Η 17η Νοέμβρη είναι ως ημερομηνία στα μυαλά των περισσοτέρων συνυφασμένη με την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973. Άντε να θυμίζει και σε πολλούς άλλους την οργάνωση 17Ν που έδρασε στη χώρα από το 1975 μέχρι το 2002…
Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα που το ξέρουν πολλοί, αλλά έρχεται πιο πίσω στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας -ως ημερομηνία- από τις δύο προηγούμενες αναφορές. Ένα χρόνο μετά τη μεγάλη και καθοριστική Οκτωβριανή Επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, στις 17 Νοεμβρίου του 1918 ξεκίνησε το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ, του προπομπού του ΚΚΕ.
Κώστας Μαρούντας
Για να το πούμε κάπως σκωπτικά, απέκτησε στην Ελλάδα τη σταθερή και αντιπροσωπευτική δική της μορφή το ένα σκέλος της αέναης διαμάχης (των δύο πολύ μεγάλων θεωρητικών του επαναστατικού στρατοπέδου) Μαρξ-Μπακούνιν…
Σκοπός του κειμένου αυτού δεν είναι ούτε να εξυμνήσει, ούτε να καταδικάσει το ΚΚΕ. Ούτε να το επικρίνει, ούτε όμως και να αδιαφορήσει… Αλλά, με έντονη και ξεκάθαρη την ιστοριογραφική διάθεση, να αναδείξει πως η μελέτη της διαδρομής του ΚΚΕ θα φέρει στην επιφάνεια -και στην πλήρη επάρκειά της -όλη τη μυσταγωγία, αλλά και τις δυσκολίες, τα αυτομαστιγώματα, τις πολύμορφες παγίδες, και τα αγκάθια της ταξικής πάλης. Της πιο άγριας πάλης από όλες, εξαιτίας ακριβώς του είδους, του εύρους και των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της…
Ποια είναι, όμως, εκείνα τα στοιχεία που αξίζει να μελετηθούν; Είναι πάρα πολλά και απλώνονται μέσα στις δεκαετίες από το 1918 κι ύστερα.
Είναι πρωταρχικώς και γεννεσιουργώς η αναγκαιότητα για τη συγκρότηση ενός κόμματος της εργατικής τάξης και στον ελλαδικό χώρο. Είναι η σχέση με το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Είναι οι επιρροές από την κυρίαρχη δύναμη αυτού του στρατοπέδου, τη Σοβιετική Ένωση. Είναι οι κατά καιρούς επιμέρους επιλογές, όπως φερ΄ειπείν αυτή για στήριξη σε αστικοδημοκρατικές-αντιμονοπωλιακές πολιτικές δυνάμεις για την αποτροπή του φασισμού.
Είναι η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Είναι, επίσης, η εποποιία του ΕΑΜ, τα Δεκεμβριανά, το τρίπτυχο Λίβανος-Καζέρτα-Βάρκιζα, ο Άρης Βελουχιώτης, η ένοπλη ρήξη του διαστήματος 1946-1949 και ο ΔΣΕ, οι υποθέσεις Μπελογιάννη-Πλουμπίδη, η συγκρότηση της ΕΔΑ, η καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη, η διάσπαση του 1968, η δραστηριοποίηση-τοποθέτηση του ΚΚΕ στο (για το) Πολυτεχνείο του 1973.
Είναι, ακόμα, η νομιμοποίηση της Μεταπολίτευσης, η σχέση με το ΠΑΣΟΚ και η ερμηνευτική προσέγγιση που επικράτησε στην τότε ηγεσία του ΚΚΕ για την Αλλαγή, το εγχείρημα του ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, ο ρόλος στο σκάνδαλο Κοσκωτά και την περιβόητη τότε «Κάθαρση», η συμμετοχή στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη-Ζολώτα, η νέα διάσπαση του 1991, το πλήγμα από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Αλλά και ο τρόπος αντιμετώπισης του οτιδήποτε κινείται «στα αριστερά του», η διαρκής πολεμική από διάφορες πλευρές που τοποθετούνται στα δεξιά του, η κομβική σημασία του ΠΑΜΕ, ο τρόπος που διάλεξε να λειτουργήσει την 20η Οκτώβρη του 2011 μπροστά από το εγχώριο κοινοβούλιο, η συνειδητοποιημένη άρνησή του να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, η πρωταγωνιστική του λειτουργία στο σημερινό παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα (όσον αφορά, πάντα, κόμματα με «πολιτική συγγένεια» με το ΚΚΕ).
