Το #ΜeΤοo στις ΗΠΑ: Από την καταγγελία στη διεκδίκηση

Μετά τις αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου, μία μετά την άλλη γυναίκες βρίσκουν την δύναμη να καταγγείλουν δημόσια τους κακοποιητές τους, ενώ αναπτύσσεται ένα τεράστιο

κύμα υποστήριξης προς τις επιζήσασες κακοποίησης.

Οι δια­στά­σεις που έχει πάρει τις τε­λευ­ταί­ες μέρες αυτό το κύμα κα­ταγ­γε­λιών μας επι­τρέ­πει να πούμε ότι ζούμε το ελ­λη­νι­κό #MeToo. Αξί­ζει να με­λε­τή­σου­με την πρό­σφα­τη προϊ­στο­ρία αυτού του κι­νή­μα­τος στις ΗΠΑ, καθώς έχει πολλά χρή­σι­μα συ­μπε­ρά­σμα­τα. 

Κατερίνα Καλλέργη

Από το Μπρονξ στο Χό­λυ­γουντ

Το #MeToo έγινε διε­θνώς γνω­στό τον Οκτώ­βρη του 2017, όταν σειρά από ηθο­ποιούς, μο­ντέ­λα και ερ­γα­ζό­με­νες στο Χό­λυ­γουντ βγή­καν μπρο­στά και μί­λη­σαν για την σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση που έχουν υπο­στεί στον χώρο ερ­γα­σί­ας τους. Όμως δεν ξε­κί­νη­σε τότε εκεί. Η αρχή του κι­νή­μα­τος #MeToo βρί­σκε­ται δέκα χρό­νια πριν, στην προ­σπά­θεια της μαύ­ρης ακτι­βί­στριας από το Μπρονξ, Τα­ρά­να Μπερκ, να ανοί­ξει μια δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση μέσα από ηλε­κτρο­νι­κές πλατ­φόρ­μες όπως το MySpace για τη βία και την κα­κο­ποί­η­ση που υφί­στα­νται οι μη προ­νο­μιού­χες γυ­ναί­κες (μαύ­ρες, λα­τί­νες, ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ+, φτω­χές), οι οποί­ες συχνά δεν έχουν πρό­σβα­ση σε δί­κτυα υπο­στή­ρι­ξης. Παρά τις προ­σπά­θειες της Τα­ρά­να Μπερκ, το κί­νη­μα του #MeToo έμει­νε σε σχε­τι­κή αφά­νεια για πάνω από δέκα χρό­νια, μέχρι που γι­γα­ντώ­θη­κε το φθι­νό­πω­ρο του 2017.

Το γε­γο­νός που άλ­λα­ξε τα πράγ­μα­τα ήταν οι κα­ταγ­γε­λί­ες κυ­ρί­ως απέ­να­ντι στον Χάρ­βεϊ Γουάιν­σταϊν, από 6 γυ­ναί­κες για βια­σμό και δε­κά­δες άλλες για πα­ρε­νό­χλη­ση. Αυτό προ­κά­λε­σε ένα κύμα απο­κα­λύ­ψε­ων στο χώρο του Χό­λι­γουντ, από εκα­το­ντά­δες ηθο­ποιούς και σκη­νο­θέ­τριες για τις δικές τους εμπει­ρί­ες έμ­φυ­λης βίας στον ερ­γα­σια­κό χώρο του Χό­λυ­γουντ. Οι γυ­ναί­κες αυτές έχουν δυ­να­τό­τη­τες  που η Τα­ρά­να Μπερκ δεν είχε: είναι διά­ση­μες, σχε­τι­κά ασφα­λείς πλέον απέ­να­ντι στην εξου­σία των κα­κο­ποι­η­τών τους, με με­γα­λύ­τε­ρη πρό­σβα­ση στο δη­μό­σιο λόγο. Στον κα­πι­τα­λι­στι­κό κόσμο που ζούμε, κά­ποιες γυ­ναί­κες έχουν πε­ρισ­σό­τε­ρες πι­θα­νό­τη­τες να βρουν αυτιά έτοι­μα να ακού­σουν για τη σε­ξουα­λι­κή τους κα­κο­ποί­η­ση. Αξιο­ποί­η­σαν αυτό τους το προ­νό­μιο με τον πιο θε­τι­κό τρόπο: για να μι­λή­σουν για τον ελέ­φα­ντα στο δω­μά­τιο που επί χρό­νια αγνο­ού­νταν, τη σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση στους χώ­ρους δου­λειάς. Λίγες μέρες μετά τις κα­ταγ­γε­λί­ες των ηθο­ποιών, το ζή­τη­μα ήταν πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ, και το #MeToo το πιο διά­ση­μο χά­σταγκ στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης.

