Ποιος επωάζει επιτέλους το «αυγό του φιδιού» του ανέστη ταρπάγκου

Θεσσαλονίκη – Φεβρουάριος 2018

Δεν υπάρ­χει καμία αμ­φι­βο­λία ότι το εθνι­κι­στι­κό συλ­λα­λη­τή­ριο στο άγαλ­μα του Αλε­ξάν­δρου στην πα­ρα­λία της Θεσ­σα­λο­νί­κης, και το αντί­στοι­χο που ακο­λού­θη­σε στην πλα­τεία Συ­ντάγ­μα­τος της Αθή­νας, λει­τουρ­γούν στην κα­τεύ­θυν­ση ισχυ­ρο­ποί­η­σης και εν­δυ­νά­μω­σης συ­νο­λι­κά του συ­ντη­ρη­τι­κού μπλοκ της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας.

Ενός πο­λι­τι­κού συ­να­σπι­σμού που πε­ρι­λαμ­βά­νει πρω­τί­στως τη ΝΔ του σα­ρω­τι­κού νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, δυ­νά­μεις στην κα­τεύ­θυν­ση του πα­λαιό­τε­ρου ΛΑΟΣ που κι­νού­νταν σε τρο­χιά αντί­στοι­χη των ευ­ρω­παϊ­κών ακρο­δε­ξιών σχη­μα­τι­σμών (λ.χ. γαλ­λι­κό Εθνι­κό Μέ­τω­πο), καθώς εξί­σου και την εγκλη­μα­τι­κή συμ­μο­ρία της Χρυ­σής Αυγής που κι­νεί­ται κα­θα­ρά στο πεδίο ενός σύγ­χρο­νου νε­ο­να­ζι­σμού.

Ενός μπλοκ που πε­ρι­λαμ­βά­νει αντί­στοι­χα την εκ­κλη­σια­στι­κή ιε­ραρ­χία σ’ όλο της σχε­δόν το εύρος, τις ορ­γα­νώ­σεις των απο­στρά­των αξιω­μα­τι­κών του στρα­τού και των δυ­νά­με­ων αστυ­νο­μι­κής κα­τα­στο­λής, τις πο­λυ­ποί­κι­λες εθνι­κι­στι­κές ακρο­δε­ξιές ορ­γα­νώ­σεις. Και η εν­δυ­νά­μω­ση αυτή προ­κύ­πτει από το σχε­τι­κό μέ­γε­θος της συμ­με­το­χής σ’ αυτά τα συλ­λα­λη­τή­ρια, πα­ρό­λο που η αστι­κή πο­λι­τι­κή γε­ω­στρα­τη­γι­κή στον βαλ­κα­νι­κό χώρο, κάτω από την κυ­ριαρ­χία της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης και της Βο­ρειο­α­τλα­ντι­κής Συμ­μα­χί­ας, διεκ­πε­ραιώ­νε­ται σε κάθε πε­ρί­πτω­ση με συ­νέ­πεια από τις δύο κύ­ριες δυ­νά­μεις του σύγ­χρο­νου πο­λι­τι­κού δι­πο­λι­σμού, του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και αντι­πο­λι­τευό­με­νης ΝΔ.

 

 

Προς την διεύ­ρυν­ση των λαϊ­κών ανα­φο­ρών του δε­ξιού μπλοκ;

