Έτοιμη δεν ήμουν γι αυτό αγαπημένε μου. Ένα άλλο πένθος είχα σκεφτεί. Ένα άλλο. Όπως τα πένθη τα κανονικά. Με δάκρυα και πόνο. Λουλούδια και τραγούδια. Λέξεις και στίχους. Σαν αυτό, για τον Νίκο τον Ξυλούρη. Τότε που παιδί, μικρό κορίτσι, έκλαιγα στην αγκαλιά του πατέρα, παρακαλώντας τον να με πάει στην κηδεία.
Γιάννα Κουκά
Έτοιμη δεν ήμουν γι αυτό αγαπημένε. Ένα άλλο πένθος είχα σκεφτεί. Ένα άλλο πένθος είχα σκεφτεί πως θα βιώσω για σένα όταν έρθει η στιγμή. Ένα πένθος συνηθισμένο, σαν αυτό που ζουν οι άνθρωποι οι συνηθισμένοι. Με δάκρυα συνηθισμένα. Και πόνο συνηθισμένο. Και λουλούδια συνηθισμένα. Λέξεις και στίχους συνηθισμένους. Μοιρολόγια συνηθισμένα. Μα εσύ ασυνήθιστα έφυγες.
Νόμιζα πως θα βαστούσες. Πως θ’ άντεχες. Όμως …εκεί, εκεί ανέβηκες. Με τους άλλους εκεί ανέβηκες. Μα τι δουλειά είχες εκεί αγαπημένε; εκεί που ανέβηκες; μ’ αυτούς που ανέβηκες; Και τώρα εγώ αγαπημένε; εγώ τώρα; τι θ’ απογίνω αγαπημένε; Που άλλο δεν μου μένει παρά να ξέχασω την όμορφη πόλη, το ποιος την ζωή μου, το άσμα ασμάτων, το μοιρολόι της βροχής, το ανοίγω την πόρτα το βράδυ… το σφαγείο… Έτοιμη δεν ήμουν γι αυτό αγαπημένε.
Ένα άλλο πένθος είχα σκεφτεί. Ένα πένθος συνηθισμένο, σαν αυτό που ζουν οι άνθρωποι οι συνηθισμένοι. Ένα πένθος που δεν θα πενθούν τ’ αδέλφια σου οι φασίστες, οι ρατσιστές κι οι τραμπούκοι …αλλά αυτό που θα βιώνουμε οι άλλοι κι εγώ. Οι άλλοι κι εγώ. Με τις ζωές μας τις συνηθισμένες και τα πένθη μας τα συνηθισμένα και τα όνειρά μας τα συνηθισμένα όπως αυτά που οι λέφτεροι κάνουν.
Λέφτερα… συνηθισμένα αγαπημένε… αγαπημένε…
