Η καπιταλιστική εκπαιδευτική επιλογή και η λαϊκή μορφωτική χειραφέτηση του Ανέστη Ταρπάγκου

Με αφορμή το κυβερνητικό εκπαιδευτικό νομοσχέδιο

Η επι­λο­γή ακλό­νη­τη στα­θε­ρά της αστι­κής πο­λι­τι­κής

Για μια και­νού­ρια φορά, εδώ και δε­κα­ε­τί­ες, η ση­με­ρι­νή μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­χει­ρεί με το σχε­τι­κό νο­μο­σχέ­διο που κα­τα­θέ­τει, να επι­φέ­ρει με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κές αλ­λα­γές στο λύ­κειο και στο κομ­βι­κό ζή­τη­μα της πρό­σβα­σης στην τρι­το­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση [ Συ­νο­πτι­κή ανα­φο­ρά των προ­τά­σε­ων του Ιν­στι­τού­του Εκ­παι­δευ­τι­κής Πο­λι­τι­κής στην Αυγή της 7-Ιου­λί­ου-2017]. Επι­διώ­κο­νται αλ­λα­γές στο ίδιο το πε­ριε­χό­με­νο των μα­θη­μά­των, στην διάρ­θρω­σή τους, στην υπο­κί­νη­ση του εν­δια­φέ­ρο­ντος των μα­θη­τών, καθώς και στον τρόπο ει­σό­δου στην ανώ­τε­ρη και ανώ­τα­τη εκ­παί­δευ­ση. Προ­βλέ­πε­ται έτσι η αντι­κα­τά­στα­ση του ισχύ­ο­ντος μέχρι σή­με­ρα πα­νελ­λα­δι­κού δια­γω­νι­σμού για την ει­σα­γω­γή στα πα­νε­πι­στή­μια και στα τε­χνο­λο­γι­κά ιδρύ­μα­τα, η διε­ξα­γω­γή αυτού του δια­γω­νι­σμού σε δύο φά­σεις : Μία στο πρώτο τε­τρά­μη­νο της τρί­της λυ­κεί­ου και μία στο τέλος του δεύ­τε­ρου τε­τρά­μη­νου, έτσι ώστε με τον βαθμό που θα προ­κύ­πτει από τους δύο αυ­τούς δια­γω­νι­σμούς, (με το κύριο βάρος στον δεύ­τε­ρο), να δια­μορ­φώ­νο­νται οι βαθ­μο­λο­γι­κοί όροι της πρό­σβα­σης στα ανώ­τε­ρα και ανώ­τα­τα εκ­παι­δευ­τι­κά ιδρύ­μα­τα. Είναι ευθύς εξ αρχής ηλίου φα­ει­νό­τε­ρο ότι δεν πρό­κει­ται για την ελεύ­θε­ρη πρό­σβα­ση για την οποία γι­νό­ταν λόγος στις τά­ξεις της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, αλλά για μια και­νού­ρια μορφή του πα­νελ­λα­δι­κού δια­γω­νι­σμού, που θα πραγ­μα­το­ποιεί­ται στο εξής σε εν­δο­σχο­λι­κό επί­πε­δο. Ενός δια­γω­νι­σμού που θέτει τη νε­ο­λαία σε μια ξέ­φρε­νη κούρ­σα αντα­γω­νι­σμού, που απο­τε­λεί άλ­λω­στε την αντα­νά­κλα­ση του αντα­γω­νι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα της «ελεύ­θε­ρης» κα­πι­τα­λι­στι­κής αγο­ράς (homo homini lupus).

