Το ΚΚΕ και η απελευθέρωση της Αθήνας

Όπως παλιότερα έχει γράψει –και σωστά– ο Μ. Μαΐλης, η ιστορία για τους κομουνιστές δεν είναι ένα γενικό «ανασκάλεμα» των στοιχείων και των πληροφοριών για τα γεγονότα του παρελθόντος, είναι η προσπάθεια άντλησης γνώσης μέσα από τη συζήτηση για το παρελθόν, με την προσοχή στραμμένη στα προβλήματα και τους αγώνες του σήμερα.

Αντώνης Νταβανέλος

Με την έν­νοια αυτή, οι ερ­γα­σί­ες της ΚΕ του ΚΚΕ σχε­τι­κά με την «ανα­θε­ώ­ρη­ση» της ιστο­ρί­ας του κι­νή­μα­τος και του κόμ­μα­τος κατά τη με­γά­λη δε­κα­ε­τία του 1940, έχουν ιδιαί­τε­ρο πο­λι­τι­κό εν­δια­φέ­ρον. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν οι ερ­γα­σί­ες αυτές κυ­ριο­λε­κτι­κά ανα­τρέ­πουν από­ψεις και συ­μπε­ρά­σμα­τα που γα­λού­χη­σαν δια­δο­χι­κές «γε­νιές» αρι­στε­ρών αν­θρώ­πων και στή­ρι­ζαν την πο­λι­τι­κή του ΚΚΕ για δε­κα­ε­τί­ες.

Ο χα­ρα­κτή­ρας της Αντί­στα­σης

Μια με­γά­λη πλειο­ψη­φία μέσα στον κόσμο της Αρι­στε­ράς έφτα­σε με τα χρό­νια να πι­στεύ­ει ότι το με­γά­λο κί­νη­μα της Αντί­στα­σης, όπως ορ­γα­νώ­θη­κε στο ΕΑΜ, ήταν αυτό που το ΚΚΕ ισχυ­ρι­ζό­ταν ότι ήταν το κί­νη­μα και το ΕΑΜ. Αυτή την ει­κό­να, έτσι κι αλ­λιώς πλα­στή κι επι­φα­νεια­κή, το ΚΚΕ σή­με­ρα την ανα­τι­νά­ζει.

Ο Γλη­νός στη γνω­στή δια­κή­ρυ­ξή του («Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ»), που αντα­να­κλού­σε τη γραμ­μή της τότε ηγε­σί­ας του ΚΚΕ, ισχυ­ρί­ζε­ται ότι ο χα­ρα­κτή­ρας του αγώνα ήταν «εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός» και ότι κατά συ­νέ­πεια σε αυτόν δεν θα συμ­με­τεί­χαν μόνο οι ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές μάζες, θα συμ­με­τεί­χε (και θα έπρε­πε να συμ­με­τέ­χει…) και ένα «πα­τριω­τι­κό» τμήμα της κυ­ρί­αρ­χης τάξης, των κα­πι­τα­λι­στών που θα δυ­σα­να­σχε­τού­σαν, λέει, από την κα­το­χή.

Οι υπο­στη­ρι­κτές αυτής της ανά­λυ­σης έχουν με­τέ­πει­τα «θε­ο­ποι­ή­σει» το γράμ­μα του Ζα­χα­ριά­δη, του Οκτώ­βρη του 1940, που όρισε το χα­ρα­κτή­ρα του πο­λέ­μου, αλλά και του επερ­χό­με­νου αγώνα, ως εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό, θε­ω­ρώ­ντας το γράμ­μα του τότε Γ.Γ. του ΚΚΕ ως τη «μήτρα» από την οποία ξε­πή­δη­σε (τάχα φυ­σιο­λο­γι­κά) το «πλατύ» εα­μι­κό κί­νη­μα. Ιστο­ρι­κά γε­γο­νό­τα, όπως το 2ο και το 3ο γράμ­μα (όπου ο ίσιος προει­δο­ποιεί ότι αν το 1ο γράμ­μα «δια­βα­στεί από μόνο του» δη­μιουρ­γεί­ται κίν­δυ­νος σο­σιαλ­σο­βι­νι­στι­κής από­κλι­σης…) ή όπως η εκτί­μη­ση των κο­μου­νι­στών της «Πα­λιάς ΚΕ του ΚΚΕ» ότι το 1ο γράμ­μα του Ν.Ζ. ήταν «πλα­στό» (δη­λα­δή κα­τα­σκευα­σμέ­νο πο­λι­τι­κά από τον μη­χα­νι­σμό του Με­τα­ξά), πα­ρέ­με­ναν ως ενο­χλη­τι­κές «λε­πτο­μέ­ρειες», στις οποί­ες μόνο μια μειο­ψη­φία έδινε ση­μα­σία. Με αυτή την έν­νοια η υπεν­θύ­μι­σή τους σή­με­ρα, από την ΚΕ του ΚΚΕ, έχει πο­λι­τι­κή αξία.

Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που, παρά τις προ­βλέ­ψεις του Γλη­νού και τις με­τέ­πει­τα φα­ντα­σιώ­σεις των «πλα­τιών» αρι­στε­ρών, η κυ­ρί­αρ­χη τάξη δεν συμ­με­τεί­χε στην αντί­στα­ση (ένα τμήμα της «δρα­πέ­τευ­σε» στο εξω­τε­ρι­κό, ένα τμήμα λού­φα­ξε, ένα τμήμα συ­νερ­γά­στη­κε με τους Ναζί…).

Γρά­φει η ΚΕ του ΚΚΕ:

«Στη διάρ­κεια της Κα­το­χής η τα­ξι­κή πάλη όχι μόνο δε στα­μά­τη­σε, αλλά πήρε δια­στά­σεις σκλη­ρής ένο­πλης σύ­γκρου­σης… αυτό ήταν επό­με­νο, αφού η αντί­θε­ση κε­φα­λαί­ου-ερ­γα­σί­ας όχι μόνο δεν έπαψε να υπάρ­χει εξαι­τί­ας της κα­το­χής, αλλά η τε­λευ­ταία απο­τέ­λε­σε λόγο όξυν­σης των κοι­νω­νι­κών αντι­θέ­σε­ων…».

Παιδί αυτής της τα­ξι­κής πάλης που οξύν­θη­κε στα χρό­νια της κα­το­χής ήταν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το με­γά­λο κί­νη­μα της Αντί­στα­σης, αρ­χι­κά στις πό­λεις (Ερ­γα­τι­κό ΕΑΜ) και στη συ­νέ­χεια στην ύπαι­θρο, όπου υπέ­βο­σκαν τα χρό­νια άλυτα προ­βλή­μα­τα της αγρο­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης, που στη «στιγ­μή» της μα­ζι­κής πεί­νας πήραν τη μορφή αγώνα ζωής ή θα­νά­του.

Ακρι­βώς επει­δή αυτός ήταν ο πραγ­μα­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας του αγώνα, η μο­να­δι­κή απο­τε­λε­σμα­τι­κή στρα­τη­γι­κή ήταν η επι­δί­ω­ξη της τα­ξι­κής νίκης, ενώ ο εγκλω­βι­σμός στα εθνι­κο­ε­νω­τι­κά ιδε­ο­λο­γή­μα­τα αντι­κει­με­νι­κά «δού­λευε» προς όφε­λος του τα­ξι­κού αντι­πά­λου. Όπως λέει η ΚΕ του ΚΚΕ, «το θολό όραμα της λα­ο­κρα­τί­ας» ήταν η πο­λι­τι­κή βάση που απέ­τρε­ψε το ΚΚΕ «από το να θέσει στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη το ζή­τη­μα της επί­λυ­σης της αντί­θε­σης “ποιος-ποιον;”, παίρ­νο­ντας όλα τα απα­ραί­τη­τα μέτρα με βάση σχέ­διο και κα­τα­λαμ­βά­νο­ντας τα κέ­ντρα του κρά­τους: Αθήνα, Πει­ραιά, Θεσ­σα­λο­νί­κη και άλ­λους ση­μα­ντι­κούς χώ­ρους» («Ρι­ζο­σπά­στης», 7/10/2018).

Αυτή η θέση μπο­ρεί κάπως να ερ­μη­νεύ­σει την τρα­γι­κή αλυ­σί­δα «λαθών», που από πολ­λούς αντι­με­τω­πί­ζο­νται ακόμα ως ξε­κομ­μέ­να ή και προ­σω­πι­κά λάθη ηγε­τι­κών στε­λε­χών: Άδεια­σμα του Κι­νή­μα­τος στη Μέση Ανα­το­λή, Λί­βα­νος, Κα­ζέρ­τα, κα­λω­σό­ρι­σμα της από­βα­σης των Βρε­τα­νι­κών στρα­τευ­μά­των, απο­φυ­γή της κα­τά­λη­ψης της Αθή­νας κ.ο.κ.

