Φανάρι και «σκληροί» έκαναν χαρτοπόλεμο τη «συμφωνία» Τσίπρα-Ιερώνυμου

Τα σπαρασσόμενα στρατόπεδα της ιεράς συνόδου επαναβεβαίωσαν τη χαλύβδινη ενότητα της εκκλησίας εναντίον του μικροελλαδικού κράτους.

Γιάννης Νικολόπουλος

Ήταν ανα­με­νό­με­νο και προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο. Μόνο στο Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου και στην πρω­θυ­πουρ­γι­κή κα­μα­ρί­λα έδει­ξαν να αιφ­νι­διά­ζο­νται, αν και είχαν φρο­ντί­σει να κά­νουν έγκαι­ρα τη μισή κω­λο­τού­μπα στα φι­λι­κά ΜΜΕ τους. Η Εκ­κλη­σία της Ελ­λά­δος απέ­δει­ξε εκ νέου ότι είναι ένας αρ­τη­ριο­σκλη­ρω­τι­κός μη­χα­νι­σμός εξου­σί­ας με χα­λύ­βδι­νη, εσω­τε­ρι­κή ενό­τη­τα και στοί­χι­ση, όταν απει­λού­νται τα θε­ω­ρού­με­να, ζω­τι­κά της συμ­φέ­ρο­ντα και αντι­με­τω­πί­ζει πο­λε­μι­κά και «για όλα ή τί­πο­τα», το μι­κρο­ελ­λα­δι­κό κρά­τος και την εκά­στο­τε κυ­βέρ­νη­ση. Το λε­γό­με­νο στρα­τό­πε­δο των «σκλη­ρών» της ιε­ραρ­χί­ας κερ­δί­ζει τη μάχη και τις εντυ­πώ­σεις όπως συ­νέ­βη και στο θέμα των θρη­σκευ­τι­κών, αν και κά­ποια στιγ­μή οι διά­φο­ροι «πε­φτο­συν­νε­φά­κη­δες» δη­μο­σιο­λό­γοι θα πρέ­πει να ξα­να­συ­στη­θούν με τη χώρα στην οποία ζουν και τα εξου­σια­στι­κά, σκο­τα­δι­στι­κά πα­ρα­σκή­νιά της, για να μην τους έρ­χε­ται ο ου­ρα­νός, σφο­ντύ­λι κάθε φορά που βλέ­πουν ράσο μπρο­στά τους.

Άλ­λο­θι

Το βο­λι­κό άλ­λο­θι περί της μι­σθο­δο­σί­ας του κα­τώ­τε­ρου κλή­ρου δεν μπο­ρεί να κρύ­ψει την πραγ­μα­τι­κή πέτρα του σκαν­δά­λου στο προ­σύμ­φω­νο (ή μήπως, προι­κο­σύμ­φω­νο;) με­τα­ξύ και αυ­στη­ρά Μα­ξί­μου και αρ­χιε­πι­σκο­πής, που δεν είναι άλλη από την «αξιο­ποί­η­ση» της εκ­κλη­σια­στι­κής και μο­να­στη­ρια­κής πε­ριου­σί­ας και κυ­ρί­ως, των δια­φι­λο­νι­κού­με­νων εκτά­σε­ων ανά­με­σα στην Πο­λι­τεία και την Εκ­κλη­σία. Προ­σύμ­φω­νο το οποίο στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μετά τη σύ­νο­δο και κυ­ρί­ως μετά την πα­ρέμ­βα­ση του Οι­κου­με­νι­κού Πα­τριαρ­χεί­ου, έγινε χαρ­το­πό­λε­μος. Για πρώτη φορά τα τε­λευ­ταία χρό­νια, αρ­χιε­πί­σκο­πος ψη­φί­ζει ενά­ντια στην ει­σή­γη­ση και τον εαυτό του, όσο και αν η στάση του είχε προ­οι­κο­νο­μη­θεί αμέ­σως μετά το κοινό «διάγ­γελ­μα» με τον πρω­θυ­πουρ­γό. Και, μετά τα γε­γο­νό­τα, την ψη­φο­φο­ρία και τα ανα­κοι­νω­θέ­ντα της Πα­ρα­σκευ­ής 16/11, άνοι­ξε ου­σια­στι­κά η προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δος δια­δο­χής του Ιε­ρώ­νυ­μου Λιάπη, όταν έρθει η ώρα για την ανά­δει­ξη του επό­με­νου προ­κα­θή­με­νου της Ελ­λα­δι­κής Εκ­κλη­σί­ας.