Από εκεί και πέρα η πρό­σβα­ση στα τρι­το­βάθ­μια εκ­παι­δευ­τι­κά ιδρύ­μα­τα θα γί­νε­ται με βάση τον βαθμό που θα επι­τυγ­χά­νε­ται στον δια­γω­νι­σμό του δευ­τέ­ρου τε­τρα­μή­νου της τρί­της λυ­κεί­ου, πράγ­μα που δεν έχει καμία δια­φο­ρά με την ισχύ­ου­σα σή­με­ρα επι­λε­κτι­κή εκ­παι­δευ­τι­κή δια­δι­κα­σία του πα­νελ­λα­δι­κού δια­γω­νι­σμού (και όχι εξε­τά­σε­ων), παρά μόνον στην μορφή πραγ­μα­το­ποί­η­σής της. Έτσι, για μια και­νού­ρια φορά οι βαθ­μοί «αρι­στεί­ας» που θα προ­κύ­πτουν θα δί­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα ει­σα­γω­γής στις νευ­ραλ­γι­κές πα­νε­πι­στη­μια­κές σχο­λές, ενώ οι βαθ­μοί που ακο­λου­θούν θα δια­σφα­λί­ζουν την εί­σο­δο σε σχο­λές μορ­φω­τι­κής «εκτό­νω­σης» καθώς και στις σχο­λές των ΤΕΙ, που εκ των πραγ­μά­των είναι «υπο­δε­έ­στε­ρες» των αντί­στοι­χων πα­νε­πι­στη­μια­κών τμη­μά­των. Δια­τη­ρεί­ται μ’ άλλες λέ­ξεις αναλ­λοί­ω­το το σύ­στη­μα επι­λο­γής και κα­τα­νο­μής που χα­ρα­κτη­ρί­ζει το κα­πι­τα­λι­στι­κό σχο­λείο ως μη­χα­νι­σμού ανα­πα­ρα­γω­γής του ιε­ραρ­χι­κού κα­τα­με­ρι­σμού της γνώ­σης, της ερ­γα­σί­ας και της εξου­σί­ας. Ήδη από το 1980 ο Γ. Μη­λιός είχε ανα­λύ­σει με επάρ­κεια αυτόν τον επι­λε­κτι­κό και κα­τα­νε­μη­τι­κό ρόλο του κα­πι­τα­λι­στι­κού σχο­λεί­ου [ Εκ­παί­δευ­ση και εξου­σία : Κρι­τι­κή της κα­πι­τα­λι­στι­κής εκ­παί­δευ­σης, 1981 ]. Οι βαθ­μοί «αρι­στεί­ας» θα οδη­γούν εκ νέου σε ια­τρι­κές, πο­λυ­τε­χνι­κές, νο­μι­κές κλπ. πα­νε­πι­στη­μια­κές σχο­λές, ενώ οι επό­με­νοι βαθ­μοί είτε σε σχο­λές γε­νι­κής ανα­φο­ράς χωρίς κοι­νω­νι­κή επαγ­γελ­μα­τι­κή διέ­ξο­δο, είτε σε ανώ­τε­ρες τε­χνι­κές σχο­λές, που ορί­ζουν κα­τώ­τε­ρες βαθ­μί­δες του κα­τα­με­ρι­σμού της ερ­γα­σί­ας. Στην πρώτη πε­ρί­πτω­ση ανή­κουν ια­τρι­κά επαγ­γέλ­μα­τα, μη­χα­νι­κοί κλπ., ενώ στη δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση επαγ­γέλ­μα­τα νο­ση­λευ­τών, ερ­γο­δη­γών κ.ά.