Η ΚΕ του ΚΚΕ έχει δεί­ξει τη σχέση αυτού του «θολού ορά­μα­τος» με τις απο­φά­σεις της 6ης Ολο­μέ­λειας του 1934, ακόμα και με τις απο­φά­σεις του 7ου Συ­νε­δρί­ου της Κο­μι­ντέρν για τα Λαϊκά –τα αντι­φα­σι­στι­κά δη­μο­κρα­τι­κά– Μέ­τω­πα, που αντι­κα­τέ­στη­σαν τη λε­νι­νι­στι­κή πα­ρά­δο­ση του Ενιαί­ου Ερ­γα­τι­κού Με­τώ­που. Εδώ η ΚΕ του ΚΚΕ μένει αμή­χα­νη απέ­να­ντι σε αυτά που η ίδια απο­κα­λύ­πτει: η δια­πί­στω­ση για την κυ­ριαρ­χία μιας ρε­φορ­μι­στι­κής στρα­τη­γι­κής (από το 1934!) και η δια­πί­στω­ση ότι αυτό δεν ήταν πρό­βλη­μα μόνο της «ντό­πιας» ηγε­σί­ας, αλλά επί­σης του «διε­θνούς κέ­ντρου» (της επο­χής του Στά­λιν), έχει θε­με­λιώ­δη ση­μα­σία για τα συ­μπε­ρά­σμα­τα που θα όφει­λαν να αντλή­σουν οι κο­μου­νι­στές.

Κυ­βέρ­νη­ση Εθνι­κής Ενό­τη­τας

Ο «Ρι­ζο­σπά­στης» (14/10/2018) βάζει το δά­χτυ­λο σε μια πληγή: στη συμ­με­το­χή του ΚΚΕ στην κυ­βέρ­νη­ση Εθνι­κής Ενό­τη­τας του 1944, υπό τον Γ. Πα­παν­δρέ­ου. Δύο στε­λέ­χη του ΚΚΕ (Ζεύ­γος και Πορ­φυ­ρο­γέν­νης) και τέσ­σε­ρις του ΕΑΜ (Σβώ­λος, Αγ­γε­λό­που­λος, Τσι­ρι­μώ­κος, Ασκού­τσης) ανέ­λα­βαν κρί­σι­μα υπουρ­γεία (με­τα­ξύ τους το Οι­κο­νο­μι­κών και το Ερ­γα­σί­ας).

Ο «Ρ» φρο­ντί­ζει να υπεν­θυ­μί­σει ότι το πρό­βλη­μα ήταν διε­θνούς γραμ­μής: «Με­τα­ξύ 1945-1947 τα ΚΚ πήραν μέρος σε αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις 9 χωρών στη Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη (Ιτα­λία, Γαλ­λία, Βέλ­γιο, Δανία, Νορ­βη­γία, Ισλαν­δία, Αυ­στρία, Φιν­λαν­δία, Λου­ξεμ­βούρ­γο), σε δύο στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή (Χιλή, Κούβα) και σε δύο στην Ασία (Ιν­δο­νη­σία, Ιράν)». Το σε­νά­ριο της διε­θνούς «ει­ρη­νι­κής συ­νύ­παρ­ξης» είχε τεθεί σε εφαρ­μο­γή αμέ­σως μετά το τέλος του πο­λέ­μου…

Όμως, τι έργο είχαν οι αρι­στε­ροί υπουρ­γοί στην κυ­βέρ­νη­ση Εθνι­κής Ενό­τη­τας; Γρά­φει ο «Ρ»: «Ο ρόλος των Εα­μι­τών υπουρ­γών… ήταν ρόλος αστι­κής δια­χεί­ρι­σης». Πάλι το πρό­βλη­μα δεν ήταν ατο­μι­κό, αλλά συ­νο­λι­κή κομ­μα­τι­κή επι­λο­γή: «Το ΚΚΕ υπο­στη­ρί­ζει την κυ­βέρ­νη­ση Εθνι­κής Ενό­τη­τας, γιατί οι προ­γραμ­μα­τι­κοί της στό­χοι συ­μπί­πτουν με τους άμε­σους σκο­πούς του αγώνα μας… Το ΚΚΕ θε­ω­ρεί ότι προς το συμ­φέ­ρον του ελ­λη­νι­κού λαού επι­βάλ­λε­ται η συ­σπεί­ρω­ση όλων των προ­ο­δευ­τι­κών δυ­νά­με­ων –και αυτών που βρί­σκο­νται έξω από το ΕΑΜ–  σε ένα παν­δη­μο­κρα­τι­κό Με­τω­πο» («Ρ», 16/11/1944).

