Συρία: Κυνικές πρόβες όπλων, ιμπεριαλιστικοί τσαμπουκάδες και υποκρισία

Το χτύπημα κατά της Συρίας από ΗΠΑ-Αγγλία-Γαλλία αποτελεί μνημείο ιμπεριαλιστικού κυνισμού.

Σε μια επί­θε­ση 60 λε­πτών, πε­ρί­που 100 πύ­ραυ­λοι εξα­πο­λύ­θη­καν ενά­ντια σε στρα­τιω­τι­κές εγκα­τα­στά­σεις και ερευ­νη­τι­κά κέ­ντρα σε συ­ρια­κό έδα­φος.  

Η κλι­μά­κω­ση δεί­χνει προς το παρόν να απο­φεύ­χθη­κε. Η Ρωσία είχε ενη­με­ρω­θεί εκ των προ­τέ­ρων για την επί­θε­ση, ώστε να απο­φευ­χθεί να πλη­γούν δικές της στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις (ενώ οι μη­χα­νι­σμοί επι­κοι­νω­νί­ας για απο­φυ­γή εμπλο­κής δεν έπα­ψαν να λει­τουρ­γούν στιγ­μή). Η Μόσχα με τη σειρά της είχε ει­δο­ποι­ή­σει τη Δα­μα­σκό, η οποία κα­τά­φε­ρε να «απορ­ρο­φή­σει» το χτύ­πη­μα, εκ­κε­νώ­νο­ντας τους στό­χους της επί­θε­σης. 

Πάνος Πέτρου

Σε αυτή τη φάση, ούτε για τις ΗΠΑ, ούτε για τη Ρωσία υπήρ­ξε σο­βα­ρό κί­νη­τρο το οποίο να αξί­ζει μια κλι­μά­κω­ση. Ο Λευ­κός Οίκος εξα­κο­λου­θεί να έχει ως προ­τε­ραιό­τη­τα την Κίνα, με την ομάδα Τραμπ να δεί­χνει απο­φα­σι­σμέ­νη να υλο­ποι­ή­σει πιο απο­φα­σι­στι­κά από τον Ομπά­μα το –στοι­χειω­μέ­νο από τους μπε­λά­δες στη Μέση Ανα­το­λή– «πίβοτ στον Ει­ρη­νι­κό», ενώ στη Συρία εξα­κο­λου­θεί να πο­ρεύ­ε­ται χωρίς συ­νε­κτι­κή στρα­τη­γι­κή. Είναι εν­δει­κτι­κή η στάση του υπουρ­γού Άμυ­νας, Μάτις: Ο άν­θρω­πος που κέρ­δι­σε το προ­σω­νύ­μιο «λυσ­σα­σμέ­νο σκυλί», πρω­το­στά­τη­σε σε εν­στά­σεις πριν το χτύ­πη­μα, αλλά και σπου­δή να ρίξει τους τό­νους μετά την ολο­κλή­ρω­σή του. Για τον Πού­τιν, οι φι­λο­δο­ξί­ες στη Συρία είναι σε με­γά­λο βαθμό κα­το­χυ­ρω­μέ­νες, για να ρι­σκά­ρει μια άμεση απά­ντη­ση.

Όπως γρά­φει ο Κώ­στας Ρά­πτης στο άρθρο του με τον εύ­γλωτ­το τίτλο «Μια επι­δρο­μή που έγινε για να γίνει…»:

«…οι μεν δυ­τι­κές δυ­νά­μεις όρι­σαν κατά το δο­κούν μία “απο­στο­λή” που θα μπο­ρού­σε να ολο­κλη­ρω­θεί αυ­θη­με­ρόν με διά­σω­ση του γο­ή­τρου τους, η δε ρω­σι­κή πλευ­ρά ανα­γνώ­ρι­σε στην πράξη την ανά­γκη να τους δοθεί μια εύ­σχη­μη διέ­ξο­δος από το σπι­ράλ κλι­μά­κω­σης στο οποίο είχαν αυ­το­πα­γι­δευ­τεί, κυ­ρί­ως για εσω­τε­ρι­κούς πο­λι­τι­κούς λό­γους».