Μαρ­ξι­στι­κή κρι­τι­κή λει­τουρ­γί­ας του κα­πι­τα­λι­στι­κού σχο­λεί­ου

Για να θε­με­λιω­θεί μια κρι­τι­κή από την σκο­πιά του μαρ­ξι­σμού και της Αρι­στε­ράς, είναι ανα­γκαίο να αντι­με­τω­πι­σθεί ο εκ­παι­δευ­τι­κός μη­χα­νι­σμός ως επι­λε­κτι­κός και κα­τα­νε­μη­τι­κός μη­χα­νι­σμός που ανα­πα­ρά­γει τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας στα πλαί­σια του ιε­ραρ­χι­κού κα­τα­με­ρι­σμού της ερ­γα­σί­ας, που αντι­προ­σω­πεύ­ει μια δο­μι­κή διά­στα­ση των κυ­ρί­αρ­χων κα­πι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων πα­ρα­γω­γής. Στον αντί­πο­δα αυτής της αντί­λη­ψης, η αστι­κή εκ­παι­δευ­τι­κή πο­λι­τι­κή επι­στρα­τεύ­ει τις θε­ω­ρί­ες της «αξιο­κρα­τί­ας», της «αρι­στεί­ας», των φυ­σι­κών ανι­σο­τή­των με­τα­ξύ των ατό­μων, σε μια λο­γι­κή μορ­φω­τι­κού και κοι­νω­νι­κού μαν­δα­ρι­νι­σμού. Πρό­κει­ται για μια αντί­λη­ψη που ηγε­μο­νεύ­ει και στις ίδιες τις λαϊ­κές συ­νει­δή­σεις, που νο­μι­μο­ποιεί τον ιε­ραρ­χι­κό κα­τα­με­ρι­σμό της ερ­γα­σί­ας τον οποίο ανα­πα­ρά­γει το κα­πι­τα­λι­στι­κό σχο­λείο, μια και το αρι­στε­ρό κί­νη­μα δεν έχει προ­χω­ρή­σει μέχρι τώρα σε μια ρι­ζο­σπα­στι­κή αμ­φι­σβή­τη­ση αυτής της λει­τουρ­γί­ας των εκ­παι­δευ­τι­κών μη­χα­νι­σμών, πέρα από ορι­σμέ­νες με­μο­νω­μέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις ιδε­ο­λο­γι­κής κρι­τι­κής, που δεν αντι­στοι­χού­νται με τις μα­ζι­κές πρα­κτι­κές των αρι­στε­ρών πο­λι­τι­κών σχη­μα­τι­σμών. Η γο­νυ­κλι­σία και της Αρι­στε­ράς απέ­να­ντι στην «αρι­στεία – αξιο­κρα­τία» απο­τέ­λε­σε βα­σι­κό θε­ω­ρη­τι­κό της συ­στα­τι­κό, πα­ρό­λη την ιστο­ρι­κή κομ­μου­νι­στι­κή επι­δί­ω­ξη του μαρ­ξι­στι­κού κι­νή­μα­τος για την κα­τάρ­γη­ση του δια­χω­ρι­σμού δια­νοη­τι­κής – διευ­θυ­ντι­κής και εκτε­λε­στι­κής – χει­ρω­να­κτι­κής ερ­γα­σί­ας.

Ο κα­πι­τα­λι­στι­κός τρό­πος πα­ρα­γω­γής βα­σί­ζε­ται θε­με­λιω­δώς στην ιδιω­τι­κή ιδιο­κτη­σία των μέσων πα­ρα­γω­γής, στην εκ­με­τάλ­λευ­ση της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης και στην ιδιω­τι­κή ιδιο­ποί­η­ση της πα­ρα­γό­με­νης υπε­ρα­ξί­ας, όσο και εξί­σου στον ιε­ραρ­χι­κό κα­τα­με­ρι­σμό της ερ­γα­σί­ας που είναι δο­μι­κό στοι­χείο των αστι­κών πα­ρα­γω­γι­κών σχέ­σε­ων. Η ιε­ραρ­χι­κή πυ­ρα­μί­δα στην ερ­γο­στα­σια­κή πα­ρα­γω­γή μη­χα­νι­κός – τε­χνο­λό­γος – ερ­γο­δη­γός – τε­χνί­της – χει­ρι­στής – ερ­γά­της, με την κα­τάλ­λη­λη κα­τα­νο­μή των εξου­σιών και αρ­μο­διο­τή­των δεν είναι προ­ϊ­όν των φυ­σι­κών ανι­σο­τή­των με­τα­ξύ των ατό­μων, αλλά είναι κα­τα­να­γκα­στι­κή επι­βο­λή της αστι­κής κυ­ριαρ­χί­ας, η οποία ανα­πα­ρά­γε­ται από την λει­τουρ­γία του κα­πι­τα­λι­στι­κού σχο­λεί­ου. Η επι­βο­λή της ιε­ραρ­χι­κής δια­φο­ρο­ποί­η­σης σε μη­χα­νι­κό μη­χα­νο­λό­γο, τε­χνο­λό­γο μη­χα­νο­λό­γο, ερ­γο­δη­γό μη­χα­νο­λό­γο κλπ. φτά­νει στα όρια της κοι­νω­νι­κής  ηλι­θιό­τη­τας.     Αυτός είναι ο μη­χα­νι­σμός μέσα από τον οποίο γί­νε­ται η ανα­πα­ρα­γω­γή των ιε­ραρ­χι­κών δια­βαθ­μί­σε­ων του «συλ­λο­γι­κού ερ­γά­τη», η επι­λο­γή και κα­τα­νο­μή των ατό­μων στις θέ­σεις που πα­ρά­γει ο ιε­ραρ­χι­κός κα­τα­με­ρι­σμός της γνώ­σης και της εξου­σί­ας. Κύριο ερ­γα­λείο νο­μι­μο­ποί­η­σης αυτού του τα­ξι­κού δια­χω­ρι­σμού η επι­βο­λή της «αξιο­κρα­τί­ας – αρι­στεί­ας» που επι­τρέ­πει σε ένα στρώ­μα «μαν­δα­ρί­νων» (μη­χα­νι­κοί, για­τροί, νο­μι­κοί, οι­κο­νο­μο­λό­γοι κλπ.) να έχουν κυ­ρί­αρ­χη θέση στην πα­ρα­γω­γή, ενώ η πλειο­ψη­φία ωθεί­ται σε σπου­δές που προ­ο­ρί­ζουν τα υπο­κεί­με­να για τα κα­τώ­τε­ρα στρώ­μα­τα της κοι­νω­νι­κής ιε­ραρ­χί­ας. Η ανά­λυ­ση των Κ. Μαρξ και Φ. Έν­γκελς σχε­τι­κά με αυτή την κα­πι­τα­λι­στι­κή δομή των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων είναι κα­θο­ρι­στι­κή, θε­ω­ρώ­ντας ότι η ερ­γα­τι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση δεν μπο­ρεί να προ­έλ­θει παρά από την κα­τάρ­γη­ση του ιε­ραρ­χι­κού κα­τα­με­ρι­σμού της ερ­γα­σί­ας [ Ιδιαί­τε­ρες ανα­πτύ­ξεις τους στον Αντι-Ντύ­ρινγκ καθώς και στην Γερ­μα­νι­κή Ιδε­ο­λο­γία ].

