της Κατερίνας Μάτσα
Έχουν ανοίξει προ πολλού οι ασκοί του Αιόλου στο κόμμα της αξιωματικής(;) αντιπολίτευσης(;;), τον ΣΥΡΙΖΑ(;;;), κι οι άνεμοι γίνανε “τυφώνας” στην σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής (ΚΕ) του, στις 11 και 12 Νοεμβρίου. Διαγγέλματα Κασσελάκη με απειλές δημοψηφισμάτων από τον Καισαρίσκο, διαγραφές, αποχωρήσεις από Κεντρική Επιτροπή και κόμμα, αποχωρήσεις από ΚΕ αλλά όχι από το Κόμμα εν όψει προετοιμαζόμενης αποχωρήσεως, αλληλοκατηγορίες και ύβρεις εκατέρωθεν.
Ο νέος πρόεδρος, πλήρης αλαζονείας, αμφισβητεί τους πάντες και τα πάντα, τη μέχρι την έλευσή του πολιτική τού κόμματος, τον ρόλο των στελεχών του, τη στάση τους από τα μνημονιακά χρόνια μέχρι σήμερα. Από τη μεριά της, η πολυκέφαλη εσωκομματική αντιπολίτευση των διαφόρων τάσεων αμφισβητεί ευθέως και δημόσια τον πρόεδρο – κι όλοι τους συναντούν την χλεύη εχθρών και φίλων.
Μέσα στην γενική κακοφωνία και τον ορυμαγδό ο Στέφανος Κασσελάκης, βγήκε στα «πρωϊνάδικα» κι έκανε τη βαρύγδουπη δήλωση: “Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άρρωστος”!
Έτσι, ο προβεβλημένος από όλα τα συστημικά ΜΜΕ, νέος και ήδη φθαρμένος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, εκλεγμένος από χιλιάδες απελπισμένα μέλη, παλιά και της στιγμής, που του ζητούσαν να τα αλλάξει όλα στο ναυαγισμένο κόμμα των προδομένων ελπίδων τους, δεν παρέλειψε, να ευθυγραμμιστεί με την κυρίαρχη στην εποχή μας (ιδιαίτερα στην Αμερική) τάση της «ιατρικοποίησης» όλων των προβλημάτων.
Ο ριζοσπαστικός στοχαστής Μισέλ Φουκώ έχει αναλύσει το φαινόμενο της “χωρίς όρια ιατρικοποίησης” κοινωνικών φαινομένων και συμπεριφορών στην αστική νεωτερικότητα.
Η τυφλή, γενικευμένη ιατρικοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης και των φαινομένων της ζωής είναι μια κατασκευή, βασικά κοινωνική, που έρχεται να θέσει κάτω από την πειθαρχία ιατρικών εντολών και να κανονικοποιήσει φαινόμενα και καταστάσεις που είναι δύσκολο να ταξινομηθούν, που έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα, ξεφεύγοντας από τα καθιερωμένα, συμβατικά πλαίσια και γίνονται εν δυνάμει απειλητικά.
Η αναγωγή από τον πρόεδρο Κασσελάκη της παρατεταμένης και άλυτης κρίσης ενός πολιτικού κόμματος, στο οποίο βρέθηκε ξαφνικά επικεφαλής, σε “ασθένεια”, η αναγόρευση σε “κλινικά παθολογικά συμπτώματα” των αντιδράσεων στο πρόσωπό του, των κριτικών στα απροσχημάτιστα νεοφιλελεύθερα ήθη κι έθιμα, και στο λόγο του σαν “αριστερού επιχειρηματία”, εκφράζει το αδιέξοδο μιας εντελώς ρηχής προσέγγισης. Αδυνατεί -ή και δεν ενδιαφέρεται- να αναζητήσει και να εντοπίσει τις αιτίες της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ στις άλυτες εσωτερικές του αντιφάσεις, που τον έστρεψαν και τον στρέφουν όλο και πιο δεξιά, ιδιαίτερα από τον καιρό της “κωλοτούμπας” του 2015, του τρίτου μνημονίου και μέχρι τα αλλεπάλληλα εκλογικά Βατερλώ και τον απο μηχανής θεό εξ Αμερικής… Κασσελάκη.
Αναθέτοντας στον εαυτό του το ρόλο κομπογιανίτη γιατρού ιατρικοποιεί την πολιτική κρίση του κόμματος στο οποίο θέλει να επιβληθεί σαν Βοναπαρτίσκος, επιχειρώντας να επιβάλει τις δικές του νόρμες, ικανές να εξοστρακίσουν το μη-κανονικό, ό,τι τον αμφισβητεί και προπαντός ό,τι θα μπορούσε να αμφισβητήσει μελλοντικά την “κανονικότητα” ενός συστήματος που καταρρέει.
Όταν ο Φουκώ στηλίτευε την τάση της σύγχρονης κοινωνίας προς την απεριόριστη ιατρικοποίηση έκανε καθαρό ότι η αναγωγή των στάσεων, των λόγων, των συμπεριφορών ή των επιθυμιών των ανθρώπων σε ιατρικά πρότυπα πραγματοποιείται πάντα στο σημείο τομής της πειθαρχίας και της κυριαρχίας.
Η κωμικοτραγική εικόνα του “γιατρού¨ Κασσελάκη που ήρθε να γιατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, εκδηλώνει τον φόβο όχι απέναντι σε Ομπρέλλες και λοιπές φατρίες αλλά απέναντι σε κάθε είδους «ανήσυχα» στοιχεία που η κρίση μπορεί να γεννήσει. Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει όχι ο ουρανοκατέβατος πρόεδρος αλλά το σύστημα που υπηρετεί δεν είναι πια τα παλιά στελέχη που η ολέθρια πολιτική τους του άνοιξαν τον δρόμο να κυριαρχήσει. Η δημαγωγική “αμεσολάβητη σχέση”, όπως ψευδώς τήν χαρακτηρίζει, με την “βάση”, είναι ήδη διαμεσολαβημένη από τον καπιταλισμό, τα αστικά ΜΜΕ, τον ΣΕΒ, τον Economist, την ΝΔ και τον ίδιο τον Μητσοτάκη που χρειάζεται αντίπαλο-σωσία, έναν θολό, αδύναμο αντικατοπτρισμό που να αποδεικνύει έτσι ότι δεν μπορεί να υπάρξει εναλλακτική στο άθλιο παρόν. Η αδυναμία του Κασσελάκη εκφράζει την αδυναμία όλου του αστικού πολιτικού συστήματος.
Ο κούφιος λόγος του αντανακλά την εξάντληση του ίδιου του συστήματος και την κατολίσθηση σε ακόμα δεξιότερη κατεύθυνση. Η αδυναμία αντιμετώπισης της πολιτικής κρίσης με όρους πολιτικής οδηγεί στο πεδίο της βιοπολιτικής – της ανάγκης μιας τάχα “αδιαμεσολάβητης” επιβολής του κεφαλαίου σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής.
.neaprooptiki.gr