Μια γε­νι­κευ­μέ­νη πο­λε­μι­κή επι­δρο­μή κατά της Συ­ρί­ας ήταν εξαρ­χής εκτός συ­ζή­τη­σης. Λίγο καιρό πριν ο Τραμπ δή­λω­νε την πρό­θε­σή του να απο­σύ­ρει ακόμα και τις ήδη υπάρ­χου­σες αμε­ρι­κα­νι­κές δυ­νά­μεις από την πε­ριο­χή. Όμως, σχε­δόν ένα χρόνο μετά το προη­γού­με­νο πυ­ραυ­λι­κό χτύ­πη­μα (από 50 τό­μα­χοκ), όλοι ανέ­με­ναν ότι οι ΗΠΑ θα υπο­χρε­ώ­νο­νταν να «κλι­μα­κώ­σουν», κά­νο­ντας πι­θα­νό ένα σε­νά­ριο πο­λυ­ή­με­ρων χτυ­πη­μά­των που θα απο­δυ­νά­μω­ναν ση­μα­ντι­κά τις ένο­πλες δυ­νά­μεις του κα­θε­στώ­τος. Τε­λι­κά και αυτή η επι­λο­γή θε­ω­ρή­θη­κε υψη­λού ρί­σκου και η –ανα­γκαία για το δη­μό­σιο προ­φίλ των ιμπε­ρια­λι­στών– κλι­μά­κω­ση αφο­ρού­σε τον δι­πλα­σια­σμό των πυ­ραύ­λων φέτος, αλλά και τη συν­δρο­μή Αγ­γλί­ας και Γαλ­λί­ας.

Παρά τον πε­ριο­ρι­σμό της επί­θε­σης, αυτή πα­ρα­μέ­νει εξορ­γι­στι­κή. Ήταν ένας μο­νο­με­ρής τσα­μπου­κάς από τρεις «πρό­θυ­μους» που πα­ρέ­καμ­ψαν κι αυτό το Συμ­βού­λιο Ασφα­λεί­ας του ΟΗΕ και απο­φά­σι­σαν να εξα­πο­λύ­σουν ένα πρωί πυ­ραύ­λους ενα­ντί­ον μιας χώρας. Δεν πε­ρί­με­ναν καν να ολο­κλη­ρώ­σει την απο­στο­λή του το κλι­μά­κιο του Ορ­γα­νι­σμού για την Απα­γό­ρευ­ση των Χη­μι­κών Όπλων, το οποίο είχε φτά­σει στη Συρία την ημέρα που έγινε η επί­θε­ση. Αφού οι Με­γά­λες Δυ­νά­μεις μπλό­κα­ραν η μία το ψή­φι­σμα της άλλης για τα μέτρα που θα μπο­ρού­σαν να παρ­θούν για να διε­ρευ­νη­θεί η υπό­θε­ση της χρή­σης χη­μι­κών στη Ντού­μα και να απο­δο­θούν ευ­θύ­νες, το ελά­χι­στο που μπο­ρού­σε να γίνει ήταν να απο­φαν­θούν οι ει­δι­κοί του ΟΑΧΟ αν συ­νέ­βη το πε­ρι­στα­τι­κό (δεν μπο­ρούν να απο­δώ­σουν ευ­θύ­νη). Ούτε αυτό δεν πε­ρί­με­ναν οι «πρό­θυ­μοι» για να εξα­πο­λύ­σουν μια πει­ρα­τι­κή επί­θε­ση, που θα τό­νω­νε το γό­η­τρό τους στη διε­θνή σκα­κιέ­ρα.

