«Όταν κάποιος σου λέει ότι πλούτισε με σκληρή δουλειά, ρώτησέ τον: «τίνος;» (Don Marquis)
Την Πέμπτη το μεσημέρι έλαβε χώρα στο κέντρο της Αθήνας μία πορεία κάπως διαφορετική από τις συνηθισμένες και τέλος πάντων από εκείνες που συνιστούν τις κυρίαρχες μορφές αντίστοιχων εκδηλώσεων.
Κώστας Μαρούντας
Ήταν το αποκορύφωμα μίας απεργίας που είχαν καλέσει πρωτοβάθμια σωματεία με συγκεκριμένα αιτήματα (όπως φερ΄ειπείν η αύξηση των μισθών και η καθιέρωση της συλλογικής σύμβασης εργασίας). «Διακλαδική» και «από τα κάτω», όπως θα μπορούσε να διακρίνει κάποιος στα καλέσματα μέσω των σχετικών αφισών. Σίγουρα πρόκειται για έναν πειραματισμό, για ένα συντονισμό που κατά γενική ομολογία έλειπε. Πολύς κόσμος στον ελλαδικό χώρο θέλει να κινηθεί, να δράσει, να συμμετάσχει, αλλά αισθάνεται πως δεν υπάρχει ένα πειστικό πεδίο για να «εγκαταλείψει» τη στέγη του.
Σίγουρα σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν και αυτοί που «θίγονται», αυτοί που αισθάνονται πως κάτι ξεφεύγει από τον έλεγχο τους, αυτοί που βλέπουν ένα «μελλοντικό εχθρό» υπό το πρίσμα της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ποιοι είναι αυτοί; Μα φυσικά όσοι εκπροσωπούν τις παραδοσιακές μορφές συνδικαλιστικής δραστηριοποίησης, όσοι δεν θέλουν τέτοια πράγματα γιατί εναντιώνονται στις δικές τους κατευθύνσεις, όσοι υπολογίζουν σε «μακροημέρευση» των υπαρχουσών λογικών… Υπάρχουν και οι άλλοι που διαφωνούν. Είτε γιατί όντως θέλουν ένα διαφορετικό πρόταγμα πάλης, είτε γιατί θεωρούν τα συγκεκριμένα αιτήματα αντιθετικά προς τις δικές τους στοχεύσεις (π.χ. ρεφορμιστικά ή -από την άλλη πλευρά- «ακραία»…).
Ζούμε στην εποχή των ορθών διαπιστώσεων, αλλά και της παντελούς έλλειψης πίστης σε μία συγκεκριμένη και σταθερή λύση δραστηριοποίησης. Κουβαλάμε, ακόμα και δίχως να το καταλαβαίνουμε κάποιες φορές, την ανεπάρκεια και το χαβαλέ των προηγούμενων δεκαετιών, καθώς και τα αδιέξοδα και τις ήττες των αγώνων της τρέχουσας δεκαετίας. Ποσότητα σε αυτό το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (από το 2010 κι ύστερα…) υπήρξε, ενδεχομένως και κάποια αρκετή ποιότητα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα προκάλεσε νέα δεδομένα και έκανε ακόμα πιο δυσχερές το άμεσο μέλλον… Γιατί; Γιατί αντιπαρατέθηκαν στην πράξη η οργή και το θυμικό που έψαχνε όπως-όπως καταφύγιο ή εκτόνωση με την οργανωμένη και σχεδιασμένη πολιτική αγκιτάτσια που κοίταγε σε μάκρος χρόνου γνωρίζοντας τους όρους του παιχνιδιού.
