Σαν κάτι να μας διαφεύγει αενάως. Ή το νομίζω; Σαν τα εργαλεία με τα οποία ερευνούμε τον κόσμο να μην είναι επαρκή ή εμείς να είμαστε ανεπαρκείς στο χειρισμό.
Μήπως φταίνε τα πολύπλοκα λογισμικά;
Ή μήπως οι λογισμικές μας ανακρίβειες μάς απομακρύνουν, ακουσίως, από εκείνο που εμφανίζεται ως πραγματικό, και τώρα πια δεν ξέρουμε αν είναι όντως ή πρόκειται για ένα ακόμα φαντασιακό δημιούργημα ή μια προσομοίωση;
Ακόμα και οι έννοιες, πιο αφηρημένες και γι’ αυτό πιθανόν πιο απτές (ή τουλάχιστον λιγότερο προσβεβλημένες από τις μεσολαβήσεις), δεν στέκουν ικανές να αποκαταστήσουν μια ορατή ιδέα του πραγματικού.
Κάτι μας διαφεύγει, συνεπώς.
Κι όσο αυτό το κάτι μας διαφεύγει, τόσο γίνεται πιο μακρινή η αίσθηση του πραγματικού και επομένως η δυνατότητα να το ορίσουμε και να το τροποποιήσουμε.
Διασταυρώνεσαι με τους ανθρώπους στο δρόμο, το ίδιο ανθρώπινους όπως κι εσύ, συνομιλείς, συναλλάσσεσαι, αλλά δεν τους καταλαβαίνεις, δεν είναι οι ίδιοι, ούτε κι εσύ εξ άλλου, κομματιασμένοι ανάμεσα σ’ εκείνο που είναι εδώ, εκείνο που είναι στη δουλειά, τ’ άλλο που πρέπει να παρουσιάζεται στο σπίτι, και σε πάμπολλα άλλα…
Κομμάτια ενίοτε συναρμολογούμενα και συνήθως σκορπισμένα, που το ένα αναζητεί, αλλά δεν βρίσκει, το άλλο!
Κατόπιν τούτου, έχοντας αναλάβει ευθύνες, όπως π.χ. να οδηγήσουμε τον κόσμο σε μια έξοδο από το λαβύρινθο του, κι επειδή ο μίτος (που είχαμε αποστηθίσει από τη μυθολογία) δεν είναι πλέον επαρκές μέσον, μετατρέπουμε την αμηχανία σε δεδομένες βεβαιότητες, μηχανικές, όπως μάθαμε στα manual.
Tις διακηρύσσουμε, εξαγγέλλουμε την πορεία, και περιμένουμε ν’ ανοίξει ο καιρός, οπότε και οι άνθρωποι θα έρθουν να μας συναντήσουν. Το αν δεν έρχονται είναι δικό τους πρόβλημα. Κάποια στιγμή θα καταλάβουν!..
Φυσικά, εν τω μεταξύ, κάποιες φυσιολατρικές εξορμήσεις σε εύκρατες και ασφαλείς περιοχές, με καλούς συνοδοιπόρους, λίγους αλλά πιστούς, υποκαθιστούν το σχέδιο, και εν πάση περιπτώσει διασκεδάζουν την αναμονή.
Το κακό είναι πως όταν καθυστερεί ν’ ανοίξει ο καιρός (και τις προάλλες που άνοιξε δεν προλάβαμε, λόγω ακατάλληλης προετοιμασίας, λέμε) η αναμονή δεν διασκεδάζεται. Με όλες τις απώλειες που επιφέρει. Μαζί με ρευματισμούς, δυσκαμψίες και άλλες επιπλοκές του χρόνου.
Μαζί με κατακερματισμούς εκείνων που υπόσχονται ενότητα του κόσμου.
Μήπως να το πάρουμε αλλιώς;
Μήπως επιδιώκοντας να φέρουμε εγγύς έναν καιρό όπου η Αριστερά θα ξαναβρεί τον εαυτό της, τουτέστιν να υπάρχει με και για τους άλλους (και όχι για το ναρκισιστικό εαυτό της);
Ίσως τότε να ξαναβρεί την ικανότητα να ενώνεται και να ακούει “τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων”.
Υποθέσεις, λέμε τώρα… και, πιθανόν, υποσχέσεις. Αλλά, γιατί όχι;