Κάθε ιστο­ρι­κό επα­να­στα­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα, και πρω­τί­στως αυτά της σο­βιε­τι­κής και της κι­νε­ζι­κής οι­κο­νο­μί­ας, κα­τήρ­γη­σαν σε μια πρώτη φάση την τάξη των κα­πι­τα­λι­στών, ως ιδιο­κτη­τών των μέσων πα­ρα­γω­γής και ως φο­ρέ­ων ιδιο­ποί­η­σης της εξα­γω­γής υπε­ρα­ξί­ας. Εντού­τοις στην πο­ρεία ανά­πτυ­ξής τους ανα­πα­ρή­γαν στις επα­να­στα­τι­κές συν­θή­κες τον ιε­ραρ­χι­κό κα­τα­με­ρι­σμό ερ­γα­σί­ας, δη­λα­δή της γνώ­σης και της εξου­σί­ας, στη νέα δομή των πα­ρα­γω­γι­κών σχέ­σε­ων με απο­τέ­λε­σμα την αντι­κα­τά­στα­ση των πα­λιών κα­πι­τα­λι­στών από την διευ­θυ­ντι­κή εξου­σία της τε­χνο­κρα­τι­κής – επι­στη­μο­νι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας. Αυτό το γε­γο­νός στά­θη­κε η βα­θύ­τε­ρη αιτία του εκ­φυ­λι­σμού αυτών των εγ­χει­ρη­μά­των και της εκ νέου ανά­δει­ξης των κλα­σι­κών κα­πι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων πα­ρα­γω­γής. Η με­γά­λη πλειο­νό­τη­τα του ερ­γα­ζό­με­νου πλη­θυ­σμού απο­μα­κρύ­νο­νταν δια μέσου ενός ισχυ­ρού numerus clausus από την πρό­σβα­ση στην πα­νε­πι­στη­μια­κή εκ­παί­δευ­ση, και κα­τευ­θύ­νο­νταν σε θέ­σεις και επαγ­γέλ­μα­τα στα κα­τώ­τε­ρα στρώ­μα­τα της ιε­ραρ­χι­κής πυ­ρα­μί­δας, ενώ οι λίγοι εκλε­κτοί που δια­σφά­λι­ζαν το ει­σι­τή­ριο για την πα­νε­πι­στη­μια­κή γνώση συ­γκρο­τού­σαν το διευ­θυ­ντι­κό στην πα­ρα­γω­γή, στο κόμμα και στο κρά­τος, στρώ­μα της νέας κυ­ρί­αρ­χης τάξης των σύγ­χρο­νων μαν­δα­ρί­νων. Πώς η μα­γεί­ρισ­σα θα συμ­με­τέ­χει στην δια­χεί­ρι­ση του κρά­τους, εφό­σον συ­νε­χί­ζει να πα­ρα­μέ­νει μα­γεί­ρισ­σα, βρί­σκε­ται δη­λα­δή κυ­ριο­λε­κτι­κά στον πυθ­μέ­να της ιε­ραρ­χι­κής κοι­νω­νι­κής πυ­ρα­μί­δας; Η μαρ­ξι­στι­κή ανά­λυ­ση του Ρ. Μπάρο στα τέλη της δε­κα­ε­τί­ας του 1970 δια­φώ­τι­σε με τον πλέον κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό τρόπο αυτή την ανα­πα­ρα­γω­γή του αστι­κού τρό­που πα­ρα­γω­γής στα κοι­νω­νι­κά κα­θε­στώ­τα του «υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού» [ Η εναλ­λα­κτι­κή λύση: Για μια κρι­τι­κή του υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού, 1979].