Κάποιες φορές ακόμα αντιλαμβάνεσαι στο μπερδεμένο σήμερα ισχνές καταφάσεις- υποστηρίξεις σε κάτι, είτε για λόγους συνήθειας, είτε γιατί «δεν παλεύεται» (σε επίπεδο ατομικής στάσης ζωής) η πλήρης απάθεια και η καθολική αποστασιοποίηση. Επίσης έχει επανέλθει σε πολλά στόματα το μότο «κοίτα την πάρτη σου», «μη σταμπάρεσαι», «δεν οδηγούν πουθενά αυτά», και τέτοια. Όταν η ανασφάλεια αυξάνει, όταν οι σταθερές έχουν «παραβιαστεί», όταν η επιβίωση τίθεται εν αμφιβολία, τότε αυτά θα γίνουν ολοένα και πιο επαναλαμβανόμενα μότο. Και δεν θα αφορούν όπως παλιά απλά το πεδίο της επιλογής τρόπου ζωής για «όψιμη ευζωία» και «εμπειρίες», αλλά εξαναγκασμό μπροστά στους πολύμορφους εκβιασμούς που θέτει η ίδια η πραγματικότητα σε όλους τους τομείς. Κάποιες φορές, ακόμα και με τον πιο «βάναυσο» τρόπο…
Υπάρχει μία αντίληψη ορισμένων που τη δική τους αδράνεια, το δικό τους φόβο, τη δική τους βόλεψη, τα δικά τους απωθημένα, τα μετατρέπουν σε ιδεολόγημα το οποίο (μάλλον χυδαία…) επιτίθεται και αποδομεί τους ανθρώπους που παλεύουν, που αγωνίζονται, που ρισκάρουν, που εξυπηρετούν ιδεολογίες ωφελιμότητας για τους περισσότερους συνανθρώπους μας. Που θέλουν, ανεξαρτήτως ιδεολογικής απόχρωσης, να σταθούν στις δυσκολίες της εποχής μας με το κεφάλι ψηλά. Αρχικώς, γιατί μετά ενδέχεται να θελήσουν ριζοσπαστικότερους μετασχηματισμούς. Είμαστε πάρα πολλοί ως πληθυσμιακό μέγεθος για να είναι λίγες οι στάσεις και οι δικαιολογήσεις που αρθρώνονται. Αλλά, είναι και μικρός ο τόπος μας για να μην καταλαβαίνουμε πολλά περισσότερα από διαλέγουμε να δείξουμε…
Και είναι πλέον αναμφισβήτητη συνθήκη, βγαλμένη μέσα από την πραγματική ζωή, το γεγονός πως η έλλειψη επιχειρημάτων, τα πολύμορφα ενοχικά σύνδρομα, η ένδεια ουσίας, η παντελής μη συν-αίσθηση κοινωνικής-ταξικής υπευθυνότητας και αλληλεγγύης, αντικαθίστανται πολύ εύκολα από την επιθετικότητα, τη χλεύη, και την απαξίωση εκείνων των πραγμάτων που «η αλεπού κάνει κρεμαστάρια»… Αν ο φτηνός ατομικισμός είναι στη βάση του επικίνδυνος, στην εφαρμογή του μπορεί να αποτελέσει την καύσιμη ύλη για γενικές οπισθοχωρήσεις ακόμα και στο επίπεδο της στάθμης της γενικής ποιοτικής σύστασης της ίδιας της κοινωνίας, και σε μάκρος χρόνου και της ίδιας της ανθρωπότητας…
Σε πείσμα όλων αυτών, σε αντίθεση-απόσταση με τις βασικές σημερινές κυβερνητικές επιλογές, σε άρνηση των παραδοσιακών μορφών κινητοποίησης εμφανίστηκε αυτή η πρωτοβουλία, που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε «πρωτοβουλία βάσης». Είναι νέο ρεύμα; Μάλλον αυτό θέλει να γίνει. Είναι κάτι ικανό να σηκώσει πολλούς από τον καναπέ και να τους επαναφέρει στη διεκδίκηση μίας καλύτερης ζωής; Είναι σε θέση να κατακτήσει πράγματα σε κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα; Αυτά όλα θα κριθούν από την ανταπόκριση που θα βρουν οι προσπάθειες αυτές στο πραγματικό ζυμωτήρι της κοινωνικής ζωής. Μπορεί να δημιουργήσει η συγκεκριμένη πρωτοβουλία προϋποθέσεις για την απόκτηση ιδεολογικής συνάφειας από όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους; Αυτό είναι το μεγαλύτερο, αλλά και το δυσκολότερο στοίχημα…
Σε κάθε περίπτωση, μία τέτοια πρωτοβουλία όπως αυτή της 1η Νοέμβρη του 2018 συνιστά μία ευχάριστη έκπληξη. Κάτι που γεννάει ενδιαφέρον και αξίζει να το παρακολουθήσει κάποιος άνθρωπος που ασχολείται με τις εξελίξεις στα εγχώρια συνδικαλιστικά δρώμενα… Kαι όχι μόνο εκεί, γιατί ο ευρύτερος κοινωνικός-ταξικός ανταγωνισμός χαρακτηρίζεται από διάφορες μεταβλητές που στο σήμερα δεν είναι και τόσο εύκολο να καταλήξει κάποιος μέσα του για το τι μορφή διαφοροποίησης θα λάβουν αυτές οι μεταβλητές, αλλά και σε ποιο ακριβές μέγεθος. Όμως, το να αφουγκράζεσαι τον παλμό της κοινωνίας δεν είναι ούτε βίτσιο, ούτε καταναγκασμός. Ούτε χόμπι. Είναι καθήκον, υποχρέωση, βασική πηγή γνώσης, σημείο σύνδεσης ταξικής θέσης και πολιτικής συνειδητότητας. Έτσι ώστε να ξέρεις κι εσύ τι θα κάνεις όταν χρειαστεί… Γιατί για να φυτέψεις τα λουλούδια που σου αρέσουν πρέπει πρώτα να δημιουργήσεις/διαλέξεις το κατάλληλο έδαφος…
efsyn.gr
