Σαράντα χρόνια σκλαβιά και ΔουΝουΤου

Σαράντα χρόνια σκλαβιά και ΔουΝουΤου

  • |

Γιώργος Τσιάρας

Eπειδή εδώ πέρα στη Χώρα των Λωτοφάγων κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε, ας ρίξω κι εγώ -εντελώς συνοπτικά- τις δυο δεκάρες που μου αναλογούν στον κουμπαρά της δημόσιας συζήτησης για το «ιστορικό» Eurogroup της Πέμπτης.

Ξε­κί­νη­σα χθες να γράφω για το Κατάρ και τη σου­ρε­α­λι­στι­κή, όσο και εύ­φλε­κτη κα­τά­στα­ση στον Κόλπο, αλλά η επι­και­ρό­τη­τα -αυ­τός ο διά­ο­λος- δεν με αφή­νει να αγιά­σω.

Επει­δή λοι­πόν τυ­χαί­νει να ασχο­λού­μαι επαγ­γελ­μα­τι­κά με τα διε­θνή οι­κο­νο­μι­κά και τα μνη­μό­νια του ευα­γούς Διε­θνούς Νο­μι­σμα­τι­κού Τα­μεί­ου από το 1997 σε γνω­στά… λαϊ­κί­στι­κα έντυ­πα, όπως ο «Επεν­δυ­τής» και ο «Οι­κο­νο­μι­κός Τα­χυ­δρό­μος», και επει­δή εδώ πέρα στη Χώρα των Λω­το­φά­γων κιν­δυ­νεύ­ου­με να ξε­χά­σου­με κι αυτά που ξέ­ρου­με, ας ρίξω κι εγώ -εντε­λώς συ­νο­πτι­κά- τις δυο δε­κά­ρες που μου ανα­λο­γούν στον κου­μπα­ρά της δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης για το «ιστο­ρι­κό» Eurogroup της Πέμ­πτης.

►1. Οσο και αν ψάξει κα­νείς, δεν θα βρει στον κόσμο ούτε έναν (1) ανε­ξάρ­τη­το οι­κο­νο­μο­λό­γο που να θε­ω­ρεί πως το ελ­λη­νι­κό χρέος, που σή­με­ρα «τρέ­χει» με 172% του ΑΕΠ, είναι μα­κρο­πρό­θε­σμα βιώ­σι­μο.

Τη βιω­σι­μό­τη­τα του χρέ­ους μας αμ­φι­σβη­τούν από την πρώτη στιγ­μή (2010) το ΔΝΤ και η Ευ­ρω­παϊ­κή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα, ενώ μέχρι πρό­τι­νος και στη χώρα μας την υπο­στή­ρι­ζαν μόνον οι μπι­στι­κοί του Σόι­μπλε – εξ ου και η κυ­βερ­νη­τι­κή φι­λο­λο­γία των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. περί… ανέν­δο­των αγώ­νων για γρα­βά­τες, πα­πι­γιόν κ.λπ.

Είναι άλ­λω­στε κα­νό­νας στην πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μι­κή ιστο­ρία ότι όταν μια χώρα δεν μπο­ρεί να πλη­ρώ­σει τους δα­νει­στές της, πη­γαί­νει σε στάση πλη­ρω­μών, δη­λα­δή χρε­ο­κο­πεί – κάτι που έχει συμ­βεί στο νε­ο­ελ­λη­νι­κό κρά­τος έξι φορές, στο γερ­μα­νι­κό του­λά­χι­στον τρεις (με τε­λευ­ταία εκεί­νη του 1953) και πάει λέ­γο­ντας.

Το αν αυτή η χρε­ο­κο­πία, που απο­τε­λεί ένα de facto γε­γο­νός για τη χώρα μας εδώ και επτά χρό­νια, θα ήταν «τα­κτι­κή» ή… άτα­κτη, τύπου Αρ­γε­ντι­νής, είναι κάθε φορά θέμα συ­γκυ­ρί­ας, επι­λο­γών των (εκά­στο­τε) κυ­βερ­νώ­ντων και φυ­σι­κά στά­σης των δα­νει­στών: σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, απο­τε­λεί προ­α­παι­τού­με­νο (μπρρρρ…) για το επό­με­νο στά­διο, που πα­ρα­δο­σια­κά συ­νί­στα­ται σε ένα γεν­ναίο κού­ρε­μα των χρεών και, συ­νή­θως, μια σειρά υπο­τι­μή­σε­ων του νο­μί­σμα­τος, έως ότου μετά το δε­δο­μέ­νο οι­κο­νο­μι­κό σοκ να μπο­ρέ­σει η χώρα να ορ­θο­πο­δή­σει και να πλη­ρώ­σει το υπό­λοι­πο χρέος για να επι­στρέ­ψει στην «οι­κο­γέ­νεια» των αξιό­χρε­ων.

