Η ΛΑΕ, η Αριστερά, οι προοπτικές

Η πάλη μας σήμερα ξετυλίγεται σε συνθήκες ουσιωδώς διαφορετικές από το 2015.

Το μνη­μο­νια­κό τσά­κι­σμα των μι­σθών και των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των έχει δη­μιουρ­γή­σει τη βάση για αύ­ξη­ση των κερ­δών ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος των επι­χει­ρή­σε­ων.

Στην Ευ­ρώ­πη (π.χ. στην Ιτα­λία), αλλά και στις ΗΠΑ (π.χ. με τα μέτρα «εμπο­ρι­κού πο­λέ­μου» που ανα­κοί­νω­σε ο Τραμπ) εμ­φα­νί­ζο­νται αστι­κές πο­λι­τι­κές που επι­μέ­νουν στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, αλλά δια­φο­ρο­ποιού­νται πλέον από το μο­ντέ­λο «μνη­μό­νια» ή και γε­νι­κό­τε­ρα από την επι­μο­νή στην «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση».

Αντώνης Νταβανέλος

Σε αυτές στις συν­θή­κες –και ει­δι­κό­τε­ρα στην Ελ­λά­δα!– η αντί­θε­ση μνη­μό­νιο-αντι­μνη­μό­νιο πα­ρα­μέ­νει ένα ενερ­γό κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό «ρήγμα», όμως η πα­ρέμ­βα­ση της Αρι­στε­ράς πάνω σε αυτό οφεί­λει να έχει πολύ πιο κα­θα­ρές τις επι­λο­γές του αντι­κα­πι­τα­λι­σμού. Η σύ­γκρου­ση δεν θα κρι­θεί από γε­νι­κό­λο­γες ανα­φο­ρές περί «ανά­πτυ­ξης» (οι επι­χει­ρή­σεις ήδη γνω­ρί­ζουν μια ανά­πτυ­ξη, αι­μα­τη­ρή για τους ερ­γά­τες, αλλά ανά­πτυ­ξη στα κέρδη τους…), αλλά από τη δυ­να­τό­τη­τα της Αρι­στε­ράς να θέσει στην πρώτη γραμ­μή των επι­λο­γών τα κύρια στοι­χεία του «κοι­νω­νι­κού ζη­τή­μα­τος»: μι­σθοί, συ­ντά­ξεις, ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, δα­πά­νες…

Σε αυτό το πλαί­σιο, η αντι­με­τώ­πι­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής στην πε­ριο­χή και η γραμ­μή για τα λε­γό­με­να εθνι­κά ζη­τή­μα­τα έχει ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία.

Πρέ­πει να απορ­ρι­φθεί η κλη­ρο­νο­μιά μιας «πα­σο­κι­κής αφή­γη­σης» σε αυτά τα ζη­τή­μα­τα. Μετά το 1974 καλ­λιερ­γή­θη­κε συ­στη­μα­τι­κά η αντί­λη­ψη ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός κρύ­βε­ται πα­γί­ως πίσω από τον τουρ­κι­κό πα­ρά­γο­ντα, ενώ το ελ­λη­νι­κό κρά­τος (μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ!) πα­ρου­σια­ζό­ταν ως δι­καί­ως αμυ­νό­με­νο και πο­λιορ­κού­με­νο. Πρό­κει­ται για έναν εκ­φυ­λι­σμό του δί­καιου αντια­με­ρι­κα­νι­σμού και του αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμού, που οδη­γού­σε σε συμ­φι­λί­ω­ση με τον ελ­λη­νι­κό εθνι­κι­σμό.

Σή­με­ρα οι αντι­λή­ψεις αυτές έρ­χο­νται σε άμεση σύ­γκρου­ση με την επι­και­ρό­τη­τα.

Μετά από τρία πρα­ξι­κο­πή­μα­τα, η Τουρ­κία του Ερ­ντο­γάν είναι σε ανοι­χτή ρήξη με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Το κλεί­σι­μο της βάσης του Ιν­τσιρ­λίκ, η επι­δεί­νω­ση των σχέ­σε­ων με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και η αγορά των ρω­σι­κών S-400, είναι πα­ρα­δείγ­μα­τα που δεν είναι δυ­να­τόν να υπο­τι­μού­νται.

Το τρέ­χον σχέ­διο των Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων στη­ρί­ζε­ται στον έλεγ­χο της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου κυ­ρί­αρ­χα, σχε­δόν απο­κλει­στι­κά, με­τα­ξύ του άξονα των «προ­θύ­μων»: Ισ­ρα­ήλ-Αί­γυ­πτος-Κύ­προς-Ελ­λά­δα. Αυτό υπο­γραμ­μί­ζε­ται από τις εται­ρί­ες-μα­μούθ που έχουν ανα­λά­βει τις εξο­ρύ­ξεις στις ΑΟΖ, αλλά και από τους στό­λους που πλέ­ουν στο πλευ­ρό τους.