Όπως και να είναι, αυτός ο συ­να­σπι­σμός του Μαύ­ρου Με­τώ­που ενι­σχύ­ε­ται πο­λύ­μορ­φα στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ως άρμα τον ακρο­δε­ξιό εθνι­κι­σμό, που ανα­γο­ρεύ­ει, όπως ολό­κλη­ρο το ευ­ρω­παϊ­κό νε­ο­να­ζι­στι­κό και συ­ντη­ρη­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο, ως κυ­ρί­αρ­χο αντί­πα­λο των «ελ­λή­νων» τους «ξέ­νους», είτε πρό­κει­ται για πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες είτε για «γυ­φτο­σκο­πια­νούς» κλπ. Μέσα από αυτά τα συλ­λα­λη­τή­ρια διευ­ρύ­νε­ται, προς ώρας του­λά­χι­στον, το πεδίο των λαϊ­κών απευ­θύν­σε­ων και επιρ­ρο­ής του συ­ντη­ρη­τι­κού και ακρο­δε­ξιού συ­να­σπι­σμού, την ώρα βέ­βαια που οι τρεις συ­νι­στώ­σες της ελ­λη­νι­κής δε­ξιάς (σα­ρω­τι­κός νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, εγκλη­μα­τι­κός νε­ο­να­ζι­σμός, ακρο­δε­ξιός εθνι­κι­σμός), όχι μόνον δεν δια­χω­ρί­ζο­νται με­τα­ξύ τους, αλλά, όπως συ­νέ­βη σε ολό­κλη­ρη την με­τα­πο­λε­μι­κή ελ­λη­νι­κή ιστο­ρία, απο­τε­λούν κυ­ριο­λε­κτι­κά «συ­γκοι­νω­νού­ντα δο­χεία». Όλες οι κύ­ριες πο­λι­τι­κές τους κα­τευ­θύν­σεις βρί­σκο­νται σε πα­ραλ­λη­λία ( επι­βο­λή του νόμου και της τάξης, απο­ψί­λω­ση των δη­μό­σιων κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών, ολο­κλη­ρω­τι­κή κυ­ριαρ­χία του κε­φα­λαί­ου και της ελεύ­θε­ρης αγο­ράς, εθνι­κι­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση των ζη­τη­μά­των εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής κλπ.). Ακόμη και στο ζή­τη­μα του «ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμού» και της αντί­θε­σης προς την ευ­ρω­παϊ­κή κα­πι­τα­λι­στι­κή ολο­κλή­ρω­ση, που επι­κρα­τεί σε ευ­ρω­παϊ­κούς ακρο­δε­ξιούς σχη­μα­τι­σμούς, στην ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση τα τρία ρεύ­μα­τα της ελ­λη­νι­κής συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης τάσ­σο­νται στην πλευ­ρά του «με­τώ­που του ναι» των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων προς τη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, που εκ­πο­ρεύ­ε­ται από την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη και την ευ­ρω­παϊ­κή Ιερή Συμ­μα­χία.

Σε ολό­κλη­ρη την προη­γού­με­νη τριε­τία, αλλά και σε ολό­κλη­ρη την τε­λευ­ταία μνη­μο­νια­κή επτα­ε­τία, η ΝΔ ως κύ­ριος πο­λι­τι­κός σχη­μα­τι­σμός της δε­ξιάς, έκ­φρα­ζε κλα­σι­κά τις δυ­νά­μεις της αστι­κής τάξης καθώς και την πλειο­νό­τη­τα των μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων (ελευ­θε­ρο­ε­παγ­γελ­μα­τι­κών και μι­σθω­τών, πα­λιών και νέων, της πόλης και του χω­ριού), στα πλαί­σια μιας αστι­κής συμ­μα­χί­ας που είχε σχε­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα και λει­τουρ­γι­κό­τη­τα. Εντού­τοις εξ αι­τί­ας του άκρα­του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού της και της εφαρ­μο­γής του δευ­τέ­ρου μνη­μο­νί­ου (αρχές 2012 – αρχές 2015), αδυ­να­τού­σε να προ­σεγ­γί­σει σο­βα­ρά τα λαϊκά ερ­γα­τι­κά στρώ­μα­τα (πλειο­νό­τη­τα ερ­γα­τι­κής τάξης, συ­ντα­ξιού­χων, νε­ο­λαί­ας, ανέρ­γων), γιατί ο σα­ρω­τι­κός της νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός (απαλ­λα­γή επι­χει­ρή­σε­ων από φο­ρο­λο­γία, απο­δε­κα­τι­σμός δη­μό­σιων κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών κ.ά.) λει­τουρ­γού­σε άκρως απω­θη­τι­κά για τις λαϊ­κές τά­ξεις. Ήταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο πο­λι­τι­κός σχη­μα­τι­σμός, που στη βάση της αντι­μνη­μο­νια­κής του ρη­το­ρι­κής, της ενω­τι­κής αρι­στε­ρής απεύ­θυν­σης και της θέσης του ζη­τή­μα­τος της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας της Αρι­στε­ράς, συ­σπεί­ρω­νε και έκ­φρα­ζε τις κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις των «από κάτω».