Όποιος θε­λή­σει να εξε­τά­σει πιο συ­γκε­κρι­μέ­να το έργο των Εα­μι­τών υπουρ­γών, θα αντι­με­τω­πί­σει δυ­σά­ρε­στες εκ­πλή­ξεις. Και αυτές επι­λέ­γει να τις θυ­μί­σει σή­με­ρα το ΚΚΕ: Ο Σβώ­λος μαζί με τον Ξενοφ. Ζο­λώ­τα και τους Βρε­τα­νούς «εμπει­ρο­γνώ­μο­νες» ανέ­λα­βαν τον πρώτο με­τα­κα­το­χι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό που, κατά τον «Ρ», «όφει­λε να είναι ισο­σκε­λι­σμέ­νος… βα­σι­σμέ­νος σε υγιές νό­μι­σμα… απαι­τού­σε σκλη­ρή ερ­γα­σία για να ζω­ο­γο­νη­θεί η οι­κο­νο­μία και να αυ­ξη­θεί η πα­ρα­γω­γή… (προς τούτο) οι μι­σθοί θα πρέ­πει να κρα­τη­θούν χα­μη­λά». Στο Ερ­γα­σί­ας, ο Πορ­φυ­ρο­γέν­νης θε­σμο­θέ­τη­σε τη δυ­να­τό­τη­τα των κα­πι­τα­λι­στών «να θέ­τουν το πλε­ο­νά­ζον τμήμα των ερ­γα­ζο­μέ­νων εις κα­τά­στα­σιν δια­θε­σι­μό­τη­τας με ανα­στο­λήν της μι­σθο­δο­σί­ας, άνευ λύ­σε­ως της ερ­γα­σια­κής σχέ­σε­ως». Δη­λα­δή, ούτε δου­λειά, ούτε μι­σθός, ούτε επι­δό­τη­ση ανερ­γί­ας… Μια χαρά Μνη­μό­νιο!

Από τις 15 Οκτώ­βρη 1944, η ΚΕ του Ερ­γα­τι­κού ΕΑΜ ανέ­λα­βε τη Διοί­κη­ση της ΓΣΕΕ. Ο Θέος, από εκεί, δή­λω­νε: «η ερ­γα­το­ϋ­παλ­λη­λι­κή τάξη θα υπο­στη­ρί­ξει την κυ­βέρ­νη­ση στην πραγ­μα­το­ποί­η­ση των σκο­πών της… Ο ερ­γα­τι­κός κό­σμος είναι έτοι­μος να συμ­βά­λει με όλες του τις δυ­νά­μεις στην προ­σπά­θεια της ανα­συ­γκρό­τη­σης» («Ρ», 14/10/2018).

Μπρο­στά σε αυτά τα πε­πραγ­μέ­να, φυ­σιο­λο­γι­κά, μπρο­στά στα υπουρ­γεία Οι­κο­νο­μι­κών και Ερ­γα­σί­ας, άρ­χι­σαν να συρ­ρέ­ουν… ερ­γα­τι­κές δια­δη­λώ­σεις, όπως γρά­φει ο Β. Μπαρ­τζιώ­τας και επι­λέ­γει να θυ­μί­σει σή­με­ρα ο «Ρ».

Όπως γί­νε­ται κα­τα­νοη­τό, η κυ­βέρ­νη­ση Πα­παν­δρέ­ου άφηνε το ΚΚΕ να εκτε­θεί στην ευ­θύ­νη για όλα τα «ανα­γκαία» αντερ­γα­τι­κά μέτρα. Όμως, ο βα­σι­κός λόγος ύπαρ­ξης αυτής της κυ­βέρ­νη­σης ήταν άλλος: Να κερ­δη­θεί χρό­νος, να προ­λά­βουν να ανα­συ­ντα­χθούν οι αστι­κές πο­λι­τι­κές και στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις και κυ­ρί­ως να προ­λά­βουν να απο­βι­βα­στούν οι Βρε­τα­νοί. Όπως το είπε ο ίδιος ο Γ. Πα­παν­δρέ­ου: «Μόνον η συμ­με­το­χή του ΚΚΕ εις την κυ­βέρ­νη­σιν μας ήνοι­γε τας πύλας της Ελ­λά­δος. Και διά τούτο την επι­δί­ω­ξα –και ευ­τυ­χώς εκα­τορ­θώ­θη» («Κα­θη­με­ρι­νή» 2/3/1948, ανα­πα­ρα­γω­γή στο «Ρ» 14/10/2018).