Όμως μια άλλη αλ­λα­γή που είχε με­σο­λα­βή­σει ήταν η άνο­δος του φε­μι­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Το 2017 ήταν η χρο­νιά των τε­ρά­στιων Πο­ρειών Γυ­ναι­κών κατά την ορ­κω­μο­σία Τραμπ το Γε­νά­ρη και της από­πει­ρας για ρι­ζο­σπα­στι­κή φε­μι­νι­στι­κή απερ­γία το Μάρτη. Σε αυτό το κλίμα, οι γυ­ναί­κες του Χό­λι­γουντ, λει­τουρ­γώ­ντας ως «με­γά­φω­νο», άνοι­ξαν το δρόμο για όσες δεν έχουν αυτήν την ευ­κο­λία, για όσες μια κα­ταγ­γε­λία μπο­ρεί να ση­μαί­νει από­λυ­ση και ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη φτώ­χεια.

Απέ­να­ντι στην εν­σω­μά­τω­ση και την υπο­τί­μη­ση

Η πρώτη αντί­δρα­ση του συ­στή­μα­τος ήταν να προ­σπα­θή­σει να το εν­σω­μα­τώ­σει, με υπο­κρι­τι­κή κι ανώ­δυ­νη ρη­το­ρι­κή «στή­ρι­ξη», απο­στε­ρώ­ντας του τα ρι­ζο­σπα­στι­κά του χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Αυτό ασφα­λώς δεν έγινε ανώ­δυ­να. Καθώς το σύ­στη­μα υπο­χρε­ω­νό­ταν να «θυ­σιά­σει» κά­ποιους αν­θρώ­πους του για να αντι­με­τω­πί­σει τη γε­νι­κευ­μέ­νη οργή, υπήρ­ξαν κά­ποιες μι­κρές νίκες ενα­ντί­ον ισχυ­ρών κα­κο­ποι­η­τών όπως ο Γουάιν­σταϊν κ.ά. Πα­ρό­λα αυτά, αυτές οι κα­λο­δε­χού­με­νες κα­τα­δί­κες, είχαν στόχο να λει­τουρ­γή­σουν και ως από­πει­ρα να απο­σπά­σουν την προ­σο­χή από τη με­γά­λη ει­κό­να: απο­μο­νώ­νο­ντας κά­ποιους κα­κούς και με­τα­θέ­το­ντας τις ευ­θύ­νες μόνο σε ατο­μι­κό επί­πε­δο δη­μιουρ­γή­θη­κε μια ει­κό­να που όριζε τις κα­κο­ποι­ή­σεις ως «λάθη» και «ατυχή συμ­βά­ντα». Με άλλα λόγια, δεν φταί­ει το σύ­στη­μα που ανα­πα­ρά­γει τον σε­ξι­σμό και τις έμ­φυ­λες δια­κρί­σεις, δί­νο­ντας τη δύ­να­μη σε άντρες με εξου­σία να πα­ρε­νο­χλούν ανε­νό­χλη­τοι, καθώς ξέ­ρουν ότι πι­θα­νό­τα­τα δεν θα έχουν καμία συ­νέ­πεια καθώς προ­στα­τεύ­ο­νται από την ίδια τους την κοι­νω­νι­κή θέση, αλλά κά­ποιοι κακοί άντρες που αρ­πά­ζουν αυτή την ευ­και­ρία.

