Μοιάζει άστοχο όσοι αντιτίθενται στο συλλαλητήριο της Κυριακής να εστιάζουν τα επιχειρήματά τους στο ποιος το διοργανώνει, αδιαφορώντας σχεδόν γι’ αυτούς που θα παραστούν. Είναι αμβλύωπες μάλλον εάν δεν συμμερίζονται την εκτονωτική διάθεση του κόσμου -γιατί αυτό είναι στην ουσία η πανσπερμική μάζωξη, η έκφραση μιας βαθύτερης λαϊκής αγανάκτησης για όσα συμβαίνουν την εποχή των μνημονίων, αλλά και νωρίτερα.
Γιώργος Σταματόπουλος
Ο,τι και να πουν για το ποιόν, τον ακραίο εθνικισμό, τον ναζισμό ή τον σκοταδισμό πολλών από τους διοργανωτές (και έχουν δίκιο), το πρόβλημα δεν είναι αυτοί, ούτε ο Μίκης Θεοδωράκης. Δεν συγκρατείται η οργή (;) του πλήθους, όταν μάλιστα το τελευταίο νιώθει πληγωμένο, τραυματισμένο, ταπεινωμένο από τη συνθηκολόγηση των ελληνικών κυβερνήσεων με τους «αιμοδιψείς» δανειστές και την επακόλουθη δεινή, οικονομική κατάσταση στην οποία πολλοί περιήλθαν λόγω αυτών των συνθηκολογήσεων.
Αρκετοί θεωρούν ότι τα σύμβολα λειτουργούν καταλυτικά στον ψυχισμό (και κατ’ επέκταση στις νοητικές διεργασίες) των ανθρώπων, μερικές φορές εντούτοις πίσω από τα σύμβολα κρύβονται άλλες αιτίες πολύ πιο πραγματιστικές -κατ’ αυτόν τον τρόπο δικαιολογούν και οι συμβολοκρατούμενοι τη γενική διαμαρτυρία τους.
Δεν ξέρω αν γίνεται κατανοητό ότι οι διοργανωτές είναι το ελάχιστο στο τεράστιο πρόβλημα που έχει ανακύψει για ακόμη μία φορά -το μέγιστο είναι η συμπεριφορά του κόσμου, που εύκολα μεταπίπτει σε ψυχολογία της μάζας (και ο θεός βοηθός τότε…).
Είναι επίσης αλήθεια ότι οι «διοργανωτές» προκαλούν με την ψωροπερήφανη, εθνική τάχα, περηφάνια τους και με τις εθνικοεπικολυρικές μεγαλοστομίες τους -δεν θα έπρεπε να τους δίδεται και τόση σημασία. Αποκτά όμως ενδιαφέρον η όλη κατάσταση γιατί οι περισσότερες κοινοβουλευτικές δυνάμεις της χώρας δεν πρωταγωνιστούν σε αυτή την κινητοποίηση και άρα όλος αυτός ο κόσμος είναι αδέσποτος και αχαλιναγώγητος· παναπεί ανέλεγκτος και επικίνδυνος.
Προκαλεί έτσι εντύπωση η διατύπωση του DIEM 25 του Βαρουφάκη ότι «οι πολιτικές δυνάμεις που διοργανώνουν τα συλλαλητήρια… νομιμοποιούν με κάθε τρόπο τα “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” της τρόικας εξωτερικού και εσωτερικού». Ποιες είναι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις;
Για μερικούς το συλλαλητήριο φαίνεται σαν μια θαυμάσια ευκαιρία να πριονιστεί η αδιαλλαξία της κυβέρνησης στην άσκηση της μνημονιακής της πολιτικής, ότι δηλαδή δεν είναι όλα ρόδινα και ότι κάποια στιγμή η χώρα θα βγει αλώβητη (τρομάρα της) από τα απεχθή τούτα μνημόνια.
Αλλοι πάλι θεωρούν ότι το συλλαλητήριο θα είναι μια απλή αποφόρτιση και όταν τελειώσει θα ξεφουσκώσουν όλοι και θα πάνε στα σπιτάκια τους, αφήνοντας τις κρίσιμες εθνικές αποφάσεις σε εκείνους που οιακίζουν κάθε φορά τη χώρα -τώρα καλούνται οι «αριστεροί» να δείξουν εάν είναι διεθνιστές, εθνικιστές, θαρραλέοι, τολμηροί, άτολμοι, αποφασιστικοί, διστακτικοί και λοιπά.
Μπα, ό,τι και να είναι θα το προωθήσουν (και αυτοί) σε μελλοντικές εποχές. Βλέποντας και κάνοντας, όσο ακόμη δεν έχει μπει το πιστόλι (από ποιους;) στον κρόταφο -εάν το πιστόλι αρχίζει να σηκώνεται τότε θα υπογράψουμε ό,τι μας υποδείξουν, ό,τι έκαναν πάντα οι περισσότερες ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και πολλές πολλές δεκαετίες, χωρίς αιδώ, χωρίς τύψεις.