Πα­ρό­λα αυτά η ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά συ­νε­χί­ζει να βρί­σκε­ται δέ­σμια της λα­τρεί­ας της «αξιο­κρα­τί­ας – αρι­στεί­ας», και στην κα­λύ­τε­ρη των πε­ρι­πτώ­σε­ων διεκ­δι­κεί την δω­δε­κά­χρο­νη εκ­παί­δευ­ση (δη­μο­τι­κό – γυ­μνά­σιο – λύ­κειο), πράγ­μα το οποίο σή­με­ρα είναι σχε­δόν γε­νι­κευ­μέ­νο σε όλες τις ανα­πτυγ­μέ­νες κα­πι­τα­λι­στι­κές οι­κο­νο­μί­ες. Απέ­να­ντι έτσι στο ζή­τη­μα της πρό­σβα­σης στην τε­χνο­λο­γι­κή και πα­νε­πι­στη­μια­κή εκ­παί­δευ­ση η αφω­νία της είναι πλή­ρης, απο­δε­χό­με­νη ντε φάκτο τις δια­δι­κα­σί­ες της επι­λο­γής, του δια­χω­ρι­σμού διευ­θυ­ντι­κής και εκτε­λε­στι­κής ερ­γα­σί­ας, ενώ η κα­τάρ­γη­ση αυτού του δια­χω­ρι­σμού είναι θε­με­λια­κός όρος της μαρ­ξι­στι­κής επαγ­γε­λί­ας για την κα­θο­λι­κή λαϊκή χει­ρα­φέ­τη­ση. Η Α. Φρα­γκου­δά­κη ήδη εύ­στο­χα ανέ­λυ­σε το νο­μι­μο­ποι­η­τι­κό ρόλο της «αξιο­κρα­τί­ας» ως  βάση απο­δο­χής του αστι­κού κα­τα­με­ρι­σμού ερ­γα­σί­ας  [ Κοι­νω­νιο­λο­γία της εκ­παί­δευ­σης:  Θε­ω­ρί­ες για την κοι­νω­νι­κή ανι­σό­τη­τα στο σχο­λείο, 1985]. Πώς όμως θα μπο­ρεί να ασκη­θεί η «ερ­γα­τι­κή εξου­σία» εφό­σον συ­νε­χί­σει να ανα­πα­ρά­γε­ται ο δι­χα­σμός δια­νοη­τι­κής και εκτε­λε­στι­κής ερ­γα­σί­ας, και με το δε­δο­μέ­νο ότι η ερ­γα­τι­κή τάξη ανή­κει στην με­γά­λη της πλειο­νό­τη­τα στη σφαί­ρα της εκτε­λε­στι­κής ερ­γα­σί­ας ; Πώς ο χει­ρι­στής, ο ερ­γο­δη­γός, ο τε­χνί­της κλπ. θα μπο­ρούν να ασκούν την εξου­σία, όταν στην σύγ­χρο­νη ανα­πτυγ­μέ­νη τε­χνο­λο­γι­κά πα­ρα­γω­γή, στε­ρού­νται της πα­νε­πι­στη­μια­κής γνώ­σης, και άρα θα είναι έρ­μαια της επι­στη­μο­νι­κής τε­χνο­κρα­τί­ας που προ­κύ­πτει από τον επι­λε­κτι­κό μη­χα­νι­σμό του εκ­παι­δευ­τι­κού συ­στή­μα­τος (numerus clausus), μιας γρα­φειο­κρα­τί­ας που θα είναι η νέα διευ­θυ­ντι­κή τάξη μετά την κα­τάρ­γη­ση των τάξης των κα­πι­τα­λι­στών ; Και η ιστο­ρι­κή εμπει­ρία δεί­χνει ότι η κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή εξου­σία αυτών των «μαν­δα­ρί­νων» δεν είναι λι­γό­τε­ρο αυ­ταρ­χι­κή και εκ­με­ταλ­λευ­τι­κή από την κλα­σι­κή ιδιω­τι­κή κα­πι­τα­λι­στι­κή εξου­σία.

