ΛΑ.Ε.: Μέτωπο ή ενιαίο κόμμα;

Ταυ­τό­χρο­να, προ­βάλ­λει η άμεση ανά­γκη για:

την ορ­γά­νω­ση των αντι­στά­σε­ων,

την μη εφαρ­μο­γή των μέ­τρων,

και την ανα­τρο­πή και του 3ου μνη­μο­νί­ου και των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων που το εκ­φρά­ζουν.

Αυτά  είναι ζή­τη­μα ζωής για τον κόσμο μας και την νε­ο­λαία και ως εκ τού­του άμεσο κε­ντρι­κό κα­θή­κον της ΛΑΕ.

Άρα, δεν υπάρ­χει χρό­νος για καμία ολι­γω­ρία και κα­θυ­στέ­ρη­ση.

Η συ­ζή­τη­ση ήδη άρ­χι­σε με­τα­ξύ των δυ­νά­με­ων (ορ­γα­νώ­σε­ων και ανέ­ντα­χτων) που συ­γκρο­τούν αλλά και προ­σβλέ­πουν στην Λαϊκή Ενό­τη­τα.

Αυτή η συ­ζή­τη­ση γί­νε­ται μέσα στη νέα πο­λι­τι­κή πε­ρί­ο­δο που χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από:

• Την κλι­μά­κω­ση της επί­θε­σης  των δυ­νά­με­ων του κε­φα­λαί­ου στις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας,
• Την απρο­κά­λυ­πτη και βίαιη εφαρ­μο­γή της μνη­μο­νια­κής συμ­φω­νί­ας που υπέ­γρα­ψε η νέα κυ­βέρ­νη­ση με τη συ­νέρ­γεια και των ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΠΟ­ΤΑ­ΜΙ και Ε. ΚΕ­ΝΤΡΩ­ΩΝ,
• Τη δια­μόρ­φω­ση νέων πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών των συ­στη­μι­κών δυ­νά­με­ων που θα υπη­ρε­τή­σουν τον πα­ρα­πά­νω  στόχο,
• Τη με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε απρο­κά­λυ­πτο  και με …ζήλο νε­ο­φώ­τι­στου, υπη­ρέ­τη της πο­λι­τι­κής των μνη­μο­νί­ων,
• Τη διά­ψευ­ση της προ­σέγ­γι­σης πολ­λών, ότι μόνο με την ψήφο και την ανά­θε­ση (όπως «δου­λεύ­τη­κε») θα λυ­θούν τα προ­βλή­μα­τα και θα αλ­λά­ξει η ζωή μας, και
• Την αδυ­να­μία συ­ντο­νι­σμού και ενό­τη­τας του ερ­γα­τι­κού-συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος .

Στό­χος αυτού του άρ­θρου είναι να δια­τυ­πώ­σει σκέ­ψεις για την ορ­γα­νω­τι­κή δομή του νέου εγ­χει­ρή­μα­τος της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας χωρίς βε­βαί­ως να απο­συν­δέ­ει (κάθε άλλο μά­λι­στα) την άρ­ρη­κτη σχέση του ορ­γα­νω­τι­κού με το πο­λι­τι­κό.

Όλη τη συ­ζή­τη­ση θα τη κα­θο­ρί­σει η τε­λι­κή απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα του τί­τλου:

Μέ­τω­πο η ενιαίο κόμμα;

Είναι και­νού­ριο το ερώ­τη­μα; Έχου­με εμπει­ρί­ες από ανά­λο­γα εγ­χει­ρή­μα­τα και πρό­σφα­τα αλλά και ιστο­ρι­κά; Οφεί­λου­με να τα με­λε­τή­σου­με;

Είναι μόνο ορ­γα­νω­τι­κό το ζή­τη­μα ή πρώτα από όλα, βαθιά πο­λι­τι­κό;

Ας κά­νου­με μια ανα­δρο­μή.