Στα Δυ­τι­κά Βαλ­κά­νια, η επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ προ­βλέ­πει ρόλο «το­πι­κού συ­ντο­νι­στή» στο ελ­λη­νι­κό κρά­τος και στην ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Το Gorna Makedonia θα είναι ένας θρί­αμ­βος για την ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τία, μετά την ανα­γνώ­ρι­ση της γει­το­νι­κής χώρας από πε­ρισ­σό­τε­ρα από 100 κράτη (με­τα­ξύ τους η Ρωσία!) με το όνομα Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας.

Αυτό το σχέ­διο εξυ­πη­ρε­τεί ασύ­στο­λα η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, επι­διώ­κο­ντας την κα­τα­γρα­φή «εθνι­κών επι­τυ­χιών». Η κρι­τι­κή που τους χρειά­ζε­ται είναι ότι πρό­κει­ται για τυ­χο­διώ­κτες και απο­λύ­τως υπο­ταγ­μέ­νους στον ιμπε­ρια­λι­σμό και όχι ότι είναι «ψο­φο­δε­είς» και υπο­χω­ρη­τι­κοί.

Με άξονα την αντί­θε­ση στους εξο­πλι­σμούς –η Ελ­λά­δα της κρί­σης διεκ­δι­κεί 4 φρε­γά­τες FREM!– πρέ­πει να ανα­δεί­ξου­με τη στενή και ανα­γκαία σύν­δε­ση ανά­με­σα στο αντι­πο­λε­μι­κό, στον αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμό και στην αντι­λι­τό­τη­τα. Μόνο έτσι μπο­ρού­με να φρά­ξου­με το δρόμο στην εθνι­κι­στι­κή ακρο­δε­ξιά και στους φα­σί­στες, που ξε­θάρ­ρε­ψαν μετά τα συλ­λα­λη­τή­ρια.

Ποιο «μέ­τω­πο» μπο­ρεί να ση­κώ­σει αυτόν το συν­δυα­σμό κα­θη­κό­ντων;

Εμείς απα­ντά­με κα­θα­ρά. Το μέ­τω­πο των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, ένας «πόλος» ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ-ΑΡΚ-ΟΝ­ΡΑ κ.ά., που μπο­ρούν να γί­νουν ση­μείο ανα­φο­ράς του κό­σμου που απο­γοη­τεύ­ε­ται και εγκα­τα­λεί­πει το κα­ρά­βι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Μια, όποια, διεύ­ρυν­ση αυτού του πόλου προς την κα­τεύ­θυν­ση «πα­τριω­τι­κών» ομά­δων ή προ­σω­πι­κο­τή­των όχι μόνο δεν προ­σθέ­τει υπαρ­κτές δυ­νά­μεις, αλλά αντί­θε­τα δια­λύ­ει. Γιατί δια­λύ­ει το πο­λι­τι­κό «μή­νυ­μα», την πο­λι­τι­κή βάση, τη στρα­τη­γι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Τέ­τοιος χώρος πο­λι­τι­κής ενό­τη­τας απλώς δεν υπάρ­χει και όποιες σκέ­ψεις εξα­κο­λου­θούν να απα­σχο­λούν, πρέ­πει να απω­θη­θούν.

Κά­ποιοι σύ­ντρο­φοι αντι­πα­ρα­θέ­τουν το πρό­βλη­μα του σε­χτα­ρι­σμού και του μι­κροη­γε­μο­νι­σμού, ένα πρό­βλη­μα υπαρ­κτό, που έχει μέχρι σή­με­ρα εμπο­δί­σει την πο­λι­τι­κή συ­νερ­γα­σία της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Δεν πρέ­πει να απο­δε­χθού­με αυτό το πρό­βλη­μα ως ορι­στι­κό και μα­κρο­χρό­νια κα­θο­ρι­στι­κό. Πρέ­πει να επι­μεί­νου­με στην πο­λι­τι­κή της συ­νερ­γα­σί­ας με την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και να υπο­γραμ­μί­σου­με αυτή την πο­λι­τι­κή με πρω­το­βου­λί­ες από τα κάτω.

Η ζω­ντα­νή εμπει­ρία των αγω­νι­στών/στριών της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, ο συν­δυα­σμός της ενό­τη­τας στη δράση μέσα στους αγώ­νες με την υπο­στή­ρι­ξη της συ­νερ­γα­σί­ας στο πο­λι­τι­κό πεδίο, είναι κατά τη γνώμη μας η απά­ντη­ση που μπο­ρεί να κάμ­ψει το σε­χτα­ρι­σμό και τον ητ­το­πα­θή μι­κροη­γε­μο­νι­σμό.