Ας πά­ρου­με τα πράγ­μα­τα από την αρχή. Το γε­γο­νός ότι το κλίμα στη σύ­νο­δο θα ήταν όχι απλώς βαρύ, αλλά εχθρι­κό για την κυ­βέρ­νη­ση και την αρ­χιε­πι­σκο­πή φά­νη­κε αφε­νός από τις δη­μό­σιες το­πο­θε­τή­σεις ιε­ραρ­χών που είχαν προη­γη­θεί και αφε­τέ­ρου από την κω­λο­τού­μπα στις φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κές εφη­με­ρί­δες και τα σάιτ, που ενώ όλη την προη­γού­με­νη εβδο­μά­δα, πα­νη­γύ­ρι­ζαν τον… ιστο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό και τη… συμ­φω­νία (!) έκα­ναν στρο­φή 180 μοι­ρών και τι­τλο­φο­ρού­σαν το αντι­κεί­με­νο συ­ζή­τη­σης της συ­νό­δου, ως απλό… προ­σύμ­φω­νο. Το Μα­ξί­μου έβλε­πε το κακό, δη­λα­δή την ιπτά­με­νη πα­τσα­βού­ρα και τη δεινή ήττα στην ψη­φο­φο­ρία, να έρ­χε­ται και κάπως όφει­λε να φτιά­ξει κλίμα προ­τού βγουν οι ιε­ράρ­χες ενω­μέ­νοι, απο­φα­σι­σμέ­νοι και… μο­νια­σμέ­νοι ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση και το «προ­σύμ­φω­νο».

Η τα­μπα­κιέ­ρα

Αν δε­χθού­με ως αλη­θείς τις διαρ­ρο­ές και ως υπαρ­κτούς τους δια­λό­γους που δη­μο­σί­ευ­σαν οι (πάντα καλά ενη­με­ρω­μέ­νοι) δη­μο­σιο­γρά­φοι του ελ­λα­δι­κού, εκ­κλη­σια­στι­κού ρε­πορ­τάζ, οι μη­τρο­πο­λί­τες των λε­γό­με­νων Νέων Χωρών, που ου­σια­στι­κά υπά­γο­νται «πνευ­μα­τι­κά» στο Οι­κου­με­νι­κό Πα­τριαρ­χείο, με άλλα λόγια δη­λα­δή, δεν κά­νουν τί­πο­τα χωρίς να έχουν αντί­λη­ψη των πα­τριαρ­χι­κών βου­λή­σε­ων, έπια­σαν τα δυ­σμε­νή για την κυ­βέρ­νη­ση μη­νύ­μα­τα από το Φα­νά­ρι και οχυ­ρώ­θη­καν ακρι­βώς πίσω από την πα­τριαρ­χι­κή, εκ­κω­φα­ντι­κή, δη­μό­σια σιωπή του Βαρ­θο­λο­μαί­ου, που έχει κάθε λόγο να «ανη­συ­χεί» ει­δι­κά όταν ανα­κοι­νώ­νε­ται ένα εκ­κλη­σια­στι­κό «ΤΑΙ­ΠΕΔ» για την εν Ελ­λά­δι ακί­νη­τη και όχι μόνο πε­ριου­σία.

Οι μη­τρο­πο­λί­τες αυτοί έδει­ξαν πως προ­σύμ­φω­νο και… συμ­φω­νία χωρίς το Φα­νά­ρι δεν υφί­στα­ται και ό,τι έγρα­φαν, ό,τι έλε­γαν και ό,τι επι­χει­ρη­μα­το­λο­γού­σαν οι εν Ελ­λά­δι κυ­βερ­νώ­ντες, δη­μο­σιο­λό­γοι και πα­ρα­κοι­μώ­με­νοι του Μα­ξί­μου πήγε δια­μιάς στον κά­λα­θο των αχρή­στων – και ας έβα­λαν τον Γα­βρό­γλου να τρέ­χει κά­θι­δρος για να… κα­θη­συ­χά­σει και για να… ενη­με­ρώ­σει τον πα­τριάρ­χη. Το ανά­πο­δο συ­νέ­βαι­νε – η κυ­βέρ­νη­ση προ­σπα­θού­σε να σώσει τα προ­σχή­μα­τα μπρο­στά στους κε­ραυ­νούς που θα εξα­πέ­λυε το Φα­νά­ρι και θα κα­τέ­και­γαν το… προ­σύμ­φω­νο.