Η συ­ζή­τη­ση περί αυτού, έγινε το 2012  και το 2013 εν όψει της συ­γκρό­τη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πα­ρό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ συ­μπε­ριε­λάμ­βα­νε «συ­νι­στώ­σες» πο­λι­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις, με «πρε­μού­ρα» και σκο­πι­μό­τη­τα  το «αρ­χη­γι­κό κέ­ντρο» (το πιο σκλη­ρό κόμμα μέσα στο κόμμα τε­λι­κά) επε­δί­ω­ξε να επι­βάλ­λει από τότε, αυτό που τε­λι­κά κα­τόρ­θω­σε να δια­μορ­φώ­σει τώρα: Ένα κόμμα αρ­χη­γο­κε­ντρι­κό, αστι­κού τύπου μα­κριά από τις πα­ρα­δό­σεις, τις εμπει­ρί­ες και τη φυ­σιο­γνω­μία της Αρι­στε­ράς. Με επι­μο­νή απαί­τη­σε να δια­λυ­θούν οι πο­λι­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις και να δια­χυ­θούν σε ένα «κόμμα μελών» χωρίς να προ­ε­ξο­φλη­θεί η ενιαία πο­λι­τι­κή γραμ­μή και ο ενιαί­ος στρα­τη­γι­κός στό­χος. Την αντι­πα­ρά­θε­ση αυτή από τις συ­νι­στώ­σες ορ­γα­νώ­σεις σή­κω­σε κατά βάση και σθε­να­ρά αρ­νή­θη­κε, δια­τυ­πώ­νο­ντας την άλλη άποψη, η Διε­θνι­στι­κή Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά. Από καιρό ήδη απο­δεί­χτη­κε ότι η στάση της ΔΕΑ τότε είχε  προ­νοη­τι­κό­τη­τα, διο­ρα­τι­κό­τη­τα και ορ­θό­τη­τα. Θα δια­κιν­δυ­νεύ­σου­με την εκτί­μη­ση ότι  ίσως η συ­γκρό­τη­ση της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας πάνω στην οποία πατά κατά κύριο λόγο  η οπωσ­δή­πο­τε ευ­ρύ­τε­ρη (της ΑΠ) ση­με­ρι­νή συ­σπεί­ρω­ση και συ­γκρό­τη­ση της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας, να μην ήταν εφι­κτή. Του­λά­χι­στον τόσο γρή­γο­ρα, ακα­ριαία και όσο μα­ζι­κά προ­έ­κυ­ψε από τις εκλο­γές.

Συ­νι­στώ­σες  ορ­γα­νώ­σεις αλλά και ανέ­ντα­χτοι σύ­ντρο­φοι  εκεί­νη τη πε­ρί­ο­δο δεν κα­τά­λα­βαν το σχέ­διο Τσι­πρα. Πί­στε­ψαν το ψευ­δές επι­χεί­ρη­μα πως το ενιαίο κόμμα θα λύσει την «Βα­βυ­λω­νία». – όπως πα­ρα­πλα­νη­τι­κά ονο­μά­στη­κε η πο­λυ­συλ­λε­κτι­κό­τη­τα, η πο­λυ­φω­νία και ο πλου­ρα­λι­σμός του σχή­μα­τος. Το πρό­βλη­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν ήταν όμως η πο­λυ­φω­νία και ο πλου­ρα­λι­σμός παρά η δράση και η στό­χευ­ση της ρε­φορ­μι­στι­κής ηγε­σί­ας να υλο­ποι­ή­σει το πο­λι­τι­κό σχέ­διο του κυ­βερ­νη­τι­σμού, του «αρι­στε­ρού ευ­ρω­παϊ­σμού», της ανύ­παρ­κτης ,όπως το­νί­στη­κε  από τότε,  «αμοι­βαία επω­φε­λούς συμ­φω­νί­ας». Σχέ­διο και στρα­τη­γι­κή της ηγε­σί­ας Τσι­πρα που τε­λι­κά οδή­γη­σαν το κόμμα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην άνευ όρων συν­θη­κο­λό­γη­ση, υπο­τα­γή και πο­λι­τι­κή με­τα­τό­πι­ση, στην αντί­λη­ψη, την πρα­κτι­κή και την φρα­σε­ο­λο­γία ακόμη των αστι­κών συ­ντη­ρη­τι­κών δυ­νά­με­ων.