Η κα­θο­λι­κή λαϊκή μορ­φω­τι­κή χει­ρα­φέ­τη­ση

Η Αρι­στε­ρά, εφό­σον λει­τουρ­γεί ως φο­ρέ­ας της γε­νι­κευ­μέ­νης λαϊ­κής χει­ρα­φέ­τη­σης, δεν μπο­ρεί παρά να επι­διώ­κει, πα­ράλ­λη­λα με την κα­τάρ­γη­ση της ιδιω­τι­κής ιδιο­κτη­σί­ας των μέσων πα­ρα­γω­γής, την κα­τάρ­γη­ση του πα­λιού κα­τα­με­ρι­σμού της ερ­γα­σί­ας και την κα­θιέ­ρω­ση του ορι­ζό­ντιου κα­τα­με­ρι­σμού της γνώ­σης και της εξου­σί­ας. Μ’ άλλες λέ­ξεις της ισό­τι­μης και κα­θο­λι­κής συμ­με­το­χής των ερ­γα­ζο­μέ­νων και στις θε­ω­ρη­τι­κές επι­στη­μο­νι­κές γνώ­σεις, και στις τε­χνο­λο­γι­κές τους εφαρ­μο­γές, και στον πρα­κτι­κό χει­ρι­σμό των πα­ρα­γω­γι­κών μη­χα­νών. Ως εκ τού­του δεν μπο­ρεί παρά να είναι κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά αντί­θε­τη στο σύ­στη­μα επι­λε­κτι­κού δια­γω­νι­σμού που το­πο­θε­τεί­ται με­τα­ξύ του λυ­κεί­ου και της ανώ­τε­ρης – ανώ­τα­της εκ­παί­δευ­σης, και να επι­διώ­κει την ελεύ­θε­ρη πρό­σβα­ση της νε­ο­λαί­ας και των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην πα­νε­πι­στη­μια­κή γνώση, του­λά­χι­στον όσων συ­μπλη­ρώ­νουν την βάση του 10 ένα­ντι του άρι­στα του 20, σε μια κα­τάλ­λη­λη εξε­τα­στι­κή, και ου­δό­λως δια­γω­νι­στι­κή, δια­δι­κα­σία. Και βέ­βαια μια τέ­τοια ρη­ξι­κέ­λευ­θη ανα­τρο­πή που θέλει να υπη­ρε­τή­σει τον στόχο της κα­τάρ­γη­σης του δια­χω­ρι­σμού διευ­θυ­ντι­κής και εκτε­λε­στι­κής ερ­γα­σί­ας, απαι­τεί τον εκ βά­θρων με­τα­σχη­μα­τι­σμό του πα­νε­πι­στη­μί­ου και των ΤΕΙ.

Για να γίνει εφι­κτός ο ορι­ζό­ντιος κα­τα­με­ρι­σμός της ερ­γα­σί­ας, για να επι­τευ­χθεί η ελεύ­θε­ρη πρό­σβα­ση ερ­γα­ζο­μέ­νων και νε­ο­λαί­ας στην πα­νε­πι­στη­μια­κή εκ­παί­δευ­ση, για να απο­κτή­σει ου­σια­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο μια ερ­γα­τι­κή εξου­σία, απαι­τού­νται επα­να­στα­τι­κές αλ­λα­γές στην ίδια την ανώ­τα­τη και ανώ­τε­ρη εκ­παί­δευ­ση, που με­τα­ξύ των άλλων είναι :

