Στις τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες

14 χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008

Στις 6 Δε­κεμ­βρί­ου του 2008, ο αστυ­νο­μι­κός Επα­μει­νών­δας Κορ­κο­νέ­ας ση­κώ­νει το όπλο του απέ­να­ντι στον Αλέ­ξαν­δρο Γρη­γο­ρό­που­λο. Ο Γρη­γο­ρό­που­λος ήταν τότε 15 χρο­νών. Δεν έγινε ποτέ 16. Η δο­λο­φο­νία του Αλέξη, ήταν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα επί­θε­ση σε μία ολό­κλη­ρη γενιά. Στην πρώτη γενιά της κρί­σης που θα ζούσε με 700 ευρώ, στην γενιά που τους μά­θαι­ναν από 15 χρο­νών ότι είναι αδύ­να­μοι απέ­να­ντι στην κα­τα­στο­λή. Στην γενιά μα­θη­τών/τριών που λίγο πριν, το ’06-‘07 είχε δει το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα να δίνει ένα μα­ζι­κό αγώνα και να μπλο­κά­ρει την ανα­θε­ώ­ρη­ση του άρ­θρου 16, προ­α­σπί­ζο­ντας τη δη­μό­σια και δω­ρε­άν παι­δεία απέ­να­ντι στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις της τότε κυ­βέρ­νη­σης Κα­ρα­μαν­λή.,

Κατερίνα Καλλέργη

Το ίδιο βράδυ αλλά και από την επό­με­νη μέρα ξε­κί­νη­σαν συ­γκε­ντρώ­σεις και δια­δη­λώ­σεις, που έμελ­λε να είναι η αρχή μιας με­γά­λης εξέ­γερ­σης. Η εξέ­γερ­ση του Δε­κέμ­βρη του 2008 είχε βα­θιές κοι­νω­νι­κές ρίζες. Η δο­λο­φο­νία του Αλέξη έγινε η σπίθα, όμως το εκρη­κτι­κό μείγ­μα ετοι­μα­ζό­ταν καιρό πριν. Ήδη την προη­γού­με­νη διε­τία είχαν ξε­κι­νή­σει μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις που απο­τε­λού­σαν την αυγή μιας δε­κα­ε­τί­ας με σκλη­ρές κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές αντι­πα­ρα­θέ­σεις, οι οποί­ες κάθε χρόνο και αυ­ξά­νο­νταν. Η κρα­τι­κή δο­λο­φο­νία του Γρη­γο­ρό­που­λου έγινε κε­ντρι­κό ση­μείο αυτών των αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων. Ο δο­λο­φο­νη­μέ­νος Αλέ­ξης εκεί­νη την στιγ­μή αντι­προ­σώ­πευε μια γενιά: μια γενιά που έπρε­πε να σω­πά­σει, που δεν έπρε­πε να αντι­δρά. Η σκλη­ρή κα­τα­στο­λή που ακο­λού­θη­σε μετά την δο­λο­φο­νία προ­σπά­θη­σε να είναι ένα ακόμα τέ­τοιο μά­θη­μα. Γυ­ρί­στε στα σχο­λεία σας, μην αντι­δρά­τε και μην ελ­πί­ζε­τε για το μέλ­λον, αλ­λιώς μπο­ρεί και εσείς να πε­θά­νε­τε. Μά­ταια όμως. Αυτή η γενιά είχε ση­κώ­σει κε­φά­λι.