Το πρό­βλη­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ λοι­πόν ήταν η μη τή­ρη­ση των κα­νό­νων δη­μο­κρα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας , του πλαι­σί­ου απο­φά­σε­ων που από κοι­νού λή­φθη­καν. Αυτές τις πα­ρα­βιά­σεις δεν τις έκα­ναν οι συ­νι­στώ­σες, αλλά απο­κλει­στι­κά η ηγε­σία του Α Τσί­πρα.

Η συ­ζή­τη­ση περί του ερω­τή­μα­τος του τί­τλου, επα­νέρ­χε­ται αυτή τη φορά  στο έδα­φος της ΛΑΕ από με­μο­νω­μέ­νους ανέ­ντα­χτους σ. και σ/σες.

Θε­ω­ρούν ότι η απλο­ποί­η­ση των δια­δι­κα­σιών με την με­τα­τρο­πή του νέου μας εγ­χει­ρή­μα­τος σε ενιαίο κόμμα, αυ­το­μά­τως θα λύσει όλα τα υπαρ­κτά ζη­τή­μα­τα σχέ­σης, επι­κοι­νω­νί­ας, δια­φο­ρε­τι­κών προ­σεγ­γί­σε­ων, δια­φο­ρε­τι­κής ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής κα­τα­γω­γής και εν­δε­χο­μέ­νως δια­φο­ρε­τι­κής στρα­τη­γι­κής επι­λο­γής και κατά συ­νέ­πεια, ότι η ορ­γα­νω­τι­κή ενο­ποί­η­ση θα ενο­ποι­ή­σει και τα υπό­λοι­πα.

Οι σύ­ντρο­φοι αυτοί μπερ­δεύ­ουν τις υπαρ­κτές ομά­δες μη­χα­νι­σμών που υπήρ­ξαν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και  επι­διώ­κουν μόνο την νομή εξου­σί­ας και οφι­τσί­ων  με την ύπαρ­ξη και λει­τουρ­γία πο­λι­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων που κα­τα­θέ­τουν λόγο, σχέ­διο, δράση και προ­σφο­ρά. Ορ­γα­νώ­σε­ων που με­λε­τούν, ερευ­νούν ,εκ­δί­δουν έντυ­πα που προ­σπα­θούν να «χτι­στούν» και να μα­ζι­κο­ποι­η­θούν για να υπη­ρε­τη­θούν οι στρα­τη­γι­κοί στό­χοι τους για την αλ­λα­γή του κό­σμου και τον σο­σια­λι­σμό!

Πα­ρα­βλέ­πουν όμως οι σ. πως οι πο­λι­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις της αρι­στε­ράς ιδρύ­ο­νται, υπάρ­χουν και λει­τουρ­γούν στη βάση συ­γκε­κρι­μέ­νων ιδε­ο­λο­γι­κών και πο­λι­τι­κών ανα­φο­ρών και στό­χων. Άλλο είναι η ζωή ,οι εξε­λί­ξεις και η τα­ξι­κή πάλη να κα­τα­στή­σουν μια πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση ή ένα κόμμα  άνευ πε­ριε­χο­μέ­νου και νο­ή­μα­τος και αυτή να δια­χυ­θεί ή να δια­λυ­θεί, και άλλο αυτό που βια­στι­κά και αγ­χω­τι­κά πα­ρου­σιά­ζουν και καμιά φορά «απαι­τούν», δη­λα­δή, την «διοι­κη­τι­κή» κα­τάρ­γη­ση ορ­γα­νώ­σε­ων.

Στην εποχή και στο πα­ρά­δειγ­μα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχου­με τρείς επι­δρά­σεις και εξε­λί­ξεις πάνω στις πο­λι­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις που τον συ­να­πο­τέ­λε­σαν. Την διά­χυ­ση –εν­σω­μά­τω­ση (ΑΚΟΑ) ,την διά­λυ­ση (ΚΟΕ) και την ενο­ποί­η­ση (ΔΕΑ-Κόκ­κι­νο)

Άποψη μας είναι ότι με βάση και τις εμπει­ρί­ες ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά και τις εμπει­ρί­ες ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ όλο αυτό  θα έπρε­πε να ήταν λυ­μέ­νο. Μπο­ρού­με  να  ανα­τρέ­ξου­με και σε πα­λιό­τε­ρες ιστο­ρι­κές εμπει­ρί­ες που απα­ντούν στο ερώ­τη­μα, αλλά δεν κρί­νε­ται απα­ραί­τη­το στο παρόν άρθρο.

