Το πλοίο δεν έφερε πολεμική σημαία. Μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια: σακούλες με ρύζι, κουβέρτες και ανθρώπους που αρνήθηκαν να μείνουν θεατές. Δώδεκα μέλη πληρώματος, έξι ακτιβιστές, ένας Έλληνας πολίτης — ο Τάκης Πολίτης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Το χτύπησαν με δύο μη επανδρωμένα αεροσκάφη, σε διεθνή ύδατα, δεκατέσσερα μίλια έξω από τη Μάλτα. Όχι κοντά στη Γάζα. Κι όμως, αρκετά κοντά για να θεωρηθεί ενοχλητική η παρουσία τους.
Η πράξη αυτή συνιστά μια απροκάλυπτη πειρατεία από το σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ και προστίθεται σε μια μακρά λίστα εγκλημάτων ενάντια στον παλαιστινιακό λαό και τη διεθνή νομιμότητα. Δεν επρόκειτο για άμυνα, αλλά για επίδειξη δύναμης απέναντι σε κάθε έννοια αλληλεγγύης, για τιμωρία όσων προσπαθούν να σπάσουν τον αποκλεισμό, να φέρουν λίγη βοήθεια και λίγη ανθρωπιά εκεί όπου κυριαρχεί η καταστροφή.
Η ελληνική κυβέρνηση, αντί να εναγκαλίζεται με τον καταδικασμένο από διεθνή όργανα Νετανιάχου, θα όφειλε να έχει ήδη ζητήσει εξηγήσεις, να έχει καταδικάσει απερίφραστα την επίθεση και να έχει προστατεύσει ενεργά τον Έλληνα πολίτη που επέβαινε στο πλοίο. Η σιωπή της δεν είναι ουδέτερη στάση. Είναι πολιτική επιλογή και συνενοχή.
Όταν η αλληλεγγύη διώκεται και η προσφορά χαρακτηρίζεται απειλή, δεν κινδυνεύουν μόνο οι αποστολές βοήθειας. Κινδυνεύει η ίδια η έννοια της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.
Η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνενοχή. Και πρέπει να το λέμε καθαρά.
Νικολέτα Γερολιμίνη
Σχόλια (0)