Σε αυτή τη φάση, εμ­φα­νί­στη­καν είτε κα­κο­προ­αί­ρε­τες κρι­τι­κές που απα­ξί­ω­ναν το ζή­τη­μα ως «θέαμα» είτε κα­λο­προ­αί­ρε­τες ανη­συ­χί­ες ότι όλα αυτά αφο­ρούν «την κο­ρυ­φή του πα­γό­βου­νου». Αυτός ο κίν­δυ­νος θα υπήρ­χε αν η πρω­το­βου­λία κι­νή­σε­ων έμενε στα χέρια των με­γά­λων στού­ντιο ή του κρά­τους, αλλά οι επι­κρι­τι­κές φωνές υπο­τι­μού­σαν τις δυ­να­τό­τη­τες που είχε ανοί­ξει το #MeToo. Μα­κριά από την προ­σο­χή των με­γά­λων ΜΜΕ, αλλά κα­τα­κλύ­ζο­ντας τα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα, εκα­τομ­μύ­ρια «ανώ­νυ­μες» εμπνέ­ο­νταν να σπά­σουν τη σιωπή τους. Την κα­λύ­τε­ρη απά­ντη­ση έδωσε η Alianza Nacional de Campesinas, η ένωση των λα­τί­νων γυ­ναι­κών που ερ­γά­ζο­νται στις φάρ­μες των ΗΠΑ. Στις 12 Νο­εμ­βρί­ου του 2017, στο φόντο των τότε κα­ταγ­γε­λιών, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στους δρό­μους του Χό­λυ­γουντ μια πο­ρεία χι­λιά­δων με τίτλο «Να πά­ρου­με πίσω τους χώ­ρους δου­λειάς». Με αφορ­μή αυτήν τη κι­νη­το­ποί­η­ση, οι «κα­μπε­σί­νας» έβγα­λαν ανα­κοί­νω­ση στή­ρι­ξης στις ερ­γα­ζό­με­νες στο Χό­λι­γουντ όπου δή­λω­ναν: «Πα­ρό­τι δου­λεύ­ου­με σε πολύ δια­φο­ρε­τι­κά πε­ρι­βάλ­λο­ντα, μοι­ρα­ζό­μα­στε την κοινή εμπει­ρία της θυ­μα­το­ποί­η­σης από άτομα που έχουν την δύ­να­μη να μας απο­λύ­σουν, να μας βά­λουν σε μαύ­ρες λί­στες και γε­νι­κά να απει­λή­σουν την σω­μα­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή μας ασφά­λεια [….] θέ­λου­με να ξέ­ρε­τε ότι δεν είστε μόνες. Σας πι­στεύ­ου­με και στε­κό­μα­στε δίπλα σας». Οι λα­τί­νες ερ­γα­ζό­με­νες στις φάρ­μες, βιώ­νουν τον από­λυ­το εκ­βια­σμό: όχι απλά μια κα­ταγ­γε­λία μπο­ρεί να οδη­γή­σει στο να απο­λυ­θούν και να μην ξα­να­βρούν δου­λειά, αλλά καθώς πολ­λές από αυτές βρί­σκο­νται στις ΗΠΑ χωρίς χαρ­τιά, μπο­ρεί να οδη­γη­θούν και σε απέ­λα­ση, μαζί με τις οι­κο­γέ­νειες τους. Κι όμως, ανα­γνώ­ρι­σαν όσα τις ενώ­νουν με τις ηθο­ποιούς και τις ερ­γα­ζό­με­νες στο Χό­λι­γουντ -την κα­κο­ποί­η­ση στον χώρο δου­λειάς- και βρή­καν την αφορ­μή και τον τρόπο να μι­λή­σουν για την δικιά τους εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή ιστο­ρία κα­τα­πί­ε­σης και εκ­με­τάλ­λευ­σης.