Αυτός ο ιστο­ρι­κός μο­νό­δρο­μος «σφρα­γί­στη­κε» εξαρ­χής για τη χώρα μας, διότι οι με­γα­λύ­τε­ροι ιδιώ­τες πι­στω­τές μας –οι γερ­μα­νι­κές και οι γαλ­λι­κές τρά­πε­ζες, που είχαν στα χέρια τους τον με­γά­λο όγκο των ελ­λη­νι­κών ομο­λό­γων και δεν ήξε­ραν τι να τα κά­νουν– συ­νω­μό­τη­σαν με τις κυ­βερ­νή­σεις τους για να μην υπο­στούν κού­ρε­μα και χά­σουν τα μπό­νους τους μαζί με την κου­τά­λα.

Για την ακρί­βεια, προ­κει­μέ­νου να μην απαι­τη­θεί η ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των γαλ­λο­γερ­μα­νι­κών τρα­πε­ζών από τις κυ­βερ­νή­σεις τους, επε­λέ­γη να με­τα­φερ­θεί το βάρος στους Ευ­ρω­παί­ους φο­ρο­λο­γου­μέ­νους ώστε οι αδη­φά­γοι τρά­πε­ζες-ζό­μπι να πλη­ρω­θούν στο άρτιο (100%), ενώ η Ελ­λά­δα δε­νό­ταν ορι­στι­κά στο κρε­βά­τι του Προ­κρού­στη.

Μια απο­λύ­τως ανώ­μα­λη δια­δι­κα­σία που «νο­μι­μο­ποι­ή­θη­κε» και πα­γιώ­θη­κε δια­δο­χι­κά με το πρώτο μνη­μό­νιο, το PSI (που φυ­σι­κά συ­νο­δεύ­τη­κε με την εγκλη­μα­τι­κή υπα­γω­γή του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους στο ασφυ­κτι­κό Αγ­γλι­κό Δί­καιο, μια πράξη εθνι­κής οι­κο­νο­μι­κής προ­δο­σί­ας), τη «συμ­φω­νία» του 2015 και τώρα με το… τέ­ταρ­το «μνη­μο­νιά­κι» της Δεύ­τε­ρη Φορά «Αρι­στε­ράς», που απο­δέ­χε­ται και με τη βούλα την άτοπη βιω­σι­μό­τη­τα του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους και αντι­κα­θι­στά κάθε συ­ζή­τη­ση για κού­ρε­μα με τις γνω­στές «δε­σμεύ­σεις» περί ελά­φρυν­σης, επι­μή­κυν­σης κ.λπ.

2. Οσο και αν ψάξει κα­νείς, δεν θα βρει στον κόσμο ούτε έναν (1) ανε­ξάρ­τη­το οι­κο­νο­μο­λό­γο που να θε­ω­ρεί πως μπο­ρεί μια χώρα, οποια­δή­πο­τε χώρα, από τη με­γα­λύ­τε­ρη οι­κο­νο­μι­κή υπερ­δύ­να­μη ώς το φτω­χό­τε­ρο κρά­τος της Αφρι­κής, να δε­σμευ­τεί πως θα πα­ρου­σιά­ζει δη­μο­σιο­νο­μι­κά πλε­ο­νά­σμα­τα άνω του 2% του ΑΕΠ της για σχε­δόν μισό αιώνα.

Δεν χρειά­ζε­ται νο­μί­ζω να επι­χει­ρη­μα­το­λο­γή­σω πολύ – σας πα­ρα­πέ­μπω απευ­θεί­ας στις σχε­τι­κές δη­λώ­σεις των Τσί­πρα και Τσα­κα­λώ­του όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα της «δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους θε­σμούς», που σωστά χα­ρα­κτή­ρι­ζαν μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή κα­τα­στρο­φι­κή για την οι­κο­νο­μία και κα­τα­δί­κη του λαού μας σε «διαρ­κή λι­τό­τη­τα» χωρίς διέ­ξο­δο από που­θε­νά.

Πράγ­μα­τι, η ιδέα των μό­νι­μων πλε­ο­να­σμά­των πη­γαί­νει κό­ντρα σε κάθε οι­κο­νο­μι­κή λο­γι­κή, αλλά και στην ίδια τη ζωή, όντας αντι-κυ­κλι­κή (ακυ­ρώ­νο­ντας, δη­λα­δή, την απο­δε­δειγ­μέ­νη στην πράξη θε­ω­ρία των οι­κο­νο­μι­κών κύ­κλων άν­θη­σης και ύφε­σης, boom-and-bust), αντι-ιστο­ρι­κή, απο­λύ­τως ανε­φάρ­μο­στη και πα­ρά­λο­γη.

Ακόμη και οι πρω­το­ε­τείς φοι­τη­τές των οι­κο­νο­μι­κών σχο­λών γνω­ρί­ζουν το σπου­δαίο έργο του Τζον Μέι­ναρντ Κέινς για τα αίτια του κραχ του 1929 και τον «φαύλο κύκλο της ύφε­σης», που οδη­γεί σε μια αυ­το­τρο­φο­δο­τού­με­νη δίνη ανερ­γί­ας και εξα­θλί­ω­σης για τους πολ­λούς.