Θα έλεγε κα­νείς ότι η ση­με­ρι­νή ηγε­σία του ΚΚΕ, με έναν τρόπο, «απο­λαμ­βά­νει» να δια­τυ­μπα­νί­ζει τα λάθη του ΚΚΕ εκεί­νης της πε­ριό­δου, που οδή­γη­σαν στην τρα­γι­κή ήττα. Φρο­ντί­ζει να απο­φεύ­γει μόνο μια κα­κο­το­πιά, το φυ­σιο­λο­γι­κό ερώ­τη­μα: Αν το «διε­θνές κέ­ντρο» έσπρω­ξε στην Ελ­λά­δα, αλλά και αλλού, μια τόσο οφθαλ­μο­φα­νώς λα­θε­μέ­νη γραμ­μή, πώς είναι δυ­να­τόν να συ­νε­χί­ζει να χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται «επα­να­στα­τι­κό»;

Κάθε κυ­βέρ­νη­ση;

Με την κραυ­γα­λέα πο­λι­τι­κή κα­τα­δί­κη της συμ­με­το­χής του τότε ΚΚΕ στην κυ­βέρ­νη­ση της Εθνι­κής Ενό­τη­τας, μαζί με τις τότε κα­ταρ­ρέ­ου­σες αστι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, η ση­με­ρι­νή ηγε­σία του ΚΚΕ θέλει να στη­ρί­ξει ένα δια­φο­ρε­τι­κό πο­λι­τι­κό συ­μπέ­ρα­σμα.

Γρά­φει ο «Ρ»: «Η πείρα εκεί­νης της πε­ριό­δου δι­δά­σκει ότι η συμ­με­το­χή στις αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις –σε πεί­σμα των πιο καλών προ­θέ­σε­ων– γί­νε­ται φραγ­μός στη λαϊκή πάλη και οδη­γεί σε πι­σω­γύ­ρι­σμα… (με μια τέ­τοια συμ­με­το­χή) το ΚΚ θα έχει κάνει ήδη την πρώτη και θε­με­λιώ­δη υπο­χώ­ρη­ση… θα έχει πα­ραι­τη­θεί από την πάλη για την ερ­γα­τι­κή εξου­σία και το στόχο για την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των μέσων πα­ρα­γω­γής».

Όμως, η 3η Διε­θνής στον καιρό του Λένιν (στο 3ο και στο 4ο Συ­νέ­δριο της Κο­μι­ντέρν), στη βάση της πεί­ρας από την επα­νά­στα­ση στη Γερ­μα­νία, έστρε­ψε την προ­σο­χή σε ένα άλλο εν­δε­χό­με­νο: στη δυ­να­τό­τη­τα και στην υπο­χρέ­ω­ση της γραμ­μής της «ερ­γα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης» ή της «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς», μέσα σε συν­θή­κες όπου ο συν­δυα­σμός οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής κρί­σης φέρ­νει το ΚΚ αντι­μέ­τω­πο με το ζή­τη­μα της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας, χωρίς η ανά­πτυ­ξη της τα­ξι­κής πάλης να έχει κάνει εφι­κτό (ή όχι ακόμα…) το άμεσο πέ­ρα­σμα στην ερ­γα­τι­κή εξου­σία. Η γραμ­μή αυτή είχε σκλη­ρές προ­ϋ­πο­θέ­σεις: «απα­γό­ρευε» τη συ­νερ­γα­σία με τα αστι­κά κόμ­μα­τα και εντασ­σό­ταν στη στρα­τη­γι­κή διεκ­δί­κη­σης της ερ­γα­τι­κής εξου­σί­ας και της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των μέσων πα­ρα­γω­γής και όχι ασφα­λώς στην πα­ραί­τη­ση από αυ­τούς τους «ταυ­το­τι­κούς» για τα ΚΚ στό­χους. Η γραμ­μή αυτή ήταν επί­σης συν­δε­δε­μέ­νη με τις απο­φά­σεις για το Ενιαίο Ερ­γα­τι­κό Μέ­τω­πο, για το Με­τα­βα­τι­κό Πρό­γραμ­μα και τη με­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή, δη­λα­δή για τη διεκ­δί­κη­ση από το ΚΚ της ηγε­μο­νί­ας μέσα στην ερ­γα­τι­κή τάξη στις χώρες του ανα­πτυγ­μέ­νου κα­πι­τα­λι­σμού, εκεί δη­λα­δή που ανα­γνω­ρι­ζό­ταν η πι­θα­νό­τη­τα να μην προ­χω­ρή­σει μια ερ­γα­τι­κή επα­νά­στα­ση με την τα­χύ­τη­τα και την αμε­σό­τη­τα που προ­χώ­ρη­σε στη Ρωσία του Τσά­ρου.

