαλιάσουν την καθηγήτρια που μας ξεναγούσε στον χώρο. Μια αγκαλιά που έβγαζε προς τα έξω μια ανεπιτήδευτη αγάπη και μια φυσικότητα που σε εντυπωσίαζε…
Στο σχολείο αυτό ένα παιδί μαθαίνει, πέρα από τα τυπικά, πράγματα βγαλμένα από την καθημερινότητα, όπως λόγου χάρη το μάθημα της 4ης Δημοτικού που ονομάζεται ”Mape” και δεν είναι άλλο από μάθημα μαγειρικής!
Τα παιδιά μαθαίνουν ακόμα να πλένουν τα ρούχα τους στο χέρι και να σιδερώνουν, να ράβουν και να κεντάνε ή ακόμα και πως να στήνουν ένα τραπέζι για το δείπνο σύμφωνα με τους κανόνες που επιβάλλει το savoir vivre…
PHOTO: Μαντζαρίδης Στέφανος
Πολύ σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα των παιδιών παίζει ο χορός και το τραγούδι. Η συχνότερη εικόνα που αντικρίζει κανείς στο σχολείο είναι να βλέπει μικρούς και μεγάλους να τραγουδούν και να χορεύουν σε καθημερινή βάση!
Εδώ και κάποια χρόνια έχουν καθιερωθεί θεματικές ημέρες για την καλύτερη γνωριμία των διαφόρων λαών και της κουλτούρας τους, όπως παραδείγματος χάρη η ”Greek Day”, μια μέρα όπου τα παιδιά μαθαίνουν τα πάντα για τη χώρα μας μέσω όμως όχι στείρων ομιλιών και διαλέξεων αλλά μέσω του κινηματογράφου, διαγωνισμών ορθογραφίας, χορευτικών εκδηλώσεων ή διάφορων ομαδικών παιχνιδιών…
Η σχέση με τη γειτονιά…
Σε γενικές γραμμές η σχέση του σχολείου με τη γειτονιά είναι σε μεγάλο βαθμό σε ικανοποιητικό επίπεδο. Υπάρχουν όμως αρκετοί γείτονες που ενοχλούνται από τα γέλια και τραγούδια των παιδιών και καλούν αρκετές φορές την Αστυνομία. Κάποιοι, βλέπετε, θεωρούν ανυπόφορη φασαρία ένα παιδικό χαμόγελο ή ένα τραγούδι που βγαίνει από παιδικά χείλη…
Υπάρχει όμως την ίδια στιγμή ένα σχολείο στην περιοχή με το οποίο το ”Philippine School in Greece” διατηρεί μια ιδιαίτερη σχέση και συνεργασία. Τα παιδιά των δυο σχολείων διοργανώνουν εκδηλώσεις από κοινού, πότε στον χώρο του ενός σχολείου και πότε στου άλλου, παίζουν μαζί, μαγειρεύουν και τρώνε παρέα…
Μια σχέση που πραγματικά αποτελεί και το ιδανικό παράδειγμα για να αναδειχθεί η σημασία και η ομορφιά της πολυπολιτισμικότητας και της ανάμειξης των διαφόρων κουλτούρων και πολιτισμών.
Ένα σχολείο με τεράστια σημασία…
Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί που ζει τόσο μακριά από τη χώρα καταγωγής του να κρατάει ζωντανούς τους δεσμούς με την κουλτούρα και τον πολιτισμό της πατρίδας του. Άλλωστε εμείς οι Έλληνες που έχουμε ανθρώπους που μετανάστευσαν σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη μπορούμε πολύ εύκολα να το κατανοήσουμε αυτό…
PHOTO: Μαντζαρίδης Στέφανος
Για του Φιλιππινέζους είναι ίσως το σημαντικότερο θέμα η μόρφωση των παιδιών τους. Προερχόμενοι από μια χώρα που βασανίστηκε για αιώνες από τη φτώχεια και την οικονομική εκμετάλλευση, έχουν κατανοήσει απόλυτα τη σημασία της Παιδείας για ένα καλύτερο αύριο.
Ένας μεγάλος αριθμός παιδιών που αποφοίτησαν από το συγκεκριμένο σχολείο επέστρεψαν στις Φιλιππίνες και κατάφεραν να σπουδάσουν με όπλα τα εφόδια που απέκτησαν εδώ, προοδεύοντας έτσι στη ζωή τους και κάνοντας τα όνειρα τους πραγματικότητα.
Το γεγονός αυτό γεμίζει με ιδιαίτερη συγκίνηση και περηφάνια όλους στο σχολείου, αναδεικνύει όμως ταυτόχρονα και την τεράστια ανάγκη για την ύπαρξη ανάλογων εγχειρημάτων…
Ένα σχολείο-διαμάντι κινδυνεύει…
Το σχολείο σήμερα δυστυχώς βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Ειδικά η φετινή χρονιά ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς οι άνθρωποι που το απαρτίζουν αγωνίζονται μέσα στη θύελλα της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας να το κρατήσουν ζωντανό.
PHOTO: Μαντζαρίδης Στέφανος
Το σχολείο είναι μη κερδοσκοπικός οργανισμός και αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα βιωσιμότητας και επιβίωσης καθώς τα μοναδικά του έσοδα προέρχονται από τα πολύ χαμηλά δίδακτρα του τα οποία σε καμία περίπτωση δεν επαρκούν για να καλύψουν ούτε καν τις λειτουργικές του ανάγκες, όπως η συντήρηση των χώρων, η μισθοδοσία των εκπαιδευτικών και τα πάγια έξοδα όπως το ρεύμα και το νερό.
Καμία βοήθεια δεν υπάρχει στην τιτάνια πραγματικά προσπάθεια να παραμείνει ανοιχτό το σχολείο ούτε από το κράτος των Φιλιππίνων ούτε από το αντίστοιχο ελληνικό ή την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κάποιες ναυτιλιακές μονάχα εταιρίες της Αθήνας παρείχαν κάποιες, ιδιαίτερα σημαντικές είναι η αλήθεια, δωρεές για την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού υλικού, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή το Γυμνάσιο να είναι πλήρως εξοπλισμένο χάρη στους ανθρώπους αυτούς.