Το αυτό ου­σια­στι­κά υπο­στη­ρί­ζει και η ημιαυ­τό­νο­μη αυ­το­κέ­φα­λη εκ­κλη­σία της Κρή­της, που επί­σης υπά­γε­ται «πνευ­μα­τι­κά» στο Πα­τριαρ­χείο και η ιε­ραρ­χία της οποί­ας επί­σης αντέ­δρα­σε ακα­ριαία και αρ­νη­τι­κά στο… προ­σύμ­φω­νο Τσί­πρα-Ιε­ρώ­νυ­μου. Επι­στρέ­φο­ντας όμως στην επί­μα­χη σύ­νο­δο, ο Λιά­πης έκανε συν τοις άλ­λοις το στρα­τη­γι­κό λάθος να απο­πει­ρα­θεί να πε­ριο­ρί­σει τη συ­ζή­τη­ση μόνο στο ούτως ή άλλως καυτό και «κοι­νού, οι­κο­νο­μι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος» θέμα της πε­ριου­σί­ας. Με άλλα λόγια τη θε­ω­ρού­με­νη «δεξιά» ατζέ­ντα εντός των κόλ­πων της εκ­κλη­σί­ας. Και τότε -ω, του θαύ­μα­τος!- οι ακραί­οι και οι σκλη­ροί της ιε­ραρ­χί­ας, οι πολύ «δε­ξιοί» μέσα στη Δεξιά του Κυ­ρί­ου, τού την βγή­καν από τα… αρι­στε­ρά! Δεν είναι αυτό το πρω­τεύ­ον! Ο απλός κλή­ρος και η μι­σθο­δο­σία του είναι το καυτό ζή­τη­μα! Τέ­τοια έφεση στην υπο­κρι­τι­κή τέχνη θα την ζή­λευαν και κο­ρυ­φαί­οι ηθο­ποιοί του και­ρού μας. Οι «σκλη­ροί» (Πει­ραιώς Σε­ρα­φείμ, Με­σο­γαί­ας Νι­κό­λα­ος, Δη­μη­τριά­δος Ιγνά­τιος, Και­σα­ρια­νής Δα­νι­ήλ κ.ά.) είχαν βρει το τέ­λειο άλ­λο­θι για να σκί­σουν το προ­σύμ­φω­νο και να χο­ρέ­ψουν στο ταψί από τούδε και στο εξής το Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου, εμ­φα­νι­ζό­με­νοι μά­λι­στα ως… προ­στά­τες του απλού κλη­ρι­κού. Λες και δεν το είχαν ξα­να­κά­νει με το θέμα των θρη­σκευ­τι­κών και την ολική στή­ρι­ξη των ΑΝΕΛ και προ­σω­πι­κά του Πάνου Καμ­μέ­νου, που θα έρι­χνε και την κυ­βέρ­νη­ση, αν έπαιρ­νε τέ­τοια εντο­λή από την Εκ­κλη­σία, όταν μέσα σε όλα οι ιε­ράρ­χες εμ­φα­νί­στη­καν ως… προ­στά­τες του απλού θε­ο­λό­γου κα­θη­γη­τή!

Με την ανα­κοί­νω­ση των απο­τε­λε­σμά­των της συ­νό­δου, το Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου έκρι­νε σκό­πι­μο να  υπεν­θυ­μί­σει ότι το θέμα της μι­σθο­δο­σί­ας των κλη­ρι­κών είναι απο­κλει­στι­κή αρ­μο­διό­τη­τα της Πο­λι­τεί­ας. Μά­λι­στα… Τότε, γιατί έγινε αντι­κεί­με­νο και βα­σι­κός όρος του προ­συμ­φώ­νου ανά­με­σα στον πρω­θυ­πουρ­γό και τον αρ­χιε­πί­σκο­πο, δί­νο­ντας πο­λι­τι­κό και επι­κοι­νω­νια­κό έδα­φος στην Εκ­κλη­σία, έδα­φος το οποίο δεν της ανα­λο­γού­σε; Ο Τσί­πρας, προ­σω­πι­κά, κα­τά­φε­ρε να δώσει τόσα πα­τή­μα­τα σε όλες τις εξου­σια­στι­κές δομές των διοι­κη­τι­κών εκ­κλη­σια­στι­κών συ­στη­μά­των που συ­νυ­πάρ­χουν όχι και τόσο αρ­μο­νι­κά στη χώρα (Εκ­κλη­σία της Ελ­λά­δος, Νέες Χώρες, Δω­δε­κά­νη­σα, Εκ­κλη­σία Κρή­της και, το μέχρι στιγ­μής «σιω­πη­λό», Άγιο Όρος), όσα τα μέ­τω­πα που θα κλη­θεί να αντι­με­τω­πί­σει -εκ προ­οι­μί­ου προ­βλέ­που­με- ανε­πι­τυ­χώς έως και τις κάλ­πες, ει­δι­κά στο θέμα της πε­ριου­σί­ας, εκεί όπου είναι όλο το ζουμί.