Πώς άλ­λα­ξαν λοι­πόν τα πράγ­μα­τα και πήραν εντε­λώς άλλη πο­ρεία στην ση­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο, όπου ο δε­ξιός συ­να­σπι­σμός εμ­φα­νί­ζε­ται να διευ­ρύ­νει, με όρους εθνι­κι­στι­κούς και συ­ντη­ρη­τι­κούς, το λαϊκό του ακρο­α­τή­ριο ; Η αφε­τη­ρία αυτής της εξέ­λι­ξης το­πο­θε­τεί­ται προ­φα­νώς στο γε­γο­νός ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αφού κα­τέ­κτη­σε την σχε­τι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία και την κυ­βέρ­νη­ση, απο­ποι­ή­θη­κε τον εαυτό του, ακύ­ρω­σε κάθε εί­δους πο­λι­τι­κή του δέ­σμευ­ση, απε­μπό­λη­σε το συ­νε­δρια­κό του πρό­γραμ­μα, και πα­ρα­δό­θη­κε αμα­χη­τί στην αγκα­λιά της αντί­πα­λης αστι­κής πο­λι­τι­κής των μνη­μο­νια­κών με­ταλ­λά­ξε­ων, των κα­πι­τα­λι­στι­κών ανα­διαρ­θρώ­σε­ων, της εξυ­πη­ρέ­τη­σης του ευ­ρω­παϊ­κού το­κο­γλυ­φι­κού κε­φα­λαί­ου. Εξου­δε­τε­ρώ­νο­ντας και πα­ρα­λύ­ο­ντας τις ερ­γα­τι­κές αντι­δρά­σεις στην μνη­μο­νια­κή του με­τα­στρο­φή, κα­τορ­θώ­νο­ντας να ψη­φί­σει και να υλο­ποι­ή­σει το τρίτο μνη­μό­νιο, αφού στα­θε­ρο­ποί­η­σε και νο­μι­μο­ποί­η­σε τα δύο προη­γού­με­να, τέ­θη­κε ο ίδιος επι­κε­φα­λής της εθνι­κής αστι­κής στρα­τη­γι­κής του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού στον χώρο της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου και των βαλ­κα­νι­κών χωρών. Λει­τούρ­γη­σε έτσι ως ο ισχυ­ρός βρα­χί­ο­νας του ελ­λη­νι­κού αστι­σμού, του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπέ­ριουμ και της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης, σε ολό­κλη­ρο τον ζω­τι­κό χώρο της Βαλ­κα­νι­κής Χερ­σο­νή­σου και της Μέσης Ανα­το­λής.