Άλ­λω­στε είναι του­λά­χι­στον αφε­λής όποιος πί­στε­ψε ότι το ζή­τη­μα ήταν η προ­στα­σία των αμά­χων. Για τις «αν­θρω­πι­στι­κές» έγνοιες των ιμπε­ρια­λι­στών μι­λά­ει το πα­ρελ­θόν τους στην πα­γκό­σμια «πε­ρι­φέ­ρεια» (Αφ­γα­νι­στάν, Ιράκ, Λιβύη, Μάλι, Σο­μα­λία κ.ο.κ.). Αλλά και οι ση­με­ρι­νές τους πρά­ξεις: οι ΗΠΑ βομ­βαρ­δί­ζουν τη Συρία (και το Ιράκ) από το 2014, στα πλαί­σια του πο­λέ­μου ενά­ντια στο Ισλα­μι­κό Κρά­τος, με απο­τέ­λε­σμα χι­λιά­δες άμα­χους νε­κρούς. Οι ΗΠΑ επί­σης, που τάχα κό­πτο­νται να σώ­σουν ζωές, δεν δέ­χο­νται πρό­σφυ­γες από τη Συρία, ενώ και τα τείχη της Ευ­ρώ­πης-Φρού­ριο πα­ρα­μέ­νουν κλει­στά. Εκεί­νοι οι βου­λευ­τές της δε­ξιάς πτέ­ρυ­γας των Ερ­γα­τι­κών που έδει­ξαν «ευαι­σθη­σία» για τη Συρία, υπο­στη­ρί­ζο­ντας πι­θα­νά χτυ­πή­μα­τα, είναι οι ίδιοι ακρι­βώς που μπλό­κα­ραν ψή­φι­σμα που προ­ω­θού­σε το Ερ­γα­τι­κό Κόμμα για την απα­γό­ρευ­ση πώ­λη­σης όπλων στη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία που αι­μα­το­κυ­λά την Υε­μέ­νη.
Ξε­χω­ρί­ζει ανά­με­σα στην «τρόι­κα» που εξα­πέ­λυ­σε την επί­θε­ση, ο Μα­νου­έλ Μα­κρόν: Ο ήρωας του «ακραί­ου κέ­ντρου» απο­δεί­χθη­κε απο­φα­σι­στι­κό­τε­ρος του Τραμπ στην προ­θυ­μία να εξα­πο­λύ­σουν την επί­θε­ση.

Μι­λώ­ντας για υπο­κρι­τές, η ρη­το­ρι­κή δια­φο­ρο­ποί­η­ση της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι κα­κό­γου­στο αστείο, τη στιγ­μή που η Σούδα απο­τε­λεί βα­σι­κό ορ­μη­τή­ριο των αμε­ρι­κα­νι­κών πο­λε­μι­κών πλοί­ων στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο…

Το χτύ­πη­μα στη Συρία ήταν ένα «μή­νυ­μα». Θυ­μί­ζει μια αντί­στοι­χη πυ­ραυ­λι­κή επί­θε­ση του Κλί­ντον στο Σου­δάν το 1998. Το μή­νυ­μα έχει απί­στευ­το κυ­νι­σμό. Θυ­μί­ζει τον διά­λο­γο από μια τη­λε­ο­πτι­κή σειρά, όπου λέ­γε­ται ότι ένας μα­φιό­ζος «Σκό­τω­σε έναν συγ­γρα­φέα, απλά για να στεί­λει μή­νυ­μα. –Ποιο ήταν το μή­νυ­μα; –Μπορώ να σκο­τώ­σω έναν συγ­γρα­φέα».

Αν και αυτό το επει­σό­διο του πο­λέ­μου απο­δεί­χθη­κε πε­ριο­ρι­σμέ­νο, δεν χω­ρά­ει εφη­συ­χα­σμός. Τη βδο­μά­δα που προη­γή­θη­κε, φά­νη­κε πόσο ρευ­στή κι επι­κίν­δυ­νη είναι η κα­τά­στα­ση στο φόντο της όξυν­σης των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών. Έχου­με μπει σε μια εποχή που 100 πύ­ραυ­λοι αντι­με­τω­πί­ζο­νται ως «πταί­σμα», και αυτό τα λέει τα όλα. Στη Συρία ή αλλού, οι «δο­κι­μές των αντο­χών του αντι­πά­λου» και τα «μη­νύ­μα­τα ισχύ­ος» μπο­ρούν να οδη­γή­σουν σε ένα ανε­ξέ­λεγ­κτο σπι­ράλ, οι αντα­γω­νι­σμοί μπο­ρεί να οδη­γή­σουν σε πιο αι­μα­τη­ρές και κα­τα­στρο­φι­κές ανα­με­τρή­σεις, αν κά­ποια υπερ­δύ­να­μη κρί­νει ότι ήρθε η ώρα να λύσει λο­γα­ρια­σμούς με αυτόν τον τρόπο…

rproject.gr