Τέμπη-Νόβι Σαντ-Κότσανι: Δικοί μας νεκροί, δικά τους κέρδη

Τέμπη, Νόβι Σαντ, Κότσανι. Τρεις περιοχές στην ίδια βαλκανική γειτονιά, βαμμένες με το αίμα δεκάδων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν στο όνομα του κέρδους και της κρατικής ανυπαρξίας.

Δεν πρό­κει­ται για μια τρα­γι­κή σύμ­πτω­ση, αλλά για μια προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη συν­θή­κη. Σε Ελ­λά­δα, Σερ­βία και Β.Μα­κε­δο­νία η λίστα των νε­κρών είναι με­γά­λη. Και πα­ρό­τι μι­λά­με για δια­φο­ρε­τι­κά εγκλή­μα­τα, η γε­νε­σιουρ­γός αιτία και των τριών είναι η ίδια. Είναι η ασυ­δο­σία του κε­φα­λαί­ου και η δια­φθο­ρά των κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών, που θέ­τουν σε δεύ­τε­ρη μοίρα την αξία της αν­θρώ­πι­νης ζωής.

Νικόλας Κολυτάς

Τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες η βαλ­κα­νι­κή χερ­σό­νη­σος έχει πάρει κυ­ριο­λε­κτι­κά φωτιά. Εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι έχουν κα­τα­κλεί­σει τους δρό­μους. Η σύ­γκρου­ση των τρέ­νων στα Τέμπη, η κα­τάρ­ρευ­ση του στε­γά­στρου στο Νόβι Σαντ και η πυρ­κα­γιά σε νυ­χτε­ρι­νό κέ­ντρο στο Κό­τσα­νι, αντα­να­κλούν την ίδια σάπια ει­κό­να. Την ει­κό­να της πλή­ρους αδια­φο­ρί­ας των κυ­βερ­νή­σε­ων και των κα­πι­τα­λι­στών φίλων τους για την ασφά­λεια των πο­λι­τών. Την ει­κό­να της ιε­ράρ­χη­σης του κέρ­δους πάνω από την αν­θρώ­πι­νη ζωή. Δεν είναι κα­θό­λου τυ­χαίο ότι και στις τρεις χώρες οι συ­γκε­ντρώ­σεις δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται σε ένα βουβό πέν­θος για κά­ποιο τυ­χαίο δυ­στυ­χές πε­ρι­στα­τι­κό, αλλά λαμ­βά­νουν ρι­ζο­σπα­στι­κό και ρη­ξια­κό χα­ρα­κτή­ρα ένα­ντι των κυ­βερ­νή­σε­ων και της κα­θε­στη­κυί­ας τάξης.

Σε πρω­τό­λειο επί­πε­δο η αμ­φι­σβή­τη­ση του πο­λι­τι­κού status quo εκ­φρά­ζε­ται με γε­νι­κά αι­τή­μα­τα για «δι­καιο­σύ­νη», «αξιο­κρα­τία», «δια­φά­νεια», «κα­τα­πο­λέ­μη­ση της δια­φθο­ράς». Πίσω όμως από αυτή την αό­ρι­στη αι­τη­μα­το­λο­γία μπο­ρεί και ο πιο αδαής να δια­κρί­νει μια συ­νο­λι­κή συ­στη­μι­κή αμ­φι­σβή­τη­ση. Όταν σε πα­νελ­λα­δι­κό επί­πε­δο συ­γκε­ντρώ­νο­νται πάνω από ένα εκα­τομ­μύ­ριο άν­θρω­ποι, όταν στη Σερ­βία ση­μειώ­νο­νται οι με­γα­λύ­τε­ρες δια­δη­λώ­σεις μετά την κα­τάρ­ρευ­ση του Σλό­μπο­νταν Μι­λό­σε­βιτς και όταν στη Β.Μα­κε­δο­νία κα­τα­γρά­φο­νται πρω­το­φα­νείς για τα δε­δο­μέ­να της χώρας κι­νη­το­ποι­ή­σεις, είναι δε­δο­μέ­νο ότι κάτι δεν πη­γαί­νει καλά για τα κυ­βερ­νη­τι­κά στρα­τό­πε­δα και τις κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις των χωρών αυτών.