Ο κυ­βερ­νη­τι­κός τρό­πος αντι­με­τώ­πι­σης του «μα­κε­δο­νι­κού» ζη­τή­μα­τος είναι προ­ϊ­όν αφε­νός του ρόλου που ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός προ­ο­ρί­ζει για τον εαυτό του (γέ­φυ­ρα να­τοϊ­κής και ευ­ρω­παϊ­κής εν­σω­μά­τω­σης του νότου των Βαλ­κα­νί­ων), και του ρόλου που διεκ­πε­ραιώ­νει εντός της κυ­ρί­αρ­χης ιμπε­ρια­λι­στι­κής αλυ­σί­δας με το τρί­γω­νο Ελ­λά­δας (της πει­θή­νιας συμ­μόρ­φω­σης στις μνη­μο­νια­κές υπα­γο­ρεύ­σεις)  – Ισ­ρα­ήλ (κρά­τους τρο­μο­κρά­τη και πα­λαι­στι­νια­κής κα­τα­στο­λής της Μέσης Ανα­το­λής) – Αι­γύ­πτου (αντε­πα­νά­στα­σης ένα­ντι της εξέ­γερ­σης της Πλα­τεί­ας Τα­χρίρ). Ο ση­με­ρι­νός ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός, όπως δια­χει­ρί­ζε­ται ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ την κυ­βερ­νη­τι­κή του πο­λι­τι­κή, υπό­κει­ται προ­φα­νώς σε πα­ρα­μέ­τρους ηγε­μο­νί­ας του ευ­ρω­παϊ­κού και αμε­ρι­κα­νι­κού τόξου, ενώ ταυ­τό­χρο­να επι­χει­ρεί να λει­τουρ­γή­σει ο ίδιος με όρους κυ­ριαρ­χι­κούς στους γει­το­νι­κούς γε­ω­γρα­φι­κούς χώ­ρους. Η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με­τα­τρά­πη­κε στο «χαϊ­δε­μέ­νο παιδί» των ελ­λή­νων αστών επι­χει­ρη­μα­τιών, των ευ­ρω­παϊ­κών οι­κο­νο­μι­κών μη­χα­νι­σμών, της αμε­ρι­κα­νι­κής διοί­κη­σης και μά­λι­στα στην πιο ακρο­δε­ξιά εκ­δο­χή της.

Η δεξιά με­τα­στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανοί­γει το δρόμο στη Δεξιά

Μπο­ρεί λοι­πόν ο κυ­βερ­νη­τι­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να κα­τά­φε­ρε στην τε­λευ­ταία τριε­τία να ανα­δει­χθεί στον απο­τε­λε­σμα­τι­κό εκ­πρό­σω­πο και διεκ­πε­ραιω­τή της αστι­κής και ιμπε­ρια­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής, αυτό όμως οδή­γη­σε στην κα­τα­κό­ρυ­φη απο­ψί­λω­ση της όποιας ση­μα­ντι­κής κοι­νω­νι­κής του απή­χη­σης και της αντί­στοι­χης εκλο­γι­κής του επιρ­ρο­ής. Ένα με­γά­λο μέρος των λαϊ­κών τά­ξε­ων που είχαν επι­λέ­ξει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχουν πα­ρο­πλι­στεί, κυ­ριο­λε­κτι­κά αδρα­νο­ποι­ή­θη­καν­στο κι­νη­μα­τι­κό επί­πε­δο, απο­στα­σιο­ποι­ή­θη­καν, και βρέ­θη­καν στο «κενό πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης». Αυτό το «κενό» στο πεδίο του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα επι­χει­ρεί σή­με­ρα να κα­λύ­ψει ο εθνι­κι­σμός και συ­ντη­ρη­τι­σμός, στο­χο­ποιώ­ντας ως αντι­πά­λους τους «ξέ­νους» στο εσω­τε­ρι­κό και στο εξω­τε­ρι­κό της χώρας, οι οποί­οι πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στούν με την δέ­ου­σα σκλη­ρό­τη­τα και κα­τα­στο­λή (πρό­σφυ­γες, σκο­πια­νοί κλπ.), δί­νο­ντας μια εξαι­ρε­τι­κά «στρε­βλή» διέ­ξο­δο, και προ­φα­νώς θέ­το­ντας στο απυ­ρό­βλη­το τη συ­νε­χι­ζό­με­νη άτεγ­κτη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, επι­διώ­κο­ντας μά­λι­στα να την κα­τα­στή­σει ακόμη δρι­μύ­τε­ρη.

