Δεν λέω, έχουν χιούμορ μερικοί «ενδοαριστεροί» του ενός εκ των δύο κυβερνώντων κομμάτων, οι «53+» λ.χ., αυτοί που φυλάσσουν την ιδεολογική ορθότητα και τις αριστερές καταβολές, αυτοί που θέτουν στην κυβέρνηση «σκληρά» και «σοβαρά» ερωτήματα και κυρίως «το ερώτημα εάν υπάρχει η πολιτική βούληση να περιοριστούν μέχρι οριστικής εξαφάνισης τα φαινόμενα καταστολής».
Γιώργος Σταματόπουλος
Τι; Δεν ξέρουν αν υπάρχει πολιτική βούληση; Τι κάνουν οι αθεόφοβοι τόσα χρόνια; Ξέρουν όμως καλά ότι «χρειάζονται συγκεκριμένα μέτρα προς την κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού της ΕΛ.ΑΣ.». Ομολογούν δε (ευθαρσώς, λέμε εμείς) ότι «ήδη έχουμε αργήσει, καθώς έχουν περάσει 3 χρόνια από την ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης και το επίδικο παραμένει ανοιχτό».
Επίσης: νιώθουν υποχρεωμένοι να επισημάνουν ότι «η κοινωνική διαμαρτυρία… δεν αντιμετωπίζεται με ποινικοποίηση και καταστολή». Και καταλήγουν, έμπλεοι αυτοκριτικής και οξείας πολιτικής διορατικότητας: «Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρξουν οι πρωτοβουλίες που θα εξασφαλίσουν την απόλυτη προστασία της κατοικίας των αδύναμων οφειλετών, μόνο έτσι θα πεισθεί η κοινωνία».
Πάρ’ τους στον γάμο σου να σου πουν και του χρόνου. Δύο τινά: ή μας δουλεύουν αγρίως ή έχουν σε υπερθετικό βαθμό ανεπτυγμένη κάποια περίεργη (προς μαύρη) αίσθηση του χιούμορ, το οποίο αδυνατούμε οι φτωχοί και λαϊκοί να κατανοήσουμε. Ηθελα να ήξερα σε ποιους απευθύνονται, ποιοι νομίζουν ότι τους ακούν ή τους δίνουν σημασία – μάλλον μόνοι τους τα γράφουν, μόνοι τους τα διαβάζουν.
Κάποιος που τυχόν «σκοντάψει» πάνω σε τούτες τις καίριες επισημάνσεις ίσως νομίσει ότι προέρχονται από ένα κόμμα που είναι στην αντιπολίτευση και προσπαθεί να βρει λύση στα αδιέξοδα της χώρας ή στα παθογενή της σερνάμενα. Φανταζόμαστε την έκπληξή του όταν δει ποιοι υπογράφουν. Θα κάνει τον σταυρό του ο άνθρωπος ή θα χαμογελάσει πολύ πικρά για όσα υφίσταται ως πολίτης και στον χώρο της ενημέρωσης.
Ηθελα επίσης να ήξερα ποιες είναι εκείνες οι πρωτοβουλίες που θα εξασφαλίσουν την απόλυτη προστασία της κατοικίας των αδύναμων οφειλετών. Χρειάζεται, λένε, να υπάρξουν (τέτοιες πρωτοβουλίες). Γιατί δεν τις «γεννούν», γιατί δεν τις επινοούν;
Τι τους εμποδίζει; Και πότε θα τις πάρουν αυτές τις περίφημες πρωτοβουλίες; Ξέρουν εντούτοις ότι δεν μπορούν να κάνουν βήμα αφού άλλες είναι οι βουλές (και οι εντολές) των κυρίων μας. Οπότε; Ε, λέμε και καμιά ριζοσπαστική ανοησία να δικαιολογήσουμε τη δεξαμενή εσωτερικής κριτικής και σκέψης· απλώς λένε – ε, λέμε κι εμείς μαζί τους.
Θα μπορούσαν όμως να κάνουν πραγματικές και ουσιαστικές επισημάνσεις (εάν είναι σε θέση) σε σοβαρά θέματα, σε θέματα όπου χρειάζεται ευρύτερη συναίνεση, όπως στα εθνικά λόγου χάρη, που σχεδόν έχουν φουντώσει. Θα μπορούσαν να σώσουν κάτι από τη σοβαρότητα που απουσιάζει και να την επαναφέρουν στο προσκήνιο – έστω όντας συνθηκολογημένοι.
Ολο και κάποιος θα βρεθεί να επηρεαστεί από μια σώφρονα (λεκτική, έστω) συμπεριφορά. Το να λες στον εαυτό σου γιατί δεν είσαι ο εαυτός σου, ε, ξεπερνάει τα όρια και επέρχεται η διολίσθηση στο κωμικό, που όμως είναι τραγικό.
(«53+»): ιλαροτραγωδία. Ετσι δεν πείθεται η κοινωνία (εκτός εάν εξακολουθούν να ζουν σε μια πραγματικότητα που οι ίδιοι έχουν φτιάξει στα μέτρα τους). Τι να πεις.
efsyn.gr