Σε­ξι­στι­κή αντί­δρα­ση

Καθώς το #MeToo συ­νε­χι­ζό­ταν και εξα­πλω­νό­ταν, εμ­φα­νί­στη­κε η άλλη εκ­δο­χή της συ­στη­μι­κής αντι­με­τώ­πι­σης. Απέ­να­ντι στην αυ­ξα­νό­με­νη ορα­τό­τη­τα που κα­τα­κτού­σε ο αγώ­νας ενά­ντια στην έμ­φυ­λη βία και κα­τα­πί­ε­ση, εκ­δη­λώ­θη­κε στις ΗΠΑ και μια «σε­ξι­στι­κή αντε­πί­θε­ση», κυ­ρί­ως όταν οι κα­ταγ­γε­λί­ες άρ­χι­σαν να θί­γουν ισχυ­ρά πο­λι­τι­κά στε­λέ­χη (με εντυ­πω­σια­κές απο­κα­λύ­ψεις για το πώς «χει­ρί­ζε­ται» το Κο­γκρέ­σο αυτές τις υπο­θέ­σεις) Πιο «δειλά» από τους Δη­μο­κρα­τι­κούς (όταν κα­ταγ­γέλ­θη­κε πχ δικό τους στέ­λε­χος), πιο «ωμά» από τους Ρε­που­μπλι­κά­νους, με τον τότε Πρό­ε­δρο των ΗΠΑ, με 19 κα­ταγ­γε­λί­ες εις βάρος του, να εξε­γεί­ρε­ται ενά­ντια σε μια «τρο­μα­κτι­κή εποχή για τους νε­α­ρούς άν­δρες στις ΗΠΑ…». Οι μέχρι πρό­τι­νος«γεν­ναί­ες γυ­ναί­κες» έγι­ναν τώρα «υπερ­βο­λι­κές»,«νέο-που­ρι­τα­νές», και «φι­λε­λεύ­θε­ρος όχλος με ακραί­ες από­ψεις που απει­λεί την ασφά­λεια τί­μιων αν­δρών».

Το αφή­γη­μα ότι πλέον δεν θα επι­τρέ­πε­ται ούτε το κα­λο­προ­αί­ρε­το φλερτ είναι γνω­στό σε όλους/ες μας. Ξαφ­νι­κά οι αντι­δρα­στι­κοί εν­δια­φέρ­θη­καν για το τεκ­μή­ριο την αθω­ό­τη­τας και τις «κα­τα­στρο­φές αν­θρώ­πων». Ήταν μια αντι­στρο­φή της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας: αν η αστυ­νο­μία, τα δι­κα­στή­ρια, το κρά­τος αντι­με­τώ­πι­ζαν δί­καια τις κα­ταγ­γε­λί­ες, δεν θα υπήρ­χε η ανά­γκη του #MeToo. Ήταν επί­σης υπο­κρι­σία, που φαί­νε­ται ξε­κά­θα­ρα με μια έστω επι­φα­νεια­κή ματιά στο αμε­ρι­κα­νι­κό δι­κα­στι­κό σύ­στη­μα, όπου φτω­χοί, μαύ­ροι και λα­τί­νοι κα­τα­δι­κά­ζο­νται -συ­χνά και με την θα­να­τι­κή ποι­νή- με μη­δε­νι­κά στοι­χεία (βλέπε και την υπό­θε­ση των 5 του Σέ­ντραλ Παρκ, όπου πέντε μαύρα αγό­ρια κα­τα­δι­κά­στη­καν με μόνο στοι­χείο ότι βρί­σκο­νταν στο γι­γα­ντιαίο Σέ­ντραλ Παρκ την ώρα που έγινε ένας βια­σμός).