Νέα κι­νή­μα­τα που εδρά­ζο­νται κυ­ρί­ως στη νε­ο­λαία και τους ερ­γα­ζό­με­νους ξε­προ­βάλ­λουν στην κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή αρένα. Το ζή­τη­μα είναι αυτά τα κι­νή­μα­τα να μην εκτο­νω­θούν σε μια ανα­κύ­κλω­ση θε­σμι­κών αι­τη­μά­των, αλλά να απο­κτή­σουν μια πραγ­μα­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση ρήξης με το σύ­στη­μα που γεννά νε­κρούς την ώρα που γε­μί­ζει με λεφτά τις τσέ­πες των golden boys και των κάθε λογής ερ­γο­λά­βων. Είναι χρέος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς να επι­χει­ρή­σει να συν­δε­θεί με τον κόσμο που βγαί­νει στους δρό­μους ανα­ζη­τώ­ντας πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση και διεκ­δι­κώ­ντας μια κα­λύ­τε­ρη ζωή. Είναι χρέος της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς να ανα­δεί­ξει τις αντι­φά­σεις του συ­στή­μα­τος του κέρ­δους και να ξε­γυ­μνώ­σει τις αυ­τα­πά­τες της «αυ­το­κά­θαρ­σης» των πιο βρώ­μι­κων μη­χα­νι­σμών του κρά­τους και του κε­φα­λαί­ου.

Οι εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες που βγή­καν στους δρό­μους σε Αθήνα, Βε­λι­γρά­δι και Σκό­πια, απο­τε­λούν μια ει­κό­να που κά­ποιοι νό­μι­ζαν ότι ανήκε στο πα­ρελ­θόν, όμως ξε­κά­θα­ρα έρ­χε­ται από το μέλ­λον. Μι­λά­με για κράτη με δια­φο­ρε­τι­κή κα­πι­τα­λι­στι­κή οι­κο­δό­μη­ση, πο­λι­τι­κή συ­γκρό­τη­ση και ιστο­ρι­κές ανα­φο­ρές, που όμως η κοι­νω­νι­κή τους πλειο­ψη­φία βιώ­νει με την ίδια βα­ναυ­σό­τη­τα τις συ­νέ­πειες της ίδιας τα­ξι­κής σύ­γκρου­σης. 57 νε­κροί στα Τέμπη, 15 νε­κροί στο Νόβι Σαντ και 59 νε­κροί στο Κό­τσα­νι. Απέ­να­ντί τους ένα υπο­κρι­τι­κό αστι­κό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό, γαν­τζω­μέ­νο στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία, δια­πλε­κό­με­νο με ιδιω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και συν­δε­δε­μέ­νο με το δι­κα­στι­κό σύ­στη­μα. Αυτή η σάπια ει­κό­να δεν είναι η εξαί­ρε­ση στον κα­νό­να. Είναι ο ίδιος ο κα­νό­νας, που επι­βε­βαιώ­νε­ται με πολύ αίμα και βία τους τε­λευ­ταί­ους μήνες στα Βαλ­κά­νια.

Το πέν­θος να γίνει αγώ­νας, η αγα­νά­κτη­ση να γίνει πο­λι­τι­κή δύ­να­μη, η οργή να γίνει συ­νει­δη­τός ρι­ζο­σπα­στι­σμός. Αυτό είναι το στοί­χη­μα της πε­ριό­δου. Και αυτή είναι η κα­λύ­τε­ρη από­δο­ση τιμής σε εκεί­νους/ες που τα ονό­μα­τά τους γρά­φτη­καν με αίμα σε συ­ντρίμ­μια και απο­κα­ΐ­δια ενός διαρ­κούς συ­στη­μι­κού εγκλή­μα­τος.

https://rproject.gr/article/tempi-novi-sant-kotsani-dikoi-mas-nekroi-dika-toys-kerdi