Στρα­τό­πε­δα

Το επι­κοι­νω­νια­κά θε­α­μα­τι­κό και και­νούρ­γιο στοι­χείο στη σύ­νο­δο ήταν η απο­χώ­ρη­ση του μη­τρο­πο­λί­τη Μεσ­ση­νί­ας, Χρυ­σό­στο­μου Σαβ­βά­του ο οποί­ος είχε προϊ­δε­ά­σει για τη στάση του και σε μια ακόμη επι­κοι­νω­νια­κά εύ­γλωτ­τη κί­νη­ση έδωσε στη δη­μο­σιό­τη­τα τις θέ­σεις του για το προ­σύμ­φω­νο, που φυ­σι­κά είναι απο­λύ­τως κα­τα­δι­κα­στι­κές και αρ­νη­τι­κές τόσο για την κυ­βέρ­νη­ση όσο και για την αρ­χιε­πι­σκο­πή. Ο Σαβ­βά­τος ανα­με­τρή­θη­κε και φρα­στι­κά με τον Λιάπη μέσα στη συ­νε­δρί­α­ση και αυτή η εξέ­λι­ξη δεί­χνει ρωγ­μές στο θε­ω­ρού­με­νο «ιε­ρω­νυ­μι­κό» στρα­τό­πε­δο, καθώς ο αρ­χιε­πί­σκο­πος χρω­στά σε με­γά­λο βαθμό την εκλο­γή του, το 2008, στον μη­τρο­πο­λί­τη Μεσ­ση­νί­ας, όταν ο τε­λευ­ταί­ος κα­τήγ­γει­λε δη­μό­σια «πιέ­σεις», «απει­λές» και «εκ­βια­σμούς» προ­κει­μέ­νου να στη­ρί­ξει το θε­ω­ρού­με­νο φα­βο­ρί των «σκλη­ρών», μη­τρο­πο­λί­τη Σπάρ­της Ευ­στά­θιο Σπη­λιώ­τη. Από τότε βέ­βαια και έως σή­με­ρα έχει κυ­λή­σει πολύ νερό στο αυ­λά­κι. Πι­θα­νό­τα­τα ο Σαβ­βά­τος ανοί­γει τη δική του περ­πα­τη­σιά, ως υπο­ψή­φιος διά­δο­χος του Λιάπη. Και δεν είναι ο μόνος.

Τα στρα­τό­πε­δα που δια­μορ­φώ­θη­καν στη σύ­νο­δο, για να μο­νιά­σουν «άμεσα» στην ψη­φο­φο­ρία και το κοινό ανα­κοι­νω­θέν, δεί­χνουν σε με­γά­λο βαθμό την «επό­με­νη μέρα» -από τη μια πλευ­ρά, οι «σκλη­ροί» με τον Πει­ραιώς Σε­ρα­φείμ Μεν­τζε­λό­που­λο να δίνει τον τόνο και τους Με­σο­γαί­ας Νι­κό­λαο Χα­τζη­νι­κο­λά­ου και Δη­μη­τριά­δος Ιγνά­τιο Γε­ωρ­γα­κό­που­λο να μην έχουν κρύ­ψει το φι­λο­λο­γι­κό «εν­δια­φέ­ρον» τους για την αρ­χιε­πι­σκο­πή. Από την άλλη, είναι οι θε­ω­ρού­με­νοι «με­τριο­πα­θείς», που εν πολ­λοίς στή­ρι­ξαν και το προ­σύμ­φω­νο, όπως ο Αλε­ξαν­δρου­πό­λε­ως Άν­θι­μος Κου­κου­ρί­δης και ο Ιω­αν­νί­νων Μά­ξι­μος Πα­πα­γιάν­νης, που το­πο­θε­τή­θη­κε και αυτός δη­μό­σια ενα­ντί­ον του Σαβ­βά­του, χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντάς τον, «πα­πα­δο­πα­τέ­ρα».

Αλλά αυτές οι εξε­λί­ξεις μάλ­λον αρ­γούν ακόμη. Εκεί­νες όμως που είναι προ των πυλών, αφο­ρούν κατά κύριο λόγο στην εκ­κλη­σια­στι­κή πε­ριου­σία, που ακόμα και αν το μι­κρο­ελ­λα­δι­κό (παρα)κρά­τος είχε βά­σι­μες αξιώ­σεις για το ιδιο­κτη­σια­κό κα­θε­στώς της, το προ­σύμ­φω­νο Τσί­πρα-Λιά­πη, τις έσβη­σε. Αυτή όμως η κα­τά­στα­ση δεν αφορά τις εν­δο­εκ­κλη­σια­στι­κές αντι­θέ­σεις για το επι­μέ­ρους ιδιο­κτη­σια­κό κα­θε­στώς όταν θα ανα­με­τρη­θούν αυ­το­κρα­το­ρι­κά χρυ­σό­βου­λα και οθω­μα­νι­κά φιρ­μά­νια για το τι ανή­κει, πού και σε ποιον, και κυ­ρί­ως από πότε και με ποια νο­μι­κή βάση, ανά­με­σα στην Ελ­λα­δι­κή Εκ­κλη­σία, τις μονές και το Πα­τριαρ­χείο.

rproject.gr