Από το Χό­λι­γουντ στο δρόμο

Απέ­να­ντι στις μυ­λό­πε­τρες της εν­σω­μά­τω­σης και της σε­ξι­στι­κής αντε­πί­θε­σης, η απά­ντη­ση δό­θη­κε μέσα στο 2018, όταν «κι­νή­θη­κε το πα­γό­βου­νο». Πολ­λές ερ­γα­ζό­με­νες γυ­ναί­κες με­τέ­φε­ραν τον αγώνα στους χώ­ρους δου­λειάς τους, απευ­θύν­θη­καν σε συ­να­δέλ­φισ­σες και συ­να­δέλ­φους τους, ορ­γά­νω­σαν κι­νη­το­ποι­ή­σεις.

Υπήρ­ξε το «#MeToo McDonalds». Οι ερ­γα­ζό­με­νες σε αυτόν τον κα­πι­τα­λι­στι­κό κο­λοσ­σό απέρ­γη­σαν απαι­τώ­ντας να μπει ένα τέλος στη σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση που βιώ­νουν στα φα­στφου­ντά­δι­κα. Αυτό συ­νέ­βη και ως συ­νέ­χεια των αγώνα των ερ­γα­ζο­μέ­νων για αύ­ξη­ση του ωρο­μι­σθί­ου στα 15 δο­λά­ρια την ώρα. Η συλ­λο­γι­κό­τη­τα που είχε κα­τα­κτή­σει το λε­γό­με­νο «Fight for 15», σε ένα δύ­σκο­λο ασυν­δι­κά­λι­στο χώρο με πολ­λές μαύ­ρες και λα­τί­νες ερ­γα­ζό­με­νες, είναι εμ­φα­νές ότι έδωσε την αυ­το­πε­ποί­θη­ση σε αυτές τις γυ­ναί­κες να απερ­γή­σουν και για τη σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση.

Ακόμα και η Google, το από­λυ­το με­γα­θή­ριο, με το «κοι­νω­νι­κά ευαί­σθη­το» προ­σω­πείο των εται­ρειών υψη­λής τε­χνο­λο­γί­ας, δεν έμει­νε ανέγ­γι­χτη: Μετά τη γνω­στο­ποί­η­ση ότι είχε προ­στα­τέ­ψει τον Άντι Ρού­μπιν, πρώην με­γα­λο­στέ­λε­χος της θυ­γα­τρι­κής Android, από κα­ταγ­γε­λί­ες για σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση συ­να­δελ­φισ­σών του, ορ­γα­νώ­θη­κε μια απερ­γία στην οποία συμ­με­τεί­χαν πάνω από 20.000 ερ­γα­ζό­με­νες/οι σε δε­κά­δες χώρες ταυ­τό­χρο­να, απαι­τώ­ντας μια σειρά πρό­νοιες για τη δια­χεί­ρι­ση κα­ταγ­γε­λιών μέσα στην Google αλλά και αντι­με­τώ­πι­ση της ερ­γα­σια­κής ανι­σό­τη­τας για τις γυ­ναί­κες στην εται­ρεία. Ήταν μια εντυ­πω­σια­κή απερ­γία ως «ταυ­τό­χρο­νη διε­θνής κι­νη­το­ποί­η­ση» και η πρώτη μα­ζι­κή απερ­γία μέχρι τότε στην υψηλή τε­χνο­λο­γία. Δεν είναι τυ­χαίο ότι μετά από αυτό άρ­χι­σαν οι πρώ­τες σκέ­ψεις και από­πει­ρες συν­δι­κα­λι­σμού ευ­ρύ­τε­ρα στη Σί­λι­κον Βάλεϊ.

