Το έλεγαν από πάντα. Ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω: Επειδή δηλαδή πεινάνε παιδάκια στην Μπιάφρα (που ήμουνα νια και γέρασα κι ακόμα πεινάνε εκεί κάτω!) έπρεπε εγώ να χλαπακιάζω λες και δεν υπάρχει αύριο; Οτι δηλαδή, τι δηλαδή; Μετά είχαμε τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία: πιάνο μάθαινα, παρακαλούσα να μου πάρουν ένα και μου έλεγαν πως δεν λέω πάλι καλά που δεν έχουμε πόλεμο, θέλω και πιάνα; Το τι τράβηξε ο κακομοίρης ο πατέρας της συμμαθήτριάς μου της Μαρίας, σαν σπίτι τους μελετούσα Καλομοίρη – έχεις ακούσει Καλομοίρη, σε επανάληψη ξανά και ξανά, απόγευμα καλοκαιριού, που έρχεσαι από τη δουλειά σου και θες να ξαποστάσεις κι εσύ σαν άνθρωπος; Δεν! Με την καμία όμως δεν. Παμμέγιστος δεν λέω, αλλά ότι ακούγεται εύκολα ούτε αυτό θα το πω… Τράβηξε πολλά ο άνθρωπος, επέμενα κι εγώ να μάθω τα κομμάτια, του είχα γανώσει εγκεφάλους κι έντερα και σπλήνες, με τα πολλά πήγε στον πατέρα μου. Και ξαφνικά ξεχάσαμε και Γιουγκοσλαβίες και πολέμους και πήγαμε να διαλέξω πιάνο. Μπράβο στον Καλομοίρη – καθάρισε! Και μετά σου λέει πως δεν νικάει η τέχνη τον πόλεμο…
Νόρα Ράλλη
Μην τα πολυλογώ: τοιαύτες απειλές ώστε να αναγκαστείς να κάνεις ή να μην αναγκαστούν να κάνουν κάτι, δεν τις κατάλαβα ποτέ. Αμ το άλλο; «Μην πονάς», σου λένε σαν σου έφυγε ο γκόμενος. «Για σκέψου να ’χες καμιά σοβαρή ασθένεια;» Μα γιατί να σκεφτώ πως δεν έχω μια «σοβαρή ασθένεια»; Η μπακουρίαση δεν μου φτάνει; Αν και θα το παραδεχτώ: μια φορά, κάποιος τα κατάφερε. «Τι να πει και ο Σοπενάουερ!» μου είπε. «Που για να καταδείξει την υπεροχή της φιλοσοφίας του, έβαλε τις διαλέξεις του στο Βερολίνο την ίδια ώρα με αυτές του Χέγκελ. Το αποτέλεσμα; Εμφανίστηκαν μόνο πέντε ακροατές και μετά από λίγο έφυγαν και αυτοί. Οταν, δε, το 1831, για να γλιτώσει απ’ τη χολέρα, κατέφυγε στη Φρανκφούρτη, οι φοιτητές του έλεγαν: «Γιατί δεν πήγαινε μέχρι την αίθουσα διδασκαλίας; Εκεί, πιο μόνος του θα ήταν!»… Ντροπή ξέρω, αλλά έπιασε μέσα μου φουλ!
Το έχουμε αυτό οι άνθρωποι: δύσκολα συσχετιζόμαστε με τον πόνο του άλλου. Αλλά με το πάθημα του άλλου – αυτό μάλιστα. Εκεί, η εγγενής αυταρέσκειά μας υπερκαλύπτει κάθε βαρύ συναίσθημα. Ισως είναι και θέμα επιβίωσης, τι να πω; Επιβίωσης στη ζούγκλα, βέβαια, και όχι σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον, αλλά δείξε μου το δεύτερο και θα εκπολιτίσω και μυαλό και ψυχή κι έντερα και σπλήνες πάραυτα. Μωρέ, Μητέρα Τερέζα θα σου γίνω μέχρι να πεις «Εγελος»!
Ναι, δύσκολα μας παρακινεί ο πόνος του άλλου προς οποιαδήποτε ενέργεια εσωτερικής εξέλιξης. Ισως έτσι εξηγείται και το πώς ξεχάσαμε. Πώς θελήσαμε να ξεχάσουμε, δηλαδή. Πώς ίσως ποτέ δεν κάτσαμε καν να μάθουμε τι και γιατί. Γιατί ήταν πολλοί τότε. Γυναίκες και άντρες. Με το ίδιο πανό: «8 ώρες δουλειά – 8 ώρες ξεκούραση – 8 ώρες ελεύθερος χρόνος». Πριν από ακριβώς 139 χρόνια – το 2026 θα κλείσουν 140 νταν! Σε μια πλατεία μαζεύτηκαν χιλιάδες. Ολοι εργάτες. «Χεϊμάρκετ» λέγονταν η πλατεία, κανείς δεν την θυμάται πια. Στο Σικάγο ήταν, 1η του Μάη του 1886.
Στο αίμα πνίγηκε η απεργία, η μεγαλειώδης αυτή κινητοποίηση. Μεγαλειώδης, όχι τόσο λόγω μεγέθους του πλήθους (που ήταν τεράστιο ωστόσο), αλλά κυρίως ως προς την ουσία, την ευφυή ευρηματικότητα και τη μεγαλοσύνη της απλότητας του συνθήματος: «8 ώρες δουλειά – 8 ώρες ξεκούραση – 8 ώρες ελεύθερος χρόνος». Αυτό. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.
Στις ΗΠΑ, η μέρα δεν γιορτάζεται από το 1894 – τα κατάφεραν. Ξέχασαν. Στην Ελλάδα, ο Κυριάκος Μητσοτάρχας έκανε ένα tik tok προχθές για τη μέρα, όπου μέσα σε ένα λεπτό είπε πως θα πει τα πόσα πολλά, σπουδαία και τρανά έχει κάνει για την εργατιά… Αν είχα ένα λεπτό κι εγώ μαζί του, μόνο αυτό θα τον ρωτούσα: Το σύνθημα 139 χρόνια πριν έγινε πραγματικότητα 139 χρόνια μετά;
Γιατί όλα τ’ άλλα τ’ ακούω όσο και οι φοιτητές του τον Σοπενάουερ.
https://www.efsyn.gr/stiles/ypografoyn/471154_ena-lepto-me-ton-kyriako-mitsotaki
Σχόλια (0)