Όλον αυτό τον πλού­το, ένα ανα­ντι­κα­τά­στα­το τμήμα της λε­νι­νι­στι­κής πα­ρά­δο­σης, το ΚΚΕ πε­τά­ει στα αζή­τη­τα, κα­τα­δι­κά­ζο­ντας τον… Σιά­ντο (και χωρίς βέ­βαια να προ­χω­ρά στην κα­τα­δί­κη του Ζα­χα­ριά­δη, του πρω­το­μά­στο­ρα της 6ης Ολο­μέ­λειας, του «θολού ορά­μα­τος της λα­ο­κρα­τί­ας» και της εκτί­μη­σης για τον εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα της σύ­γκρου­σης στη δε­κα­ε­τία του ’40).

Ο λόγος είναι η πο­λι­τι­κή στο σή­με­ρα, όπως λέει και ο Μ. Μα­ΐ­λης. Η πο­λι­τι­κή του «πολλά κόμ­μα­τα – δύο πο­λι­τι­κές», η πο­λι­τι­κή που βλέ­πει το ΚΚΕ ως ένα «άντρο ορ­θο­δο­ξί­ας» πο­λιορ­κού­με­νο από θά­λασ­σες «οπορ­του­νι­στών», είναι μια πο­λι­τι­κή που δεν επι­διώ­κει αντί­στα­ση και νίκες «εδώ και τώρα».

Πα­ρα­πέ­μπο­ντας τους απο­φα­σι­στι­κούς αγώ­νες σε ένα μέλ­λον, όπου θα είναι εφι­κτή η άμεση διεκ­δί­κη­σης της «ερ­γα­τι­κής εξου­σί­ας και της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των μέσων πα­ρα­γω­γής», σή­με­ρα διεκ­δι­κεί την εκλο­γι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή ανα­πα­ρα­γω­γή. Στό­χοι όχι μι­κροί, αλλά κα­τώ­τε­ροι των ανα­γκών του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας.

Απορ­ρί­πτο­ντας –σωστά– την πο­λι­τι­κή εμπει­ρία του 1944-1945, το ΚΚΕ δεν στρέ­φε­ται στο σύ­νο­λο της λε­νι­νι­στι­κής πα­ρά­δο­σης. Στρέ­φε­ται, μάλ­λον, στην ανά­λυ­ση της δια­βό­η­της «3ης πε­ριό­δου» και του «σο­σιαλ­φα­σι­σμού», στη γραμ­μή της Κο­μι­ντέρν στα 1928-1929, όταν μπρο­στά στην άνοδο του Χί­τλερ προς την εξου­σία, το ΚΚ Γερ­μα­νί­ας δή­λω­νε ότι όλη η άλλη Αρι­στε­ρά ήταν «σο­σιαλ-φα­σί­στες», «λου­ξε­μπουρ­γκο-φα­σί­στες», «τρο­τσκι­στο-φα­σί­στες» κ.ο.κ. Απο­φεύ­γο­ντας τα υπο­χρε­ω­τι­κά κα­θή­κο­ντα του Ενιαί­ου Με­τώ­που με τις άλλες ερ­γα­τι­κές (όχι αστι­κές) δυ­νά­μεις, οδη­γή­θη­κε και το ίδιο σε μια τρα­γι­κή ήττα από τους πραγ­μα­τι­κούς φα­σί­στες.

Σή­με­ρα που ο κό­σμος μας βυ­θί­ζε­ται μέσα σε μια πρω­το­φα­νή κρίση, σή­με­ρα που οι προ­ο­πτι­κές της βαρ­βα­ρό­τη­τας γί­νο­νται ξανά απει­λη­τι­κές, τα συ­μπε­ρά­σμα­τα από την ιστο­ρία του κι­νή­μα­τός μας πα­ρα­μέ­νουν πο­λύ­τι­μα.

rproject.gr