Τον Σε­πτέμ­βρη του ίδιου έτους, στο Σι­κά­γο, οι ερ­γα­ζό­με­νες και οι ερ­γα­ζό­με­νοι στα ξε­νο­δο­χεία ορ­γά­νω­σαν μια με­γα­λειώ­δη απερ­γία διαρ­κεί­ας. Για πρώτη φορά στην ιστο­ρία του κλά­δου, μέσα στα άλλα αι­τή­μα­τα της απερ­γί­ας ήταν να μπει και ένα τέλος στην σε­ξουα­λι­κή κα­κο­ποί­η­ση που υφί­στα­νται οι ερ­γα­ζό­με­νες στον κλάδο -ει­δι­κά οι κα­μα­ριέ­ρες και οι κα­θα­ρί­στριες. Μέσα στα συ­γκε­κρι­μέ­να αι­τή­μα­τα της απερ­γί­ας ήταν τα ξε­νο­δο­χεία να προ­σφέ­ρουν στις ερ­γα­ζό­με­νες ένα κου­μπί πα­νι­κού το οποίο θα μπο­ρούν να πα­τή­σουν σε πε­ρί­πτω­ση που δε­χτούν σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση, αλλά και η υπο­χρέ­ω­ση της διεύ­θυν­σης να απο­κλεί­ει τους θύτες από πε­λά­τες. Αντί­στοι­χα αι­τή­μα­τα έγι­ναν κτήμα και άλλων σω­μα­τεί­ων ξε­νο­δο­χο­ϋ­παλ­λή­λων, μια χρο­νιά που ορ­γά­νω­σαν πολ­λές απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις για όλα τα θέ­μα­τα του κλά­δου τους.

Στο Σαν Φραν­σί­σκο 100 ερ­γα­ζό­με­νες ως επι­στά­τριες/κα­θα­ρί­στριες δη­μο­σί­ων χώρων ξε­κί­νη­σαν μια πο­ρεία ως το Σα­κρα­μέ­ντο για να μπει ένα τέλος στην σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση που δέ­χο­νταν στις βρα­δι­νές βάρ­διες. Μέσα στα αι­τή­μα­τα τους ήταν να τους πα­ρέ­χο­νται δω­ρε­άν μα­θή­μα­τα αυ­το­ά­μυ­νας αλλά και δίχτυ προ­στα­σί­ας ώστε να μπο­ρούν να κα­ταγ­γέλ­λουν τους ανω­τέ­ρους τους σε πε­ρι­πτώ­σεις που τις πα­ρε­νο­χλούν σε­ξουα­λι­κά.

Προ­χω­ρή­μα­τα

Στο φόντο του #MeToo λοι­πόν, υπήρ­ξαν προ­χω­ρή­μα­τα που αλ­λιώς πολύ δύ­σκο­λα θα είχαν επι­τευ­χθεί, όπως οι κα­τα­δι­κα­στι­κές απο­φά­σεις για κα­κο­ποι­η­τές, η αύ­ξη­ση των κα­ταγ­γε­λιών στις Αρχές, οι πρω­το­βου­λί­ες οι­κο­νο­μι­κής στή­ρι­ξης για τα δι­κα­στι­κά έξοδα φτω­χών γυ­ναι­κών. Πα­ράλ­λη­λα η συ­στη­μα­τι­κή ορ­γά­νω­ση και δράση έφερε κι­νη­το­ποι­ή­σεις, προ­κά­λε­σε έρευ­νες που απο­κά­λυ­πταν το μέ­γε­θος του προ­βλή­μα­τος στους χώ­ρους δου­λειάς, δια­μόρ­φω­σε αι­τή­μα­τα για κάθε χώρο που κι­νη­το­ποιού­ταν. Πολ­λές από αυτές τις διεκ­δι­κή­σεις προ­ϋ­πήρ­χαν, όπως το αί­τη­μα των αγρερ­γα­τριών για 24ωρη γραμ­μή κα­ταγ­γε­λιών που θα επο­πτεύ­ε­ται από ανε­ξάρ­τη­το συμ­βού­λιο, των ίδιων των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Αλλά μετά το #MeToo και το 2017, απέ­κτη­σαν τε­ρά­στια ώθηση.