Σε γενικές γραμμές είναι η κάθε υποστήριξη και η κάθε διαφωνία. Είναι το συναισθηματικό δέσιμο και η αποστασιοποίηση. Είναι η αναγνώριση λαθών με γνώμονα ένα αποτελεσματικότερο μέλλον και η λαθολογία που επιδιώκει το ανασχετικό όσον αφορά στα επερχόμενα.
Είναι η διαπάλη ανάμεσα στην «ορθοδοξία» και στο σεχταρισμό, τις κάθε λογής παρεκκλίσεις, τον οπορτουνισμό, τον αριστερισμό, την κάθε πτυχή της επαναστατικής Αριστεράς, τον αναρχισμό και την αναρχία. Είναι το «βαρίδι» που θέτουν οι ρεαλιστικές συνθήκες ανάμεσα στην τακτική και στη στρατηγική.
Είναι το υπαρκτό δέος από τους μεγάλους αγώνες του παρελθόντος και η αγωνία για ένα μέλλον δύστροπο και κακοτράχαλο συνάμα…
Είναι η υπενθύμιση πως είμαστε άνθρωποι με τα όποια θετικά και τα όποια αρνητικά μας, αλλά και η υπευθυνότητα της όποιας στράτευσης σε μία πολύ σοβαρή υπόθεση.
Είναι η δοκιμασία των ορίων μας, πνευματικών και σωματικών.
Είναι η τριβή ανάμεσα στο εγώ και τους γύρω μας.
Είναι ο μετρητής της ποσότητας εξουσίας που αποδεχόμαστε μέσα μας με οποιοδήποτε πρόσχημα ή για έναν όντως ανώτερο σκοπό που υπερβαίνει τον ατομισμό μας.
Είναι η αδήριτη ανάγκη για διαρκή συμμετοχή και έλεγχο από κάθε βάση των δρώμενων της όποιας κορυφής, με σκοπό να γίνει στο τέλος η βάση το μοναδικό κυρίαρχο σώμα.
Είναι η ικανότητα να κατανοείς τη διαφορά που έχει ο αντικομμουνισμός από τη σωστή κριτική.
Η ιστορία του ΚΚΕ, ανεξάρτητα από το πώς τοποθετείται ο καθένας απέναντί του, είναι σημαντικότατο κομμάτι της ιστορίας του ελλαδικού χώρου, αλλά και του εργατικού κινήματος, της Αριστεράς, του ευρύτερου κόσμου του αγώνα.
Και αφού προβλέπεται πως στο άμεσο μέλλον θα εξακολουθεί να υπάρχει καπιταλισμός, κάθε συζήτηση για το σοσιαλισμό, την επαναστατική προοπτική, για την παρούσα πολιτική κατάσταση, για το περιεχόμενο των μελλοντικών κινητοποιήσεων σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, περιλαμβάνει και το ΚΚΕ. Φυσικά, και ευτυχώς…, που δεν είναι το ΚΚΕ όλη η ιστορία, αλλά αυτή μπορεί να μελετηθεί και υπό το πρίσμα της διαδρομής του ΚΚΕ από την ίδρυσή του (ως ΣΕΚΕ, την 17η Νοέμβρη του 1918) μέχρι και σήμερα.
Σε μία διερεύνηση που θα σφύζει από ενάργεια και θα ανοίξει πολλές ατζέντες προς συζήτηση.
efsyn.gr/