Είναι η ίδια η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα με­ταλ­λαγ­μέ­νη πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που δη­μιούρ­γη­σε τους όρους βλά­στη­σης και επέ­κτα­σης του ακρο­δε­ξιού εθνι­κι­στι­κού συ­ντη­ρη­τι­σμού, ο οποί­ος από μόνος του δεν θα μπο­ρού­σε ποτέ να ανα­δει­χθεί στο προ­σκή­νιο με τον τρόπο που προ­βάλ­λει σή­με­ρα. Για να πά­ρου­με για πολ­λο­στή φορά το κλα­σι­κό πα­ρά­δειγ­μα των μέσων της δε­κα­ε­τί­ας του 1940, ήταν ο «ευ­νου­χι­σμός» του εα­μι­κού κι­νή­μα­τος από την ίδια την Αρι­στε­ρά με την οι­κειο­θε­λή πα­ρά­δο­ση του αντάρ­τι­κου οπλι­σμού και της διά­λυ­σης του λαϊ­κού στρα­τού στους εθνι­κούς δω­σι­λό­γους και αστούς ρι­ψά­σπι­δες, που άνοι­ξε την κερ­κό­πορ­τα στις ταγ­μα­τα­σφα­λί­τι­κες εγκλη­μα­τι­κές συμ­μο­ρί­ες που εκτε­λού­σαν, φυ­λά­κι­ζαν, κα­τα­δί­κα­ζαν σε θά­να­το, εξό­ρι­ζαν κάθε δη­μο­κρα­τι­κό, αρι­στε­ρό αγω­νι­στή. Όταν οι λαϊ­κές δυ­νά­μεις αντι­στρα­τεύ­ο­νται την αστι­κή πο­λι­τι­κή, παίρ­νουν το όπλο στο χέρι (=ορ­γα­νώ­νουν πα­νερ­γα­τι­κές απερ­γί­ες), ανα­δει­κνύ­ουν την Αρι­στε­ρά σε πλειο­ψη­φι­κή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη, και εσύ έρ­χε­σαι να τις «ευ­νου­χί­σεις», επό­με­νο είναι τότε ότι θα εμ­φα­νι­στούν επι­θε­τι­κά τα τάγ­μα­τα εφό­δου της ακρο­δε­ξιάς, του εκ­κλη­σια­στι­κού σκο­τα­δι­σμού, των εγκλη­μα­τι­κών χρυ­σαυ­γί­τι­κων συμ­μο­ριών κλπ. Ποιος λοι­πόν επώ­α­σε αυτό το «αυγό του φι­διού» αν όχι ο με­ταλ­λαγ­μέ­νος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο οποί­ος μά­λι­στα με ένα κρε­σέ­ντο υπο­κρι­σί­ας εμ­φα­νί­ζε­ται να βάλει κατά του νε­ο­να­ζι­στι­κού εθνι­κι­σμού ;

Μ’ αυτή την έν­νοια δεν μπο­ρεί να έχει καμιά βα­σι­μό­τη­τα η επι­χεί­ρη­ση που ξε­δι­πλώ­νει η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση για την συ­σπεί­ρω­ση του «δη­μο­κρα­τι­κού και αρι­στε­ρού κό­σμου» απέ­να­ντι σ’ αυτό το Μαύρο Μέ­τω­πο που έχει ση­κώ­σει κε­φά­λι, γιατί η ίδια αφό­πλι­σε το λαϊκό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, η ίδια έχει στρε­βλώ­σει τις λαϊ­κές συ­νει­δή­σεις, η ίδια στρά­φη­κε ολο­μέ­τω­πα απέ­να­ντι στα ερ­γα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και ελευ­θε­ρί­ες. Όταν εσύ έχεις τη δυ­να­τό­τη­τα να αντι­με­τω­πί­σεις την λαϊκή εξα­θλί­ω­ση που έχουν προ­κα­λέ­σει οι μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές και η κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση, οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές πα­ρεμ­βά­σεις και οι ευ­ρω­παϊ­κοί αστι­κοί κα­τα­να­γκα­σμοί, όταν έχεις την λαϊκή πλειο­ψη­φία και της γυρ­νάς την πλάτη, λόγω της μι­κρο­α­στι­κής εκ­συγ­χρο­νι­στι­κής σου υπό­στα­σης, όταν εμπο­δί­ζεις την ανά­πτυ­ξη της συγ­χώ­νευ­σης ρι­ζο­σπα­στι­σμού και λαϊ­κών τά­ξε­ων, όταν απο­τρέ­πεις τη δυ­να­τό­τη­τα της γό­νι­μης συ­νεύ­ρε­σης ερ­γα­τι­κής τάξης και αντι­κα­πι­τα­λι­σμού, τότε το μόνο που επι­τυγ­χά­νεις είναι να δώ­σεις έδα­φος για πρα­κτι­κές «δια­νοη­τι­κών – ψυ­χο­λο­γι­κών­φα­ντα­σιώ­σε­ων» στο πεδίο του εθνι­κι­σμού και του εθνι­κού με­γα­λεί­ου.Γιατί προ­φα­νώς η απά­λει­ψη του ονό­μα­τος της «Μα­κε­δο­νί­ας» δεν θα φέρει την απο­κα­τά­στα­ση των μι­σθών, την επα­να­φο­ρά των συ­ντά­ξε­ων, την απα­σχό­λη­ση των ανέρ­γων, τις συμ­βά­σεις αο­ρί­στου χρό­νου και πλή­ρους απα­σχό­λη­σης, την απαλ­λα­γή από τον φο­ρο­λο­γι­κό βρα­χνά κ.ά.