Τις ημέ­ρες που ακο­λού­θη­σαν οι μα­θη­τές/τριες και η νε­ο­λαία έγι­ναν το επί­κε­ντρο. Σχε­δόν σε κάθε γει­το­νιά της Αθή­νας έγι­ναν πο­λιορ­κί­ες των Αστυ­νο­μι­κών Τμη­μά­των από μα­θη­τές «οπλι­σμέ­νους» με νε­ράν­τζια και τον θυμό τους, με κα­τα­λή­ψεις σχο­λεί­ων σε όλη την Ελ­λά­δα. Δε­κά­δες χι­λιά­δες βρέ­θη­καν στους δρό­μους της Αθή­νας αλλά και των άλλων πό­λε­ων δια­δη­λώ­νο­ντας ενά­ντια στην αστυ­νο­μι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα αλλά και στο αβέ­βαιο μέλ­λον που είχε μπρο­στά της η νε­ο­λαία. Η κα­τά­λη­ψη της Λυ­ρι­κής Σκη­νής, η δια­κο­πή του προ­γράμ­μα­τος της ΕΡΤ, η συ­νε­χής αλ­λη­λεγ­γύη των ερ­γα­ζο­μέ­νων που ένιω­σαν τον Γρη­γο­ρό­που­λο ως δικό τους παιδί, αλλά πιο ση­μα­ντι­κά τα εκα­το­ντά­δες σχο­λεία που έγι­ναν κα­τα­λή­ψεις και οι μα­θη­τές τους κα­τέ­βη­καν στον δρόμο (συχνά μαζί με τους κα­θη­γη­τές και τους γο­νείς τους) δεί­χνουν ότι τα γε­γο­νό­τα που ακο­λού­θη­σαν την δο­λο­φο­νία ήταν κάτι πολύ με­γα­λύ­τε­ρο από τις συ­γκρού­σεις με τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής, που έχει απο­θε­ώ­σει ένα τμήμα του κι­νή­μα­τος. Ήταν μία νε­ο­λαι­ί­στι­κη εξέ­γερ­ση.

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια, η μνήμη του Δε­κέμ­βρη έτει­νε να ξε­χα­στεί. Και όσοι/ες την θυ­μού­νται ακόμα πολ­λές φορές ξε­χνά­νε τα πιο ση­μα­ντι­κά κομ­μά­τια της. Τα αι­τή­μα­τα και τα συν­θή­μα­τα του τότε, είναι σή­με­ρα τρο­μα­κτι­κά επί­και­ρα. Λίγες ημέ­ρες πριν την δο­λο­φο­νία του Αλέξη, η κυ­βέρ­νη­ση Κα­ρα­μαν­λή είχε δω­ρί­σει 28 δισ. στις τρά­πε­ζες. Έτσι προ­έ­κυ­ψε και το σύν­θη­μα «στις τρά­πε­ζες λεφτά/ στην νε­ο­λαία σφαί­ρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες», το οποίο ανέ­δει­ξε με τον κα­λύ­τε­ρο τρόπο την διττή φύση αυτής της εξέ­γερ­σης. Από την μία απέ­να­ντι σε ένα σύ­στη­μα που μας θέλει φτω­χές/ους και χωρίς μέλ­λον, για αυτό και διεκ­δί­κη­σε να πέσει η κυ­βέρ­νη­ση των δο­λο­φό­νων (κυ­βέρ­νη­ση Κα­ρα­μαν­λή). Από την άλλη απέ­να­ντι στην κα­τα­στο­λή, την κρα­τι­κή βία και την αστυ­νο­μι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα που μας ζη­τά­νε ή να σω­πά­σου­με ή να πε­θά­νου­με. Η εξέ­γερ­ση του Δε­κέμ­βρη του ’08 ανέ­δει­ξε την ανά­γκη για αφο­πλι­σμό της αστυ­νο­μί­ας και κα­τάρ­γη­ση των ΜΑΤ, ως κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό της αί­τη­μα. Τα πο­λι­τι­κά αι­τή­μα­τα που προ­έ­κυ­ψαν τότε, δυ­στυ­χώς χά­θη­καν, και απέ­μει­νε μόνο η ει­κό­να των συ­γκρού­σε­ων με την αστυ­νο­μία, ξε­χά­στη­κε η μα­ζι­κό­τη­τα και ο πο­λι­τι­κός-κοι­νω­νι­κός χα­ρα­κτή­ρας της εξέ­γερ­σης.

