Αντίσταση και απειλή εισβολής στη Γάζα, ενώ το Ισραήλ γίνεται κράτος-απαρτχάιντ και επίσημα

Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής συνεχίζεται στην Παλαιστίνη.

Έχουν πε­ρά­σει πάνω από 100 μέρες από εκεί­νη την 30ή Μάρτη που ξε­κί­νη­σαν οι μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις ενά­ντια στην πο­λιορ­κία της Γάζας και υπέρ του δι­καιώ­μα­τος της επι­στρο­φής των Πα­λαι­στί­νιων προ­σφύ­γων στην γη που τους έκλε­ψαν. Πάνω από 100 μέρες κα­θη­με­ρι­νής πα­ρου­σί­ας κοντά στο φρά­χτη, 17 δια­δο­χι­κές Πα­ρα­σκευ­ές μα­ζι­κών δια­δη­λώ­σε­ων προς το φρά­χτη, παρά τη δο­λο­φο­νι­κή βία του ισ­ραη­λι­νού στρα­τού. Οι νε­κροί πλη­σιά­ζουν πλέον τους 150, οι τραυ­μα­τί­ες είναι πάνω από 15.000. Παρά το βαρύ τί­μη­μα, ο λαός της Γάζας επι­μέ­νει, ξυ­πνώ­ντας μνή­μες Ιντι­φά­ντα. Σαν να μην έφτα­νε η φο­νι­κή βία, το Ισ­ρα­ήλ τι­μω­ρεί συλ­λο­γι­κά τον πε­ρή­φα­νο λαό της Γάζας, σφίγ­γο­ντας κι άλλο τον κλοιό της πο­λιορ­κί­ας: το μο­να­δι­κό εμπο­ρι­κό πέ­ρα­σμα έκλει­σε, πο­λύ­τι­μα αγαθά (π.χ. πε­τρέ­λαιο) δεν περ­νούν πια, ο θα­λάσ­σιος χώρος που επι­τρέ­πε­ται στους Πα­λαι­στί­νιους ψα­ρά­δες πε­ριο­ρί­ζε­ται κι άλλο. 

Φαί­νε­ται ότι στο Ισ­ρα­ήλ σκέ­φτο­νται να αντι­με­τω­πί­σουν το άκαμ­πτο επί βδο­μά­δες φρό­νη­μα της Γάζας με μια πο­λε­μι­κή επι­χεί­ρη­ση. Κατά τη δια­δή­λω­ση της 13ης Ιούλη τραυ­μα­τί­στη­κε Ισ­ραη­λι­νός στρα­τιώ­της. 

Αν δεν κά­νου­με λάθος, ήταν ο πρώ­τος τραυ­μα­τί­ας από την πλευ­ρά του Ισ­ρα­ήλ (και μά­λι­στα «μά­χι­μος»), μετά από τόση αι­μα­το­χυ­σία αμά­χων. Η απά­ντη­ση ήταν αε­ρο­πο­ρι­κοί βομ­βαρ­δι­σμοί σε όλη τη Γάζα τη νύχτα εκεί­νης της Πα­ρα­σκευ­ής και ξανά το Σάβ­βα­το. Οι πα­λαι­στι­νια­κές ορ­γα­νώ­σεις αντί­στα­σης απά­ντη­σαν εκτο­ξεύ­ο­ντας δε­κά­δες ρου­κέ­τες κατά του Ισ­ρα­ήλ, ένα ανα­γκαίο «μή­νυ­μα» στον ισ­ραη­λι­νό στρα­τό ότι δεν θα εγκλη­μα­τεί χωρίς απά­ντη­ση επ’ άπει­ρον. Ακο­λού­θη­σαν νέα χτυ­πή­μα­τα, τα οποία Ισ­ραη­λι­νοί αξιω­μα­τού­χοι πε­ριέ­γρα­ψαν οι ίδιοι ως τα με­γα­λύ­τε­ρα μετά την επί­θε­ση του 2014. Σύμ­φω­να με την ισ­ραη­λι­νή «Χα­α­ρέτζ», δεν ήταν απά­ντη­ση μόνο στις ρου­κέ­τες, αλλά στη γε­νι­κό­τε­ρη «δρα­στη­ριό­τη­τα στα σύ­νο­ρα», όπως και… στα μπα­λό­νια και τους χαρ­τα­ε­τούς (τα «drones των φτω­χών», που κου­βα­λούν εύ­φλε­κτη ύλη και στέλ­νο­νται πέρα από το φρά­χτη για να προ­κα­λέ­σουν φωτιά πέ­φτο­ντας). 