Η αλ­λα­γή το­πί­ου συ­μπυ­κνώ­θη­κε στην υπό­θε­ση του Μπρετ Κά­βα­νο, όταν αυτός ο γνω­στός για σε­ξουα­λι­κές κα­κο­ποι­ή­σεις άντρας προ­τά­θη­κε για τη θέση Ανώ­τα­του Δι­κα­στή. Τότε υπήρ­ξε έντο­νη η αντι­πα­ρα­βο­λή με το μα­κρι­νό 1991, όταν η Ανίτα Χιλ κα­τήγ­γει­λε τον Κλά­ρενς Τόμας που θα γι­νό­ταν Ανώ­τα­τος Δι­κα­στής και στην ουσία «δι­κά­στη­κε» η ίδια κατά την δια­δι­κα­σία ακρό­α­σης, ενώ τα ΜΜΕ την «σταύ­ρω­ναν». Το φθι­νό­πω­ρο του 2018, η αντί­δρα­ση που υπήρ­ξε, οι πο­ρεί­ες που έγι­ναν, η αυ­τό-ορ­γά­νω­ση στο δρόμο, στα πα­νε­πι­στή­μια κ.ά. ήταν με­γα­λειώ­δεις. Οι κα­ταγ­γε­λί­ες της Κρι­στίν Μπλέι­ζι Φορντ ενα­ντί­ον του Κά­βα­νο ακού­στη­καν πλα­τιά και η δια­δι­κα­σία ακρό­α­σης ήταν έστω αξιο­πρε­πής, καθώς εκα­τομ­μύ­ρια στά­θη­καν στο πλευ­ρό της. Τε­λι­κά ο Κά­βα­νο πήρε την ψήφο της Γε­ρου­σί­ας, σε ένα «ζή­τη­μα τιμής» για τον Τραμπ και τους υπε­ρα­σπι­στές των «καλών αν­δρών» των ελίτ πα­νε­πι­στη­μί­ων, υπεν­θυ­μί­ζο­ντας ότι έχου­με πολύ δρόμο μπρο­στά μας. Αλλά το εντυ­πω­σια­κό κί­νη­μα που φώ­να­ζε «ακόμα πι­στεύ­ου­με την Ανίτα Χιλ – Πι­στεύ­ου­με και την Κρι­στίν Φορντ!» έδει­ξε ότι πολλά άλ­λα­ξαν στις συ­νει­δή­σεις μετά το #MeToo.

Όλα τα πα­ρα­κά­τω δεί­χνουν ότι το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, απέ­να­ντι σε κι­νή­μα­τα όπως το #MeToo θα προ­σπα­θή­σει με κάθε τρόπο να τα μειώ­σει -είτε με την εν­σω­μά­τω­ση είτε με την σε­ξι­στι­κή αντε­πί­θε­ση. Γιατί μπο­ρεί να ξε­κι­νούν ως «θέαμα» από την σόου μπίζ­νες, αλλά μπο­ρούν να δώ­σουν το πά­τη­μα σε εκα­τομ­μύ­ρια γυ­ναί­κες, ερ­γά­τριες, με­τα­νά­στριες, ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ+, μαύ­ρες, λα­τί­νες να αμ­φι­σβη­τή­σουν συ­θέ­με­λα τις βά­σεις του σε­ξι­σμού, της εκ­με­τάλ­λευ­σης και της κα­τα­πί­ε­σης που βιώ­νουν, και που μέσω αυτής συ­ντη­ρεί­ται και το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Προς αυτή την κα­τεύ­θυν­ση πρέ­πει να προ­σπα­θή­σου­με ορ­γα­νω­μέ­να, όπως οι γυ­ναί­κες στα πλατώ, τα φα­στφου­ντά­δι­κα, τα ξε­νο­δο­χεία, τους δρό­μους των ΗΠΑ…

s://rproject.gr/