Η ίδια η ίδρυ­ση του ΔΝΤ μετά τον Πό­λε­μο οφεί­λε­ται ακρι­βώς σ’ αυτήν τη θε­ω­ρία και στην ανά­γκη εξω­τε­ρι­κής τό­νω­σης των χρε­ο­κο­πη­μέ­νων οι­κο­νο­μιών με επί της ου­σί­ας άτοκα και διε­θνώς εγ­γυ­η­μέ­να δά­νεια και πε­ρά­σμα­τος σε έναν «ενά­ρε­το κύκλο» μετά από –ναι, το βρή­κα­τε!- ένα γεν­ναίο κού­ρε­μα των χρεών τους.

Με τον «ιστο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό» του προ­χθε­σι­νού Eurogroup και τις… βρα­ζι­λιά­νι­κες ντρί­μπλες του Τα­μεί­ου, η χώρα μας περνά και επί­ση­μα σε φάση μό­νι­μης εξαί­ρε­σης από την οι­κο­νο­μι­κή λο­γι­κή, με τε­χνά­σμα­τα που στο πα­ρελ­θόν χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν μόνο σε πα­κέ­τα διά­σω­σης τρι­το­κο­σμι­κών κρα­τών της Αφρι­κής, όπως η Ζά­μπια και το Κον­γκό…

3. και… μα­κρύ­τε­ρο: Οσο και αν ψάξει κα­νείς, δεν θα βρει στον κόσμο ούτε έναν (1) ανε­ξάρ­τη­το οι­κο­νο­μο­λό­γο που να θε­ω­ρεί πως μπο­ρεί να υπάρ­ξει μα­κρο­πρό­θε­σμα μια νο­μι­σμα­τι­κή ένωση, και γε­νι­κό­τε­ρα μια ομο­σπον­δία, χωρίς κοινή φο­ρο­λο­γι­κή πο­λι­τι­κή για πρό­σω­πα και επι­χει­ρή­σεις και φυ­σι­κά χωρίς αμοι­βαιό­τη­τα στη μοι­ρα­σιά των κερ­δών, των ζη­μιών και κυ­ρί­ως των… χρεών.

Αυτό που γί­νε­ται σή­με­ρα στην ευ­ρω­ζώ­νη, με τη Γερ­μα­νία να με­τα­τρέ­πει τα ελ­λείμ­μα­τα των άλλων σε δικά της πλε­ο­νά­σμα­τα και να υπα­γο­ρεύ­ει τους όρους της χωρίς ου­σια­στι­κό αντί­πα­λο, απα­γο­ρεύ­ο­ντας απο­λύ­τως λο­γι­κές λύ­σεις όπως είναι η έκ­δο­ση ευ­ρω-ομο­λό­γων, δεν έχει προη­γού­με­νο στην πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μι­κή Ιστο­ρία και είναι μα­θη­μα­τι­κά σί­γου­ρο πως θα οδη­γή­σει στη διά­λυ­ση της ευ­ρω­ζώ­νης, όταν στη θέση της μι­κρής και υπά­κου­ης Ελ­λά­δας βρε­θεί μια Ισπα­νία, μια Ιτα­λία ή μια Γαλ­λία.

Οι άθλιες με­θο­δεύ­σεις μά­λι­στα με τις οποί­ες ο Σόι­μπλε και οι δο­ρυ­φό­ροι του (ανά­με­σά τους και αρ­κε­τοί… ελ­λη­νό­φω­νοι) κα­τόρ­θω­σαν να κρα­τή­σουν και αυτή τη φορά τη χώρα μας εκτός της (με­σο­βέ­ζι­κης, αλλά βρα­χυ­πρό­θε­σμα απο­τε­λε­σμα­τι­κής) λύσης της «πο­σο­τι­κής χα­λά­ρω­σης» -του QE, που λέμε και στο χωριό μου–, δη­λα­δή της επα­να­γο­ράς ομο­λό­γων από την ΕΚΤ, επι­τα­χύ­νουν ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο αυτό το προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο από την ίδια την ανι­σόρ­ρο­πη κα­τα­σκευή του ευ­ρω­παϊ­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος απο­τέ­λε­σμα.

Εκτός αν πι­στεύ­ει κα­νείς στα σο­βα­ρά ότι θα κα­θί­σου­με όλοι εμείς οι ευ­ρω­παϊ­κοί λαοί, πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των εκα­τομ­μυ­ρί­ων πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νων Γάλ­λων και Γερ­μα­νών νεο-προ­λε­τά­ριων, να πα­ρα­κο­λου­θού­με φρό­νι­μα φρό­νι­μα και χωρίς να αντι­δρού­με το δια­γού­μι­σμα της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας και την κα­τάρ­γη­ση των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των και των πο­λι­τι­κών μας ελευ­θε­ριών – τον πραγ­μα­τι­κό σκοπό των μνη­μο­νί­ων… Αλ­λω­στε, όπως έλεγε και ο παπ­πούς Κέινς, μα­κρο­πρό­θε­σμα, θα εί­μα­στε όλοι νε­κροί!

rproject.gr