Απ’ αυτή την άποψη πρω­ταρ­χι­κή είναι η ανα­γκαιό­τη­τα για τις δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς να κι­νη­θούν στο πεδίο της κυ­ρί­αρ­χης αντι­πα­λό­τη­τας στην συ­νε­χι­ζό­με­νη εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών της λι­τό­τη­τας, της συρ­ρί­κνω­σης των ελευ­θε­ριών, της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των κοι­νω­φε­λών επι­χει­ρή­σε­ων και της δη­μό­σιας ιδιο­κτη­σί­ας, της μα­ζι­κής ώθη­σης της νε­ο­λαί­ας στη με­τα­νά­στευ­ση κλπ. Είναι ο μο­να­δι­κός τρό­πος για να αντι­με­τω­πι­σθεί το ση­με­ρι­νό δί­πο­λο του αστι­κού αντα­γω­νι­σμού με­τα­ξύ της κο­σμο­πο­λί­τι­κης νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και της σα­ρω­τι­κής νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κής  εθνι­κι­στι­κής Δε­ξιάς. Η μο­νο­διά­στα­τη επι­κέ­ντρω­ση στην αντι­πα­λό­τη­τα στον εθνι­κι­σμό ως τον «κύριο εχθρό», που υπο­στη­ρί­ζε­ται από ορι­σμέ­νες δυ­νά­μεις που θέ­λουν να το­πο­θε­τού­νται στη Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, η οποία θέτει σε τρίτη μοίρα την αντί­θε­ση στην εφαρ­μο­ζό­με­νη μνη­μο­νια­κή λαί­λα­πα, είναι αβά­σι­μη και ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή για να απο­τρέ­ψει λαϊ­κές δυ­νά­μεις από την προ­σάρ­τη­ση σε νο­ση­ρές «φα­ντα­σια­κές στρε­βλώ­σεις», και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση είναι εν­σω­μα­τώ­σι­μη στην κυ­ρί­αρ­χη κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Και από την άλλη πλευ­ρά αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις που επι­χει­ρούν να ανα­κα­λύ­ψουν την «κρυμ­μέ­νη λαϊκή δυ­να­μι­κή» των εθνι­κι­στι­κών συλ­λα­λη­τη­ρί­ων, προ­φα­νέ­στα­τα και παίρ­νουν ορι­στι­κό δια­ζύ­γιο από το ρι­ζο­σπα­στι­κό και ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, γιατί η υπό­κλι­ση στον εθνι­κι­σμό, μέσα μά­λι­στα σε ένα πλαί­σιο ακρο­δε­ξιού χα­ρα­κτή­ρα, κάθε άλλο παρά οδη­γεί­στην ανά­δει­ξη και διεκ­δί­κη­ση ικα­νο­ποί­η­σης των ζω­τι­κών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών.