Πάνος Πέτρου

Σε όσους θα ρί­ξουν ευ­θύ­νες και στη Χαμάς, απα­ντά ο αντι­σιω­νι­στής Ισ­ραη­λι­νός Εβραί­ος δη­μο­σιο­γρά­φος Γκι­ντε­όν Λεβί, που σε ένα θαρ­ρα­λέο άρθρο γρά­φει ότι «αν δεν ήταν οι χαρ­τα­ε­τοί, οι φω­τιές, οι ρου­κέ­τες Κασάμ, οι Πα­λαι­στί­νιοι θα είχαν ξε­χα­στεί από τους πά­ντες…» για να κα­τα­λή­ξει στο συ­γκλο­νι­στι­κό: «Ο αγώ­νας είναι ο μόνος δρό­μος που τους απο­μέ­νει, ένας δρό­μος που θα πρέ­πει να σε­βα­στεί­τε, ακόμα κι αν είστε ένας Ισ­ραη­λι­νός που ίσως απο­τε­λέ­σει θύμα του»…

Σύμ­φω­να με τους «Times» του Ισ­ρα­ήλ, το Ισ­ρα­ήλ ίσως απο­φα­σί­σει ότι «δεν έχει άλλη επι­λο­γή από το να κα­τα­λά­βει όλη τη Γάζα»! Έγινε ήδη μια με­γά­λη στρα­τιω­τι­κή άσκη­ση προ­σο­μοί­ω­σης πο­λέ­μου στη Λω­ρί­δα της Γάζας και κα­τά­λη­ψης όλης της Γάζας. Η άσκη­ση θε­ω­ρού­νταν προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη από καιρό, αλλά πήρε με­γά­λη δη­μο­σιό­τη­τα ως «έμ­με­ση απει­λή στη Χαμάς». Καθώς γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές, τα ισ­ραη­λι­νά χτυ­πή­μα­τα σε διά­φο­ρες πε­ριο­χές της Γάζας πύ­κνω­ναν ανη­συ­χη­τι­κά…

Σ ε αυτό το φόντο πρέ­πει να δούμε τη νέα νο­μο­θε­σία που ενέ­κρι­νε η Κνε­σέτ, που λέ­γε­ται «Ισ­ρα­ήλ, το Έθνος-Κρά­τος του Εβραϊ­κού Λαού». Ο «βα­σι­κός νόμος» (δλδ. με ισχύ συ­νταγ­μα­τι­κής πρό­βλε­ψης) χα­ρα­κτη­ρί­ζει το Ισ­ρα­ήλ ως «πα­τρί­δα του εβραϊ­κού λαού», με την Ιε­ρου­σα­λήμ ως πρω­τεύ­ου­σα. Ο νόμος δη­λώ­νει ότι «το δι­καί­ω­μα στην εθνι­κή αυ­το­διά­θε­ση στο Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ αφορά μόνο τον εβραϊ­κό λαό», αρ­νού­με­νος κάθε τέ­τοιο δι­καί­ω­μα στους Πα­λαι­στι­νί­ους. Τα αρα­βι­κά υπο­βι­βά­ζο­νται από επί­ση­μη γλώσ­σα σε «ει­δι­κής κα­τη­γο­ρί­ας» γλώσ­σα. Ανα­κη­ρύσ­σει τους «εβραϊ­κούς εποι­κι­σμούς» ως «εθνι­κή αξία» και προ­βλέ­πει ότι το κρά­τος θα εν­θαρ­ρύ­νει και θα προ­ω­θή­σει τη δη­μιουρ­γία και την οχύ­ρω­ση τέ­τοιων οι­κι­σμών. Αξί­ζει να ση­μειω­θεί ότι αυτή η πρό­βλε­ψη δεν έχει γε­ω­γρα­φι­κούς πε­ριο­ρι­σμούς, «νο­μι­μο­ποιώ­ντας» την επέ­κτα­ση των εποι­κι­σμών σε όλα τα πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη. Είναι μια νο­μο­θε­σία που δίνει δι­καιώ­μα­τα σε όλους όσους το Ισ­ρα­ήλ αντι­λαμ­βά­νε­ται ως Εβραί­ους πα­γκό­σμια, ενώ με­τα­τρέ­πει τους μη Εβραί­ους που ζουν στο Ισ­ρα­ήλ σε «αλ­λο­δα­πούς στην ίδια τους τη χώρα». Είναι μια νο­μο­θε­σία-ορι­σμός του ρα­τσι­στι­κού απαρτ­χάιντ που έρ­χε­ται σε σύ­γκρου­ση με το διε­θνές δί­καιο με άπει­ρους τρό­πους.