Η ιστο­ρία και οι πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις λοι­πόν, θα δεί­ξουν  αν η κάθε μία πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση μπο­ρεί να λει­τουρ­γεί κα­ταρ­χάς στα πλαί­σια ενός με­τω­πι­κού φορέα, αν θα αντέ­ξει στο χρόνο και αν θα έχει «να δίνει» στην κοινή υπό­θε­ση ως ξε­χω­ρι­στή συλ­λο­γι­κό­τη­τα.

Και οι «ανέ­ντα­χτοι»;

Είναι αλή­θεια πως τα εγ­χει­ρή­μα­τα: ο μέχρι πρό­σφα­τα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και πρό­σφα­τα η ΛΑΕ, κι­νη­το­ποί­η­σαν, επα­να­δρα­στη­ριο­ποί­η­σαν και «ξα­να­ζέ­στα­ναν» την διά­θε­ση για ενερ­γό συμ­με­το­χή και προ­σφο­ρά στην πο­λι­τι­κή δράση και την τα­ξι­κή πάλη δε­κά­δων εκα­το­ντά­δων αρι­στε­ρών αγω­νι­στών που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχαν στο πα­ρελ­θόν «έντα­ξη» στην αρι­στε­ρά. Συ­ντρό­φων και -σων  που  είτε οι ίδιοι δεν συ­νέ­χι­σαν την βα­σα­νι­στι­κή και εν πολ­λοίς κου­ρα­στι­κή «ορ­γα­νω­μέ­νη ζωή», είτε αντι­κει­με­νι­κά δεν «χώ­ρε­σαν» στην καμιά φορά στενή οπτι­κή των πο­λυ­ποί­κι­λων, είναι αλή­θεια, ορ­γα­νώ­σε­ων της Αρι­στε­ράς με τις οποί­ες «συ­να­ντή­θη­καν».

Αρκεί όμως η ατο­μι­κή  ανά­λυ­ση, προ­σέγ­γι­ση, άποψη για να συμ­βάλ­λει στην τε­λι­κή συλ­λο­γι­κή δια­μόρ­φω­ση; Υπάρ­χουν ατο­μι­κές από­ψεις στα με­γά­λα κυ­ρί­αρ­χα και κομ­βι­κά ερω­τή­μα­τα; Υπάρ­χουν εξα­το­μι­κευ­μέ­νες ιδέες; Μήπως τε­λι­κά και ο «ανέ­ντα­χτος», «ανε­ξάρ­τη­τος» άν­θρω­πος/ πο­λί­της είναι κατά βάση φο­ρέ­ας των συλ­λο­γι­κών κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών από­ψε­ων; Μήπως τε­λι­κά ο κα­θέ­νας μας, του­λά­χι­στον στο επί­πε­δο των από­ψε­ων, είναι μέλος μια «συ­νι­στώ­σας», μιας σχο­λής, σκέ­ψης και ερ­μη­νεί­ας και στά­σης απέ­να­ντι στο πο­λι­τι­κό γί­γνε­σθαι και δεν το συ­νει­δη­το­ποιεί;

Η με­γά­λη δια­φο­ρά των ατο­μι­κών και των συλ­λο­γι­κών από­ψε­ων: Οι ατο­μι­κές (πο­λι­τι­κές) από­ψεις, όσο πα­ρα­μέ­νουν τέ­τοιες και δεν γί­νο­νται συλ­λο­γι­κό υπο­κεί­με­νο, δεν υλο­ποιού­νται, δεν έχουν πρα­κτι­κή εφαρ­μο­γή, είναι εν τέλει για το σύ­στη­μα ακίν­δυ­νες ιδέες..Οι από­ψεις και οι οι ιδέες απο­κτούν χρη­σι­μό­τη­τα για να αλ­λά­ξει ο κό­σμος, μόνο όταν με­τα­τρέ­πο­νται  σε υλική δύ­να­μη και κτήμα της πλειο­ψη­φι­κής τάξης της κοι­νω­νί­ας. Αλ­λιώς χρη­σι­μεύ­ουν μόνο «εγκυ­κλο­παι­δι­κά»  Και αυτή η υλική  δύ­να­μη είναι μόνο η συλ­λο­γι­κό­τη­τα, η πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση ,το Κόμμα!