Αρι­στε­ρό λαϊκό κί­νη­μα απέ­να­ντι στα φαλ­κι­δευ­μέ­να δι­λήμ­μα­τα

Με βάση τις προ­κλή­σεις της ση­με­ρι­νής συ­γκυ­ρί­ας ο κυ­βερ­νη­τι­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­χει­ρεί, είτε υπάρ­ξει προ­σφυ­γή στην δια­δι­κα­σία του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, είτε σε μία εκλο­γι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση, να εμ­φα­νί­σει το πλα­σμα­τι­κό και φαλ­κι­δευ­μέ­νο δί­λημ­μα ανά­με­σα  σε μια δη­μο­κρα­τι­κή και αντί – εθνι­κι­στι­κή (πά­ντο­τε βέ­βαια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη) Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά που πε­ρι­λαμ­βά­νει τον ίδιο και το Κί­νη­μα Αλ­λα­γής, και σε μια σκλη­ρή, συ­ντη­ρη­τι­κή, εθνι­κι­στι­κή Δεξιά της ΝΔ, προ­κει­μέ­νου να εγκλω­βί­σει έναν ορι­σμέ­νο δη­μο­κρα­τι­κό, προ­ο­δευ­τι­κό και αρι­στε­ρό κόσμο του εκλο­γι­κού του ακρο­α­τη­ρί­ου του 2015 που έχει απο­στα­σιο­ποι­η­θεί. Δεν είναι όμως κα­θό­λου έτσι τα πράγ­μα­τα γιατί οι μι­κρο­α­στοί εκ­συγ­χρο­νι­στές τε­χνο­κρά­τες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι λι­γό­τε­ρο πρό­θυ­μοι υπη­ρέ­τες της αστι­κής πο­λι­τι­κής από ό,τι οι άμε­σοι πο­λι­τι­κοί εκ­πρό­σω­ποι του κε­φα­λαί­ου (το αντί­θε­το μά­λι­στα), δεν είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο «δη­μο­κρα­τι­κοί» σε σχέση με τους «αυ­ταρ­χι­κούς» εκ­προ­σώ­πους του συ­ντη­ρη­τι­κού κα­τε­στη­μέ­νου :

Στις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις του 2015 (βου­λευ­τι­κές και δη­μο­ψή­φι­σμα) ήταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που πα­ρα­βί­α­σε ευ­θέ­ως και ανοι­χτά τη λαϊκή δη­μο­κρα­τι­κή εντο­λή για την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων (κι’ αυτός τα δια­τή­ρη­σε και υλο­ποί­η­σε και ένα και­νού­ριο μνη­μό­νιο), ενώ η ΝΔ ήταν πιστή και κα­θα­ρή στην πο­λι­τι­κή που εξήγ­γει­λε για την συ­νέ­χι­ση και έντα­ση των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών.

Στις εξαγ­γε­λί­ες για την διεύ­ρυν­ση της δη­μο­κρα­τί­ας και των λαϊ­κών ελευ­θε­ριών, ήταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που οπι­σθο­χώ­ρη­σε ολο­τα­χώς, ψη­φί­ζο­ντας το τρίτο μνη­μό­νιο, τους εφαρ­μο­στι­κούς νό­μους και τα νο­μο­θε­τι­κά μέτρα των αξιο­λο­γή­σε­ων με την δια­δι­κα­σία του κα­τε­πεί­γο­ντος, χωρίς κα­νέ­ναν διά­λο­γο με τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις που τον είχαν ανα­δεί­ξει στην δια­κυ­βέρ­νη­ση, μι­μού­με­νος ακρι­βώς τις ίδιες αντι­δη­μο­κρα­τι­κές με­θο­δεύ­σεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Ήταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που υπο­στή­ρι­ζε τον πλήρη δια­χω­ρι­σμό της εκ­κλη­σί­ας από το κρά­τος, και στη συ­νέ­χεια προ­χώ­ρη­σε σε ατε­λεύ­τη­τες γο­νυ­κλι­σί­ες προς την εκ­κλη­σια­στι­κή ιε­ραρ­χία, τη στιγ­μή που η ΝΔ, με ει­λι­κρι­νή και φα­νε­ρό τρόπο, σε καμία πε­ρί­πτω­ση, ούτε προ­ε­κλο­γι­κά ούτε με­τε­κλο­γι­κά, δεν αμ­φι­σβή­τη­σε την στενή σύμ­φυ­ση κρά­τους και εκ­κλη­σί­ας.

