‘’Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψένουν, καθ’ ώραν στην φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθείς
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθείς.
Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ότι κι αν σε πει,
κι αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει.
Ο Σούτζος, κι ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής
Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης, είν’ να ιδείς.’’
Γράφει ο Ρήγας Φεραίος στο έργο ‘’Θούριος’’
Τι όμως μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά σήμερα?
του Τσούνη Βασίλη-Γεώργιου 
25η Μαρτίου, εθνική εορτή και ξυπνάνε μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, τότε που συμμετείχαμε στις σχολικές γιορτές χάνοντας ώρες μαθήματος με μια και μοναδική υποχρέωση, να μάθουμε απ’ έξω το ποίημα που μας είχε ανατεθεί.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ένιωθα εκείνες τις μέρες την φλόγα μέσα μου που θα με έκανε άτρωτο και φυσικά ανώτερο από κάθε άλλο άνθρωπο στη γη, σαν να είχε αποκοιμηθεί μέσα μου η εθνική περηφάνια και δεν ξύπναγε ούτε με σφαίρες.
Το μόνο άγχος μου ήταν να μάθω το ποίημα που σχεδόν πάντα το πάλευα μερικές ώρες πριν την έναρξη της γιορτής, όμως κατά έναν περίεργο τρόπο τα κατάφερνα περίφημα.
Μεγαλώνοντας λίγο κατάλαβα καλά πως τελικά ποτέ δεν έμαθα το ποίημα μου ή μάλλον το έμαθα διαφορετικά απ ότι ήθελαν να μου το διδάξουν.
Αυτό συνέβη ίσως επειδή προσπάθησα να κατανοήσω βαθιά έννοιες όπως ελευθερία, θάρρος, τόλμη, ειρήνη και συνεχής αγώνας για απελευθέρωση.
Το συμπέρασμα που έβγαλα από αυτή την προσπάθεια είναι πως αυτές οι έννοιες δεν αφορούν κανένα έθνος και δεν είναι ικανές να ταΐσουν μισαλλόδοξες λογικές .Η μόνη αλήθεια είναι πως έχουν διεθνιστικό χαρακτήρα και ταυτίζονται με την αντίσταση απέναντι σε κάθε μορφή υποδούλωσης και καταπίεσης.
Βγαίνοντας λοιπόν από τον εσωτερικό μονόλογο περνάμε στο σήμερα. Ένα σήμερα αρκετά δύσκολο με αρκετή υποδούλωση και καταπίεση που εκφράζεται με πάμπολλους τρόπους .
Κάτω απο αυτό το κλίμα έχει φτάσει σίγουρα η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε τον όρο ‘’εθνική επέτειος’’ και είναι ανάγκη να γίνει αυτό καθώς έχουμε παραδώσει κοινωνικούς αγώνες απελευθέρωσης στα χέρια κοινωνικών ομάδων που καπηλεύονται τα πάντα με σκοπό να γιγαντώσουν κηρύγματα μίσους ντοπάροντας την ‘’εθνική περηφάνια’’ που μας μπολιάζουν σε κάθε στάδιο της ζωής μας.
Είναι ακόμη ανάγκη να σταματήσουμε τον μάταιο ανταγωνισμό για το ποιος τελικά είναι πιο Έλληνας από τον άλλο και να απομονώσουμε την πατριδοκαπηλία που κουνάει σημαιάκια ευκαιριακά κάνοντας σαφές πως η εθνική προσέγγιση είναι απλά ένα υπνωτικό χάπι με συγκεκριμένες παρενέργειες ωφέλιμες για τους ‘’τυράννους’’.
Ο κάθε αγώνας για απελευθέρωση ήταν, είναι και θα είναι πάντα ταξικός, όσο αυτό δεν γίνεται κατανοητό οι εθνικές εορτές θα παράγουν πάντα εθνική περηφάνια που θα πωλείτε σε τιμή ευκαιρίας και θα ποτίζει με μίσος τους ανθρώπους απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό που λειτουργεί και ως αντικείμενο αντιπερισπασμού.
Ας κοιτάξουμε λοιπόν γύρο μας και ας αναρωτηθούμε αν πραγματικά είμαστε ελεύθεροι, αν η καθημερινότητα μας είναι αποτέλεσμα καταπίεσης και αν τελικά η δημιουργία ‘’εθνικής συνείδησης’’ προάγει την απεμπλοκή από τα σύγχρονα δεσμά.
Μέχρι τότε καλές ονειρώξεις υπό τους ήχους εμβατηρίων με βήμα γοργό και σταθερό.