Δια­νύ­ου­με μία πε­ρί­ο­δο που έχει πολλά κοινά με τον Δε­κέμ­βρη του ’08. Η νε­ο­λαία βιώ­νει την από­λυ­τη αβε­βαιό­τη­τα: ο πό­λε­μος, η φτώ­χεια, η ακρί­βεια κά­νουν το μέλ­λον να φαί­νε­ται αβί­ω­το. Ταυ­τό­χρο­να η κρα­τι­κή κα­τα­στο­λή έχει χτυ­πή­σει κόκ­κι­νο. Τα ΜΑΤ βρί­σκο­νται ακόμα και μέσα στις σχο­λές, χτυ­πά­νε φοι­τή­τριες/ες, ερ­γα­ζό­με­νους/ες και όποια/ον αγω­νί­ζε­ται, διεκ­δι­κεί, αντι­στέ­κε­ται. Σε μια τρα­γι­κή υπεν­θύ­μι­ση ότι «τί­πο­τε δεν έχει αλ­λά­ξει», στη φε­τι­νή επέ­τειο της δο­λο­φο­νί­ας του Αλέξη, ένας άλλος μπά­τσος έριξε στο κε­φά­λι του 16χρο­νου Κώστα Φρα­γκού­λη. Για αυτό, είναι ιδιαί­τε­ρα ση­μα­ντι­κό να ξα­να­πιά­σου­με το νήμα του Δε­κέμ­βρη του ’08 και να θυ­μη­θού­με τα αι­τή­μα­τα του. Να θυ­μη­θού­με πως οι μα­ζι­κές πο­ρεί­ες των πρώ­των ημε­ρών άφη­σαν την αστυ­νο­μία τρο­μαγ­μέ­νη, πως η μα­ζι­κό­τη­τα και η σύν­δε­ση με όλη την κοι­νω­νία έγινε απά­ντη­ση στην κα­τα­στο­λή και την κρα­τι­κή βία. Υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε την μνήμη της εξέ­γερ­σης και τους αγώ­νες μας, βγαί­νο­ντας ξανά στον δρόμο. Η 6η Δε­κέμ­βρη δεν είναι μέρα πέν­θους, αλλά μέρα μνή­μης και αντί­στα­σης. Η εντυ­πω­σια­κή μα­ζι­κό­τη­τα της φε­τι­νής δια­δή­λω­σης, ανέ­συ­ρε αυτή τη μνήμη και έδωσε και το στίγ­μα της αντί­στα­σης, στο φόντο της νέας  αστυ­νο­μι­κής δο­λο­φο­νι­κής επί­θε­σης στη Θεσ­σα­λο­νί­κη.

Ο Δε­κέμ­βρης του ’08 έθεσε τα ερω­τή­μα­τα, στα οποία όμως δεν μπό­ρε­σε να απα­ντή­σει. Και για αυτό έσβη­σε. Αυτά τα ερω­τή­μα­τα πρέ­πει να εντο­πί­σου­με στο σή­με­ρα και να τα απα­ντή­σου­με, στην μνήμη της εξέ­γερ­σης. Για αυτό, χρεια­ζό­μα­στε μία αρι­στε­ρά, μα­ζι­κή, ενω­τι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή, που να στη­ρί­ζει και να γε­νι­κεύ­ει τους αγώ­νες, που να δίνει πο­λι­τι­κές απα­ντή­σεις.

Σε μία εποχή, που μας προ­ε­τοι­μά­ζουν για τον «πιο δύ­σκο­λο χει­μώ­να μετά το 1944», που η αστυ­νο­μία συ­νε­χί­ζει να ρί­χνει στο ψαχνό και η κυ­βέρ­νη­ση τους επι­βρα­βεύ­ει με επί­δο­μα, 600 ευρώ, όπου οι αστι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις χτί­ζουν εκ­βια­στι­κά πο­λι­τι­κά δι­λήμ­μα­τα, χρειά­ζε­ται να ανοί­ξου­με το δικό μας δρόμο: αυτών των μα­ζι­κών ενω­τι­κών αγώ­νων για την ανα­τρο­πή της πο­λι­τι­κής της φτώ­χειας, της εξα­θλί­ω­σης, του πο­λέ­μου και της κα­τα­στο­λής. Χρεια­ζό­μα­στε την αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα που τι­μώ­ντας την μνήμη της εξέ­γερ­σης του Δε­κέμ­βρη θα κάνει πράξη το σύν­θη­μα «Ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες».

*Φωτό από τη φε­τι­νή δια­δή­λω­ση

rproject.gr