Δεν ήταν παρά ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που δε­σμεύ­τη­κε για την απο­κα­τά­στα­ση των μι­σθών και των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, την απο­κα­τά­στα­ση της οκτά­ω­ρης ερ­γα­σί­ας και των συμ­βά­σε­ων αο­ρί­στου χρό­νου, κι’ ήταν αυτός που ου­δό­λως αντα­πο­κρί­θη­κε σ’ αυτές τις εξαγ­γε­λί­ες, ενώ η αντι­δρα­στι­κή Δεξιά δια­κή­ρυσ­σε σε όλους τους τό­νους και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση την πε­ρι­κο­πή μι­σθών , την με­τάλ­λα­ξη των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, την συ­νε­χή μεί­ω­ση των συ­ντά­ξε­ων.

Ήταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που επαγ­γέ­λο­νταν την «κά­θαρ­ση» του τη­λε­ο­πτι­κού το­πί­ου και την απο­κα­τά­στα­ση των όρων της δη­μο­κρα­τι­κής και κοι­νω­νι­κής πλη­ρο­φό­ρη­σης του τύπου, τη στιγ­μή που η ΝΔ υπο­στή­ρι­ζε ανοι­χτά και χωρίς πε­ρι­στρο­φές την ιδιω­τι­κή ιδιο­κτη­σία των τη­λε­ο­πτι­κών σταθ­μών, εφη­με­ρί­δων κλπ., και ήταν αυτός ο ίδιος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που νο­μι­μο­ποιεί την κα­πι­τα­λι­στι­κή ιδιο­κτη­σία των ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κών μέσων ενη­μέ­ρω­σης, πα­ρα­δί­νο­ντάς την βορρά σε επι­χει­ρη­μα­τί­ες της υπο­τι­θέ­με­νης «δια­πλο­κής», κι’ αυτή τη φορά με νό­μι­μη «άδεια», δη­λα­δή νο­μι­μο­ποιώ­ντας την ιδιο­κτη­σία και τον έλεγ­χο του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου στους μη­χα­νι­σμούς ενη­μέ­ρω­σης, γνώ­σης και ψυ­χα­γω­γί­ας.

Μ’ άλλες λέ­ξεις ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι το πάλαι ποτέ κόμμα των «δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των», το οποίο «εξε­τρά­πη» μεν (βε­βαί­ως παρά την θέ­λη­σή του…) προς την «ανα­γκα­στι­κή» (τι να κά­νου­με άλ­λω­στε…) μνη­μο­νια­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή, ωστό­σο όμως κρα­τά­ει έναν «πυ­ρή­να δη­μο­κρα­τι­σμού» που το δια­χω­ρί­ζει από την αυ­ταρ­χι­κή, εθνι­κι­στι­κή και ρα­τσι­στι­κή Δεξιά. Η προ­σχώ­ρη­σή του στην αστι­κή πο­λι­τι­κή της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­σύ­ντα­ξης και ανά­πτυ­ξης, στους σχε­δια­σμούς της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής συμ­μα­χί­ας, στα προ­γράμ­μα­τα επι­βο­λής των  ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων, έχουν ρίξει στα αζή­τη­τα αυτό τον δη­μο­κρα­τι­σμό, γιατί ακρι­βώς η υλο­ποί­η­ση της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής προ­ϋ­πο­θέ­τει και επι­βάλ­λει τον εξο­βε­λι­σμό της δη­μο­κρα­τί­ας, όχι μόνον της άμε­σης αλλά και αυτής τού­της της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής. Γι’ αυτό και η θέση των λαϊ­κών, ρι­ζο­σπα­στι­κών, αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων δεν μπο­ρεί να βρί­σκε­ται παρά σε ολο­μέ­τω­πη αντι­πα­λό­τη­τα και με τις δύο δυ­νά­μεις του αστι­κού δι­πο­λι­σμού, ΝΔ (+ακρο­δε­ξιά εντός και εκτός της) και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (+πα­ρα­φθαρ­μέ­να Πο­τά­μι και ΔΗΣΥ).

rproject.gr