Η πε­ρι­γρα­φή «επι­ση­μο­ποί­η­ση του απαρτ­χάιντ» και όχι «θε­σμο­θέ­τη­σή του» είναι ακρι­βής. Οι Πα­λαι­στί­νιοι που ζουν στο Ισ­ρα­ήλ απο­λαμ­βά­νουν κά­ποια δι­καιώ­μα­τα σε σύ­γκρι­ση με τους υπό­λοι­πους ομο­ε­θνείς τους, όπως το δι­καί­ω­μα ψήφου, αλλά αντι­με­τώ­πι­ζαν ήδη ένα ολό­κλη­ρο πλέγ­μα νόμων (πάνω από 65) που με προ­σε­κτι­κές νο­μι­κές δια­τυ­πώ­σεις (όχι πάντα) τους κρα­τού­σαν απο­κλει­σμέ­νους στο πε­ρι­θώ­ριο. Επι­πλέ­ον, αυτά που κα­το­χυ­ρώ­νει ο νέος νόμος είναι η πο­λι­τι­κή πρα­κτι­κή του σιω­νι­σμού και του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ από το 1948 μέχρι σή­με­ρα.

Αλλά αυτό δεν ση­μαί­νει ότι το νέο είναι αδιά­φο­ρο. Η από­φα­ση της Κνε­σέτ, με δε­δο­μέ­νη την έντα­ση και τη διε­θνή κα­τα­κραυ­γή που προ­κα­λεί (ακόμα και από φι­λοϊσ­ραη­λι­νά θινκ-τανκ που την επι­κρί­νουν ως «λάθος για τη δη­μό­σια ει­κό­να του Ισ­ρα­ήλ»), μοιά­ζει αψυ­χο­λό­γη­τη, με δε­δο­μέ­να όσα γρά­ψα­με πα­ρα­πά­νω για την υπαρ­κτή πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση του 20% που απο­τε­λεί ο πα­λαι­στι­νια­κός πλη­θυ­σμός του Ισ­ρα­ήλ. Και αυτό είναι που βάζει σε σκέ­ψεις για το μέλ­λον.

Μια πα­λαι­στι­νια­κή μειο­νό­τη­τα τέ­τοιου με­γέ­θους επι­τρέ­πει στο Ισ­ρα­ήλ να συ­νε­χί­ζει να συ­ντη­ρεί το μύθο του «εβραϊ­κού δη­μο­κρα­τι­κού κρά­τους». Το ιστο­ρι­κό δί­λημ­μα των σιω­νι­στι­κών ηγε­σιών ήταν ότι για να ελέγ­ξουν όλα τα εδάφη της ιστο­ρι­κής Πα­λαι­στί­νης (κυ­ρί­ως τη Δυ­τι­κή Όχθη) θα απο­κτή­σουν και έναν ανε­πι­θύ­μη­το πα­λαι­στι­νια­κό πλη­θυ­σμό. Δη­λα­δή τότε θα κα­λού­νταν να επι­λέ­ξουν ορι­στι­κά ανά­με­σα στον «εβραϊ­κό» ή τον «δη­μο­κρα­τι­κό» χα­ρα­κτή­ρα. Η επι­λο­γή της κυ­βέρ­νη­σης Νε­τα­νιά­χου να πα­ρα­τή­σει τα φύλλα συκής και να επι­λέ­ξει ανοι­χτά τον «εβραϊ­κό» χα­ρα­κτή­ρα αφορά μάλ­λον την «οχύ­ρω­ση» του Ισ­ρα­ήλ σε μελ­λο­ντι­κές εξε­λί­ξεις, όπως η προ­σάρ­τη­ση των κα­τε­χό­με­νων πα­λαι­στι­νια­κών πε­ριο­χών ή/και η ανα­κοί­νω­ση ανα­γνώ­ρι­σης ενός πα­λαι­στι­νια­κού «κρά­τους» (μπα­ντου­στάν) που θα συν­δυα­στεί με τον εκ­βια­σμό προς τον πα­λαι­στι­νια­κό πλη­θυ­σμό «αν δεν σας αρέ­σει να είστε πο­λί­τες δεύ­τε­ρης κα­τη­γο­ρί­ας στο Ισ­ρα­ήλ, μπο­ρεί­τε να φύ­γε­τε και να πάτε στο δικό σας κρά­τος». Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, αυτού του τύπου η κα­το­χύ­ρω­ση του «εβραϊ­κού χα­ρα­κτή­ρα» μοιά­ζει να αφορά όχι το ση­με­ρι­νό πα­λαι­στι­νια­κό 20%, αλλά μια τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή κα­τά­στα­ση και πολύ πιο επι­κίν­δυ­νους σχε­δια­σμούς.