Τα μέ­τω­πα ορ­γα­νώ­σε­ων είναι υπο­βοη­θη­τι­κά για την βελ­τί­ω­ση της θέσης του κι­νή­μα­τος αλλά προ­σα­να­το­λι­σμέ­να στην ανά­γκη οι­κο­δό­μη­σης του μα­ζι­κού ενιαί­ου και με σαφή στρα­τη­γι­κό στόχο επα­να­στα­τι­κού κόμ­μα­τος της ερ­γα­τι­κής τάξης.

 Στη Λαϊκή Ενό­τη­τα σή­με­ρα:

Είναι ήδη απο­δε­κτή η δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία του σχή­μα­τος με λει­τουρ­γία το­πι­κών πο­λι­τι­κών επι­τρο­πών, με εκλεγ­μέ­να με­σαία νο­μαρ­χια­κά όρ­γα­να και με εκλεγ­μέ­νη κε­ντρι­κή επι­τρο­πή. Με ισο­τι­μία των μελών και ανα­λο­γι­κό­τη­τα στην εκ­προ­σώ­πη­ση, με δια­κρι­τά ξε­χω­ρι­στά ψη­φο­δέλ­τια στις εσω­τε­ρι­κές εκλο­γές. Μέσα σε αυτό το πλαί­σιο, μπο­ρούν να βρουν τρόπο έκ­φρα­σης και συμ­βο­λής και όσοι σ. & σ/σες δεν κρί­νουν απα­ραί­τη­τη τη διπλή έντα­ξη και σε πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση και στο με­τω­πι­κό σχήμα.

Είναι σί­γου­ρο όμως ότι το βά­θε­μα και η ωρί­μαν­ση της λει­τουρ­γί­ας του με­τω­πι­κού σχή­μα­τος στο χρόνο, θα επι­φέ­ρει σε όλους θε­τι­κές επι­δρά­σεις. Όλοι μας έχου­με να μά­θου­με από όλους, γιατί τα μέ­τω­πα είναι «σχο­λεία». Έτσι θα έχου­με ξανά και δια­χύ­σεις-αφο­μοιώ­σεις αλλά και ενο­ποι­ή­σεις ορ­γα­νώ­σε­ων. Αυτή η   κί­νη­ση των πραγ­μά­των  της πο­λι­τι­κής και ορ­γα­νω­τι­κής ωρί­μαν­σης, θα επα­να­προσ­διο­ρί­σει και την σχέση πολ­λών ανέ­ντα­χτων (μέσα και από έξω από την ΛΑΕ) με την ορ­γα­νω­μέ­νη πάλη.

Δίλ­λη­μα που σε όλους με τον έναν η τον άλλον τρόπο τί­θε­ται από τα νιάτα μας.

Όμως πάντα έρ­χε­ται η ώρα της επι­λο­γής. Η επι­λο­γή μας για ένα με­τω­πι­κό φορέα της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς απα­ντά στους υλι­κούς όρους που δια­μόρ­φω­σε η Λαϊκή Ενό­τη­τα κατά την πε­ρί­ο­δο των εκλο­γών τόσο στην επαφή της με τον κόσμο όσο και με τη δια­μόρ­φω­ση σχέ­σε­ων στο εσω­τε­ρι­κό της . Δεν ξε­κι­νού­με λοι­πόν από το μηδέν αλλά από τις κα­λύ­τε­ρες πα­ρα­κα­τα­θή­κες της ιστο­ρί­ας μας και της δια­δρο­μής μας.

Θα νι­κή­σου­με.

Παύλος Τσεκούρας