Η ταχύτητα των αρνητικών πολιτικών εξελίξεων είναι τόσο μεγάλη που από μόνη της καταδεικνύει την πλήρη εξαθλίωση του Ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Με την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ στις συνειδήσεις των δημοκρατικών πολιτών να φαντάζει μη ανατρέψιμη, και με σχεδόν μηδενικές αντιστάσεις, χέρι–χέρι νεοφιλελευθερισμός και φασισμός αποδομούν συστηματικά τα πάντα. Ο πλούτος διαχέεται ξεδιάντροπα από τους πολλούς στους λίγους, τα συσσίτια (εν είδει market pass) επεκτείνονται για να κρύψουν την εκτεταμένη φτώχεια, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα καταργούνται, η φύση παραχωρείται σε ‘επενδυτές’ για να καταστρέψουν ό,τι θα απομείνει από τις φωτιές, κατοικημένα νησιά, βραχονησίδες, θαλάσσιος και υποθαλάσσιος πλούτος τίθενται υπό διαπραγμάτευση, χωρίς η Ελλάδα – ως ‘πολιτισμένη’ χώρα και ‘σεβόμενη το διεθνές δίκαιο’ – να διεκδικεί τίποτα…
Η μεγάλη, όπως φαίνεται, αποδοχή της χολιγουντιανού τύπου υποψηφιότητας Κασσελάκη για την αρχηγία ενός ‘αριστερού’ κόμματος, αποτελεί μια ακόμα επιβεβαίωση ότι όλες οι ‘προοδευτικές’ πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να αναλάβουν εξουσία, είναι ένθερμοι υποστηρικτές της ‘ρεαλιστικής’ σχολής. Θεωρούν, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στη βαρβαρότητα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή της ζωής μας και μόνο οι τεχνοκράτες της ‘αριστεράς’ θα μπορούσαν να διαχειριστούν καλύτερα την κρίση… πέραν αυτού ουδέν…
Φτάσαμε, λοιπόν, στο τέλος της ιστορίας; Για κάποιους, ίσως. Για άλλους, τους υποστηρικτές της θεολογικής θεώρησης της ιστορίας, οι κοινωνικοί αγώνες δεν μπορούν να αλλάξουν τον ρου της, και οι τυχόν ‘μικρές αποκλίσεις’ της από την υπερφυσικά προκαθορισμένη εξέλιξή της (όπως για παράδειγμα η Γαλλική και η Οκτωβριανή επανάσταση) αυτοδιορθώνονται με το πέρασμα του χρόνου…
Δυστυχώς, το υγιές κομμάτι της κοινωνίας, παρά το ότι έχει εντελώς αντίθετη γνώμη για την ιστορία, παραμένει αμήχανο και άπραγο. Οι λόγοι της κοινωνικής αυτής ‘ακινησίας’ έχουν αναλυθεί εξαντλητικά – ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη εκλογική συντριβή των λεγόμενων ‘προοδευτικών’ δυνάμεων και την εντυπωσιακή επάνοδο του φασισμού στο κοινοβούλιο. Ο γράφων, ειλικρινά, δεν έχει να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι επ’ αυτού.
Κατά τον καθηγητή Γ. Κοντογιώργη, και κάτω από τις παρούσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, μόνο τα εθνικά θέματα θα αποτελούσαν παράγοντα κοινωνικής αφύπνισης, και ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει πειστικά μαζί του;
Ένας από του λόγους αυτής της κοινωνικής ‘ακινησίας’ είναι βέβαια και η έλλειψη ηγεσίας. Ποιος δεν θα στοιχιζόταν πίσω από έναν φέρελπι που θα ενσάρκωνε ταυτόχρονα τον Θ. Κολοκοτρώνη, τον Ελ. Βενιζέλο, τον Γ. Λαμπράκη, τον Α. Παναγούλη και τους αναρίθμητους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους για μια ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα. Αλλά πώς και πότε θα μας προκύψει ένας τέτοιος ηγέτης, που αφυπνίζοντας τις δημοκρατικές δυνάμεις θα απέτρεπε την Εθνική συρρίκνωση που βρίσκεται προ των πυλών με την απροσχημάτιστη πλέον καθοδήγηση του υπερατλαντικού και του Ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, και θα έθετε τα θεμέλια μιας άλλης Ελλάδας. Φαίνεται δύσκολο και είναι πράγματι ακόμα πιο δύσκολο.