Η πλή­ρης και ολο­σχε­ρής κα­τάρ­γη­ση των ΤΕΙ και η εν­σω­μά­τω­σή τους στις αντί­στοι­χες πα­νε­πι­στη­μια­κές σχο­λές, π.χ. οι σχο­λές τε­χνο­λό­γων μη­χα­νο­λό­γων, δο­μι­κών έργων, το­πο­γρά­φων κλπ. στις αντί­στοι­χες σχο­λές των πο­λυ­τε­χνι­κών ιδρυ­μά­των. Η κα­τάρ­γη­ση του δια­χω­ρι­σμού μιας ιε­ραρ­χί­ας σχο­λών όπως πο­λυ­τε­χνεία, τε­χνο­λο­γι­κά ιδρύ­μα­τα και επαγ­γελ­μα­τι­κά λύ­κεια (μη­χα­νι­κών – τε­χνο­λό­γων – ερ­γο­δη­γών – χει­ρι­στών κλπ.) είναι προ­ϋ­πό­θε­ση εκ των ων ουκ άνευ  για την κα­θο­λι­κή πρό­σβα­ση στην γνώση του αντί­στοι­χου τε­χνι­κού κλά­δου πα­ρα­γω­γής.

Η δό­μη­ση των με­γά­λων πα­νε­πι­στη­μια­κών σχο­λών νευ­ραλ­γι­κής ση­μα­σί­ας στη βάση του ανα­γκαί­ου τρί­πτυ­χου : Θε­ω­ρη­τι­κές γνώ­σεις στο αντί­στοι­χο αντι­κεί­με­νο, τε­χνο­λο­γι­κές εφαρ­μο­γές, πρα­κτι­κός χει­ρι­σμός των μη­χα­νών υλο­ποί­η­σης της αντί­στοι­χης πα­ρα­γω­γής. Οι τρεις αυτές εκ­παι­δευ­τι­κές δια­στά­σεις συ­γκρο­τούν ένα ενιαίο σύ­νο­λο που δεν μπο­ρεί να δια­χω­ρί­ζε­ται και να δια­σπά­ται σε δια­φο­ρε­τι­κά ιε­ραρ­χι­κά επί­πε­δα, που ανα­πα­ρά­γουν την διά­κρι­ση δια­νοη­τι­κής και χει­ρω­να­κτι­κής ερ­γα­σί­ας.

Λει­τουρ­γία της πα­ρα­γω­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας με την θε­σμο­θε­τη­μέ­νη ισό­τι­μη συμ­με­το­χή όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων τόσο στη θε­ω­ρη­τι­κή επε­ξερ­γα­σία, όσο και στις τε­χνο­λο­γι­κές εφαρ­μο­γές καθώς και στην υλική διεκ­πε­ραί­ω­ση της πα­ρα­γω­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας. Κα­τάρ­γη­ση δη­λα­δή των εσω­τε­ρι­κών τα­ξι­κών δια­χω­ρι­σμών του «συλ­λο­γι­κού ερ­γά­τη», έτσι ώστε να μπο­ρεί και η κα­θα­ρί­στρια να συμ­με­τέ­χει στην δια­χεί­ρι­ση του κρά­τους. Ενιαία δη­λα­δή συμ­με­το­χή των ερ­γα­ζο­μέ­νων τόσο στις δι­καιο­δο­σί­ες της διευ­θυ­ντι­κής ερ­γα­σί­ας, όσο και της πρα­κτι­κής εκτέ­λε­σης της πα­ρα­γω­γής.

Να ποια μπο­ρεί να είναι η αντι­με­τώ­πι­ση της ση­με­ρι­νής εκ­παι­δευ­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που ανα­πα­ρά­γει τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του κα­πι­τα­λι­στι­κού σχο­λεί­ου (διαί­ρε­ση των λυ­κεί­ων σε γε­νι­κά και επαγ­γελ­μα­τι­κά, επι­λε­κτι­κός δια­γω­νι­σμός στο δεύ­τε­ρο τε­τρά­μη­νο της τρί­της λυ­κεί­ου). Να ποια μπο­ρεί να είναι η εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση των όποιων δυ­νά­με­ων επι­χει­ρούν να προσ­διο­ρί­ζο­νται στο πεδίο της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Κι’ αυτά δεν μπο­ρεί να είναι παρά πρα­κτι­κές και στό­χοι στο ιστο­ρι­κό παρόν, και να μην πα­ρα­πέ­μπο­νται στο βάθος του ορί­ζο­ντα του μέλ­λο­ντος, έτσι ώστε ου­σια­στι­κά να ακυ­ρώ­νο­νται.

rproject.g