Λίγες μέρες πριν, ένας άλλος νόμος που πέ­ρα­σε στην Κνε­σέτ πε­ριο­ρί­ζει την πρό­σβα­ση των Πα­λαι­στι­νί­ων στο Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο του Ισ­ρα­ήλ. Η ισ­ραη­λι­νή «Χα­α­ρέτζ» ισχυ­ρί­στη­κε ανοι­χτά ότι στόχο έχει να στα­μα­τή­σει τις προ­σφυ­γές Πα­λαι­στι­νί­ων ενά­ντια στους εβραϊ­κούς εποι­κι­σμούς στη Δυ­τι­κή Όχθη. Ο ίδιος νόμος δίνει στους εποί­κους της Δυ­τι­κής Όχθης πρό­σβα­ση σε διοι­κη­τι­κά δι­κα­στή­ρια τα οποία μέχρι πρό­τι­νος είχαν αρ­μο­διό­τη­τα μόνο εντός της επι­κρά­τειας του ση­με­ρι­νού Ισ­ρα­ήλ. Αυτά, σε συ­νάρ­τη­ση με την σιω­πη­λή αλλά θη­ριώ­δη αρ­πα­γή πα­λαι­στι­νια­κής γης στη Δυ­τι­κή Όχθη τα τε­λευ­ταία δύο χρό­νια, ενι­σχύ­ουν την ανη­συ­χία για πι­θα­νές σκέ­ψεις ορι­στι­κής προ­σάρ­τη­σης. Η ανα­γνώ­ρι­ση της Ιε­ρου­σα­λήμ ως πρω­τεύ­ου­σας του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ από τις ΗΠΑ δεν έδει­χνε ποτέ αθώα, αλλά τώρα δεί­χνει ακόμα λι­γό­τε­ρο αθώα, όσον αφορά την «από­λυ­τη λύση» που προ­α­ναγ­γέλ­λει εδώ και καιρό ο Τραμπ…

Η νέα νο­μο­θε­σία όμως έχει τη ση­μα­σία της για το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη στο εδώ και στο τώρα. Όπως δή­λω­σε ο Πα­λαι­στί­νιος ηγέ­της Ομάρ Μπαρ­γκού­τι, «αν υπήρ­χε μια συ­γκυ­ρία για δράση BDS ενά­ντια στο σύ­στη­μα κα­τα­πί­ε­σης του Ισ­ρα­ήλ, αυτή είναι τώρα… Η επί­ση­μη υιο­θέ­τη­ση του απαρτ­χάιντ από το Ισ­ρα­ήλ ανοί­γει το δρόμο για τον πα­λαι­στι­νια­κό λαό, τα αρα­βι­κά έθνη και τους συμ­μά­χους μας να πιέ­σουν τον ΟΗΕ να ενερ­γο­ποι­ή­σει την αντι-απαρτ­χάιντ νο­μο­θε­σία του και να επι­βά­λει σο­βα­ρές κυ­ρώ­σεις στο Ισ­ρα­ήλ, σαν αυτές που είχαν επι­βλη­θεί στη Νότια Αφρι­κή».

Το ιρ­λαν­δι­κό κοι­νο­βού­λιο πρό­σφα­τα έδει­ξε το δρόμο, ψη­φί­ζο­ντας (ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση μειο­ψη­φί­ας) την απα­γό­ρευ­ση ει­σα­γω­γών από τις πε­ριο­χές των εποι­κι­σμών. Όπως δή­λω­σε η ανε­ξάρ­τη­τη βου­λεύ­τρια που προ­ώ­θη­σε το θέμα, «είναι μόνο μια αρχή». Κι έχει δίκιο: με τον νέο ισ­ραη­λι­νό νόμο κα­ταρ­γεί­ται ορι­στι­κά και το φύλλο συκής της διά­κρι­σης ανά­με­σα στους «εποι­κι­σμούς στα κα­τε­χό­με­να» και το «Ισ­ρα­ήλ» (τα εδάφη που κα­τέ­λα­βε το 1948).

Φυ­σι­κά ακόμα κι αυτή η κα­τά­φω­ρη κι ανοι­χτή πλέον πα­ρα­βί­α­ση της διε­θνούς νο­μι­μό­τη­τας μπο­ρεί να πε­ρά­σει ατι­μώ­ρη­τη. Η ΕΕ δή­λω­σε ότι «το πώς επι­λέ­γει το Ισ­ρα­ήλ να χα­ρα­κτη­ρί­ζει τον εαυτό του είναι εσω­τε­ρι­κό του ζή­τη­μα και σε­βό­μα­στε τη συ­ζή­τη­ση στο εσω­τε­ρι­κό του». Για άλλη μια φορά, το βάρος πέ­φτει στο κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης από τα κάτω…

rproject.gr