Η ατέρμονη, όμως, προσμονή της ανάδειξης ενός τέτοιου ιδανικού ηγέτη-μεσσία, φαίνεται να λειτουργεί ικανοποιητικά για πολλούς. Εκτός του ότι είναι ακίνδυνη για το Ελληνικό πολιτικό κατεστημένο, με την έννοια της απρόσκοπτης και ανεξέλεγκτης νομής της εξουσίας και του πλούτου, είναι παράλληλα πολύ χρήσιμη για όλους τους ‘σε επιφυλακή ευρισκόμενους αγωνιστές’. Και είναι χρήσιμη – ιδιαίτερα για την πολιτικοποιημένη γενιά της μεταπολίτευσης, τη γενιά του ‘πάρα πόδα’, που διανύει αισίως την έκτη δεκαετία της ζωής της – γιατί ούσα ψευδεπίγραφα ελπιδοφόρα και ζωογόνος, τελικά αποτελεί το τέλειο άλλοθι της δικής τους/μας απραξίας.
Και είναι άλλοθι, γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι η ανάδειξη ηγεσίας σαν από μηχανής θεός, εκτός των άλλων προϋποθέτει χρηματοδότηση και μηχανισμό προβολής, που όμως είναι αδύνατον να εξασφαλιστούν για μη ελεγχόμενα και προβλέψιμα πρόσωπα και κινήματα.
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται χωρίς ηγεσία. Και στην Τουρκοκρατία και στην Γερμανική κατοχή οι Έλληνες επιβίωσαν δημιουργώντας κοινότητες και πυρήνες αντίστασης χωρίς καμία κεντρική καθοδήγηση και στήριξη.
Τοπικές συλλογικές πρωτοβουλίες, όπως η πρωτοβουλία ενάντια στις καταστροφικές εξορύξεις στις Σκουριές, το κίνημα ανάκτησης των παραλιών και πολλές άλλες δείχνουν τον δρόμο. Εν αναμονή, λοιπόν, του μεσσία, οι τοπικές κοινωνίες μπορούν, αλλά κυρίως οφείλουν να δημιουργήσουν ανεξάρτητα κινήματα και να αναλάβουν δράση για θέματα ζωτικά για την επιβίωσή τους.
Κορυφαία ζητήματα όπως:
- Η αναστροφή της ερήμωσης της υπαίθρου μέσω αναδασμών, ανεξάρτητων ομάδων καλλιεργητών και ακηδεμόνευτων συνεταιρισμών με δίκτυα διανομής και λιανικής πώλησης
- Η αντίσταση στο κλείσιμο σχολικών μονάδων
- Η προστασία του δημόσιου χώρου και της φύσης από τα αρπακτικά που το σύστημα Μητσοτάκη βαφτίζει επενδυτές,
- Η ίδρυση καταναλωτικών συνεταιρισμών,
- Η κοινωνική αλληλεγγύη σε οποιαδήποτε μορφή της, αλλά
- και τα ιδιαίτερα προβλήματα της κάθε περιοχής,
είναι λίγα μόνο από εκείνα που οι υγιείς τοπικές δυνάμεις μπορούν και πρέπει να υιοθετήσουν με την καθοδήγηση των δικών τους πρωτοποριών. Για να γίνουμε πάλι κοινότητες!
Αν δεν δώσουμε την ευκαιρία στην ίδια τη ζωή να αναδείξει τους ηγέτες του αύριο, τα παιδιά μας όχι μόνο θα δρέψουν τους καρπούς της δικής μας απραξίας, αλλά, και κυριότερα, θα είναι καταδικασμένα να ζήσουν ‘ευνουχισμένα’, χωρίς οράματα… χωρίς ιδανικά…
efsyn.gr
